บทที่ 558 จักรพรรดิแห่งความตาย

“ทว่า ‘ตราสั่งมรณะ’ แผ่นนี้มาจากหนึ่งในแปดเนตรเทพเจ้า…” ยังเอ่ยประโยคนี้ไม่จบ ไอชีวิตของปรมาจารย์อิ๋นคงก็สูญสลายแล้วขาดใจตายไปในที่สุด

ตุบ!

ศพของปรมาจารย์อิ๋นคงตกลงบนพื้น แต่ทว่าความกลัวอย่างรุนแรงในใจของจ้าวเฟิงกลับไม่หยุดเพิ่มขึ้นเลย

วิ้ง ~

‘ตราสั่งมรณะ’ สีดำสนิทในอากาศ สลักตัวอักษรโบราณเพียงหนึ่งคำคือ ‘ตาย’ มันสาดกลิ่นอายมรณะที่แทรกซึมเข้าสู่ดวงวิญญาณ

พลังมรณะนั้นเล็งเป้าหมายมาที่จ้าวเฟิง

ดวงวิญญาณของจ้าวเฟิงประหนึ่งติดอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ความรู้สึกอึดอัดทรมานนั้นมาจากชั้นวิญญาณโดยตรง ในวินาทีนี้ เขาถึงขนาดรู้สึกว่าชีวิตไม่ได้อยู่ในกำมือของตัวเองเสียด้วยซ้ำ

“ตราคำสั่งแผ่นนั้น…”

โลกภายนอก สามราชันในขอบเขตปราณเทวะจ้องไปที่ ‘ตราสั่งมรณะ’ สุ้มเสียงหายไปโดยพลัน

ยามเมื่อผู้ที่แข็งแกร่งอย่างพวกเขาเห็น ‘ตราสั่งมรณะ’ นั้นชัดเจนก็สูดหายใจเฮือก ใจเต้นระรัวอย่างห้ามไม่อยู่

“ตราสั่งมรณะ! ที่แท้เป็นคำสั่งล่าสังหารจากคนที่ตายไป!”

ราชาโครงกระดูกสีทองตกใจจนเสียงหายไปในลำคอ ดวงตาซึ่งจ้องเขม็งไปที่ ‘ตราสั่งมรณะ’ มีแววของความหวาดกลัวพาดผ่าน

 

“คำสั่งล่าสังหารจากคนตาย!” ปราณราชันเทวะทั้งสามรวมไปถึงผู้สูงศักดิ์บางส่วนในที่แห่งนั้นตกใจจนไร้คำพูดใด คนส่วนมากเหมือนเคยได้ยินเพียง ‘ตำนาน’ ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ในเวลานี้ ในซากปรักหักพังสือเฉิง

คำสั่งล่าสังหารได้หมายหัวจ้าวเฟิงไว้แล้ว

ดวงวิญญาณของจ้าวเฟิงรู้สึกประหนึ่งโดนกักขัง ไม่สามารถควบคุมร่างกายและชีวิตของตนได้

ตุบตุบ! ตุบตุบ!

ดวงตาเทพเจ้าของจ้าวเฟิงเต้นตุบๆ ไม่หยุด ปฏิกิริยาแบบนั้นรุนแรงเกินกว่าครั้งใดๆ ที่เคยมีมา ดวงตาเทพเจ้าสัมผัสกับกลิ่นอายของ ‘ตราสั่งมรณะ’ เกิดความรู้สึกทั้งแปลกทั้งคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้น ระลอกคลื่นเกิดขึ้นเลือนรางภายในอากาศ ตราสั่งมรณะสาดลำแสงสีดำทมิฬรุนแรงขึ้นสิบเท่าร้อยเท่า

ตราสั่งมรณะแผ่นนั้นปรากฏนัยน์ตาสีดำสนิทคู่หนึ่ง ภายในแววตาเป็นน้ำวนลึกล้ำไร้ก้นบึ้ง มีประกายแสงสีขาวขยับรางๆ ประหนึ่งเป็นทางเชื่อมต่อกับโลกแห่งความตายอันไร้ขอบเขต

“เจ้าสิ่งมีชีวิตกระจ้อยร่อย ยอมจำนนต่อพลังมรณะของข้า มอบชีวิตของเจ้ามาเสีย”

น้ำวนสีดำสนิทภายในนัยน์ตาเล็งเป้าหมายมาที่จ้าวเฟิง

ดวงวิญญาณของจ้าวเฟิงหนาวเหน็บ ร่างกายสั่นสะท้าน รู้สึกว่าวิญญาณโดนพลังบางอย่างจองจำจนไม่อาจต่อต้านได้

วินาทีนั้น เขาเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง ชีวิตเหมือนเดินมาถึงจุดสุดท้าย และโดนควบคุมโดยพลังมืดทะมึนกลุ่มก้อนหนึ่ง

“เนตรมรณะ! หนึ่งในมรดกแปดเนตรเทพเจ้า!”

