1118. สัญลักษณ์เต๋ามารโบราณ

มารโบราณสลายดวงดาว!

พลังมารอันแข็งแกร่งพรั่งพรูออกมาจากดวงตาต้าเจีย พริบตานั้นพลังมารเต็มไปทั่วทะเลจิตของฉิงหลิน ก่อตัวเป็นวังวนโดยมีต้าเจียเป็นจุดศูนย์กลาง

ทะเลทรายบนพื้นสั่นเทา ถูกเคลื่อนไหวด้วยแรงดึงดูด แม้กระทั่งเสื้อผ้าของหวังหลินยังถูกดูดและกระพือไปตามสายลม

ทว่าเส้นผมขาวไม่ขยับไปไหนเลย ดวงตาสงบนิ่งมองต้าเจีย

หวังหลินไม่ได้หยุดการสลายดวงดาวของต้าเจีย ฉิงหลินรวบรวมพลังของหวังเว่ย ฮู่จวน ฉิงซวงและโจวยี่พร้อมกับระดับบ่มเพาะของตนเองเพื่อให้หวังหลินพบเจอโอกาสแบบนี้ครั้งเดียวในชีวิต

หวังหลินไม่เคยคิดถึงการได้รับโชคลาภเช่นนี้ เขาจะไม่หวงแหนและจะต้องต่อสู้เพื่อให้ได้รับความรู้แจ้ง ยิ่งเข้าใจมากเท่าไหร่ก็ยิ่งได้รับผลประโยชน์มากเท่านั้น!

โอกาสเช่นนี้เรียกได้ว่าเป็นความฝันที่ใครๆต่างใฝ่หา แต่มันอยู่เพียงชั่วครู่เดียว หวังหลินจะได้อะไรขึ้นอยู่กับความเข้าในใจเต๋าและโชคของตัวเองเท่านั้น

ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่อยากให้การต่อสู้นี้จบเร็วเกินไป!

การที่ต้าเจียแข็งแกร่งมากขึ้นบ่งบอกว่ากำลังหมดหวัง และหวังหลินก็ยิ่งจะได้ประโยชน์ในการต่อสู้ครั้งนี้

หลังจากทำลายดาวไปสามดวง พลังมารเต็มไปทั่วร่างต้าเจียแต่เขาก็หดร่างลงอย่างไม่คาดคิด ทว่าขณะที่หดลงก็ยิ่งควบแน่นและเกือบเป็นรูปเป็นร่าง

“ข้าต้าเจีย กลืนกินปิศาจโบราณเป้ยหลัวและมารโบราณเป่าตนเองอีกสามคน ข้าใช้เงามารของข้าเป็นเชื้อเพลิงในการหล่อหลอมความโกรธ ความเศร้า ความอิจฉาและความโลภให้กลายเป็นวิชาอันทรงพลังของเผ่ามารโบราณ!” ร่างของต้าเจียลอยสูงขึ้นและถูกล้อมรอบด้วยพลังมาร พลังมารส่งเสียงสายลมหวนกวาดผ่านไปทั่วโลก

“เต๋าสวรรค์มารโบราณ ดัชนีสี่ปรารถนา!” ต้าเจียดวงตาส่องสว่าง แฝงความโกรธเกรี้ยวรุนแรงเอาไว้ ความโกรธเปลี่ยนกลายเป็นความเศร้าไร้ที่สิ้นสุดแต่ไม่นานมันก็กลายเป็นความอิจฉา จากนั้นกลายเป็นความโลภที่สามารถกลืนกินโลกได้ทั้งใบ

สี่อารมณ์ความรู้สึกแล่นผ่านแววตาของต้าเจียอย่างรวดเร็ว เขายกแขนขวาขึ้นมา พลังมารสี่สายผุดออกมาจากดวงตาเข้าไปในมือและชี้ใส่หวังหลินอย่างโหดเหี้ยม!

