บทที่ 525 ชิงอาหารจากปากพยัคฆ์!

ตอนนี้ นอกจากนายกองกับสวี่ชิงที่ซ่อนตัวนิ่งๆ ผู้บำเพ็ญเผ่ามนุษย์ในพื้นที่บุกเบิกของเผ่ามนุษย์เขตตะวันออกทั้งหมดอยู่ท่ามกลางความหวาดหวั่น

พวกเขาส่วนใหญ่นั่งขัดสมาธิ เรื่องที่เกิดขึ้นในฟ้าดินนี้ไม่อาจไปสำรวจตรวจสอบ ไม่อาจไปสัมผัสได้ ทำได้แค่ใช้กำลังคนรวมถึงค่ายกลที่สร้างเสร็จนานแล้วปกป้องร่างกายตนเท่านั้น

ถึงอย่างไรก็เป็นสงครามเทพเจ้า หากกายทิพย์ของตนไม่พอ เพียงแค่มองผาดเดียวก็แตกดับทั้งกายและวิญญาณ แม้ไม่อาจมองตรงๆ แต่วิธีการคล้ายๆ นายกองก็ต้องใช้กายทิพย์สนับสนุน หรืออาจต้องมีของวิเศษโดยเฉพาะ

แต่เห็นได้ชัดว่ากองทัพใหญ่เผ่ามนุษย์ที่นี่ไม่ได้มีของวิเศษโดยเฉพาะทุกคน ดังนั้นผู้บำเพ็ญที่มองศึกนั้นได้จึงมีไม่มาก

ส่วนด้านนอกแดนต้องห้ามเซียน เหนือม่านฟ้าปากขวดขึ้นไป ด้านนอกค่ายกลส่วนลึกของกรมราชทัณฑ์ที่แตกสลายไป ตอนนี้ยังมีอีกกลุ่มหนึ่งกำลังเฝ้ารอ

องค์ชายเจ็ดก็เป็นหนึ่งในนั้น

ปลัดเขตปกครองรวมถึงผู้บัญชาการวังต่างๆ และยอดผู้แข็งแกร่งจากกองทัพเมืองหลวงจักรพรรดิอีกจำนวนมาก แต่ละคนสีหน้าเคร่งขรึม กระทั่งบนท้องฟ้าโลกภายนอก มังกรทองสี่กรงเล็บตัวนั้นก็เช่นเดียวกัน เพ่งสมาธิอยู่ที่จุดเดียว

พวกเขามองลงไปยังโพรงเบื้องหน้า

ที่นั่นถูกปิดตายไปแล้ว แทนที่ด้วยม่านแสง และสิ่งที่ฉายอยู่ในม่านแสงคือชื่อหมู่กับเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียน

“ฝ่าบาท ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการพะย่ะค่ะ

“เทพชั้นสูงชื่อหมู่นั่น เป็นดังที่ฝ่าบาทและราชครูคิดไว้ สิ่งแรกหลังจากตื่นขึ้นก็คือจะกลืนกินเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียน

“เพียงแต่ไม่ทราบว่าขั้นตอนต่อไปจะราบรื่นหรือไม่ จะอย่างไรแค่กลืนกินเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียนองค์เดียว ชื่อหมู่ก็คงสูดรับไม่นานนัก… หากจุติที่โลกภายนอก เกรงว่าทั่วทั้งเขตปกครองผนึกสมุทรคง…”

คนในชุดนักพรตสีดำคนหนึ่งยืนข้างกายองค์ชายเจ็ดเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ น้ำเสียงเผยความเฉียบคม แฝงความมืดหม่นเอาไว้

เมื่อเขาเอ่ยออกมา ผู้บำเพ็ญเขตปกครองผนึกสมุทรรอบๆ ก็ก้มหน้า สีหน้าซับซ้อน

องค์ชายเจ็ดจ้องม่านแสงเขม็ง ตรัสเสียงเรียบ

“ชื่อหมู่ทะลวงออกมา แม้ข้าจะไร้ซึ่งกำลังสกัดกั้น แต่ก็จะไม่หนี ตายไปพร้อมกับผนึกสมุทรเท่านั้น ข่งเหลียงซิวทำได้ กู่เยว่จางอั้นอย่างข้าก็ทำได้เช่นกัน

“ตอนนั้น เสด็จพ่อมองข้า ตรัสออกมาประโยคหนึ่งว่าเทพเจ้าเป็นแค่ตัวตนที่สูงชั้นกว่าเราเท่านั้น สำหรับพวกองค์ท่านแล้ว ที่เรียกว่ารู้ทุกสิ่งทำได้ทุกอย่างเป็นแค่การจัดการกับชีวิตที่อ่อนแอกว่าพวกองค์ท่านเท่านั้น

“ดังนั้น เทพเจ้าก็ถูกวางแผนเล่นงานได้เช่นกัน ซึ่งก็คือกลยุทธ์

“ชื่อหมู่ จะต้องพึงพอใจแน่นอน…”

องค์ชายเจ็ดตรัสด้วยเสียงแผ่วเบา

ตอนนี้ ในแดนต้องห้ามเซียน เทพเจ้าที่เหมือนเชือกเส้นหนาเส้นหนึ่งยังกระเสือกกระสน ขณะที่ร่างกายบิดเร่า สิ่งที่เหมือนหนามแหลมทั้งยี่สิบเจ็ดเล่มขององค์ท่าน มาพร้อมกับพลังบดขยี้ฟ้าดิน ระเบิดลำแสงสีทองเจิดจ้าแยงตาออกมา พัวพันกับมือใหญ่ที่มองไม่เห็นของชื่อหมู่ จะแทงเข้าไป

