บทที่ 1153 เงาสะท้อนบนทะเลสาบน้ำแข็ง
วังเซียนผู้นำเซียนจี๋กวง ทิศตะวันออก
ถัดจากโถงศึกษา มีตำหนักแห่งหนึ่งชื่อว่าหนึ่งน้อยไร้ขอบเขต
ตำหนักแห่งนี้มีอาณาเขตกว้างขวาง มีค่ายกลที่สกัดกั้นจิตเทพไม่ให้ตรวจจับได้ และเปิดใช้งานตลอดทั้งปี
เมื่อมองจากภายนอก สิ่งก่อสร้างที่นี่เรียบง่าย มีเพียงทุ่งดอกไม้สุดลูกหูลูกตาที่ปกคลุมที่นี่เอาไว้จนทั่ว
ด้วยเหตุนี้ จึงมีชื่อเรียกอีกอย่างว่าตำหนักร้อยบุปผาหรือวังบุปผา
แต่ภายใน…
มีวังบุปผาอยู่จริง
วังนี้ตั้งอยู่ทางใต้ของตำหนักหนึ่งน้อยไร้ขอบเขต ยามค่ำคืนก็สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ ราวกับเป็นเวลากลางวัน
ผนังด้านนอกถักทอจากดอกไม้และเถาวัลย์แปลกตาหลากหลายชนิด
สีสันสดใส กลิ่นหอมตลบอวล
ทุกครั้งที่ลมพัดผ่าน ดอกไม้เหล่านั้นก็จะพลิ้วไหวอย่างแผ่วเบา ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ออกมาเป็นระลอก
การตกแต่งภายในราวกับแดนเซียน อาคารสวยงามวิจิตรตระการตา หรูหราโอ่อ่า
ทั่วทุกที่ล้วนเป็นดอกไม้แข่งกันเบ่งบานอวดความงาม พวกนางบางดอกงดงามหยาดเยิ้ม บางดอกบริสุทธิ์เหนือโลก บางดอกสูงส่งสง่างาม บางดอกเย้ายวนชวนหลงใหล ราวกับความงามทั้งหมดมารวมอยู่ที่นี่
ส่วนกลางตำหนักคือสระน้ำขนาดใหญ่
ภายในมีบุปผาและพืชพรรณแปลกตามากมาย ต่างหยอกล้อกัน ก่อเกิดเป็นระลอกคลื่นที่น่าตื่นตาตื่นใจ
สิ่งที่ดึงดูดความสนใจที่สุดคือดอกโบตั๋นจากภายนอกดอกหนึ่ง นางชูช่องดงามตระการตา งามล้ำหาสิ่งใดเทียบ ราวราชินีแห่งบุปผา แผ่เสน่ห์อันไร้ขีดจำกัด
ในเสี้ยวขณะนี้ นางสวมชุดผ้าโปร่งบาง กำลังซบพิงข้างกายสวี่ชิงอย่างขวยเขิน…ส่งลิ้นจี่ที่แกะเปลือกแล้วเม็ดหนึ่งเข้าปากสวี่ชิง
สวี่ชิงรับประทานอย่างเงียบๆ เงยหน้ามองทุ่งดอกไม้รอบๆ
ดอกบัวบริสุทธิ์ ดอกกุหลาบเร่าร้อน
แทบจะทุกดอกล้วนมีความงามที่ล้มบ้านล้มเมืองได้
ผิวพรรณราวหิมะ คิ้วตาเหมือนวาด
และบางดอก ไม่เพียงแต่งดงามโดดเด่น แต่ยังมีความสามารถโดดเด่น เชี่ยวชาญด้านดนตรี การร่ายรำ บทกวีบทร้อยกรอง ในเสี้ยวขณะนี้กำลังร่ายรำอย่างสง่างามไปตามจังหวะดนตรีอันไพเราะเบื้องหน้าสวี่ชิง
อยู่ในดินแดนแห่งความสุขสบายนี้ สามารถลืมเลือนวันเวลาได้ เมื่อมองดูทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกพร่าเลือนก็พลันเกิดขึ้น
หญิงงามประดุจดอกไม้ที่อยู่หลังม่านเมฆ
เบื้องบนมีนภาสีครามอันกว้างใหญ่ เบื้องล่างมีระลอกคลื่นน้ำสีเขียวมรกต
“ไม่แปลกใจที่ผู้นำเซียนอยากให้เขารื้อวังบุปผานี้ทิ้ง…”
สวี่ชิงถอนหายใจเบาๆ ในใจ
