135. สายลมเปลี่ยน
หวังหลินไม่ลังเลที่จะใช้วิชาเซียนหลบหนีธาตุปฐพีเพื่อเคลื่อนย้ายร่างตนเองเข้าหาเจดีย์เทพสงครามขณะที่เขาเคลื่อนไหวได้เจออสูรอัคคีอยู่ทุกที่ยิ่งเขาท่องในใต้ดินมากขึ้นก็ยิ่งตกใจ
หวังหลินเปลี่ยนทิศทางทันที การพบหลินท่าวไม่ได้เป็นเป้าหมายเขาอีกต่อไปเขาเคลื่อนไหวไปที่ชายแดนของแคว้นโดยใช้ข้อมูลจากความทรงจำของหม่าเหลียงแทนเขาไม่สามารถอยู่ที่แคว้นฮัวเฝินได้อีก
แต่ก่อนที่เขาจะไปได้ไกล สัมผัสวิญญาณขนาดยักษ์ได้กวาดผ่านเขาไป สัมผัสวิญญาณนี้เคลื่อนกลับอย่างรวดเร็วและจดจ้องไปที่เขา
หวังหลินผวา
เขาเหลือบมองท้องฟ้า สิ่งที่เขาเห็นคืออสูรอัคคีขนาดยักษ์นับสิบหกตัวภายในระหว่างวงแหวนอัคคี
เส้นใยของไฟจากวงแหวนอัคคีเชื่อมต่ออยู่กับศีรษะของอสูรอัคคี
สัมผัสวิญญาณอันแข็งแกร่งออกมาจากวงแหวนอันทรงพลังนี่เป็นวิชาพิเศษที่ติดตัวมากับอสูรอัคคีเป็นสิ่งที่พวกมันใช้เมื่อต้องต่อสู้ร่วมกัน
เมื่อพวกมันเห็นหวังหลิน สายตาของอสูรอัคคีทั้งสิบหกตัวเย็นเฉียบ พวกมันทั้งหมคำรามออกมาขณะที่ลงมาจากท้องฟ้าและพุ่งเข้าหาหวังหลิน
หวังหลินเพิ่มความเร็วโดยไม่ต้องคิดและรีบหลบหนีอสูรยักษ์ทั้งสิบหกตัวร้องคำรามอย่างเกรียวกราดและปล่อยไฟออกมาทำให้พื้นดินเป็นสีแดงและแยกออกจากกัน
หวังหลินเคยเห็นฉากนี้มาก่อนแล้วดังนั้นเขาจะปล่อยให้มันปะทะกับเขาอีกทีงั้นหรือ? ขณะที่ไฟออกมาจากปากอสูรร้าย เขาออกมาจากพื้นดินและหายตัวไปในลำแสงสีรุ้ง
อสูรทั้งสิบหกตัวไม่ได้ยอมแพ้เหตุผลเดียวที่พวกมันทิ้งภูเขาไฟเพื่อค้นหาและสังหารเซียนที่เป็นคนสังหารบรรพชนของตนเองนี่เป็นเพียงความคิดเดียวที่อยู่ในใจแต่ละตนตอนนี้
ในเวลาเดียวกัน เพราะหวังหลิน พวกอสูรอัคคีตอนนี้เกลียดเซียนทุกตนเดิมทีพวกมันต้องการสังหารคนที่อยู่โดดเดี่ยว พวกมันสูญเสียหนักเกินไปแล้วโดยเฉพาะภายใต้สมบัติเซียนของเหล่าเซียนอันแข็งแกร่ง
พูดให้ถูกต้องมากขึ้น อสูรอัคคีพวกนี้ไม่มีวิญญาณการคงอยู่ของมันพิเศษนักกระบี่เหินธรรมดาไม่สามารถทำให้ร่างกายพวกมันได้รับความเสียหายทางที่ดีที่สุดคือปะทะกับมันด้วยอาวุธทื่ออันแข็งแกร่ง
ทว่ามีพวกมันเยอะมากเกินไปแม้แต่ตอนนี้ยังมีอสูรอัคคีนับไม่ถ้วนออกมาจากภูเขาไฟทั้งน้อยทั้งใหญ่ในแคว้นฮัวเฝินจำนวนที่พวกมันมีอยู่จริงๆไม่มีใครทราบแต่บรรพชนวิญญาณอัคคีที่ถูกลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าดูดซับคงจะรู้
ขณะที่หวังหลินเหาะไปไกลมากขึ้น เขายิ่งเร็วมากขึ้นอสูรอัคคีพวกนี้เร็วกว่าเขาเมื่อพวกมันอยู่ในลาวา แต่ออกมาในที่โล่งหวังหลินจึงรักษาระยะห่างตัวเองเอาไว้
ทว่าหวังหลินไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย พลังปราณรอบด้านเต็มไปด้วยพลังธาตุอัคคี ทุกครั้งที่เขาดูดซับจะรู้สึกคลื่นความเจ็บปวด