“คำสั่งล่าสังหารที่ปรากฏขึ้นแท้จริงแล้วเป็นเนตรมรณะ เช่นนั้นเจ้าของผู้อยู่เบื้องหลังตราสั่งมรณะน่าจะเป็น ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’ ”

โลกภายนอก บนยอดเขาเทียมฟ้า ยอดฝีมือของทั้งสามสำนักเอ็ดตะโรเซ็งแซ่

ราชันทั้งสามล้วนแต่กลั้นลมหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง แล้วจ้องเขม็งที่ ‘เนตรมรณะ’ ซึ่งปรากฏขึ้นบนตราสั่งแผ่นนั้น

“จ้าวเฟิง ระวัง! เกรงว่านี่จะเป็นพลังดวงตาของทายาทมรดกแปดเนตรเทพเจ้าชนิด ‘เนตรมรณะ’ ” น้ำเสียงของเศษเสี้ยววิญญาณสือเฉิงค่อนข้างตื่นตระหนก

เนตรมรณะ!

จ้าวเฟิงกับเจ้าหอโครงกระดูกร่างกายแข็งทื่ออยู่บนพื้น สตินึกคิดและวิญญาณโดนพลังมรณะที่ไร้รูปร่างกดดันเข้ามา ประหนึ่งว่าสูญเสียสิทธิ์ในการควบคุมชีวิตของตนเองไปแล้ว

“หนึ่งในมรดกแปดเนตรเทพเจ้า… ‘เนตรมรณะ’ งั้นหรือ?”

ใจจ้าวเฟิงสั่นระรัว ดวงวิญญาณกลับโดนพลังมรณะนั้นกักขังไว้ ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็ยากที่จะสลัดมันออกไปได้

อย่าว่าแต่เขาเลย ขนาดเจ้าหอโครงกระดูกยังโดนพลังมรณะโจมตีเช่นกัน ผู้สูงศักดิ์ที่น่าเกรงขามดวงวิญญาณสั่นสะท้าน ร่างกายก็พลันสั่นเทายากจะขยับเขยื้อนไปไหนได้

“ดูแล้วจ้าวเฟิงคงต้องตายแน่ๆ เนตรมรณะดวงนี้เต็มไปด้วยเสวียนอ้าวแห่งความตาย”

เจ้าหอโครงกระดูกไม่กล้าจะส่งเสียงใด เป้าหมายของเนตรมรณะนั้นมีเพียงแค่จ้าวเฟิง หากว่าเขาขัดขืนอะไร แม้แต่ชีวิตของตนก็อาจจะโดนสังหารไปด้วย

“ตาย!” ระลอกน้ำวนสีดำสนิทของเนตรมรณะหมุนวนแล้วค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น

ใจและกายของจ้าวเฟิงหนักอึ้ง สตินึกคิดโดนพลังที่ยากจะต้านทานดูดกลืนไป

“อย่าหวังเลย…”

ภายในตาจ้าวเฟิงฉายแววมั่นคงหนักแน่น เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีขัดขวางกลุ่มพลังนี้ไว้ ทว่าวิญญาณของเขาก็ยังโดน ‘เนตรมรณะ’ ดึงดูดไปโดยที่ไม่อาจควบคุมได้

ชีวิตจิตใจคือวิญญาณของมนุษย์

แต่ในวินาทีนี้ จ้าวเฟิงรู้สึกว่าสติกับวิญญาณตนเองกำลังจะโดน ‘เนตรมรณะ’ แยกออกจากร่าง

วิญญาณนับว่าเป็นแหล่งกำเนิดสติปัญญาของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

ต่อให้เป็นราชันปราณเทวะในขั้นที่ถอดจิตออกจากร่างได้ แต่ทันทีที่วิญญาณโดนทำลายทั้งหมด ก็ไม่อาจดำรงอยู่ได้อีกต่อไปเช่นกัน

