1200. ผู้กระจายเต๋า

เต๋าคืออะไร?

วัฏจักรแห่งชีวิตและความตายของหวังหลิน วัฏจักรแห่งเวรกรรมและจริงเท็จล้วนเป็นเต๋าที่เขาทำความเข้าใจด้วยตนเองหรือไม่ก็ผ่านการขบคิด เซียนตัวเล็กๆจากไม่มีชื่อเสียงจนกระทั่งตอนนี้ เขาสามารถยืนหยัดได้ท่ามกลางดวงดาว การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดได้ทำให้หวังหลินผ่านการเติบโตในชีวิต

จากวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ของชีวิตและความตาย เขามองทะลุผ่านชีวิตและความตายซึ่งทำให้เขาดิ้นรนในภาวะวิกฤตและเห็นชีวิตในความตาย ทำให้เขามีความต้องการฝืนลิขิตขึ้นในใจและกล้าจะกลายเป็นเซียนฝืนลิขิตฟ้า

ผ่าดวงดาว หั่นจันทรา มองดูสวรรค์คือเส้นทางแห่งเซียนฝืนลิขิตฟ้า เขามองทะลุชีวิตและความตายจึงไม่มีอะไรต้องกลัว! ความคิดทั้งหมดนี้ทำให้เขตแดนแห่งชีวิตและความตายมาสู่หวังหลิน

เขาแข็งแกร่งขึ้นเพราะมีเจตจำนง! เพราะสวรรค์นั้นโหดเหี้ยมและบังคับทุกชีวิตให้ยอมจำนน! ทั้งยังด้วยเจตจำนงแห่งชีวิตทั้งหมดที่มีเต๋ามากมายถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนเข้าใจ มันคือของขวัญที่สวรรค์ประทานให้ทุกสิ่งมีชีวิต เพื่อเป็นความหมายของการบ่มเพาะ หากเส้นทางนั้นเดินไปตามสรวงสวรรค์และบ่มเพาะอย่างลื่นไหล!

หวังหลินจะไม่ก้าวเดินไปเส้นทางนั้นแน่นอน!

ต่อจากชีวิตและความตายก็คือเวรกรรม เขตแดนของหวังหลินผ่านการเปลี่ยนแปลงรูปแบบ เขาเป็นเหมือนหัวหน้าปราชญ์ในหมู่คนธรรมดา เขาไม่สนเรื่องชีวิตและความตายอีกต่อไปแต่มุ่งหน้าในการค้นหาความหมายที่แท้จริงของโลก

เวรแกรมเป็นแบบนั้น เขามองเห็นต้นเหตุแห่งกรรมและผลแห่งกรรม ทุกอย่างในโลกนี้มีเวรกรรมของตัวเอง หลังจากเสร็จสิ้นการแสวงหาเวรกรรมของตนเอง ชีวิตหวังหลินก็ดำเนินมาถึงจุดสูงสุด ขณะที่ความคิดเกิดการพัฒนา จิตใจแห่งเต๋าก็ถูกพิสูจน์ยิ่งขึ้นไปด้วย เขาผ่านวัฏจักรแห่งเวรกรรม จิตใจแห่งเต๋าหยั่งรากลึกลงไป โลกที่เห็นจึงแตกต่าง

สรวงสวรรค์เหล่านี้ไม่ใช่สวรรค์ของข้า! ในสายตาของคนอื่น ฟ้าดินไร้ขอบเขตและไม่รู้ว่ามันสิ้นสุดที่ไหน พวกเขาค้นหาฟ้าดินสุ่มสี่สุ่มห้า ในสายตาหวังหลินนั้นขอบเขตของฟ้าดินล้วนไม่สำคัญ ฟ้าคือต้นเหตุแห่งกรรม ดินคือผลแห่งกรรม โลกคือวัฏจักรแห่งเวรกรรม เขาต้องการเดินออกไปจากเตาหลอมแห่งเวรกรรมแห่งนี้ เขาต้องการรู้ว่าอะไรอยู่ข้างนอกโลกใบนี้

หลังจากก้าวมาถึงจุดนี้ หวังหลินได้มาถึงขีดจำกัดเขตแดนของตัวเอง เขาอยู่ในวงกลมที่วาดรอบหลี่เฉียนเหมยและลั่วหยุนคงด้วย

ทว่าด้วยการปรากฏตัวของฉิงหลินและการครอบครองลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าได้ทำให้เขตแดนแห่งเวรกรรมผ่านการเปลี่ยนแปลงอีกครั้งหลังจากบรรลุความสมบูรณ์ เขตแดนของเขาพัฒนาขึ้นและเริ่มสำรวจต้นกำเนิดแห่งความจริงเท็จ!