เพื่อที่จะสวมบทบาทเป็นนายน้อยบุตรผู้นำเซียนจี๋กวงต่อหน้าผู้คน ดังนั้นเขาจึงต้องมายังวังบุปผาในความทรงจำแห่งนี้ สัมผัสถึงชีวิตประจำวันของนายน้อยผู้นำเซียนจี๋กวงด้วยตัวเอง
และสิ่งที่ทำให้สวี่ชิงปวดหัวที่สุดความจริง…ไม่ใช่ดอกไม้นับร้อยที่นี่ แต่เป็นดอกโบตั๋นจากภายนอกที่กำลังป้อนลิ้นจี่ให้เขาอยู่ในเสี้ยวขณะนี้
ดอกโบตั๋นดอกนี้ ย่อมเป็นสาวงามจิ้งจอก
เมื่อสวี่ชิงชนะการประลอง เช่นนั้น สาวงามจิ้งจอกจึงติดตามข้างกายสวี่ชิงมาโดยตลอดอย่างสมเหตุผล
“นายน้อย ลิ้นจี่ของบ่าวรสชาติดีไหมเจ้าคะ”
ดอกโบตั๋นขวยเขิน กัดริมฝีปากล่าง เสียงก็แฝงไว้ด้วยความเย้ายวนอย่างที่สุด เมื่อดังขึ้นในหู ก็สามารถละลายในใจ ดึงเอาวิญญาณออกมาได้
สวี่ชิงถอนหายใจอีกครั้งในใจ สายตาที่เคยมองไปที่ไกลดึงกลับมา จับจ้องอยู่ที่สตรีที่เมื่อครู่ยังเป็นดอกโบตั๋น และในเสี้ยวขณะต่อมาก็เหมือนดอกลำโพงตรงหน้า
“เจ้าปรากฏตัวที่นี่ ไม่กังวลว่าจะถูกจับได้หรือ” สวี่ชิงขมวดคิ้วกล่าว
เขาในตอนนี้ ด้านกำลังรบแตกต่างไปจากสมัยอยู่แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์แล้ว พัฒนาขึ้นอย่างมาก เรียกได้ว่าแตกต่างราวฟ้ากับดิน
สำหรับเทพเจ้า ตราบใดที่ยังไม่ถึงระดับแท่นเทวะ สำหรับผู้บำเพ็ญ ขอเพียงไม่ใช่ระดับเตรียมสู่เซียน
เช่นนั้นเขาก็สามารถต่อสู้ด้วยได้
ตุ๊กตาจิ้งจอกผู้นี้ อยู่ในจุดสูงสุดไร้ขีดจำกัด ห่างจากแท่นเทวะเพียงครึ่งก้าวเล็กๆ คล้ายกับผู้บำเพ็ญระดับเจ้าเหนือหัวขั้นสุดยอดบริบูรณ์ในหมู่ผู้บำเพ็ญ
แม้จะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ใช่ว่าจะต่อสู้ไม่ได้
ผลแพ้ชนะก็ยากจะบอกได้
“ท่านมองข้าแบบนี้ทำไม ทำท่าเหมือนจะตีคน” สาวงามจิ้งจอกหน้าแดงเล็กน้อย แม้แต่ลำคอก็ยังขึ้นสีแดงซ่าน กระซิบกระซาบ บิดเอว ยกสะโพกที่กลมกลึงอวบอิ่มไปทางสวี่ชิง
“หรือว่าจะลองตีสักทีไหม”
สวี่ชิงสายตาเย็นชา
สาวงามจิ้งจอกหัวเราะเบาๆ “ชอบท่านที่เย็นชาแบบนี้แหละ เอาล่ะ ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงข้า ใช่ไหม”
“แต่ถ้าไม่ยอมออกมาเลย ข้าก็เบื่อจะแย่แล้ว อีกทั้งยังกังวลว่านายน้อยจะลืมข้าไปแล้ว”
สวี่ชิงไม่หวั่นไหว กล่าวอย่างเรียบๆ ว่า “ไม่เป็นไร จุดประสงค์ที่แท้จริงของเจ้าคืออะไร ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด และตอนนั้นที่เจ้าจะมาที่นี่กับข้าให้ได้ สิ่งที่ข้าเคยพูดไว้ เจ้าคงไม่ลืมกระมัง”
สวี่ชิงมองไปยังสาวงามจิ้งจอก
สาวงามจิ้งจอกกะพริบตาปริบๆ “คำพูดอะไรหรือเจ้าคะ บ่าวจำไม่ได้แล้ว”
“เช่นนั้นข้าจะกล่าวอีกครั้ง ที่นี่เป็นแดนต้องห้ามของเทพเจ้า และทาสก็มีอยู่ทุกหนแห่ง ดังนั้น ชีวิตความเป็นตายของเจ้า เจ้าต้องเป็นผู้ควบคุมเอง” สวี่ชิงเอ่ยอย่างสงบนิ่ง