หนามแหลมยี่สิบเจ็ดเล่มนี้ ไม่ว่าจะเล่มใดหากอยู่ในบรรดาเผ่าของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ก็เป็นสมบัติล้ำค่าทั้งสิ้น ทว่าตอนนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าชื่อหมู่ กลับต้านทานไม่ได้เลย ต่อให้แทงทะลุ ก็ยังสลัดไม่หลุด

เสียงเสียดสีที่ทำให้จิตวิญญาณฉีกขาดดังขึ้นเป็นระยะ จากนั้นก็มีเสียงคำรามเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียน กึกก้องไปทั้งฟ้าดิน

มองไกลๆ แดนต้องห้ามเซียนนี้ราวกับเป็นอสรพิษตัวหนึ่งที่ถูกจับจุดสำคัญเอาไว้ ถูกดึงไปทางพระจันทร์สีชาดทีละนิด

ทุกครั้งการบิดเร่าขององค์ท่านทำให้มิติแตกกระจาย เสียงคำรามทุกครั้งขององค์ท่าน ทำให้รอบด้านพังถล่ม

แผ่ขยายไปยังท้องฟ้าและพื้นดินของแดนต้องห้ามเซียน ทำให้ที่นี่เวลานี้ราวกับกลายเป็นสนามรบรกร้าง

ส่วนชื่อหมู่ที่จุติลงมาในร่างของจางซืออวิ้นบนท้องฟ้า ปากฉีกเต็มที่ มุมปากลากยาวไปถึงติ่งหู ขณะที่ดูเกินจริงนั้น ก็ยังเผยความโหดเหี้ยมและความน่าสะพรึงออกมา

ขณะที่ฟันแหลมคมนับไม่ถ้วนตัดสลับกัน ยังมีลิ้นที่ถักทอจากเส้นผมนับไม่ถ้วนยื่นออกมาจากปากของชื่อหมู่

ปลายลิ้นยังมีใบหน้าเลือนรางดวงหนึ่ง เหมือนจะเป็นหน้าของหญิงสาว แม้จะกำลังปิดตา แต่สีหน้าเผยความละโมบออกมา

น้ำลายปริมาณมหาศาลหลั่งมาจากใต้ลิ้น ไหลหยดลงมาบนพื้น ทำให้หลุมลึกบนพื้นเพิ่มขึ้นอีก

ภาพนี้แปลกประหลาดอย่างมาก

มองด้วยตาเปล่า นั่นเป็นพลังสูงส่งที่อยู่เหนือล้ำผู้บำเพ็ญไปแล้ว ไม่อาจบรรยายได้ เห็นแค่เพียงจุดที่ปะทะกันเลือนรางเท่านั้น แสงสีทองในความว่างเปล่ากับแสงสีเลือดเจิดจ้า มีวิชาเทพนับร้อยนับพันกระทั่งนับหมื่นกำลังก่อตัวขึ้นรางๆ

หลังจากที่ก่อตัวขึ้นทุกครั้งก็สลายไปในพริบตา และปรากฏขึ้นใหม่อีกครั้งในพริบตาเช่นกัน

ราวกับว่าวิชาเทพสำหรับพวกเขา ไม่จำเป็นต้องสำแดง แค่เคลื่อนไหวก็จะก่อตัวขึ้นอย่างเป็นธรรมชาตินอกร่างกาย

แต่หากมองจากจุดเล็กๆ ทั้งหมดนี้ราวกับชีวิตที่ดั้งเดิมที่สุดของสองตัวตน ฝ่ายหนึ่งกำลังกลืนกิน อีกฝ่ายกำลังจะถูกกลืนกิน

ไม่มีความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ที่เทพเจ้าทุกองค์ควรมี แต่คนที่เห็นภาพนี้ผ่านวิธีการต่างๆ ในใจก็รู้สึกถึงศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่อาจควบคุมได้

ราวกับคำว่าศักดิ์สิทธิ์นี้ก็ถูกบิดเบือนความหมายในโลกหล้าหลังจากเสี้ยวหน้าเทพเจ้ามาเยือนเมื่อนานมาแล้วก่อนหน้านี้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ขณะเดียวกัน ในสายตาของคนที่เห็นทุกคนก็ล้วนสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเทพเจ้าที่ครอบครองพลังแห่งการลืมเลือนที่หลับใหลอยู่ในแดนต้องห้ามเซียน อำนาจเทพของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าชื่อหมู่ แทบจะไม่มีประโยชน์อะไร

ทั้งสองห่างชั้นกันมหาศาล เหมือนเด็กที่มาเจอกับผู้ใหญ่

ใช่ว่าเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียนไม่แข็งแกร่ง ทว่ากายทิพย์ของชื่อหมู่สูงเกินไป!