ดวงวิญญาณสูญสลายคือการตายอย่างแท้จริง

อีกทั้งเสวียนอ้าวแห่งความตายของเนตรมรณะนั่นก็มุ่งทำลายดวงวิญญาณโดยตรงเสียด้วย

“ไม่…” เจ้าหอโครงกระดูกที่อยู่ข้างๆ ร้องตะโกนอย่างตกใจ

เจ้าหอโครงกระดูกอยู่ใกล้กับจ้าวเฟิงจนพลังของกลิ่นอายมรณะกระทบมาที่ร่างเขาด้วย เขาควบคุมสติและวิญญาณไม่ได้อีก ประดุจมันกำลังโดนแยกออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น เจ้าหอโครงกระดูกดิ้นรนสุดแรง ก็ยังทำได้แค่พยายามต้านแรงเอาไว้

แม้แต่เขายังเป็นถึงขนาดนี้ ยากที่จะคาดคิดว่าตอนนี้จ้าวเฟิงกำลังเผชิญหน้ากับภยันอันตรายถึงชีวิตเช่นไร?

“ฮ่าฮ่าฮ่า…เจ้าเด็กนั่นตายแน่!”

“ไม่ว่าเขาเก่งกาจหาใดเปรียบ ต่อสู้กับพวกเราทั้งสมองและพละกำลังมากเพียงใด แต่สุดท้ายเมื่อเผชิญหน้ากับคำสั่งล่าสังหาร คงยากจะหนีรอดไปได้”

เหล่ายอดฝีมือของทั้งสามสำนัก ณ โลกภายนอกรู้สึกสะใจยิ่ง

“คำสั่งล่าสังหารจาก ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’ ผู้เก่าแก่และลึกลับ ทันทีที่เรียกใช้จะได้เจตจำนงผ่านฟ้ากับพลังดวงตามรณะของ ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’ มาด้วย” เฉิงเยว่เซียนกูเอ่ยพึมพำ

“เหอะเหอะ ต่อให้เป็นราชันในขอบเขตปราณเทวะธรรมดาก็ยากจะต้านทานพลังมรณะนี้ได้ คนที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตราชันปราณเทวะจะต้องมีจุดจบที่การตายอย่างแน่นอน” โครงกระดูกสีทองเอ่ยอย่างพึงพอใจในความพินาศของอีกฝ่าย

ณ วิหารสือเฉิงสามชั้น

“ผู้อาวุโสสือเฉิง ได้โปรดช่วยเหลือพี่จ้าวเฟิงด้วย” จ้าวหยูเฟ่ยอ้อนวอนอย่างร้อนรน

“ ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’ ที่เก่าแก่ลึกลับผู้นั้น หากเป็นนายท่านในยามรุ่งโรจน์บางทีอาจยังพอยับยั้งไว้ได้ แต่ว่าพลังเศษเสี้ยววิญญาณของข้ากำลังจะสูญสลายไป ต่อให้ข้าทุ่มเทพลังทั้งหมดก็อาจจะต้านไว้ได้เพียงแค่สามสี่ส่วน และถ้าหากทำเช่นนั้นข้าน่าจะสูญสลายไปเลย” เศษเสี้ยววิญญาณสือเฉิงส่ายศีรษะอย่างทุกข์ทรมาน

ทันทีที่นางสลายไป ซากปรักหักพังสือเฉิงก็จะกลายเป็นมิติที่ไร้นาย ค่อยๆ พังทลายไปทีละน้อย รอยโหว่รอยรั่วก็จะหนักหนาสาหัสขึ้น

เมื่อถึงเวลานั้น สำนักใหญ่ทั้งสามก็ไร้ซึ่งความกังวลใด เข้าโจมตีครั้งใหญ่ได้โดยตรง จ้าวเฟิงและจ้าวหยูเฟยที่อยู่ในมิติสือเฉิงคงยากที่จะรอดชีวิตได้

ดังนั้นเศษเสี้ยววิญญาณสือเฉิงจึงไม่อาจยื่นมือเข้าช่วย!

“พี่จ้าวเฟิง…” จ้าวหยูเฟยอดกลั้นความรู้สึกไม่ได้จนน้ำตาคลอเบ้า แต่เมื่อพิจารณาถึงสิ่งเหนือความคาดหมายที่จ้าวเฟิงเคยทำ นางก็เกิดความหวังเลือนรางขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน จ้าวเฟิงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน

เขาไม่สามารถควบคุมสติกับวิญญาณได้ มันกำลังจะหลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว

“ไม่! ไม่มีทางเด็ดขาด!” ภายในใจจ้าวเฟิงร่ำร้องดิ้นรน แล้วจึงกระตุ้นพลังวิญญาณกับพลังดวงตาที่มีทั้งหมดมาต่อต้านกับพลังนี้  แต่ว่าสติและวิญญาณก็ยังจะหลุดลอยออกจากร่างโดยที่ควบคุมไม่ได้