สาวงามจิ้งจอกได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างน่ารัก “ก็แค่เป็นทาสเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ ข้ายังเรียกตัวเองว่าบ่าวแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าถูกท่านจับเป็นทาสหรือเจ้าคะ”
สวี่ชิงเงียบงัน ไม่สนใจอีกต่อไป ลุกขึ้นจะจากไป
มาที่นี่ก็แค่มาสวมบทบาทเท่านั้น เขายังมีเรื่องของตนเองที่ต้องทำ
เมื่อเห็นสวี่ชิงกำลังจะไป สาวงามจิ้งจอกดวงตาส่องประกาย หัวเราะคิกคัก “เอาล่ะ บ่าวจะบอกท่านก็ได้เจ้าค่ะ ที่ข้ามาปรากฏตัวที่นี่ ย่อมต้องมีความมั่นใจอยู่บ้างว่าจะไม่ถูกตรวจพบ”
“ในเมื่อ ที่นี่ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ที่แท้จริง เป็นเพียงภาพสะท้อนที่เกิดจากความทรงจำของวังเซียนแห่งนี้เป็นพื้นฐานก็เท่านั้น”
“แต่หากดำเนินการอย่างถูกต้อง ผลประโยชน์ก็น่าทึ่ง อย่างเช่นในกรณีของเจ้า หากสามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ภาพสะท้อนนี้ได้ สร้างให้เกิดระลอกคลื่นกาลอวกาศ เช่นนั้นเจ้าก็จะเท่ากับควบคุมและสัมผัสรับรู้ด้วยตัวเอง”
“ส่วนจุดประสงค์ของข้าคือการได้รับฐานะในนั้น เช่นนี้แล้ว หากเจ้าสามารถทำให้กาลอวกาศภาพสะท้อนนี้ปั่นป่วนได้สำเร็จจริงๆ เช่นนั้นฐานะของข้าก็จะเปรียบเสมือนได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการ”
“เมื่อถึงเวลานั้น บางทีอาจจะสามารถรักษาไว้ได้ ทำให้ข้านับจากนั้นไม่ถูกเจตจำนงของระบบดาวที่ 5 ขับไล่”
“แน่นอน จุดสำคัญว่าจะสำเร็จหรือไม่ นอกเหนือจากพลังของเจ้าแล้ว ยังขึ้นอยู่กับการดำรงอยู่ของจอมเซียนผู้นั้น ว่าท้ายที่สุดแล้วจะยินยอมให้มีการเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ภาพสะท้อนนี้หรือไม่”
“เอาล่ะ บอกเจ้าไปหมดแล้ว เจ้าไปจัดการเรื่องของตัวเองเถอะ ไม่ต้องห่วงข้า สบายใจเถอะ”
สาวงามจิ้งจอกยิ้มอย่างเย้ายวน
สวี่ชิงหันกลับไปมองสาวงามจิ้งจอกผู้นี้ จากนั้นก็ก้าวเท้าออกจากวังบุปผา
ขณะเดินอยู่ในตำหนักหนึ่งน้อยไร้ขอบเขต สวี่ชิงก็ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เขาจะต้องทำต่อ
“อริยะเซียนที่ 4, 9 ใน 10 ส่วนคือสวมบทบาทโดยผู้มาจากภายนอก ในเสี้ยวขณะที่ประวัติศาสตร์มีการเปลี่ยนแปลงเขาปรากฏตัวขึ้นเพื่อขัดขวาง…”
“เช่นนั้นระหว่างเรา ก็คือความขัดแย้งทางวิถีเต๋า”
“และดวงดาวเหล่านั้นที่มายังที่แห่งนี้ แต่ละคนต่างมีจุดประสงค์ของตนเอง จากการกระทำของหลี่เมิ่งถู่และหลี่เทียนเจียว จะเห็นได้ว่าพวกเขาหวังให้ประวัติศาสตร์มีการเปลี่ยนแปลง”
“เช่นนั้น มีความเป็นไปได้ที่จะมี 2 ฝ่าย!”