นอกจากเสียงคำรามของพวกอสูรอัคคีตัวใหญ่ทั้งสิบหกตัวด้านหลังเขาแล้วยังมีอสูรอัคคีนับไม่ถ้วนที่เข้ามาขวางทางเขายิ่งทำให้อสูรอัคคีสะสมด้านหลังเขามากขึ้นเขากระจายสัมผัสวิญญาณของตัวเองออกมาและรู้สึกมันงงทันทีมีอสูรอัคคีด้านหลังเขาจำนวนมากจนเขาไม่อาจบอกได้ว่ามีตัวกันแน่
หากเขาหยุดเพียงชั่วขณะเดียว เหล่าอสูรอัคคีจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆแต่หวังหลินไม่ใช่คนที่พึ่งเคยถูกตามล่าย้อนกลับไปตอนที่เขาอยู่ขั้นรวบรวมลมปราณเขาทั้งกล้าลอบโจมตีเถิงลี่ที่อยู่ขั้นสร้างลำต้นระดับปลายได้
ขณะที่สายตาอันร้ายกาจวาดผ่านดวงตาเขาหวังหลินนำถังน้ำพลังปราณเต็มถังขึ้นมาและดื่มมันลงไปจนหมดขณะที่เขาวิ่งไปด้วยก็ฟื้นฟูพลังปราณที่เขาใช้ไป
ถัดไป แสงสีดำลอยออกมาจากกระเป๋าและหายวับไป มันปรากฎตัวอีกครั้งด้านหน้าอสูรอัคคีตัวหนึ่งและแทงเข้าหา
เสียงของแข็งสองชิ้นปะทะกันดังออกมาบาดแผลเลือดไหลหนึ่งปรากฎขึ้นบนหน้าอกของอสูรและมันถูกทิ้งห่างอยู่ไกลมันส่งเสียงคำรามขณะที่ลุกขึ้นอีกครั้งและไล่ล่าต่อไป
ท่าทางหวังหลินสงบนิ่งแต่ใบหน้ามืดหม่นไม่เพียงอสูรอัคคีพวกนี้อดทนต่อสัมผัสวิญญาณขอบเขตจวี่ของเขาร่างมันก็ทนทานมากเช่นกันกระบี่เหินเพียงทำได้แค่สร้างบาดแผลบนร่างมันเท่านั้นและจากที่สังเกตมันเป็นเพียงแผลเล็กๆ
หวังหลินไม่เต็มใจยอมแพ้ขณะที่เขาเหาะเหินก็โจมตีเหล่าอสูรอัคคีอย่างต่อเนื่องใช้ความสามารถการเคลื่อนที่ระยะไกลของกระบี่ตัวกระบี่เคลื่อนไหวเป็นเส้นทางแปลกประหลาดจนมันแทงเข้าระหว่างคิ้วของอสูรอัคคีตัวหนึ่งกระบี่จมลึกลงไปและอสูรอัคคีระเบิดออกพร้อมกับปล่อยคลื่นความร้อนหลายชุดออกมา
เส้นผมหวังหลินหยักงอทันทีขณะที่กลิ่นไหม้บนเส้นผมลอยโชยเข้ามาแต่สายตาหวังหลินสว่างขึ้น แม้ว่าอสูรอัคคีจะหนังเหนียวแค่ไหนมันก็ไม่ได้ไร้จุดอ่อนซะทีเดียว
หลังจากทำเช่นนี้หวังหลินควบคุมกระบี่เหินเพื่อซุ่มโจมตีอสูรอัคคีอย่างต่อเนื่อง ทีละตัวหลายตัวถูกตัดศีรษะ จากการคาดคำนวณของหวังหลินอสูรอัคคีขนาดปกติอยู่เพียงขั้นรวบรวมลมปราณแต่เพราะว่ามันไม่มีวิญญาณและร่างกายทนทาน มันจึงยากที่จะถูกสังหาร
แต่เพราะหวังหลินตัวคนเดียว และเพิ่มด้วยความจริงที่ว่าอสูรอัคคีไม่รู้จักความกลัว พวกมันจึงไล่ล่าเขาต่อไป
ในที่สุดเมื่อกระบี่เหินเคลื่อนย้ายพริบตามากเกินไปรูปร่างของมันเริ่มเปลี่ยนแปลงหลังจากนั้นวิญญาณของกระบี่ที่ครอบครองร่างใหม่นั้นมันไม่ได้ถูกรวมเข้าด้วยกัน มีรอยบุบและบางส่วนละลายหายไปหมดหากเจ้าของกระบี่เหินเล่มนี้ฟื้นขึ้นมา แม้แต่เขาก็ไม่อาจจดจำมันได้อีก