หากพลังฝึกตนถึงขั้นราชันในขอบเขตปราณเทวะ จะสามารถมองเห็นรูปลักษณ์วิญญาณที่เลือนรางเหมือนเค้าโครงร่างของจ้าวเฟิง ซึ่งผสมด้วยกลิ่นอายสีม่วงเขียว กำลังหลุดลอยออกจากร่างทีละน้อยๆ

ทันทีที่ดวงวิญญาณถูกดึงออกไป นั่นเท่ากับว่ามอบชีวิตให้ไปแล้ว

การดิ้นรนของจ้าวเฟิงไม่มีประโยชน์อะไรเลย วิญญาณกับสตินึกคิดหลุดออกจากร่างไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ทันใดนั้น!

ตุบตุบ! ตุบตุบ!

ดวงตาซ้ายของจ้าวเฟิงเต้นกระตุกอย่างรวดเร็ว สติกับวิญญาณที่หลุดลอยออกไปครึ่งหนึ่งพลันหยุดชะงักเหมือนกับว่าโดนพลังไร้รูปร่างดึงเอาไว้

พลังมรณะราวกับโดนพลังบางอย่างต้านทาน

ถ้าหากมองให้ละเอียดจะพบว่าดวงตาซ้ายของจ้าวเฟิงพิเศษกว่าที่ผ่านมาเล็กน้อย

พลังมรณะกลุ่มนั้นยามที่ดึงรั้งดวงวิญญาณกับสตินึกคิดของจ้าวเฟิงไว้ ในเวลาเดียวกันก็ดึงดวงตาเทพเจ้าไปด้วย

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”

จ้าวเฟิงที่ติดอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังคว้าเชือกเส้นหนึ่งได้และเชือกเส้นนั้นก็คือดวงตาเทพเจ้า เวลาผ่านไปหลายปี ดวงตาเทพเจ้าและวิญญาณของจ้าวเฟิงได้หลอมรวมกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ทั้งยังสอดประสานกับร่างนี้แนบแน่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

สามารถบอกได้ว่า หาก ‘เนตรมรณะ’ จะชิงเอาวิญญาณของจ้าวเฟิงออกจากร่าง เช่นนั้นก็จะต้องเอา ‘ดวงตาเทพเจ้า’ ออกไปด้วย

แต่ว่าดวงตาแข็งแกร่งจากยุคเก่าแก่จะโดนชิงออกจากร่างง่ายๆ ได้อย่างไร

ตุบตุบ! ตุบตุบ!

กลิ่นอายแข็งกล้าบางอย่างของดวงตาเทพเจ้าที่หลับใหลอยู่ สาดซัดพลังและกลิ่นอายที่รุนแรงบ้าคลั่งออกมาประหนึ่งว่าได้ตื่นขึ้นแล้ว

ในเวลาทันทีทันใดนั้น จ้าวเฟิงรู้สึกได้ว่าตนเองเหมือนกลายร่างเป็นเทพเซียนยุคโบราณที่ยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต ทุกการกระทำทุกห้วงความคิดสั่นสะเทือนฟ้าดิน

“กลิ่นอายจากยุคโบราณ…” เศษเสี้ยววิญญาณสือเฉิงร้องอุทาน

ในวินาทีนั้น นางรู้สึกว่ามิติสือเฉิงของนางกำลังสั่นสะเทือนน้อยๆ

เมื่ออยู่เบื้องหน้ากลิ่นอายที่มาจากยุคโบราณ พลังของทุกสรรพสิ่งก็สั่นไหวไม่อยู่นิ่ง

“หืม?” ‘เนตรมรณะ’ ภายในตราสั่งมรณะแผ่นนั้นอดส่งเสียงประหลาดใจเบาๆ ไม่ได้

โครม!

ถัดจากนั้น ตราสั่งมรณะโดนกลิ่นอายโบราณลี้ลับนั้นสะท้อนกลับ

ผัวะ!

บนตราสั่งมรณะปรากฏรอยแตกร้าวพาดผ่าน

‘เนตรมรณะ’ ที่มีพลังแห่งความตายอับแสงไปกว่าครึ่ง แววประหลาดใจปรากฏออกมา

“เนตร…เทพเจ้า? กลิ่นอายของเนตรเทพเจ้า!”