พลังมารสี่เส้นผสานเข้ากับดัชนีและก่อตัวเป็นแสงสีดำ มันไม่ได้ยิงใส่หวังหลินแต่รวมกันที่ปลายนิ้ว! ราวกับมันกำลังฉีกกระชากโลก พื้นดินสั่นไหว ทะเลทรายที่หวังหลินอัญเชิญขึ้นมากลับกลายเป็นบิดเบี้ยวราวกับกำลังพังทลาย

ต้าเจียดวงตาแดงเข้ม ก้าวเท้าออกมา แขนซ้ายชี้ใส่ท้องฟ้าและร้องตะโกน “โทสะแห่งสวรรค์! ใครที่กล้าต่อต้านสวรรค์จะพบกับความทุกข์ทรมานแห่งความโกรธเกรี้ยว! ดัชนีเก้าปรารถนาแห่งเผ่ามารโบราณได้ดูดซับโทสะและใช้มันเข้าต่อต้านเต๋าแห่งสวรรค์!”

สิ้นเสียงกล่าว เสียงดังคึกคะนอง ควันสีดำปรากฏขึ้นในท้องฟ้าและเริ่มรวมกันเข้าหาแสงสีดำ

ควันสีแดงผสานเข้ากับแสงสีดำในพริบตาและทำให้มันหนาแน่น แสงดำปกคลุมพื้นที่เล็กๆในโลกเอาไว้เพียงชั่วพริบตา!

“สวรรค์มีความโศกเศร้า ความโศกเศร้าคือความปรารถนา ดูดซับความเศร้าเพื่อทำให้วิชาเผ่ามารโบราณเสร็จสมบูรณ์!” ขณะส่งเสียงคำราม ควันสีฟ้ามากมายปรากฏขึ้นมารวบแน่นกลายเป็นแสงสีดำ

“ความอิจฉาของสวรรค์ ใครที่สามารถบรรลุสวรรค์จะกลายเป็นที่อิจฉา!”

“สวรรค์คือความโลภ ความโลภแห่งการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในโลก เป็นความโลกในทุกอย่างของโลกให้กลายเป็นของตนเอง! มารโบราณต้าเจีย ขอสั่งการโทสะแห่งสวรรค์ ความเศร้า ความอิจฉาและความโลภให้ผสานเข้ากับสี่ดัชนีปรารถนาแห่งเผ่ามารโบราณ!” ต้าเจียร้องคำราม ก้าวเท้า ลำแสงที่ปลายนิ้วปกคลุมโลกทั้งใบและชี้ใส่หวังหลิน

พลังอำนาจแห่งสรวงสวรรค์ปรากฏขึ้นเหนือหวังหลิน ก่อตัวเป็นพายุสี่ลูกตกลงมาจากฟากฟ้า ขยายเติบโตเท่าเทียมสวรรค์และพุ่งใส่หวังหลินสี่ทิศทาง!

‘วิชานี้ไม่ธรรมดา!’ หวังหลินดวงตาส่องสว่าง โบกสะบัดแขน ปรากฏสายฝนขึ้นรอบตัวและก่อตัวเป็นสายน้ำไหล

หยาดฝนไม่ได้ใหญ่มากแต่ทุกหยาดฝนเสมือนมีโลกของตัวเองและตกลงมาดุจน้ำตก

หยาดฝนหมุนรอบหวังหลินเป็นวงกลม ควบแน่นเป็นก้อนจากหยดน้ำนับไม่ถ้วนผสานกลายเป็นหยาดฝนหนึ่งเม็ด!

เป็นหยาดฝนดุจผลึกใสและส่องสว่างเจิดจ้า หยาดฝนเม็ดนี้คือขีดจำกัดของวิชาอัญเชิญสายฝนแต่ไม่ใช่ขีดจำกัดของหวังหลิน ขณะนี้มันเป็นเช่นเดียวกับวิชาเรียกขานสายลมที่เกินขีดจำกัดความสามารถของป๋ายฟ่าน หยาดฝนเม็ดนี้ทำการควบแน่นขึ้นไปอีก!

