1364. คำสั่งดาราจักรโบราณ
ก้อนเมฆสีดำปกคลุมท้องฟ้า แสงตะวันลอดผ่านลงมาพร้อมกับสายฝน สายฝนตกลงบนหลังคา บนถนนและทุกคนที่เดินอยู่
ในบ้าน ผู้คนต่างได้ยินเสียงสายฝนกระทบหลังคา สายฝนไหลลงมาถึงปลายหลังคาก่อเกิดเป็นม่านน้ำฝน
กิ่งไม้ที่แขวนจากประตูพลิ้วไหวไปกับสายฝน ยามที่สายฝนไหลลงมาจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของม่านน้ำฝน
พื้นดินที่แห้งมานาน เมื่อมีฝนตกลงมา ฝุ่นผงจำนวนมากผุดขึ้นมาด้วย แต่ก่อนที่ฝุ่นจะถูกพัดขึ้นไปสูงมากกว่านี้มันก็ตกลงมาเพราะสายฝนทันที ส่วนหนึ่งกลายเป็นบ่อโคลน
คนเดินเท้าอย่างฉับไวผ่านสายฝนด้วยเสื้อคลุมฝน แม้จะเป็นยามฝนตกแต่เป็นเวลากลางวัน ดังนั้นพวกเขายังต้องทำงาน
เด็กบางคนปีนป่ายไปตามหน้าต่าง ยื่นมือออกไปหาพร้อมเสียงหัวเราะล่องลอยผ่านไปไกลในสายฝน
สายฝนที่ตกลงมานี้เป็นเพราะหวังหลิน
หวังหลินผลักประตูบ้านเปิดออกไป อากาศชื้นแฉะลอยเข้าประทบใบหน้าช่างสดชื่นยิ่งนัก เขามองดูสายฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าและมีสายฟ้าร้องคำรามดังออกมาจากก้อนเมฆ ตอนแรกเสียงฟ้าร้องดังอยู่ไกลๆ แต่เสียงนั้นกลับดังขึ้นอย่างรวดเร็วใกล้หูเขา เหล่าเด็กบางคนหวาดกลัวและไม่กล้าเข้าใกล้ประตูหน้าต่าง
หวังหลินใบหน้าสงบนิ่งพลางหยิบขวดเหล้าขึ้นมาดื่ม พลางยิ้มรับมองดูชีวิตคนธรรมดาอันคุ้นเคยเบื้องหน้า โดยเฉพาะเด็กๆ ที่ย้ำเตือนเขาถึงอดีต
ครั้งหนึ่งบนดาวซูซาคุ เขาเคยเกาะบนบานประตูและยื่นมือออกไปปล่อยให้สายฝนหล่นลงบนมือพร้อมกับกรีดร้องอย่างมีความสุข
‘เกือบสองพันปีแล้ว…เหล่าเซียนไม่จดจำกาลเวลา มีไม่มากที่จะจำอายุของตัวเองได้…ข้าเองก็จำไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่…’ หวังหลินจิบเหล้าไปอีกหนึ่งอึกและความคิดล่องลอย
ลมหนาวเย็นรุนแรงกระทบบนร่างหวังหลิน เขาขบคิดอยู่ชั่วขณะและเมื่อกำลังปิดประตู สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ท้องฟ้ายังคงเต็มไปด้วยก้อนเมฆสีดำ สายฝนขัดขวางวิวทิวทัศน์ แต่ไม่มีสิ่งใดส่งผลกระทบต่อหวังหลิน เขาเห็นกระบี่เหินสองเล่มในท้องฟ้าสดใสที่อยู่เหนือก้อนเมฆสีดำด้านบน
เป็นหนึ่งชายหนึ่งหญิงอยู่บนกระบี่เหิน ชายสวมชุดสีฟ้าหน้าตาหล่อเหลา ระดับบ่มเพาะไม่ต่ำต้อยอยู่ราวๆ ขั้นส่องสวรรค์ ส่วนหญิงสาวหน้าตางดงาม สวมชุดสีแดงเพลิง ปลดปล่อยกลิ่นอายสูงศักดิ์
ด้านล่างพวกเขาคือก้อนเมฆสีดำ จากตำแหน่งที่มองลงไปจะเห็นสายฟ้าเคลื่อนตัวอยู่ภายในก้อนเมฆได้ชัดเจนได้และได้ยินเสียงฟ้าร้องชัดเต็มสองหู
“เยว่ซวน ทางเผ่าเรียกตัวเร่งด่วน ระดับบ่มเพาะเจ้าไม่ได้สูงมากพอ อย่าทำเป็นใจกล้า!”
นางมองชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนและเอ่ยกระซิบ “ข้าจะฟังคำเจ้าไว้ ข้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้อาวุโสถึงเรียกตัวเร่งด่วนเช่นนี้ นี่มันหาได้ยากมาก”
ชายหนุ่มมีท่าทีเคร่งขรึม เขาเองก็เกิดข้อสงสัยเหมือนกันและกำลังจะเอ่ยขึ้นมาแต่พลันมองออกไปไกล แขนหนึ่งป้องกันนางและทั้งสองหยุดลงกลางอากาศ
ลำแสงสีดำลอยผ่านก้อนเมฆดำ สายลมสีดำเดิมทีกำลังจะไปทิศทางเดียวกับทั้งสองคน แต่เมื่อตรวจจับพวกเขาได้จึงเปลี่ยนทิศทางมาหา
ใช้เวลาเพียงชั่วครู่สายลมสีดำก็เข้าใกล้ ชายหนุ่มชุดดำปรากฏขึ้นด้วยสายตาไม่แยแส เขามองสตรีนามเยว่ซวนด้วยความนิ่งเงียบ
ชายคนที่ขวางนางไว้ถึงกับม่านตาหรี่แคบและคำนับฝ่ามือ “ขอทักทาย พี่โจว!”
นางเผยรอยยิ้มอ่อนโยนและเอ่ยอย่างนุ่มนวล “น้องสาวขอทักทายพี่ใหญ่โจว”
ชายหนุ่มนามว่าโจวมีสีหน้าอธิบายไม่ถูก เขาถอนสายตาออกมามองชายชุดฟ้า เอ่ยเสียงเย็นชา “เผ่าสายฟ้ากระจายถูกทำลาย หัวหน้าผู้อาวุโสพ่ายแพ้และหายตัวไป ทั้งหมดได้รับการยืนยันจากสภาราชันย์ พวกเขาส่งคำบัญชาดาราจักรโบราณเพื่อบอกกล่าวแก่เผ่าพันธุ์ทั้งหมด! การเรียกอย่างเร่งด่วนครั้งนี้ก็เพื่อรับประกาศจากสภาราชันย์”
“ยอดปรมาจารย์หยุนลั่วแห่งสภาราชันย์ได้ใช้วิชาทำนายเพื่อค้นหารูปร่างและประทับวิญญาณดั้งเดิมของคนที่ทำลายเผ่าสายฟ้ากระจาย คำสั่งสังหารแห่งดาราจักรโบราณจึงถูกส่งออกมาด้วย!”
“เรื่องนี้ยิ่งใหญ่มาก ข้ากลัวว่าแม้แต่เราก็ต้องทำการค้นหา ดาวเคราะห์เซียนดวงนี้ต้องค้นให้ละเอียด ดูแลตัวเองด้วย!”
“อะไรนะ!?” ชายหนุ่มนามว่าเยว่มีสีหน้าเปลี่ยนไปมหาศาลและไม่เชื่อที่ได้ยิน สตรีด้านข้างเขาตกตะลึงเช่นกัน
“ลือกันว่าหัวหน้าผู้อาวุโสของเผ่าสายฟ้ากระจายเป็นถึงขั้นทะลวงสวรรค์ระดับที่ห้าและไม่อาจพ่ายแพ้ใครได้ง่ายๆ ยกเว้นเซียนขั้นที่สาม เว้นแต่…คนผู้นั้นจะเป็นเซียนขั้นที่สาม!”
“อีกทั้งเผ่าสายฟ้ากระจายมีเซียนทรงพลังหลายแสนคน พวกเขาถูกกวาดล้างได้อย่างไร!?”