เขตแดนแห่งความจริงเท็จเป็นความเข้าใจอันล้ำลึก คนธรรมดาไม่มีคุณสมบัติพอจะไขว่คว้ามันได้ มันอยู่ตรงขอบแห่งเต๋าสวรรค์ ห่างจากแกนหลักเพียงก้าวเดียว!

ตลอดหลายพันหลายหมื่นปี ไม่มีเซียนคนใดที่บรรลุมาถึงระดับนี้ ถึงมีก็น้อยมากเกิน…เขตแดนเป็นตัวกำหนดระดับบ่มเพาะของคนผู้นั้นและยิ่งลึกลงไปมากเท่าไหร่ยิ่งมีความแตกต่างด้านพลังอำนาจอย่างใหญ่หลวง

สิ่งที่หวังหลินกำลังเสาะหาคือเต๋าอันยิ่งใหญ่ แม้จะดูเหมือนกับคนอื่นๆแต่ด้วยความเข้าใจเต๋าของเขา เส้นทางที่เห็นจึงเหนือล้ำกว่าเป้าหมายคนอื่นๆไปไกลมาก

ของเหลวที่สร้างขึ้นจากเม็ดยาระดับสิบเอ็ดทั้งสามเม็ดถูกหวังหลินใช้งานไป ความเข้าใจของเขาไม่ได้จบลงและกำลังไปต่อ มิติเก็บของเปิดออกมาเบื้องหน้า เม็ดยาหลายขวดลอยออกมามีทั้งเม็ดยาระดับแปด เก้าและสิบอยู่ข้างใน

เขาลืมเลือนเรื่องเวลา ขณะที่ได้รับความเข้าใจอยู่นั้น พลันหยิบเม็ดยาขึ้นมาทีละเม็ด ไม่ได้กลืนกินทีละอันแต่ทั้งหมดกลับแตกสลายตอนที่เข้าใกล้กับปากเขา เจตนาแห่งเต๋านับไม่ถ้วนจากเหล่าวิญญาณอสูรผสานเข้ากับวังวนและกำลังถูกหวังหลินพิสูจน์ไปเรื่อยๆ

เจตนาแห่งเต๋าอันวุ่นวายปรากฏมากขึ้นและเริ่มแพร่กระจายไปอีกครั้ง

เหล่าผู้หลงทางด้านนอกหุบเขาค่อยๆเกิดความกระจ่างชัดจากในแววตางุนงง ส่วนร่างกายไร้ตัวตนของผู้รู้แจ้งกำลังเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง

พวกอสูรระดับสิบสองไม่ปลดปล่อยกลิ่นอายดุร้ายออกมาอีกขณะที่กำลังเสาะหาเต๋า

ปรมาจารย์คังจงซื่อพยายามปกป้องความคิดตัวเองอย่างสุดความสามารถ ราวกับเขาสามารถโดนเหยียบย่ำจากเจตนาแห่งเต๋าได้ทุกเวลา ด้านนอกหุบเขายิ่งมีเจตนาแห่งเต๋ามากขึ้น

ทั่วทั้งดินแดนเจ็ดสีดูเหมือนจะเต็มไปด้วยเจตนาแห่งเต๋าที่หวังหลินปล่อยเอาไว้และเริ่มบิดเบี้ยว ราวกับเจตนาแห่งเต๋านับไม่ถ้วนกำลังปะทะกัน

ขณะที่มันแพร่กระจายไป แม้แต่ในส่วนลึกของดินแดนเจ็ดสีก็ยังคล้ายๆกัน

หวังหลินทำความเข้าใจอย่างต่อเนื่อง ความคิดค่อยๆลอยออกมาจากร่างกาย เขาเห็นหุบเขา เห็นตัวเองนั่งอยู่ในหุบเขา เห็นเม็ดยากำลังลอยอยู่ตรงหน้าซึ่งแตกสลายทีละเม็ด

ความคิดค่อยๆแพร่กระจายออกไปโดยมีหุบเขาเป็นจุดศูนย์กลาง เมื่อความคิดกวาดผ่านเหล่าผู้รู้แจ้ง ร่างกายทั้งหมดพวกมันสั่นสะท้าน