ปัง!

มันเปลี่ยนกลายเป็นหยดน้ำที่มองไม่เห็น!

แม้จะมองไม่เห็นแต่สัมผัสมันได้อย่างชัดเจน หวังหลินโบกแขนขวา หยดน้ำแพร่กระจายออกไปโดยมีหวังหลินเป็นจุดศูนย์กลาง ดูเหมือนมันก่อตัวเป็นกระบี่คมกริบสี่เล่มพุ่งแทงใส่พายุทั้งสี่ลูก

เหล่ากระบี่ปะทะกับสี่พายุในพริบตา จากนั้นสี่พายุแตกสลายเกิดเสียงดังสนั่นคับฟ้า โลกสั่นเทา ทะเลทรายบิดเบี้ยวจนพังเสียหาย ท้องทะเลสีดำกลับคืนมาอีกครั้ง!

หวังหลินลอยตัวอยู่เหนือทะเล แขนขวาสร้างผนึกวาดเป็นวงกลม หยดน้ำที่เหลืออยู่รวมตัวกันก่อตัวเป็นกระบี่สีฟ้าอันคมกริบสี่เล่ม!

ใช้แขนขวากำหมัดท่าทางเป็นธรรมชาติ กระบี่ทั้งสี่แตกสลายเปลี่ยนกลายเป็นแปด จากนั้นสลายอีกครั้งและดำเนินต่อไปจนมีกระบี่ 128 เล่ม สะบัดมือคราเดียวเหล่ากระบี่ลอยเข้าหามารโบราณต้าเจีย!

ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างลื่นไหล หวังหลินทำลงไปดูสบายเป็นอย่างยิ่งแต่ทั้งหมดนี้ทำให้ความหวาดกลัวของต้าเจียพุ่งขึ้นถึงขีดสุด! ไม่คิดว่าดัชนีสี่ปรารถนาจะถูกทำลายแบบนี้!

เมื่อว่า 128 กระบี่กำลังพุ่งเข้ามา ต้าเจียรีบถอย หยิบยืมพลังมารที่เหลืออยู่จากการสลายดวงดาวทั้งสาม ส่งเสียงร้องคำราม สร้างผนึกขึ้นมาในฝ่ามือ แววตาแฝงอาการบ้าคลั่ง

“ข้าขอใช้วิญญาณมารโบราณเพื่อเรียกขานรูปแบบเต๋ามารโบราณ!!” ต้าเจียขยับฝ่ามือเคลื่อนไหวจนตัวสั่น ทุกครั้งที่สั่นจะเกิดระลอกคลื่นสีดำขึ้นมารอบตัว ระลอกคลื่นนับหมื่นปรากฏขึ้นในพริบตาและพุ่งเข้าหากระบี่สีฟ้า 128 เล่ม

ยามที่ระลอกคลื่นแพร่กระจายออกไปไม่มีหยุด กระบี่สีฟ้าเริ่มสั่นเทา สุดท้ายระลอกคลื่นแทงเข้าใส่กระบี่ และหันกลับมายิงใส่หวังหลิน

ต้าเจียถอยร่นต่อไป ฝ่ามือทั้งสองสั่นเทาอย่างรุนแรง แววตาบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม รูปแบบเต๋ามารโบราณใช้งานวิญญาณมารโบราณของเขา! ซึ่งจะไม่ใช้วิชานี้เว้นแต่จะเป็นทางเลือกสุดท้าย

หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ก้าวเข้าไปในระลอกคลื่น หากมองจากเบื้องบนคงจะเห็นระลอกคลื่นแพร่กระจายอยู่เหนือท้องทะเลทั้งหมด ช่างเป็นฉากที่น่าตกตะลึง

ภายในระลอกคลื่นนั้นหวังหลินรู้สึกชัดเจนว่าระลอกคลื่นเหล่านี้กำลังโจมตีวิญญาณดั้งเดิม ซึ่งมันสามารถทำให้วิญญาณดั้งเดิมได้รับความเสียหายรุนแรงได้ หากอ่อนแอเพียงเล็กน้อย วิญญาณก็คงสูญสลาย

