1220. เจ้าของลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า

ตอนนี้ ณ อวกาศที่ไม่ได้อยู่ในดินแดนปิดผนึกหรือดินแดนชั้นนอก เป็นที่ที่มีต้นไม้ทั้งเจ็ดถูกหล่อเลี้ยง ผลไม้สีแดงเปราะบางขึ้นและสุกงอม

ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าค่อยๆหมุนอยู่ในผลไม้อย่างช้าๆและปล่อยเปลวเพลิงสีฟ้าออกมา เปลวเพลิงแทรกซึมอยู่ในผลไม้ทำให้ภาพลักษณ์ของมันน่าตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม

ยาวนานผ่านไป นอกจากเปลวเพลิงสีฟ้ายังมีสายฟ้ากะพริบวาบเกิดขึ้นและค่อยๆผสานกับเปลวเพลิง

จากนั้นเจตนาต่อสู้พุ่งออกมา ใช้ของเหลวในผลไม้เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงและค่อยๆผสานกับเพลิงสีฟ้าและสายฟ้า

การผสานกันของสายฟ้า เพลิงและเจตนาต่อสู้คงเป็นไปไม่ได้ถ้าหากเกิดขึ้นข้างนอก แต่ที่นี่ที่ซึ่งมีเจตจำนงแห่งเต๋าจำนวนมากไม่อาจวัดได้รวมเป็นสิ่งหล่อเลี้ยง การเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปไม่ได้จึงเกิดขึ้น

สิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้นคือมีลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าอยู่ในผลไม้ด้วย!

ช่วงเวลาที่ผ่านไปอย่างช้าๆ เขตแดนใหม่จึงค่อยๆปรากฏ มันคือเขตแดนแห่งจริงเท็จที่ปรากฏในรูปแบบของอักขระหยินหยาง ครึ่งหนึ่งคือจริงและครึ่งหนึ่งคือเท็จ ครึ่งหนึ่งคือต้นเหตุแห่งกรรมและครึ่งหนึ่งคือผลแห่งกรรม ครึ่งหนึ่งคือชีวิตและครึ่งหนึ่งคือความตาย!

หลังจากปรากฏอักขระหยินหยางขึ้น มันดูดซับแก่นแท้แห่งเพลิง สายฟ้าและเจตจำนงต่อสู้ อักขระหยินหยางก่อตัวเป็นวังวนและดูดซับทุกสิ่งอย่างในผลไม้

ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าอยู่ใจกลางของอักขระหยินหยางและหมุนไปด้วยกัน

หวังหลินมีสติและรู้สึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้อย่างสมบูรณ์ เขาตกอยู่ในสภาวะประหลาดเหมือนอยู่ที่นี่และไม่อยู่ที่นี่ในเวลาเดียวกัน ขณะที่หยินหยางหมุนไป สายฟ้า เปลวเพลิงและต่อสู้ได้ถูกมันดูดซับไปด้วย

ภายในจิตสำนึกกำเนิดใหม่ของหวังหลิน เขาพึมพำพร้อมกับส่งข้อความสัมผัสวิญญาณ “เพลิง…ท่ามกลางกฎ เต๋าที่หลอมชีวิตทั้งหมด…”

นาทีที่ปรากฏข้อความสัมผัสวิญญาณนี้ขึ้นมา ของเหลวจำนวนมากในผลไม้ถูกดูดเข้าไปในอักขระหยินหยาง ของเหลวนี้บรรจุเต๋าของทุกคนที่ตายและรู้แจ้งเต๋าแห่งไฟตอนที่มีชีวิต!

ผลไม้ไม่ได้สวยงามอีกแล้วเนื่องจากของเหลวถูกหวังหลินกลืนกินเข้าไป บนผิวผลไม้ปรากฏริ้วรอยเหี่ยวย่น

ภายใต้การดูดซับนี้ หวังหลินดูเหมือนจะจมเข้าไปในการเกิดใหม่นับไม่ถ้วน เขาพลันกลายเป็นชายชรายืนอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวที่ควบคุมเปลวเพลิงโลกเพียงแค่สะบัดมือ