ขณะที่เข้าใกล้เรื่อยๆ เทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียนกำลังจะถูกกลืนกิน แต่ตอนนี้เอง เทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียนที่เหมือนอสรพิษก็คำรามดังลั่นฉับพลัน พริบตาต่อมาร่างกายก็แตกสลายลงมาเอง

ตอนที่ฟ้าดินระเบิดเสียงครืนครัน ร่างที่ยาวกว่าสองหมื่นจั้งของเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียนก็ระเบิดในทันตา เลือดเนื้อนับไม่ถ้วนกลายเป็นแม่น้ำแสงสีทองเจิดจ้าเส้นหนึ่งพาดผ่านกลางท้องฟ้า

ด้วยวิธีการนี้ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากมือของชื่อหมู่

จากนั้นแม่น้ำเลือดเนื้อสายนี้ก็มารวมตัวกันอย่างรวดเร็วกลางอากาศ ไม่กลับไปเป็นรูปร่างงูก่อนหน้านี้ แต่กลายเป็นอีกรูปร่างหนึ่ง

เห็นเป็นเค้าโครงรูปปลาขึ้นรางๆ

ส่วนหนามแหลมทั้งยี่สิบเจ็ดก็ถูกเลือดเนื้อห่อหุ้ม รวมกันเป็นก้างปลา

ขณะเดียวกัน พื้นดินก็โหมระลอกคลื่น เลือดเนื้อสีม่วงแดงที่ปกคลุมทุกตำหนักวังทั้งแดนต้องห้ามเซียนสั่นสะเทือน กลายเป็นเชือกเลือดเนื้อหลายเส้น ลอยขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็ว ผสานกันสร้างร่างของปลา

มองไกลๆ เชือกเลือดเนื้อนับไม่ถ้วนลอยขึ้นมาจากพื้นดินทีละเส้น สุดท้ายก็มารวมกันร้อยเรียงพันเกี่ยวเติมเต็มร่างปลาอย่างรวดเร็ว

จุดที่สวี่ชิงกับนายกองหลบอยู่ก็เช่นกัน เปิดเผยร่างของพวกเขาทั้งสองจากการที่เลือดเนื้อสีม่วงแดงลอยขึ้นมา

สวี่ชิงไม่ขยับเขยื้อน อำพรางสุดกำลัง นายกองก็เช่นกัน

ส่วนชื่อหมู่ในตอนนี้ กลิ่นอายอย่างอาหารเช่นนั้นจากร่างปลาตรงหน้านี้รุนแรงมาก ราวกับไร้ซึ่งหมู่ดาวท่ามกลางดวงตะวัน ดึงดูดความสนใจทั้งหมดของร่างแยกชื่อหมู่

ยิ่งหลังจากที่เลือดเนื้อทั้งหมดรวมกัน หน้าตาของวัตถุขนาดยักษ์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ สุดท้ายก็กลายเป็นปลายักษ์สีม่วงอมแดงตัวหนึ่ง

ไม่มีเกล็ด แต่ในปากขนาดใหญ่ที่เปิดอ้าอยู่มีหนามแหลมนับไม่ถ้วน โหดเหี้ยมอย่างมาก ยิ่งแผ่อำนาจเทพน่าครั่นคร้ามออกมา ยิ่งมีหนวดสีทองสองเส้นข้างๆ กำลังขยับไหว

ที่ประหลาดยิ่งกว่าคือหางของมันไม่ได้แบนราบ แต่รำแพนเหมือนนกยูง ขณะที่หนามแหลมนับไม่ถ้วนโบกพลิ้วจนเกิดเสียงเสียดสีกัน ก็ก่อร่างใบหน้ามายาขนาดยักษ์ดวงหนึ่งขึ้นมา

ใบหน้านี้มองไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชาย ไม่ใช่ใบหน้าเผ่ามนุษย์ องค์ท่านมีดวงตาสี่ดวง ไม่มีจมูก ใต้ตามีเพียงปากขนาดใหญ่ปิดสนิท

ขณะเดียวกันก็มีลวดลายค่อนข้างซับซ้อนกระจัดกระจายบนใบหน้า ยิ่งทำให้ขมุกขมัวขึ้นจากเดิมที่เลือนลาง

ทว่ากลับมีพลังอานุภาพเทพ แผ่ออกมาอย่างไร้ที่สิ้นสุด เจตจำนงศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นในคใจของคนที่เห็นทั้งหมดอีกครั้ง

นอกจากนี้ กลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมามหาศาลจากร่างเทพเจ้านี้ก็หลั่งทะลักเข้าสู่สมองของคนที่เห็นทั้งหมดตามสายตาที่จับจ้องด้วย ทำให้คุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ยิ่งเริ่มสูญเสียความทรงจำไปอย่างไม่รู้ตัว

หากมองมานานแล้ว ความทรงจำทั้งหมดจะหายสาปสูญ สุดท้ายก็จะถูกแทนที่

และสิ่งนี้ ถึงจะเป็นร่างที่แท้จริงของเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียน

เห็นปลาตัวนี้ ชื่อหมู่ก็ยิ่งน้ำลายสอ ก้าวเดินไปด้านหน้า ทั่วร่างสาดแสงสีแดงฉาน รอยปริแตกบนท้องฟ้าก็ยิ่งลึกขึ้น

ดวงตาที่ใบหน้าบนหางเทพเจ้าปลาก็เปล่งแสงสีทองออกมา พลันอ้าปากกว้าง พ่นฟองอากาศสีทองไปด้านหน้าจากการที่ชื่อหมู่เข้ามาใกล้ ฟองอากาศแต่ละใบก็ลอยออกมาทันที