‘หากเขาบรรลุระดับเก้าดาว ระลอกคลื่นนี้อาจจะส่งผลกระทบกับข้า แต่ตอนนี้…’ หวังหลินส่ายศีรษะพลางก้าวไปข้างหน้าร่อนลงตรงสองระลอกคลื่นที่ทับซ้อนกัน เพียงแค่นั้นเขาก็เดินทะลุออกมาโดยไม่ไปเผชิญหน้ากับคลื่นอันใด ราวกับร่างเขาว่างเปล่า แม้ระลอกคลื่นจะเข้ามาใกล้ได้มันก็แค่ผ่านเขาไปเท่านั้น

“ร่างแห่งกฏ…ฉิงหลินส่งต่อร่างแห่งกฏเพื่อให้เจ้าทำความเข้าใจ!!” ต้าเจียรีบถอยแต่ก่อนจะไปได้ไกลกว่านั้น หวังหลินก้าวเท้าและชี้แขนขวาเข้าใส่

“หยุด”

เพียงแค่ชี้นิ้วนี้ กฏแห่งสวรรค์ตกลงมา มันมองไม่เห็นแต่ร่างกายต้าเจียหยุดชะงักราวกับถูกกักขังไว้ในอากาศ!

หวังหลินเข้าไปหาและยื่นแขนขวาแตะหน้าผากต้าเจียเบาๆ

เพี๊ยะ!

พลังมารจำนวนมากถูกผลักออกมาจากแผ่นหลังต้าเจีย ควันสีดำมหึมาถูกบังคับให้กลับเข้าไป

ร่างต้าเจียกระเด็นกระดอนพร้อมกับเอ่ยเสียงกรีดร้องโหยหวน ทว่าเขาอยู่ในระยะของวิชายับยั้ง ดังนั้นจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวและไม่อาจใช้พลังมารได้

“สลายดวงดาวซะ!” หวังหลินติดตามด้านหลังต้าเจียเข้ามาอย่างกระชั้นชิด แขนขวาชี้เข้าใส่เหนือร่างต้าเจียทุกส่วน พลังมารกำลังถูกผลักออกไปจากร่างต้าเจียอย่างต่อเนื่อง

“ยังไม่สลายดวงดาวอีก?” พริบตาเดียวเขาก็ชี้ใส่ต้าเจียไปเจ็ดครั้ง แต่ละครั้งต้าเจียถูกโยนออกไปไกล ทว่าหวังหลินก็ตามไปชี้นิ้วใส่ได้อีก

พอทำเช่นนี้ไปเจ็ดครั้ง พลังมารส่วนใหญ่ของต้าเจียก็สูญสลาย แววตาหวาดกลัวและไม่ยินยอม วินาทีนั้นดาวที่เหลืออีกห้าดวงสลายไปทั้งหมด!

หวังหลินเผยรอยยิ้ม จากนั้นถอนนิ้วออกมา ลอยกลับไปเหมือนก้อนเมฆ เหตุผลที่เขาทำตัวสบายก็เพราะต้องการบังคับให้ต้าเจียสลายดวงดาวที่เหลือไปทั้งหมด เพียงเท่านั้นเจ้ามารโบราณตนนี้ก็จะใช้พลังที่แข็งแกร่งที่สุดเพื่อช่วยให้หวังหลินพิสูจน์เต๋าของตนเอง!

ดวงดาวในตาต้าเจียแตกสลายทั้งหมด กลิ่นอายทรงพลังยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าปะทุขึ้นมา เขาส่งเสียงหอน ร่างกายเคลื่อนไหวทะลวงวิชายับยั้งออกมาได้

“เจ้าบังคับข้านัก หากข้าตาย เจ้าก็จะต้องตายไปกับข้าด้วย!! วิชามารโบราณเก้าดาว หายนะมารเมฆาม่วง!”