จากนั้นเขาก็กลายเป็นชายชรา เพียงแค่ยกแขน ดาวเคราะห์เซียนกลับกลายเป็นทะเลเพลิง

เขากลายเป็นชายหนุ่มรุ่นเยาว์ผู้เดินออกมาจากโลกแห่งเปลวเพลิงด้วย ขณะเดินออกมา เปลวเพลิงทั้งหมดถูกดูดซับไป…

การเกิดใหม่คล้ายๆกันนี้ปรากฏขึ้นต่อเนื่องในจิตใจหวังหลิน แต่ละคนแสดงถึงตัวตนของการรู้แจ้งแห่งเปลวไฟ วัฏจักรดำเนินไปเรื่อยๆและเต๋าแห่งเพลิงทั้งหมดผสานเข้ากับจิตสำนึกหวังหลิน มันสลักไว้ในส่วนลึกของจิตใจและกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขา!

การรู้แจ้งแห่งเปลวไฟทั้งหมดตั้งแต่ยุคโบราณจนถึงตอนนี้ จากแดนสวรรค์จนถึงสี่ดาราจักรดวงดาว ทั้งหมดกลายเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงให้แก่หวังหลิน ความเข้าใจจากชีวิตทั้งหมดได้ถูกดูดออกไปและกลายเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงเต๋ารูปแบบหนึ่ง ทว่าตอนนี้มันได้ถูกหวังหลินดูดซับไปทั้งหมด

“สายฟ้า ท่ามกลางหมู่มวลกฎ มันคือเต๋าที่ลงโทษทุกชีวิต…”

จังหวะที่เขาส่งข้อความสัมผัสวิญญาณที่สองออกไป ผลไม้ขนาดใหญ่หดตัวลงอย่างรวดเร็ว ของเหลวจำนวนมากถูกหวังหลินดูดซับ เจตจำนงแห่งเต๋าไหลบ่าเข้าไปในจิตสำนึกหวังหลิน

เขาเห็นเซียนทั้งหมดที่บ่มเพาะสายฟ้าผ่านประวัติศาสตร์ทั้งหมด ความเข้าใจของสายฟ้าจากเซียนโบราณทั้งหมดนี้พุ่งเข้าไปในจิตสำนึกหวังหลิน คล้ายกับได้เกิดใหม่นับสิบล้านครั้ง ประสบพบเจอชีวิตมามากมายนับไม่ถ้วน!

เขากลายเป็นเซียนโบราณถึงไม่คุ้นเคยแต่ก็ยังคุ้นเคย และได้รับพลังอำนาจแห่งสายฟ้ามากขึ้นและมากขึ้นอีกครั้ง เขาได้รับความเข้าใจจากเต๋าสายฟ้าอีกครั้งและอีกครั้ง!

“ต่อสู้ ท่ามกลางหมู่มวลกฎ เป็นเต๋าที่ไม่คำนับต่อฟ้าดิน…”

เจตจำนงแห่งเต๋าทั้งหมดที่บรรจุเจตนาต่อสู้เอาไว้พรั่งพรูเข้าไปในจิตสำนึกหวังหลิน พวกมันเปลี่ยนกลายเป็นความตั้งใจสั่นสะเทือนปฐพีสลักลึกเข้าไปในความคิดหวังหลินด้วย

ผลไม้หดลงมากไปอีก ยิ่งของเหลวถูกหวังหลินดูดซับมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ต้นไม้สีแดงเข้มกว้างหลายพันฟุตเริ่มจะสั่นเทา

ขณะนั้นน้ำเสียงตกตะลึงดังกึกก้องในดาราจักรดวงดาว ที่ที่ซึ่งมีดอกไม้เจ็ดสีตั้งอยู่

“ผลไม้แห่งเต๋ากำลังจะเกิดขึ้น แต่ทำไมมันถึงแห้งเหี่ยว?!” ขณะที่เสียงปรากฏ สัมผัสวิญญาณทรงพลังพุ่งเข้าใส่ผลไม้ ยามที่สัมผัสวิญญาณเข้าไปใกล้ ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าข้างในผลไม้แห่งเต๋าได้ปลดปล่อยแสงอ่อนๆเข้าปะทะกับสัมผัสวิญญาณ