ในฟองเหล่านั้นแฝงโลกใบใหญ่เอาไว้ ยิ่งมีสิ่งมีชีวิตสืบพันธุ์ดำรงอยู่อีกนับไม่ถ้วน กระทั่งมีความเป็นไปได้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าโลกที่ตนอาศัยอยู่เป็นแค่ฟองอากาศในปากของเทพเจ้าด้วยซ้ำ

ตอนที่ฟองอากาศมหาศาลลอยออกไปต่างก็แตกตัว กระตุ้นพลังที่น่าครั้นคร้ามไร้ขอบเขต ครอบคลุมชื่อหมู่

ใช้โอกาสนี้ ร่างเทพเจ้าปลาก็โปร่งใสอย่างรวดเร็ว ความว่างเปล่ารอบๆ ยุบตัวลง ราวกับก่อตัวเป็นหลุมดำ

องค์ท่านคิดจะหนีจากที่นี่

ดวงตาชื่อหมู่ฉายแววละโมบ จะยอมให้เนื้อที่จ่ออยู่ที่ปากหนีไปได้อย่างไร จึงไหววูบไปด้านหน้า ฉับพลันก็ระลอกคลื่นรอบด้าน ทั้งหมดทั้งมวลกลายเป็นสีแดง

ส่วนฟองอากาศที่แตกไปเหล่านั้น ก็ประทับไปบนชุดคลุมกลายเป็นลวดลาย

องค์ท่านยกมือขวาขึ้น โบกไปด้านหน้า

ความว่างเปล่าที่ยุบตัวลงไปกลายเป็นทะเลเลือดในพริบตา ขณะที่กลืนกินทุกสรรพสิ่ง เทพเจ้าปลาที่โปร่งแสงจึงเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดวงตาองค์ท่านฉายแววหวาดกลัว กำลังจะถอยหนี แต่อยู่ต่อหน้าชื่อหมู่ อาหาร ก็คืออาหาร

ลำแสงสีเลือดหลายทางที่พุ่งออกมาจากพระจันทร์สีชาดที่อยู่กลางอากาศ พุ่งออกมาจากความว่างเปล่าที่แปรมาจากทะเลสีเลือด พุ่งออกมาจากรอยปริแตกบนฟากฟ้า พุ่งมาหาเทพเจ้าปลาในพริบตา

ไม่ให้โอกาสหนี ลำแสงสีเลือดเหล่านี้ก็พันรัดอย่างรวดเร็วราวกับผ้าโปร่งที่พลิ้วไหวไปตามสายลม พันธนาการองค์ท่านเอาไว้กลางอากาศ

เทพเจ้าปลาดิ้นรนอย่างไร แผดเสียงคำรามอย่างไร ก็ไร้ความหมาย

ตั้งแต่ที่ชื่อหมู่ปรากฏตัว องค์ท่าน ก็เป็นแค่ปลาตัวหนึ่งจริงๆ

ตอนนี้ชื่อหมู่ก้าวมาหนึ่งห้าว มาพร้อมกับความหิวกระหาย มาถึงเบื้องหน้าเทพเจ้าปลา

ดวงตาขององค์ท่านฉายแววรื่นเริง ปากฉีกยิ้มกว้างไม่หยุด สุดท้ายหลังจากฉีกไปจนเกินจริงยากจะพรรณนา องค์ท่านก็แลบลิ้นออกมาคล้ายกับอสรพิษ มาถึงด้านหน้าเทพเจ้าปลาที่กำลังดิ้นรนด้วยร่างที่สั่นงันงก

จากนั้น ใบหน้าหญิงสาวบนลิ้น ก็ลืมตา เปล่งแสงสีแดงไร้สิ้นสุดออกมา

ยิ่งมีเสียงเทพเจ้าเสียงหนึ่ง แปรเป็นเสียงพึมพำดังก้องไปทั่วทั้งฟ้าดิน

“เปิดประตู”

พริบตาที่เอื้อนเอ่ยออกมา เทพเจ้าปลาก็ส่งเสียงกรีดร้องอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เลือดเนื้อเผาไหม้ ก้างเผาไหม้ เปลวไฟสีทองถูกบีบคั้นให้พวยพุ่งขึ้นไป รวมเป็นภพร่างบ่อน้ำกลางอากาศ

บ่อน้ำนี้ เพียงพริบตาก็เปลี่ยนจากภาพมายาเป็นวัตถุจริง

ความมืดมิดด้านใน คือทางเข้าสู่ดินแดนกาฬกาลกิณี!

ปลาหนึ่งตัว จะทำให้ชื่อหมู่รื่นเริงถึงเพียงนี้ได้อย่างไร ต่อให้มีกายพิเศษ สำหรับองค์ท่านก็เป็นแค่ของว่างเท่านั้น

อาหารหลักแท้จริง คือการใช้ความสัมพันธ์ระหว่างเทพเจ้าปลาจวนอวี้ ซือเทียนจือลี่และอู่ฉาน เพื่อเปิดประตูสู่ดินแดนกาฬกาลกิณีต่างหาก

ชื่อหมู่จะจุติยังดินแดนกาฬกาลกิณี กลืนกิน…เทพชั้นสูงจวนอวี้ที่จุดไฟเทพขึ้นที่นั่น!

ภาพนี้ เป็นกลยุทธิ์ของจักรพรรดิมนุษย์ และเป็นแผนการขั้นที่สองที่องค์ชายเจ็ดตรัสถึง!

