1207. สายฟ้า? เปลวเพลิง?
“เหล่าเซียนเช่นเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้!!” ดวงตาหวังหลินเต็มไปด้วยเจตนาอันแรงกล้า สามคนนั้นมาจากดินแดนชั้นนอก และฉากเหตุการณ์จากรูปปั้นหินทำให้โลหิตเขาถึงกับเดือดพล่าน วินาทีนั้นไม่มีเวรกรรม มีแต่เพียงเจตนาสังหาร!
ยิ่งเรียนรู้เรื่องอดีตมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีเจตนาสังหารมากขึ้นเท่านั้น!
ผู้เยาว์อักขระสายฟ้าเป็นคนที่รวดเร็วที่สุดและเข้าประชิดได้ทันที เดิมทีเขาเป็นเซียนขั้นชำระสวรรค์สูงสุดเท่านั้นแต่หลังจากเปลี่ยนแปลงอย่างประหลาด ระดับบ่มเพาะเพิ่มขึ้นและบรรลุขั้นทลายสวรรค์ระดับต้นอย่างไม่คาดคิด จากนั้นทะลวงผ่านระดับต้นมาถึงระดับกลาง!
หวังหลินไม่เคยเห็นความสามารถแบบนี้มาก่อนในชีวิต นี่มันไม่ใช่การซ่อนระดับบ่มเพาะแต่เป็นการหยิบยืมพลังอำนาจมาจากสวรรค์!
กล่าวให้ถูกต้องก็คือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หวังหลินต่อสู้กับคนของดินแดนชั้นนอก ในมิติว่างที่มีอสรพิษพิฆาตจันทร์ เขาต่อสู้กับพวกเขามาแล้วแต่ตอนนั้นหวังหลินอ่อนแอเกินกว่าจะได้รับความสนใจและไม่ได้ควบคุมชะตาของตนเอง อย่างไรเสียตอนนี้หวังหลินมีค่ามากพอจะมองทั้งสามคนที่กำลังพุ่งเข้ามาหาด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย!
ผู้เยาว์อักขระสายฟ้าคลุมร่างตัวเองอยู่ในสายฟ้า เคลื่อนร่างพร้อมเสียงปะทุดังก้องคล้ายจะกลายเป็นแสงสายฟ้าไปด้วย เขาสร้างผนึกขึ้นมาให้แสงรอบๆก่อตัวเป็นร่างยักษ์
ร่างนี้สูงมากกว่าพันฟุตและปกคลุมอยู่ในสายฟ้าสีน้ำเงิน มีอักขระสายฟ้าอยู่ตรงกลางหน้าผาก สายตาของมันสามารถทำให้ใครต่อใครจิตใจสั่นไหวได้ทีเดียว
“อัสนีล่มสลาย!” ผู้เยาว์คนนั้นร้องคำรามพลางเข้ามาใกล้หวังหลิน
‘สายฟ้า…’ แววตาเยาะเย้ยของหวังหลินยิ่งรุนแรงมากขึ้น ดวงตาขวากะพริบสายฟ้าวูบวาบและปรากฏอักขระอัสนีขึ้นมาเช่นเดียวกัน
เพียงหวังหลินก้าวเท้า โลกทั้งใบดูเหมือนช้าลงในสายตาเขา ทุกอย่างดูเหมือนจมอยู่ใต้น้ำและแทบจะหยุดนิ่ง
คนทั้งสามอยู่ตรงหน้า แม้กระทั่งผู้เยาว์สายฟ้าเองยังเชื่องช้าจนกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย เพียงก้าวเดียวก่อนที่สายฟ้าจะมาถึง หวังหลินทำลายกำแพงเสียง ปรากฏตัวเบื้องหน้าผู้เยาว์อักขระสายฟ้า
ยกแขนขวาขึ้นมากระแทกเข้าใส่หน้าอกชายหนุ่ม
หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง สี่ครั้ง!
เพียงเวลาสั้นๆ สองดัชนีหวังหลินก่อตัวเป็นกระบี่และแทงเข้าไปถึงสี่ครั้ง!
ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง
ผู้เยาว์อักขระสายฟ้าพลันหน้าซีดจากนั้นแววตาตกตะลึงและกระอักโลหิต หน้าอกเปื้อนเลือด สายฟ้าจำนวนมากกำลังกะพริบอยู่ตรงนั้น มันแพร่กระจายรวดเร็วดุจตาข่ายและล้อมรอบร่างกายเขา
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา มันรวดเร็วมากจนไม่มีใครมีเวลาตอบสนอง ส่วนคนที่เหลืออีกสองคน หวังหลินเพียงหันตัวไปมองและไม่ได้ขยับอะไรเลย ส่งสายตาเยาะเย้ยเท่านั้น
ทว่าในวินาทีนั้น คนหนึ่งในกลุ่มพลันกระอักโลหิตและถูกโยนกลับหลังไป ซึ่งเป็นตอนที่สายฟ้ามาถึงพอดี
“บรรพชนสายฟ้า ขอข้ายืมพลังอำนาจเพื่อกลืนกินเซียนดินแดนปิดผนึกผู้นี้ด้วย!” เสียงปะทุดังออกมาจากผู้เยาว์ที่มีอักขระสายฟ้า กระดูกในร่างมากกว่าครึ่งส่วนแตกหัก เขาถูกโยนกลับไปหลายร้อยฟุต สายฟ้ารอบตัวแตกสลาย รวมถึงตาข่ายที่ผนึกเขาด้วย
ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด เขาเงยศีรษะขึ้นร้องคำรามสั่นสะเทือนเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง! ทว่าในสายตาหวังหลินนั้นความบ้าคลั่งนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง
จังหวะผู้เยาว์อักขระสายฟ้าร้องคำราม ภาพมายารอบตัวเริ่มเป็นรูปร่าง สายฟ้าไร้ขอบเขตปรากฏออกมาจากไหนสักแห่งและรวบเข้าหาภาพมายาเหล่านั้น
ขณะที่สายฟ้ารวบรวมกัน ปรากฏร่างอันเลือนลางสูงกว่าพันฟุตคล้ายกับการจุติของสายฟ้าสวรรค์!
หวังหลินสีหน้าไม่แยแสและก้าวออกไปอีกหนึ่งครั้ง แพร่กระจายเขตแดนแห่งความจริงเท็จ การก้าวเท้านี้คล้ายจะเหยียบลงบนหัวใจของผู้เยาว์อักขระสายฟ้า
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว โลหิตพุ่งออกมาจากหน้าอกเพิ่มขึ้นอีก แขนขวากุมหน้าอกเอาไว้ หัวใจแตกสลายเนื่องจากเขตแดนของหวังหลิน!
หวังหลินกระทั่งไม่ได้มองเขา เพียงหนึ่งก้าวคล้ายเหาะไปถึงสวรรค์ มาถึงข้างๆร่างยักษ์และตีมือขวาใส่เข้าไปอย่างรุนแรง!
ขณะเดียวกันดวงตาขวากะพริบสายฟ้าอยู่ด้านใน อักขระสายฟ้าลอยออกมาจากดวงตาและร่อนลงบนกลางหน้าผากของภาพมายา
“ตั้งแต่วันนี้ต่อไป เผ่าพันธุ์เจ้าจะถูกถอนสิทธิ์ต่อสู้ควบคุมสายฟ้ากับข้า!”
น้ำเสียงมืดมนแต่เต็มไปด้วยอำนาจบารมี มันเหมือนกฎและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นผนึกเผ่าพันธุ์ ราวกับเขากำลังนำสิทธิ์การควบคุมสายฟ้าที่เคยเป็นของเผ่าสายฟ้ากระจายกลับมา!