สัมผัสวิญญาณเด้งกระดอนกลับทันที

เมื่อสัมผัสวิญญาณเด้งกระดอนกลับมา การเปลี่ยนแปลงอันน่าตื่นตะลึงเข้ากุมพื้นที่แห่งนี้! ผลไม้แห้งเหี่ยวอย่างบ้าคลั่งจนแทบไม่มีเหลือ แม้กระทั่งผิวหนังยังแตกสลายกลายเป็นละอองผลึกสีแดงถูกอักขระหยินหยางรอบลูกปัดดูดซับไป

ยังไม่จบแค่นี้ วินาทีที่ผลไม้แห้งเหี่ยว ต้นไม้สีแดงสั่นสะท้านอย่างรุนแรงและเริ่มเหี่ยวอย่างรวดเร็ว ไม่มีส่วนไหนของต้นไม้จะหนีรอดจากการดูดลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าดูดซับไปได้!

จิตสำนึกของหวังหลินพลันรู้สึกถึงพลังดั้งเดิมจำนวนมากพรั่งพรูเข้าไปในจิตใจได้ทันที เขตแดนเขาเริ่มจะเติบโตอย่างรวดเร็วจากการดูดซับก่อนหน้า!

ขณะที่เขาดูดซับ เจตนาแห่งเต๋ามากมายนับไม่ถ้วนพร้อมกับพลังดั้งเดิมพุ่งเข้าใส่เขา หวังหลินรู้สึกเหมือนตนเองกำลังพังทลาย

ความเจ็บปวดหนาแน่นดูเหมือนจะสามารถฉีกกระชากความคิดเขาออกมาได้ เขตแดนแพร่กระจายผ่านความคิด จริงและเท็จ ชีวิตและความตาย เวรกรรม…รวมถึงสายฟ้า เพลิงและต่อสู้!

สิ่งทั้งหมดนี้หลอมละลายและกลายเป็นความเข้าใจของเขาเอง พวกมันผสานกันและกลายเป็นกฎรูปแบบใหม่ที่ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน!

เมื่อกฎนี้ปรากฏขึ้นมา ระดับบ่มเพาะของหวังหลินจึงสั่นเทาราวกับสายฟ้านับไม่ถ้วนระเบิดเป็นจุล เขาทะลวงผ่านจากขั้นชำระสวรรค์ระดับกลางมาถึงระดับปลาย!

กฎนี้บรรจุจริงเท็จพร้อมกับสายฟ้า เพลิงและต่อสู้เพื่อกลายเป็นเต๋าเฉพาะของหวังหลิน! มีทั้งสายฟ้า เพลิง ต่อสู้ ชีวิตและความตาย เวรกรรม จริงเท็จ!

เพียงแค่ผสานเจตจำนงแห่งเต๋าทั้งหมดด้วยเขตแดนแห่งจริงเท็จก็สามารถทำให้หวังหลินเลื่อนขั้นจากชำระสวรรค์ระดับกลางมาระดับปลายได้ในระยะเวลาสั้นๆได้แล้ว!

ทว่ามันไม่จบแค่นี้! ภายใต้การป้องกันของลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า ความคิดหวังหลินถูกดูดเข้าไปในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าด้วยโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ขณะที่เขารู้แจ้งอย่างต่อเนื่องและดูดซับเจตนาแห่งเต๋าไปมากมาย ระดับบ่มเพาะจึงเริ่มขยับขึ้นสู่ขั้นสูงสุดของชำระสวรรค์! ดูเหมือนว่ามันยังไม่จบแค่นี้เสียด้วย!

เรื่องแบบนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน หวังหลินกำลังเข้าใกล้ขั้นชำระสวรรค์ระดับสูงสุดอย่างไร้ขอบเขตและใกล้ชิดกับขั้นทลายสวรรค์ ช่องว่างระหว่างขั้นชำระสวรรค์และทลายสวรรค์ถือว่ากว้างใหญ่และจำเป็นต้องใช้การบ่มเพาะหลายหมื่นปีเพื่อก้าวข้าม ทว่าหลังจากดูดซับหนึ่งในเจ็ดผลไม้เข้าไป ช่องว่างนี้ค่อยๆแคบลงเรื่อยๆ

หากไม่มีโอกาสที่ไม่มีใครเทียบได้แบบนี้ ถ้าเขาต้องการเลื่อนขั้นจากชำระสวรรค์ไปถึงขั้นทลายสวรรค์ หากไร้ซึ่งเม็ดยามากมาย หวังหลินคงต้องใช้เวลาอีกยาวนาน!