สิ่งที่กำหนดเวลาหลับใหล ก็คืออาหาร

หลังจากสวี่ชิงกับนายกองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดในความบิดเบี้ยวเลือนรางนั้นเลาๆ ในใจก็โหมคลื่นยักษ์ขึ้นมาเช่นกัน

ตอนที่ทุกสายตาที่ต่างจับสังเกตมาที่นี่อย่างไม่อาจควบคุม ชื่อหมู่ที่มาสิงร่างจางซืออวิ้นจนเป็นร่างแยกเทพเจ้า ร่างขององค์ท่านในตอนนี้ เปล่งแสงเจิดจ้าออกมามาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ท้องฟ้าแดนต้องห้ามเซียน อักขระที่ก่อร่างจากรอยปริแตกนับไม่ถ้วนก็กำลังเปล่งแสงด้วยเช่นกัน

ทั่วทั้งท้องฟ้าตอนนี้กลายเป็นสีแดงเข้ม หมุนวนด้วยตัวเอง

ท้องฟ้าหมุนวนเร็วขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็กลายเป็นคลื่นวนสีเลือด

ท่ามกลางเสียงครืนครันกึกก้อง พระจันทร์ดวงหนึ่งลอยขึ้นมาในคลื่นวนรางๆ

ราวกับคลื่นวนบนท้องฟ้า เชื่อมต่อกับฟ้าดินที่ไม่รู้จัก และสิ่งที่ลอยเด่นอยู่ในฟ้าดินผืนนั้น คือพระจันทร์สีเลือดขนาดยักษ์ดวงหนึ่ง

นั่นคือพระจันทร์สีชาดที่แท้จริง!

บนพระจันทร์สีชาด มีรูปสลักที่นั่งคุกเข่าบดบังดวงตาทั้งสองรูปหนึ่ง ตอนนี้รูปสลักปล่อยมือทั้งสองข้างลงช้าๆ

มุมปากของรูปสลักยกขึ้น ฉายแววละโมบออกมา

นี่คือร่างจริงของชื่อหมู่!

เห็นได้ชัดว่าการเข้าไปกลืนกินเทพชั้นสูงสักองค์ในดินแดนกาฬกาลกิณี แค่ร่างแยกไม่พอ ชื่อหมู่จึงคิดจะจุติลงไปที่นั่นด้วยตนเอง

องค์ท่านยืนขึ้นบนพระจันทร์สีชาด โลกที่อยู่ฟ้าดินเปลี่ยนสี ครืนครันไปทั้งแปดทิศ ขณะที่เริ่มวอดวาย ร่างขององค์ท่าน ก้าวไปเบื้องหน้าหนึ่งก้าว

ย่างก้าวนี้ ข้ามผ่านกาลเวลา ข้ามผ่านมิติ ข้ามผ่านคลื่นวน ออกจากฟ้าดินที่ไม่รู้จัก มาปรากฏตัวที่…ด้านในบ่อน้ำเก่าแก่ที่ก่อร่างใต้เปลวไฟสีทองของเทพเจ้าปลา

พริบตาที่ปรากฏกาย ร่างแยกที่ลืมตื่นในร่างจางซืออวิ้นก็เริ่มเลือนราง พลังกว่าครึ่งในร่างถูกสูบออกมา กวานบนศีรษะก็เริ่มหม่นหมองเช่นกัน

หลังจากดึงพลังของร่างแยกกลับมากว่าครึ่ง ร่างเดิมของชื่อหมู่ก็เดินเข้าไปในส่วนลึกของบ่อน้ำโบราณ จุติที่ดินแดนกาฬกาลกิณี!

บ่อน้ำโบราณส่งเสียงครืนครัน ขณะที่เทพเจ้าปลาส่งเสียงกรีดร้อง ในบ่อน้ำโบราณที่ถูกบีบคั้นให้ก่อร่างขึ้นก็มีเสียงคำรามกราดเกรี้ยวดังมาออกมาเช่นกัน

ในที่ที่เรียกว่าดินแดนกาฬกาลกิณีเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครล่วงรู้

ทว่ามีเลือดสดสีทองหลั่งทะลักออกมาจากในบ่อน้ำโบราณมายา ขณะเดียวกันก็มีเสียงกัดเคี้ยวรวมถึงร้องคำรามดังออกมาจากมิติที่ห่างไกลเลาๆ

สะท้อนก้องในแดนต้องห้ามเซียน สะท้อนก้องในเขตปกครองผนึกสมุทร สะท้อนก้องทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์ และสะท้อนก้องที่ดินแดนเมืองหลวงจักรพรรดิของเผ่ามนุษย์

ยิ่งสะท้อนก้องไปยังดินแดนเผ่ามนุษย์อีกหลายที่

มากกว่าสี่สิบดินแดน มีเสียงดังออกมาจากความว่างเปล่า

พริบตานี้ สั่นสะเทือนไปทั้งแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

ขณะเดียวกัน ใต้เสามรรคาสวรรค์พ้นพันธะของมณฑลรับเสด็จราชันก็มีเลือดสดสีทองเอ่อล้นขึ้นมา ถ้ำใต้ท้องทะเลต้องห้ามก็เช่นเดียวกัน