เหล่าผู้หลงทางและอสูรร้ายก็เช่นเดียวกัน ส่วนปรมาจารย์คังจงซื่อ จิตใจแห่งเต๋าพังทลายทันที แววตาเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง

ไม่มีอะไรจับความสนใจหวังหลินได้เลย ความคิดแพร่กระจายออกไปเรื่อยๆและเห็นร่างกำยำหนึ่งนั่งอยู่ในถ้ำภูเขาของเขตชั้นนอก ดวงตาเขาเผยความตื่นตระหนกพลางจ้องมองมา อ้าปากแต่ไม่สามารถเอ่ยคำพูดอะไรได้สักคำ

แม้กระทั่งหวังหลินจากไปแล้ว ชายกำยำยังไม่อาจฟื้นคืนความตกใจได้ในทันที

ความคิดหวังหลินวนรอบๆเขตชั้นนอกทั้งหมด ผ่านทะลุถ้ำทั้งหมดก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปที่เทือกเขาคล้ายกำแพง ทว่าระหว่างทางเขาเห็นเขตอาคมที่มีเขตแดนแห่งชีวิตและความตายผสมกับเขตแดนทำลายล้างด้วย

เขาเห็นหญิงชราใบหน้าซีดเผือดนั่งอยู่ที่นั่น กำลังหลับตาบ่มเพาะ จิตใจแห่งเต๋าของนางยุ่งเหยิงและเผยอาการแบ่งตัวอย่างไม่คาดคิด รูปร่างของนางเปลี่ยนไป บางครั้งก็แก่ บางครั้งก็วัยกลางคน

นางไม่ได้ทำให้หวังหลินหยุดลงแม้แต่อย่างใด เขาเข้าไปในหุบเขาที่มีสายหมอกปกคลุม สายหมอกไม่สามารถหยุดได้ ข้างในเขาเห็นภูเขาสองลูกที่มีเขตอาคมล้อมรอบ

เขตอาคมแห่งเวลาไม่สามารถหยุดความคิดหวังหลินได้เช่นกัน ในหุบเขาแห่งแรกมีแต่แผ่นจารึกหินปลดปล่อยกลิ่นอายโบราณและไม่มีอย่างอื่นอีก

ทว่าในสายตาหวังหลิน กลิ่นอายโบราณค่อยๆหายไป แผ่นจารึกหินนั้นเป็นเสมือนสมบัติ

ความคิดหวังหลินแพร่กระจายเข้าไปในภูเขาลูกที่สองที่ถูกเขตอาคมแห่งเวลาป้องกัน เขาเห็นรูปปั้นสูงตระหง่านและมีประตูหินยักษ์ครึ่งนึงของภูเขา ตรงประตูมีสัญลักษณ์แสงอยู่ด้วย

ความคิดจิตใจทะลุผ่านประตูหินเข้าไปและเห็นก้อนแสงเจ็ดสี มีวิญญาณอสูรผนึกไว้ข้างในตั้งแต่ระดับเจ็ดไปจนถึงระดับสิบสาม…

ข้างในถ้ำแห่งนี้ เขาเห็นหญิงสาววัยเยาว์ที่ดูคล้ายกับหญิงชรา ใบหน้านางซีดขาวและคล้ายใกล้ตาย แต่ร่างกายกำลังสั่นเทา

หวังหลินเห็นว่ามีพื้นที่ที่ซ่อนตัวอยู่ตรงยอดเขา ข้างในเขาก็เห็นแผ่นจารึกอีก ทั้งยังเห็นโครงกระดูกตรึงไว้กับแผ่นจารึกพร้อมกับลิ่มเจ็ดสีสองชิ้น

นาทีนี้ความคิดเขาให้ความสนใจโครงกระดูก เห็นไปเห็นคำพูดมากมายสลักไว้บนโครงกระดูก

ราวกับสายฟ้าผ่าลงในจิตใจหวังหลิน ความสงบนิ่งดั้งเดิมพลันบิดเบี้ยวและเกิดการเปลี่ยนแปลง ความคิดรวบรวมไปบนโครงกระดูกกับข้อความที่ถูกสลักไว้ในใจเขา มีคำที่เหมือนกันดังกึกก้องในใจ

‘…รอคอยเส้นทางแห่งการฝึกฝน…’

ความคิดหวังหลินผันผวนไม่รู้นานแค่ไหน จากนั้นก็ออกไปจากสถานที่อันสับสนแห่งนี้ เขาเข้าไปแผ่นดินหมอกที่ลึกขึ้น เป็นครั้งแรกที่เข้าไปในส่วนลึกของดินแดนเจ็ดสี