ทว่าตอนนี้เต๋าที่เขาได้มาไม่ใช่สิ่งที่เขารู้แจ้งด้วยตัวเอง มันได้มาจากการดูดซับประสบการณ์ชีวิตนับไม่ถ้วน มันต้องใช้เวลาทำความเข้าใจและเปลี่ยนแปลงมัน แต่ตอนนี้หวังหลินไม่มีเวลาคิดถึงรายละเอียดเชิงลึกแล้ว!

เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าลูกปัดฝืนลิขิตฟ้ากำลังดูดซับแก่นแท้ของผลไม้และต้นไม้อย่างบ้าคลั่ง มันคือการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าช่วยเขาข้ามผ่านวิกฤตแห่งชีวิตและความตาย ดังนั้นมันต้องดูดซับพลังให้เพียงพอเพื่อกลับมา

หวังหลินคุ้นชินกับสภาวะนี้เนื่องจากเขารู้ถึงธรรมชาติของมัน ทุกครั้งที่ลูกปัดใช้งาน มันต้องดูดซับพลังดั้งเดิมจำนวนมาก

‘หากข้าพลาดโอกาสนี้ไป ข้าต้องเสียใจในอนาคตแน่ ข้าอยากใช้เวลาทำความเข้าใจมันมากกว่าจะพลาดโอกาสนี้!’ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่หวังหลินได้รับลูกปัดฝืนลิขิตฟ้ามาแล้วเขาสู้กับมันเพื่อพลังอำนาจ

‘ข้าเป็นเจ้าของลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า ไม่ได้เป็นขี้ข้า! ข้าสะสมธาตุทั้งห้าและหาพลังหยินหยางมาให้ เจ้าช่วยข้าจากอันตรายและข้าก็ต้องขอบคุณ แต่การแลกเปลี่ยนนี้สำเร็จไปแล้ว หากเจ้าเอาผลประโยชน์ทั้งหมดไป เมื่อนั้นข้าจะต่างอะไรจากคนรับใช้เล่า? จะเป็นยังไงถ้าข้าขโมยพลังบางส่วนมาจากเจ้า? ข้าเป็นเจ้าของลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า!’

“ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า!!” น้ำเสียงเก่าแก่เผยท่าทีตกตะลึง มิติในดาราจักรเกิดการบิดเบือน ชายชราสวมชุดคลุมสีดำปรากฏตัวขึ้นมา มองลูกปัดฝืลิขิตฟ้าในใจกลางอักขระหยินหยางและพุ่งเข้ามาทันที

ทว่าขณะที่เขาเข้ามาประชิด พลันหยุดห่างไปร้อยฟุตโดยไม่อาจก้าวล้ำเข้ามาได้แม้เพียงครึ่งก้าว เขาได้แค่มองดูอย่างทำอะไรไม่ได้ขณะที่ดอกไม้สีแดงซึ่งท่านราชันย์เลี้ยงดูมาอย่างดีตลอดหลายหมื่นหลายแสนปีถูกดูดซับไปจนหมด!

ต้นไม้แห้งเหี่ยวจนหายไปจากดาราจักรดวงดาว ตั้งแต่วันนี้ไปดอกไม้เจ็ดสีจะขาดหายไปหนึ่ง และเหลือเพียงหกสีเท่านั้น!

หลังจากดูดซับไปทั้งหมด อักขระหยินหยางได้ถูกลูกปัดดูดซับไปด้วย ทั้งหมดที่เหลืออยู่ตอนนี้คือดอกไม้อีกหกดอกและลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า!

ขณะนั้นเองลูกปัดปลดปล่อยแสงพร่ามัวห่อหุ้มไปทั้งดาราจักร ขณะเดียวกันประตูมายาขนาดยักษ์ปรากฏขึ้น!

ประตูบานนี้ใหญ่พอจะค้ำจุนโลกได้ทั้งใบ กลิ่นอายโบราณแพร่กระจายออกมา ประตูบานนี้ปิดแน่นสนิทไม่มีแม้แต่ช่องว่าง!