หวังหลินเข้าใจว่านี่ไม่ใช่วิธีแก้ไขระยะยาวและขณะที่อสูรอัคคีมีมากขึ้นแม้ว่าเขาจะมีน้ำพลังปราณ เมื่อมันหมดไปและไม่สามารถฟื้นฟูได้เพียงพอเขาจะตาย
หวังหลินกัดฟันแน่นและเปลี่ยนทิศทาง เขาไม่ไปทางแคว้นซวนหวู่แต่เหาะไปทางเจดีย์เทพสงครามหวังหลินไม่เชื่อว่าเจดีย์เทพสงครามจะถูกกวาดล้างจนหมดโดยอสูรอัคคีพวกนี้หากเจดีย์เทพสงครามมีบรรพชนอยู่ เขาคงตัดสินใจอพยพแน่ๆ และนั่นต้องใช้เวลา
และหากพวกเขากำลังอพยพ มันไม่สายเกินไปเพราะว่ามีคนจำนวนมากเขาเพียงอยู่ในถ้ำไม่กี่วันแม้ว่าอสูรอัคคีจะเข้ามาในวันแรกที่เขาอยู่ในถ้ำทางเจดีย์เทพสงครามยังไม่อาจอพยพได้อย่างรวดเร็ว
หวังหลินแค่คาดเดา สิ่งที่ทำให้เขาตัดสินใจเช่นนี้เพราะจิตวิญญาณเลือดที่บอกตำแหน่งปัจจุบันของหยางเซี่ยงและหลินท่าว
จังหวะที่หวังหลินเปลี่ยนทิศทาง อสูรอัคคีเข้ามาใกล้เขาพวกมันพ่นลาวาเข้าหาและหลายครั้งที่เกือบจะโดนตัวหวังหลินเขากัดฟันกรอดขณะเคลื่อนไหวให้รวดเร็วที่สุดไปทางเจดีย์เทพสงคราม
ไม่นานหลังจากนั้นหวังหลินรู้สึกถึงกลิ่นอายแข็งแกร่งที่อยู่ห่างไกลเขาปล่อยสัมผัสวิญญาณออกมาและสังเกตเซียนกลุ่มหนึ่งที่มีคนนับหมื่นคนเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ
ฉากที่เหล่าเซียนนับหมื่นคนบนกระบี่ของตัวเองทำให้หวังหลินตกใจชั่วขณะ แต่เขาคืนสติมาได้อย่างรวดเร็วและเข้าหากองทัพเซียน
ท่ามกลางกองทัพเซียน มีรถศึกหลายคันที่เปล่งคลื่นพลังปราณอันรุนแรง
ทันใดนั้นอสูรอัคคีหยุดชะงักและอสูรอัคคีตัวใหญ่ทั้งสิบหกตัวขัดขวางเหล่ากองทัพเซียนกระบี่เหินมากกว่าหมื่นเล่มโจมตีโดยไม่ลังเลภายใต้คำสั่งของเซียนขั้นผลิดอกสิบคนไม่นานหลังจากนั้นมีสองกลุ่มเหินร่างออกมาจากกองทัพและคนมากกว่าสองพันคนเข้าร่วมการต่อสู้
ด้านหน้าหวังหลินที่มาถึงกองทัพ แสงสองเส้นลอยเข้ามาและวนรอบตัวเขาสตรีสาวดูธรรมดาอยู่ตรงกลางวงแต่มีจิตสังหารออกมาระหว่างคิ้วของเธอเธอมองไปที่อสูรอัคคีด้านหลังหวังหลินและเผยความเกลียดชังเธอหันหน้ามองหวังหลินและถามขึ้น “สหายเซียน เจ้าเป็นศิษย์ของสำนักไหน? รีบพูดชื่อเจ้าออกมา”
หวังหลินเผยใบหน้าความหวาดกลัวและรีบตอบอย่างรวดเร็ว “ข้าเป็นศิษย์ของเจดีย์เทพสงคราม นามว่าหม่าเหลียง”
สตรีผู้นั้นมองหวังหลินอย่างเฉยชา “ชิงฉวน(青玄 Qīng xuán) นำเขาไปที่เจดีย์เทพสงครามเพื่อยืนยันตัวตนหากเขาไม่ใช่ศิษย์ของเจดีย์เทพสงครามให้สังหารซะ”
บุรุษหนุ่มเหาะออกมาและพยักหน้าไปที่หวังหลินทำท่าทางให้หวังหลินติดตามเขาไป จากนั้นเขาก็เหาะเข้าหากองทัพหวังหลินคารวะด้วยสองมือไปที่สตรีสาวด้านหน้าก่อนจะติดตามไป
ในไม่ช้า เขาก็มาถึงใจกลางของกองทัพเซียน ยิ่งเขาเข้าใกล้จุดศูนย์กลางก็ยิ่งเข้าใจได้ว่ากองทัพเซียนขนาดใหญ่นี้น่าสะพรึงกลัวแค่ไหนมันเพียงพอให้ปกคลุมน่านฟ้าได้ความผันผวนของพลังปราณที่นี่ถึงจุดที่ไม่อาจจินตนาการได้ไปแล้ว