ที่นี่มีสายหมอกเช่นกันแต่หนาแน่นมากกว่าเดิม ทว่ามันก็ยังไม่สามารถหยุดความคิดหวังหลินลงได้ เขาเห็นผู้เยาว์สามคนสวมเสื้อผ้าประหลาด มีคนหนึ่งที่มีรอยพระจันทร์เสี้ยวซึ่งเขาเคยเห็นคนนี้มาก่อน…

ผู้เยาว์ที่มีอักขระแสงเอ่ยขึ้นเบาๆ “ที่นี่ลึกลับมาก ที่ประหลาดกว่านี้ก็คือข้าสัมผัสถึงกลิ่นอายของบรรพชนสำนักสายฟ้าแลบของข้าด้วย”

ผู้เยาว์ที่มีอักขระเปลวเพลิงตรงกลางคิ้วด้านหลังเริ่มลูบคาง เขาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมืดมน “มันประหลาดจริงๆ หลังจากเข้ามาที่นี่ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างเรียกอยู่ในใจข้า อีกทั้งข้ายังรู้สึกเหมือนอักขระบรรพชนกำลังจะออกไปจากร่างกายด้วย”

ผู้เยาว์คนสุดท้ายที่มีอักขระพระจันทร์เสี้ยวกำลังมอบรอบด้านอย่างระมัดระวัง ดวงตาส่องสว่างขึ้น ขณะที่กำลังจะเพิ่มความเร็วขึ้นมา สีหน้าท่าทางพลันเปลี่ยนไป

ความคิดหวังหลินกวาดผ่านทั้งสามคนไป นาทีนั้นราวกับมีแสงสายฟ้าผ่าลงใส่ผู้เยาว์ที่มีอักขระแสงตรงกลางหน้าผาก อักขระนั้นเริ่มกะพริบวูบวาบอย่างรุนแรง

ผู้เยาว์พระจันทร์เสี้ยวสั่นเทาไปด้วยพร้อมกับคิดบางอย่างได้แต่ไม่มั่นใจ ใบหน้าซีดเผือดและเกิดคลื่นยักษ์ถาโถมในใจ

คนที่ตกตะลึงมากที่สุดคือผู้เยาว์อักขระเปลวเพลิง ตอนที่ความคิดหวังหลินกวาดผ่านมาเขารู้สึกเหมือนสูญเสียความแข็งแกร่งในร่างกายไปหมด ความหวาดกลัวไม่อาจอธิบายได้เข้าท่วมร่างกาย อักขระเปลวเพลิงเริ่มเผาไหม้ราวกับต้องการเผาร่างเขาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

โชคดีที่ความรู้สึกนี้คงอยู่เพียงครู่เดียว พอความคิดหวังหลินผ่านไป ความเจ็บปวดก็เลือนหาย

หลังผ่านไปสักพัก ทั้งสามคนมองหน้ากันเองและแต่ละคนเกิดความตกตะลึง

“เป็นความคิดที่ทรงพลังอะไรขนาดนี้” ผู้เยาว์อักขระแสงลอบกลืนน้ำลาย

“ต้องเป็นบรรพชนจากเผ่านกกระจอกอัคคีของข้า ความคิดนั่นคือหนึ่งในบรรพชนของข้าแน่นอน ไม่เช่นนั้นอักขระของข้าคงไม่ตอบสนองแบบนี้!” ผู้เยาว์เปลวเพลิงหน้าซีดแต่แววตาเต็มไปด้วยความโลภ

คนสุดท้ายนั้นผู้เยาว์พระจันทร์เสี้ยวกลับเงียบสนิท ขบคิดเล็กน้อยพลางเกิดความกลัวซ่อนในแววตา วินาทีที่ความคิดหวังหลินผ่านมา เขานึกถึงฉากเหตุการณ์ฝันร้ายที่เขาไม่อยากจำ

‘หรือจะเป็น…เขา…เป็นไปไม่ได้ เขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร…’ ร่างผู้เยาว์สั่นเทา

ผู้เยาว์เปลวเพลิงเลียริมฝีปากและเอ่ยออกมา “แม้ความคิดเขาจะแข็งแกร่ง หากเราสามคนเปิดผนึกขึ้นมายังมีโอกาสยืนต้านได้ ข้าหวังว่าพวกเจ้าสองคนจะช่วยข้า!”