ยังมีอุโมงค์ภูตอีกกว่าแปดพันแห่งที่กระจัดกระจายอยู่ในมณฑลอื่น เขตปกครองอื่น พื้นที่อื่นของแผ่นใหญ่ต้องประสงค์ ล้วนมีเลือดเทพเจ้าเอ่อล้นออกมาอย่างน่าครั่นคร้ามในพริบตานี้

หมื่นเผ่าพรั่นพรึง สรรพสิ่งสั่นเทา

ไม่ใช่แค่นี้ พื้นที่ต้องห้าม แดนต้องห้ามทั้งหมด ตอนนี้ล้วนตกอยู่ในความเงียบสงัด ไม่มีเสียงใดลอดออกมา ตัวตนภายในพากันนิ่งเงียบ

จิตเทพเจ้าที่น่ากลัวหลายสายปะทุขึ้นอย่างคลุมเครือในพื้นที่มากมายของแผ่นดินต้องประสงค์ ล้วนกำลังจับตามอง

กระทั่งเสี้ยวหน้าเทพเจ้าบนท้องฟ้า ก็เหมือนจะหันหน้ามาเล็กน้อย แต่ไม่ได้ลืมตา

สิ่งที่เหล่าองค์ท่านจับตามอง ไม่ใช่ที่ใดที่หนึ่งของเขตปกครองผนึกสมุทร แต่คล้ายจะอยู่ใต้ดิน เห็นได้ชัดว่าดินแดนกาฬกาลกิณี….ไม่ได้หาเจอง่ายดายเช่นนั้น

ส่วนแดนต้องห้ามเซียนเขตปกครองผนึกสมุทรที่ก่อเรื่องขึ้น กลับไม่ค่อยมีคนสนใจนัก แม้ว่าที่นี่กำลังฉายฉากการกลืนกินของเทพเจ้า แต่อย่างไรเมื่อเทียบกับตัวตนเทพเจ้าชั้นสูงแล้ว ก็ยังไม่เพียงพอจะดึงดูดผู้คน

ในแดนต้องห้ามเซียนตอนนี้ หลังจากที่พระจันทร์สีชาดลงไปยังดินแดนกาฬกาลกิณี ร่างแยกที่ใช้ร่างของจางซืออวิ้นเป็นภาชนะที่อยู่ที่นี่ ก็หันหน้ากลับมาในสภาวะภาพมายา ขณะที่น้ำลายไหลหยด ก็กัดกลืนเทพเจ้าปลาตัวใหญ่ฉับพลัน

ความกว้างของปากบดบังร่างกาย กรามบนค้ำแผ่นฟ้า กรามล่างยันพื้นดิน คำเดียวอมเทพเจ้าปลาลงไปกว่าครึ่ง คาบไว้ในปาก แยกชิ้นส่วนและย่อยอย่างต่อเนื่อง กลืนลงไปทีละน้อย

หลังจากที่คาบไว้แน่น องค์ท่านก็เริ่มกลับไปที่คลื่นวนสีแดงบนท้องฟ้า

เหมือนจะลากเทพเจ้าปลาเข้าไปในคลื่นวน

ราวกับว่าทั้งหมด กำลังจะจบสิ้น

ไม่มีใครกล้ารบกวนการกินของพระจันทร์สีชาด ต่อให้ที่นี่จะเป็นเพียงแค่ร่างแยก ถูกร่างจริงสูบพลังกว่าครึ่งไปก่อนหน้านี้เพื่อไปยังดินแดนกาฬกาลกิณี แต่ก็ยังไม่มีใครกล้ารบกวนแม้แต่น้อย

กองทัพใหญ่เผ่ามนุษย์ในแดนต้องห้ามเซียนส่วนใหญ่ถูกผลกระทบจนสลบไป ไอพลังประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ล้มตายไปก็ไม่น้อย พวกเขาย่อมไม่กล้า

ต่อให้เป็นพวกองค์ชายเจ็ดที่ทางเข้าแดนต้องห้ามเซียนก็เงียบนิ่ง

แต่ตอนนี้เอง ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นกะทันหัน!

ขณะที่ปากขนาดใหญ่ที่แปรมาจากร่างแยกชื่อหมู่คาบร่างเทพเจ้าปลาไปครึ่งหนึ่ง คมเขี้ยวจมลงไปในเนื้อและกำลังจะกลับไปในคลื่นวน จู่ๆ ท้องฟ้าสีแดงข้างๆ ก็ปรากฏรอยปริแตกรอยหนึ่งขึ้นมา

รอยปริแตกในม่านฟ้าสีเลือดนี้สะดุดตายิ่ง เพาะสีของมันแตกต่างกับท้องฟ้าสีเลือดอย่างมาก!

ระเบิดแสงสีขาวออกมาจากด้านใน

แสงนี้ขาวราวหิมะ ขณะที่เจิดจ้าแยงตา ด้านในก็มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา!

มือสีขาวราวหิมะข้างหนึ่งขนาดนับพันจั้ง

เหมือนสร้างมาจากหยกสีขาว เผยเจตจำนงศักดิ์สิทธิ์เช่นเดียวกับเทพเจ้าออกมา

จากการปรากฏขึ้น รอบด้านก็บิดเบี้ยวทันที เลือนรางไปหมด ขณะที่ไอพลังประหลาดของมือหยกขาวข้างนี้แผ่ซ่านไปรอบทิศ องค์ท่านก็คว้าไปทางเทพเจ้าปลาที่ถูกร่างแยกชื่อหมู่คาบเอาไว้!