“ฝ่ายหนึ่ง ต้องการรักษาความระเบียบของประวัติศาสตร์ อีกฝ่ายหนึ่ง ต้องการทำให้กระแสเวลาของประวัติศาสตร์ปั่นป่วน”
“ส่วนรายละเอียดนั้น ข้ายังไม่ทราบชัดเจน จำเป็นต้องมีเบาะแสเพิ่มเติมจึงจะสามารถวิเคราะห์ได้ในท้ายที่สุด”
“หากพิสูจน์ได้ว่าการวิเคราะห์ของข้าไม่ผิด เช่นนั้นรวมกลุ่มผู้ที่ต้องการทำให้ประวัติศาสตร์ปั่นป่วนอย่างลับๆ ให้พวกเขาบรรลุวัตถุประสงค์อย่างลับๆ เช่นนี้ก็จะสร้างให้เกิดระลอกคลื่นขึ้นทีละระลอก…ระลอก”
“สุดท้ายจะรวมตัวเป็นระลอกคลื่นพลังอันยิ่งใหญ่ที่ข้าปรารถนา!”
“ดังนั้น สิ่งที่ข้าจะต้องทำต่อไปนี้ คือการค้นหาผู้บำเพ็ญที่สวมบทบาทโดยดวงดาวอื่นๆ”
ขณะครุ่นคิด ท้องฟ้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป
ในเสี้ยวขณะนี้เป็นเวลากลางคืน ใกล้รุ่งสางแล้ว
ดวงจันทร์บนท้องฟ้ากำลังแสดงความหนาวเย็นของค่ำคืนนี้อย่างเต็มที่
สวี่ชิงมีความรู้สึกบางอย่าง เงยหน้ามองท้องฟ้า
ในช่วงเวลาที่ประวัติศาสตร์ช่วงนี้ดำเนินอยู่ บนท้องฟ้ายังไม่มีแสงเรืองรองแห่งขั้วโลกสีแดงฉานดุจเลือดเหมือนในยุคหลัง
ยังคงมีดวงจันทร์ มีดวงอาทิตย์
คล้ายกับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ตอนนั้น ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ที่นี่ก็ไม่ใช่แค่เทหวัตถุธรรมดา แต่เป็นสิ่งมีชีวิต 2 ดวงที่มีพลังวิเศษ
ตามความทรงจำของเจ้าของร่าง ดวงจันทร์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าดวงนี้ มีชื่อว่า “ชิงฮุย”
มันค่อนข้างเล็ก พื้นผิวปกคลุมด้วยแสงสีเงินลึกลับ นำความสงบและปรองดองมาสู่โลก
“1 เดือนให้หลัง ดวงจันทร์จะหายไป ดวงอาทิตย์ก็เช่นกัน” สวี่ชิงพึมพำในใจรุ่งอรุณกำลังจะมาถึง
ดวงจันทร์บนท้องฟ้าค่อยๆ เลือนหายไป และแสงแรกของดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆ ปรากฏออกจากขอบฟ้าอันมืดมิด
พระอาทิตย์แห่งระบบดาวที่ 5 มีชื่อว่า “ชื่อเยี่ยน”
พื้นผิวของมันลุกไหม้ด้วยเปลวเพลิงอันโชติช่วง ร้อนแรงและเจิดจ้า
พลังของมันแข็งแกร่งและอบอุ่น มอบแสงสว่างและความร้อนที่จำเป็นต่อสรรพชีวิตในระบบดาวทั้งหมด
ในเสี้ยวขณะนี้ ในสายตาของสวี่ชิง มันกำลังลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า
ฟ้าสว่างแล้ว
อรุณรุ่งนำพาแสงสว่างมาให้ และยังนำ…เงาร่างหนึ่งที่เดินเหยียบแสงเข้าใกล้มาด้วย
นั่นเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดยาวสีขาวบริสุทธิ์
เสื้อคลุมยาวปักลายเมฆาอันสง่างามเรียบง่าย จากการเข้าใกล้มา ชายเสื้อพลิ้วไหวตามลมเบาๆ ราวกับหลอมรวมเข้ากับลมปราณแห่งฟ้าดิน
ส่วนรูปลักษณ์นั้นเรียบง่ายแต่ไม่ธรรมดา สันจมูกโด่ง ริมฝีปากเม้มแน่น ราวกับไม่เคยยิ้มแย้ม เคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา
สีหน้าเย็นชา ราวกับภูเขาหิมะที่ไม่ละลายตลอดทั้งปี ลึกลับและยากจะหยั่งถึง แผ่อำนาจความน่าเกรงขามที่ไม่อาจมองข้าม
โดยเฉพาะดวงตา ล้ำลึกราวทะเล ส่องประกายเย็นยะเยือก ราวกับสามารถมองทะลุความหลอกลวงและความจริงทั้งหมดในโลกได้
ในเสี้ยวขณะนี้เดินมา ทุกย่างก้าวราวกับก้าวเหยียบในห้วงเวลา ให้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งยิ่งนัก
จนกระทั่งเดินมาถึงเบื้องหน้าสวี่ชิง
“ท่านพ่อ” สวี่ชิงก้มหน้า
ผู้มาเยือนคือผู้นำเซียนจี๋กวงนั่นเอง!