ร่างมายาสั่นเทาและแตกดับกลายเป็นแสงสายฟ้านับไม่ถ้วนและตกลงใส่ผู้เยาว์ ร่างผู้เยาว์นั้นส่งเสียงปะทุพลางแตกสลายกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที วิญญาณดั้งเดิมถูกสายฟ้าเกี่ยวขึ้นมา พอหวังหลินหันกลับมาประกายสายฟ้าทั้งหมดก็ถูกเขาดูดซับไป วิญญาณดั้งเดิมของผู้เยาว์ถูกดึงเข้าไปในตาขวาหวังหลินด้วย
อักขระสายฟ้าในตาขวาหวังหลินยิ่งกระจ่างชัดขึ้น
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในพริบตา รูม่านตาของผู้เยาว์อักขระเพลิงพลันหดแคบลง ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวไม่อาจจินตนาการได้ อดไม่ได้ที่จะหยุดชะงักและกำลังจะถอย
หวังหลินหันกลับมา สายตาตกลงบนหนุ่มที่มีอักขระเพลิง
“อัคคี?” แววตาดูถูกมากกว่าเดิม! เปลวเพลิงมหึมาปรากฏในตาขวาและปกคลุมพื้นที่หลายพันฟุตรอบตัวให้กลายเป็นทะเลเพลิงทันที
ผู้เยาว์อักขระเพลิงหน้าซีดเผือด เขาต้องการถอยแต่ถูกทะเลเพลิงล้อมรอบเอาไว้ พยายามดิ้นรนและร้องคำราม ปีกเพลิงด้านหลังโบกสะบัด เปลวเพลิงจำนวนมากก่อตัวเป็นพายุเพลิงพุ่งเข้าหาหวังหลิน
ฝ่ามือสร้างผนึกและเอ่ยคำร่ายประหลาด เปลวเพลิงโผล่ออกมาจากร่างมากยิ่งขึ้นก่อตัวเป็นกำแพงเพลิงกระหน่ำเข้าหาหวังหลิน!
หวังหลินโบกแขน ทะเลเพลิงดูเหมือนเดือดพล่านพร้อมกับเข้าประชิดชายหนุ่มอักขระเพลิง
นี่คือการต่อสู้กันระหว่างเปลวเพลิงและเปลวเพลิง!
สองเปลวเพลิงจากต้นกำเนิดเดียวกันแต่ถูกคนควบคุมต่างกันพลันเข้าปะทะในพริบตา เสียงดังสนั่นหวั่นไหวสั่นสะเทือนและเกิดเสียงดังปัง ชายหนุ่มอักขระเพลิงพุ่งออกมา ปีกเปลวเพลิงคล้ายกับปีกของวิหคเพลิง ปลดปล่อยเพลิงสีม่วงเข้าประชิดหวังหลิน
“ไม่ใช่ทั้งคนหรือวิหคเพลิง! เพียงแค่อยู่ผิดที่ผิดทาง!” เปลวเพลิงจากตาซ้ายหวังหลินปกคลุมทั่วทั้งร่าง เกราะวิหคเพลิงปรากฏขึ้นรอบตัว วินาทีนั้นราวกับเขาเป็นเหมือนเทพแห่งไฟโบราณ
พอผู้เยาว์อักขระเพลิงเห็นเช่นนี้ เขายิ่งบ้าคลั่ง ไม่เชื่อสายตาตัวเองและร้องอุทาน “เกราะศักดิ์สิทธิ์!!”
“เผา!” หวังหลินแววตาไม่แยแสและมีแต่จิตสังหาร ยกแขนซ้ายขึ้นมาชี้ใส่ผู้เยาว์อักขระเพลิงคนนั้น!
เพียงแค่นี้ร่างอีกฝ่ายก็สั่นสะท้านรุนแรง แววตาหวาดกลัวมิอาจอธิบายได้ เขากรีดร้องโหยหวนยามที่เปลวเพลิงระเบิดออกมาจากร่างกายและเผาไหม้ตัวเอง!
ในฐานะสมาชิกของเผ่านกกระจอกอัคคี เขาอยู่กับเปลวเพลิงมาทั้งชีวิต ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเปลวเพลิงนี้จะทรยศ! เปลวเพลิงที่เขาควบคุมได้อย่างอิสระกลับทรยศเขาราวกับเจอเจ้านายที่แท้จริง!
เขาส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนพร้อมกับถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่าน ทว่าหลังจากนั้นวิญญาณที่กำลังเผาไหม้กลับเอ่ยคำร่ายออกมา
“ข้าขออัญเชิญจิตวิญญาณบรรพชนของเผ่านกกระจอกอัคคี!”