ไกลออกไป พริบตาที่สวี่ชิงเห็นทั้งหมดผ่านภาพพร่าเลือนในฝ่ามือของนายกอง ในใจเขาก็โหมคลื่นกระหน่ำซัด เพราะ…เขาเคยเห็นมือหยกขาวข้างนั้นมาก่อน!

เมื่อครั้งที่เขาปะทะกับฉู่เทียนฉวินบิดาของเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องในโลกใบเล็กเผ่าควันขจร วิชาเทพน่าครั่นคร้ามที่อีกฝ่ายสำแดงออกมาตอนสุดท้ายก็คือมือหยกขาวข้างนี้

สวี่ชิงจำได้ ตอนนั้นมือหยกขาวยื่นออกมาจากร่างฉู่เทียนฉวิน ชี้มาที่ตน หากไม่มีหลิงเอ๋อร์ปกป้อง ตนคงแตกดับไปนานแล้ว

แม้ตอนแรกมือข้างนั้นจะไม่ได้ใหญ่โตอย่างที่เห็นในตอนนี้ แต่เขาก็รู้สึกว่าเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน

ระลอกคลื่นในใจเขาสาดซัดอย่างรุนแรง คำว่าเทียนประทีปผุดขึ้นมาในสมอง

ขณะที่ระลอกคลื่นในใจสวี่ชิงกำลังโหมกระหน่ำ มือหยกขาวข้างนั้นก็ราวกับชิงอาหารจากปากพยัคฆ์ ล้วงเข้าไปในร่างกายเทพเจ้าปลา จับก้างปลาด้านในแล้วกระชากออกมาอย่างแรง

เสียงครืนครันดังลั่น มือหยกขาวจับปลายก้างปลาแหลมคมสามท่อนจากยี่สิบเจ็ดท่อนในร่างเทพเจ้าปลา

และการกระทำขององค์ท่าน ก็ไม่ได้กระตุ้นปฏิกิริยาของร่างแยกชื่อหมู่มากนัก

ราวกับว่าหลังจากมีอาหารหลัก ของว่างชิ้นนี้สำหรับองค์ท่านไม่ได้สลักสำคัญอะไร

นอกจากนี้อีกจุดที่สำคัญที่สุด คือโอกาสที่มือหยกขาวนั่นเลือก!

โอกาสนี้คือขณะที่ชื่อหมู่ไม่สามารถแบ่งความสนใจ ทุ่มกำลังทั้งหมดกลืนกินในดินแดนกาฬกาลกิณี และพลังของร่างแยกก็ถูกสูบไปตั้งมากมาย เป็นช่วงที่อ่อนแอที่สุด

นอกจากนี้ ยังมีอีกหนึ่งความเป็นไปได้ นั่นก็คือ…การกระทำเช่นนี้ ชื่อหมู่ยอมรับโดยดุษณี

ส่วนรายละเอียดจะเป็นเช่นไร ไม่มีใครล่วงรู้

สรุปคือ ไม่ว่าในช่วงเวลานี้มีเหตุและผลเช่นไร ตอนนี้มือหยกขาวขนาดใหญ่ ก็ดึงก้างทั้งสามท่อนออกมาแล้วกว่าครึ่ง

ภาพนี้ทำให้คนที่เห็นตกตะลึงกันหมด

กลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกทางเข้าแดนต้องห้ามเซียนส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นนี้ แต่ละคนหน้าเปลี่ยนสี มีเพียงองค์ชายเจ็ดที่หรี่ตาลงเล็กน้อย

แต่ขณะที่มือหยกขาวขนาดใหญ่กำลังดึงก้างสามท่อนนั้น บนท้องฟ้าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง!

มีรอยปริแตกอีกรอยปรากฏขึ้นข้างๆ เทพเจ้าปลานั่นฉับพลัน

ขณะที่เสียงครืนครันกึกก้อง ในรอยปริแตกที่สองที่ปรากฏขึ้นก็มีแสงสีขาวหิมะเปล่งออกมา

มือหยกขาวที่เหมือนกับก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนอีกข้างหนึ่ง แต่ขนาดเล็กกว่ามาก ขนาดประมาณร้อยจั้งยื่นออกมาจากด้านในอย่างรวดเร็ว

โอกาสที่เลือกก็พอเหมาะอย่างมาก

มุมที่ปรากฏเจ้าเล่ห์อย่างยิ่ง อยู่ใต้ร่างเทพเจ้าปลา

ตรงนั้นมีแผลที่ยังไม่ผสานกันดีอยู่

มือเล็กหยกขาวข้างนี้ก็ราวกับเป็นหมาใน ยื่นเข้าไปในปากแผลอย่างรวดเร็วที่สุด หลังจากคว้าก้างปลาอีกท่อนด้านใน ก็ดึงออกมาทันที

เสียงครืนครันดังขึ้น ก้างปลานั้นถูกดึงออกมากว่าครึ่ง

เทียบกับอีกข้าง มือหยกขาวขนาดเล็กนี้อ่อนแอกว่ามาก ตอนนี้ท่อนแขนจึงปรากฏรอยแตกมากมาย ราวกับกำลังจะแตกสลาย ทว่าก็มีความบ้าคลั่งอีกวูบหนึ่งปะทุขึ้นด้านในรางๆ อย่างไม่เสียดายสิ่งที่ต้องแลก ไม่สนใจทักอย่างทั้งปวง

ราวกับว่าต่อให้ต้องตาย ก็ต้องดึงก้างปลาท่อนนี้ออกมาให้ได้!