แม้ว่าทั่วทั้งแคว้นจะปกคลุมไปด้วยควันสีดำที่ออกมาจากปล่องภูเขาไฟภายใต้ความผันผวนของพลังปราณจากกองทัพเซียนนี้เส้นทางหนึ่งได้ถูกตัดจนเปิดออกบนควันเมฆขนาดมหึมา
ทุกหนแห่งที่ควันดำแยกออกจากกัน ไม่สามารถหยุดกองทัพเซียนได้สิ่งที่หนาแน่นกว่าความผันผวนของพลังปราณนั่นก็คือปราณกระบี่ทั้งหมดมันหนาแน่นจนทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสี
ปราณกระบี่ได้เผยความสามารถขณะที่มันปะทะเข้ากับควันดำโดยเฉพาะตอนนี้ยามรุ่งอรุณและเพิ่มการต่อสู้ด้านหน้าพวกเขามันสร้างความรู้สึกน่าเกรงขามอย่างมาก
กระบี่เหินและสมบัติเซียนหลากหลายชิ้นได้แปล่งแสงบนท้องฟ้าราวกับดอกไม้ไฟที่โกลาหลวุ่นวายเกินจะตามทันฉากเหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่หวังหลินจะไม่มีวันลืมเลือนเพราะเหตุการณ์เช่นนี้เป็นสิ่งที่ปรากฎเฉพาะในการต่อสู้ขนาดใหญ่เท่านั้น
เปรียบเทียบกับการล่มสลายของสนามรบต่างแดน มันมีความรู้สึกพิเศษของคนทุกคนที่ร่วมต่อสู้ด้วยกันและจำเป็นต้องออกจากแคว้นฮัวเฝิน
พลังเช่นนี้ไม่สิ่งที่คนเพียงคนเดียวสามารถทำได้ มันสำเร็จได้เพราะทั้งแคว้นถูกบังคับให้เคลื่อนย้ายเพื่อการอยู่รอด
มีเพียงฝูงอสูรอัคคีที่เข้าห้ำหั่นกัน
ช่วยไม่ได้ที่หวังหลินจะเคลิ้ม พอเขารู้สึกตัวก็มาถึงใจกลางกองทัพพร้อมกับบุรุษหนุ่มแล้ว
ชิงฉวนตะโกนขึ้น “ผู้สอดแนบจากสำนักลั่วเหอ ชิงฉวนได้นำหม่าเหลียงจากเจดีย์เทพสงครามมามีใครจากเจดีย์เทพสงครามยืนยันตัวเขาได้บ้าง?”
ใบหน้าหวังหลินสงบนิ่ง สตรีขั้นผลิดอกคนนั้นไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านเขาและน้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยเจตนาที่จะนำเขาเข้าสู่ฝังตัวเอง
แต่หากไม่มีเจตนาของสตรีคนนั้น หวังหลินก็ยังเข้ามาที่นี่อยู่ดีเพราะว่านี่เป็นสถานที่แห่งเดียวที่เขาสามารถเข้ามาได้ขณะที่โดนเหล่าฝูงอสูรอัคคีตามไล่ล่า
แต่หวังหลินเป็นคนที่ระมัดระวังมากดังนั้นเขาจึงเตรียมการหลบหนีหากมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นด้วยการต่อสู้กับอสูรอัคคีด้านหน้า ไม่มีคนมากนักที่จะไล่ล่าเขาหากหลบหนี
ส่วนเหล่าเซียนขั้นผลิดอก ไม่มีใครเสียเวลามาจัดการคนเข้ามาและสังหารเขาเหล่าเซียนขั้นแตกหน่อเป็นกองกำลังหลักในการต่อสู้กับอสูรอัคคีดังนั้นที่ดีที่สุดคนที่ส่งเขามาน่าจะเป็นเซียนขั้นสร้างลำต้นระดับปลายหรือขั้นแตกหน่อเทียมแต่เซียนขั้นสร้างลำต้นไม่ได้มีภัยคุกคามต่อหวังหลินหากเข้ามาหนึ่งคนเขาก็สังหารหนึ่งคนหากเข้ามาสิบคนเขาก็สังหารสิบคนอย่างไม่มีความหวาดกลัว