ในตราสั่งมรณะมีเสียงแว่วดังขึ้นแค่ในชั้นดวงวิญญาณ

เหล่ายอดฝีมือในโลกภายนอกกลับไม่ได้ยินเสียงนี้

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ราชันทั้งสามที่โลกภายนอกอดประหลาดใจไม่ได้ ในช่วงเวลาสำคัญสุดท้ายที่ ‘เนตรมรณะ’ คู่นั้นจะดึงดวงวิญญาณของจ้าวเฟิงออกจากร่าง มันโดนพลังอันยิ่งใหญ่ขัดขวางไว้ ถึงขั้นว่าโดนสะท้อนกลับด้วย

อีกทั้งที่มาของพลังทั้งหมดนี้มาจากดวงตาซ้ายของจ้าวเฟิง

“เนตรเทพเจ้า? ดวงตาซ้ายของจ้าวเฟิงเป็นเนตรเทพเจ้า?” ใจของเศษเสี้ยววิญญาณสือเฉิงกระตุกด้วยไม่อยากจะเชื่อ

ต่อให้เป็น ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’ เก่าแก่ลึกลับที่มีมรดกสายเลือดของ ‘เนตรมรณะ’ ก็ไม่อาจเรียกว่าเป็น ‘เนตรเทพเจ้า’ ได้

ในจักรวาลนี้ แปดเนตรเทพเจ้ามี ‘เอกลักษณ์’ ซึ่งเป็นของผู้สร้างสายเลือดดวงตาทั้งหมด

ยกตัวอย่างเช่น เนตรสังสารวัฏ เนตรมิติ หรือเนตรมรณะทั้งหลายเหล่านี้ ในโลกอาจจะมีผู้สืบทอดสายเลือดจำนวนน้อยนิด อาทิเช่น ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’

แต่ว่าสิ่งที่สามารถเรียกได้ว่าเป็น ‘เนตรเทพเจ้า’ จะมีเพียงหนึ่งเดียวในโลกเท่านั้น

ขณะนี้ ภายในโลกจะมีก็แต่แปดเนตรเทพเจ้าเท่านั้นที่มีเพียงหนึ่งเดียว นอกเหนือจากนี้ก็เป็นเพียงแค่ผู้สืบทอดสายเลือดบางส่วนของเนตรเทพเจ้า

“แต่ว่าจ้าวเฟิงผู้นี้กลับไม่ใช่หนึ่งในแปดเนตรเทพเจ้าใดๆ ทั้งสิ้น”

เศษเสี้ยววิญญาณสือเฉิงส่ายศีรษะ แต่ว่าประโยคนี้ถ่ายทอดมาจาก ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’ ซึ่งเป็นผู้สืบทอดสายเลือด ‘เนตรมรณะ’

ในฐานะที่เป็นผู้สืบทอดแปดเนตรเทพเจ้า ‘จักรพรรดิแห่งความตาย’ มีปฎิกริยารุนแรงกับกลิ่นอายของ ‘เนตรเทพเจ้า’ มากทีเดียว

“นี่ไม่ใช่หนึ่งในแปดเนตรเทพเจ้าประเภทใดๆ หรือว่าจะเป็น ‘เนตรเทพเจ้า’ ประเภทที่เก้าที่เพิ่งตื่นขึ้นมาใหม่!”

แสงสว่างของตราสั่งมรณะค่อยๆ อับแสงลง

เนตรมรณะสีดำสนิทคู่นั้นจ้องจ้าวเฟิงเขม็ง อดจะครุ่นคิดไม่ได้

โครม! โครม!

ภายใต้กลิ่นอายเก่าแก่ที่สาดสะท้อนออกมาจากดวงตาเทพเจ้า ตราสั่งมรณะอับแสงลงอย่างรวดเร็ว สุดท้ายเกิดเสียงดัง ‘แคร่ก’ ก่อนจะสลายกลายเป็นผุยผง

“พลังล่าสังหารจะตามไปไม่มีสิ้นสุด จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต”

วินาทีที่ตราสั่งมรณะแผ่นนั้นสลายเป็นผุยผง เสียงเย็นยะเยือกทะลวงไปถึงดวงวิญญาณดังสะท้อนอยู่ภายในหัวเขา

ผลัวะ! เจ้าหอโครงกระดูกที่อยู่อีกด้านทรุดตัวลงบนพื้น

ส่วนจ้าวเฟิงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ดวงตาเทพเจ้าข้างซ้ายหดเล็กลง กลิ่นอายเก่าแก่ที่ตื่นขึ้นมายังคงไม่เลือนหายไป