ในพริบตา มือหยกขาวขนาดเล็กก็กระชากก้างปลาท่อนนั้นออกมา กลับไปในรอยปริแตกอย่างรวดเร็ว

ระหว่างนั้น ในที่สุดมือหยกขาวขนาดเล็กก็ทนไม่ไหว แตกสลายไปเป็นวงกว้าง

แต่กลับยิ่งคุ้มคลั่งรุนแรงกว่าเดิม ใช้ท่อนแขนไม่สมประกอบนี้ ชิงก้างปลาออกมาจากปากพยัคฆ์แล้วกลับเข้าไปในรอยปริแตกก่อนที่จะสลายไปทั้งหมด

สลายหายไปจนสิ้น!

มาไว ไปไว ไม่ว่าจะโอกาส มุมที่แย่งชิงก็สมบูรณ์แบบ

ตอนนี้เอง ขณะที่มือหยกขาวขนาดใหญ่นั่นดึงก้างปลาออกมาสามท่อน องค์ท่านก็สังเกตเห็นภาพนี้ ชะงักไปเล็กน้อย

ที่ทางเข้าแดนต้องห้ามเซียน สีหน้าผู้คนเปลี่ยนไปอีกครั้ง ดวงตาองค์ชายเจ็ดฉายแววแปลกใจสงสัยเป็นครั้งแรกแล้วหายไปในพริบตา

สวี่ชิงกับนายกองก็สูดลมหายใจเช่นกัน

การปรากฏตัวและจังหวะการแย่งชิงของมือหยกขาวขนาดเล็ก ทำให้พวกเขารู้สึกคุ้น

นี่คล้ายคลึงกับรูปแบบของยอดเขาลำดับเจ็ดมาก…

ขณะที่พรางตัว เฝ้ารอโอกาสเงียบๆ เมื่อสบโอกาส ขณะที่ปะทุต้องคุ้มคลั่งถึงขีดสุด แย่งชิงให้ได้ในคราเดียว จากนั้นก็หลบหนีไปพันลี้

ดังนั้นทั้งสองคนจึงสบตากันด้วยสัญชาตญาณ ล้วนเห็นสีหน้าคาดเดารวมถึงความดีใจที่สะกดไว้ไม่อยู่ของกันและกัน

บนฟากฟ้า หลังจากมือหยกขาวขนาดใหญ่ชะงักไป ก็ไม่ลังเลอีก จับก้างแหลมคมทั้งสามดึงกลับอย่างรวดเร็ว

ตอนที่สลายหายไปในรอยปริแตก ร่างแยกชื่อหมู่ที่คาบเทพเจ้าปลาไว้ครึ่งหนึ่ง ก็พาเทพเจ้าปลาตัวใหญ่นี้เข้าไปในคลื่นวนสีเลือดบนท้องฟ้า

พริบตาต่อมา ร่างของปลาตัวใหญ่ก็หายไปในคลื่นวน

ส่วนคลื่นวนนี้ก็หม่นหมองจากสีแดงเข้มเป็นแดงอ่อนอย่างรวดเร็ว จวบจนสลายหายไป ทั้งท้องฟ้าก็กลับคืนสู่สภาวะปกติ

แต่เมื่อไม่มีการค้ำจุนของพลังเทพเจ้า รอยปริแตกนับไม่ถ้วนที่แผ่ลามอยู่ทั่วท้องฟ้าก็เริ่มแตกสลาย หลุดร่วงลงมาบนพื้นดินทีละแผ่น

แดนต้องห้ามเซียนราวกับถล่มลงมา แผ่นดินก็เช่นกัน หลังจากแสงสีเลือดสลายหายไป ก็เผยร่องรอยความโกลาหลวุ่นวายเสียหายย่อยยับออกมา

หลายพื้นที่กลายเป็นหลุมลึก โลกพังทลายกลายเป็นซากปรักหักพัง

มีเพียงไอพลังประหลาดเข้มข้นที่ยังแผ่ซ่านไม่หยุดในที่แห่งนี้ ทำให้ทั้งหมดขมุกขมัว

แต่ว่าความพรั่นพรึงนั้นก็หายไปจากใจของสวี่ชิงและนายกองตามการจากไปของชื่อหมู่

หลังจากทั้งสองคนถอนหายใจโล่ง จู่ๆ นายกองก็เอ่ยขึ้นว่า

“ศิษย์น้องเล็ก รีบสูดรับเร็ว!

“พวกเรามีเวลาจำกัด คิดว่าอีกไม่นานคนขององค์ชายเจ็ดก็คงจะลงมา หากสถานการณ์ที่นี่คลี่คลาย มีโอกาสสูงมากที่จะถูกปิดผนึก ทุกคนคงได้รับคำสั่งให้ออกไป หรือไม่ก็หากฟื้นฟูที่นี่ไม่ไหว ยังพังพินาศเช่นนี้ต่อไป ก็คงจะถูกฝังเอาไว้ใต้ดิน”

สวี่ชิงไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาก็คิดเช่นนี้

จึงเผยร่างออกมา เริ่มสูดรับไอพลังประหลาดที่ไร้เจตจำนงแฝงที่เหลืออยู่ในที่แห่งนี้!