ชั่วขณะเปล่งคำพูดนั้น วิญญาณดั้งเดิมก็แตกดับ ละอองแสงเปลี่ยนกลายเป็นเปลวเพลิงและเปลี่ยนเป็นวิหคเพลิงลวงตา! วิหคเพลิงตัวนี้สีดำและปกคลุมด้วยกลิ่นอายไม่เป็นมิตร มันดูไม่เหมือนวิหคเพลิงเลยด้วยซ้ำ เหมือนนกเพลิงที่มีขนาดใหญ่หลายเท่า!
มันร้องคำรามด้วยท่าทีเป็นปรปักษ์และพุ่งเข้าหาหวังหลิน!
หวังหลินพ่นลมหายใจ ดวงตาซ้ายส่องสว่าง เสียงร้องของวิหคเพลิงตัวจริงดังกึกก้องอยู่ในร่างกาย ขณะเดียวกันก็ปรากฏวิหคเพลิงตัวสีขาวขึ้นรอบตัวเขา
มันคือวิหคเพลิงของจริง! วินาทีนั้นมันจ้องมองนกเพลิงยักษ์สีดำและเผยท่าทีดูถูก มันร่ำร้องพุ่งออกไปโดยไม่จำเป็นต้องให้หวังหลินออกคำสั่ง วินาทีนี้ครึ่งโลกถูกปกคลุมอยู่ในเปลวเพลิงและมันพยายามกลืนกินเจ้านกเพลิงตัวยักษ์
นกยักษ์สีดำดูท่าทีแข็งกร้าวยิ่งกว่า แต่ชัดเจนว่ามันมีเจตนาจะล่าถอย
“ตั้งแต่วันนี้ไป เผ่าพันธุ์ของเจ้าจะถูกถอนสิทธิ์การควบคุมเปลวเพลิงกับข้า!” พอคำพูดหวังหลินดังสะท้อน วิหคเพลิงสีขาวและดำก็ปะทะกัน!
จังหวะนั้นนกเพลิงสีดำก็แตกสลายทันที มันไม่อาจต่อต้านได้เลยราวกับเจอกับบรรพชนหรือไม่ก็เหมือนของปลอมเจอกับของจริง!
มันถูกวิหคเพลิงหวังหลินกลืนกินทันที แม้กระทั่งจิตวิญญาณของมันก็ถูกกินไปด้วย พริบตานั้นเปลวเพลิงในโลกนี้ก็กลายเป็นของหวังหลิน
เจ้าวิหคเพลิงส่งเสียงร้อง มันตกอยู่ในสภาวะจิตวิญญาณอันสูงส่ง แสดงท่าทีการตื่นขึ้นครั้งที่สามโดยไม่คาดคิด! เปลวเพลิงรอบร่างมันเผาไหม้สูงขึ้นและรุนแรงมากขึ้น!
ฉากเหตุการณ์นี้ทำให้สีหน้าผู้เยาว์พระจันทร์เสี้ยวถึงกับเปลี่ยนไปมหาศาลและในที่สุดก็หน้าถอดสี เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ยังไม่อาจมองเห็นร่างหวังหลินได้ชัดเจนเลย ทุกอย่างก็จบลงในพริบตาแล้ว!
เขาคิดว่าคนผู้นี้ไปทำให้อาจารย์เขาบาดเจ็บสาหัสในมิติว่างได้อย่างไร กระนั้นภายหลังต่อมาอาจารย์ยังบอกอีกว่าคนผู้นี้ไม่ได้แข็งแกร่งพอจะต้านทานได้สักหนึ่งกระบวนท่าด้วยซ้ำ!
ผู้เยาว์อักขระพระจันทร์เสี้ยวพลันถอยหนีอย่างบ้าคลั่งทันที ราวกับว่าถ้าหากเขาเข้าใกล้คนผู้นี้ ยิ่งใกล้จะยิ่งทำให้ความคิดล่มสลายมากขึ้น
หวังหลินจ้องมองผู้เยาว์และเปล่งเสียง! “เป็นแค่เผ่าพันธุ์ทาส กล้าดียังไงเรียกเต๋าสวรรค์ต่อหน้าข้า?”