เขายืนอยู่ที่นั่น กลิ่นอายสงบนิ่งและลึกล้ำ ราวกับภูเขาไฟที่หลับใหล เมื่อระเบิดขึ้นย่อมสะท้านสะเทือนฟ้าดิน
ส่วนความเย็นชาของเขา ดูเหมือนจะเป็นเพราะเขาได้มองเห็นความเจริญรุ่งเรืองและความว่างเปล่าของโลกมนุษย์มานานแล้ว จึงไม่ยึดติดมากเกินไป
ดังนั้น เสียงอันเย็นชาจึงเปล่งออกมาจากปากของเขา “ข้าจะพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง”
ในเสี้ยวขณะที่เสียงดังออกมา ทุกสิ่งรอบตัวสวี่ชิงก็พร่าเลือน ฟ้าดินราวกับพลิกกลับตาลปัตร สรรพสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว
เขาไม่ได้อยู่ในวังเซียนแล้ว
แต่มาอยู่บนทะเลสาบน้ำแข็งแห่งหนึ่ง
“ตามอยู่ข้างหลังข้า นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะทำให้ในฐานะบิดาของเจ้า” ผู้นำเซียนจี๋กวงเอ่ยเรียบๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า
สวี่ชิงในใจมีความคิดมากมายผุดขึ้น แต่เขาก็ยังฝืนระงับมันไว้ ติดตามไปอย่างเงียบๆ
ทะเลสาบน้ำแข็งที่นี่พิเศษมาก ผิวน้ำแข็งราวกับกระจก สามารถสะท้อนแสงจากฟ้าได้ และยังสามารถค่อยๆ สะท้อนจิตใจของผู้คนได้ด้วย
ดังนั้น เมื่อเดินอยู่บนนั้น เงาสะท้อนที่ปรากฏออกมาจึงแตกต่างกันไป
เงาสะท้อนของสวี่ชิงที่ค่อยๆ ปรากฏออกมา คือรูปลักษณ์ของร่างจริงของเขาอย่างชัดเจน!
ภาพนี้ทำให้จิตใจสวี่ชิงสั่นสะท้าน แต่ผู้นำเซียนที่อยู่เบื้องหน้าดูเหมือนไม่เห็น ไม่มีทีท่าผิดปกติใดๆ
สวี่ชิงลังเล สายตาจับจ้องไปที่เงาสะท้อนของผู้นำเซียนจี๋กวงบนทะเลสาบน้ำแข็ง
ในเสี้ยวขณะที่มองเห็นชัดเจน รูม่านตาหดเล็กลงทันที
เงาสะท้อนนั้น แม้จะเป็นรูปลักษณ์ของผู้นำเซียนจี๋กวงจริงๆ แต่สีของเสื้อผ้ากลับเป็นสีดำ
และสีหน้า…ก็เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและความมืดมิด
ครู่หนึ่ง สวี่ชิงดึงสายตากลับมา ความคิดในใจมากมายวนเวียน แต่หลังจากนั้นตลอดทางมา ผู้นำเซียนก็ไม่ได้เอ่ยปากอีก สวี่ชิงจึงรักษความนิ่งเงียบ
เช่นนี้เอง เวลาผ่านไปทีละเล็กทีละน้อย
บนชั้นน้ำแข็ง ผู้นำเซียนจี๋กวงชุดขาวและบุตรชายของเขา คนหนึ่งเดินนำหน้า คนหนึ่งเดินตามหลัง
ใต้ชั้นน้ำแข็ง ผู้นำเซียนจี๋กวงชุดดำและสวี่ชิง ตามติดกันไม่คลาดคลา
(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)