“เผ่าสายฟ้ากระจายมีสายฟ้านิรันดร์ที่คงอยู่มาตั้งแต่ยุคโบราณ เรื่องนี้…เรื่องนี้…”
ชายหนุ่มชุดดำกำลังจะจากไปแต่หันตัวกลับมาเอ่ยเสียงเย็นชา “นี่ยังไม่ยืนยันแต่สภาราชันย์บอกว่าสายฟ้านิรันดร์ถูกคนผู้นั้นกลืนกินไปแล้ว! ตอนนี้ทั้งดาราจักรกำลังค้นหากันอยู่ สภาราชันย์ส่งผู้อาวุโสออกมาค้นหาเขา!”
ภายใต้ก้อนเมฆที่ฝนกำลังตกพรำๆ หวังหลินค่อยๆ ถอนสายตากลับมา นั่งลงมองไปข้างๆ ด้วยความสงบนิ่ง
ดวงตากะพริบวูบวาบและพึมพำ “ข้าจะถูกพบตัวอีกไม่นาน…สภาราชันย์ ข้าต้องหลอมมังกรสายฟ้าตัวสุดท้ายให้เร็วที่สุด จากนั้นผสานกับสายฟ้านิรันดร์!”
หวังหลินขบคิดเงียบๆ พลางหลับตา เปลวเพลิงมหึมาในวิญญาณดั้งเดิมกำลังหล่อหลอมมังกรสายฟ้าตัวสุดท้าย
ขณะที่เวลาค่อยๆ ผ่านไป สายฝนด้านนอกยิ่งตกลงมาหนักมากขึ้น ก้อนเมฆสีดำปกคลุมทั้งเมืองทำให้ด้านนอกมืดมิดอย่างยิ่ง
แม้จะเป็นเวลายามบ่ายแต่กลับไม่มีแสงตะวันเล็ดลอดผ่านก้อนเมฆเข้ามา หลังจากหวังหลินหล่อหลอมไปครึ่งวัน เจ้ามังกรสายฟ้าไม่สามารถต้านทานเพลิงของหวังหลินได้อีกต่อไป มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนก่อนจะแตกดับและถูกวิญญาณดั้งเดิมหวังหลินดูดซับ!
ตอนนี้มังกรสายฟ้าโบราณทั้งหมดแปดตัวถูกหวังหลินกลืนกินไปแล้วและกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขา วินาทีนี้ดวงวิญญาณเขาเติบโตขึ้นอย่างมหาศาล เปลวเพลิงหายไปและถูกแทนที่ด้วยสายฟ้าไร้ที่สิ้นสุด
แก่นแท้สายฟ้าเริ่มเติบโตในระดับทวีคูณ! วิญญาณหวังหลินค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างจากมังกรสายฟ้าไปเป็นประกายสายฟ้า!
ประกายสายฟ้านั้นเชื่อมต่อกับฟ้าดิน ศีรษะหวังหลินคือฟ้าและปลายเท้าคือดิน สายฟ้าเส้นนี้เป็นเหมือนกับที่เผ่าสายฟ้ากระจายเคยมี นิรันดร์!
ชั่วจังหวะเส้นสายฟ้าสร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์ ก้อนเมฆด้านนอกสั่นสะเทือนและมีสายฝนตกลงมามากขึ้น สายฟ้าดูเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้วและเกิดเสียงดังสนั่นรุนแรง
ทั่วทั้งดาวเคราะห์เซียนได้ยินเสียงสายฟ้าสั่นสะเทือนออกมาจากก้อนเมฆ!
ณ เมืองจักรวรรดิมีชายชราหลายคนอยู่ในอารามสูงตระหง่าน แทบทั้งหมดเป็นเซียนขั้นชำระสวรรค์ มีหนึ่งในนั้นเป็นขั้นทลายสวรรค์!
ทั้งหมดต่างยืนอยู่ในอาราม มองไปยังก้อนเมฆที่กำลังปั่นป่วนและฟังเสียงฟ้าร้อง ทั้งหมดเผยสายตาประหลาดใจ
“สายฝนเกิดขึ้นเร็วเกินไปหน่อย…สายฟ้าก็ดูเหมือนรุนแรงเกินไปด้วย ทว่าแม้เราจะผสานสัมผัสวิญญาณกันก็ไม่พบอะไร…”
ชายชราหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น “บางทีเราแค่กังวลจนเกินเหตุ”
“โธ่ แม้แต่เผ่าใหญ่เช่นเผ่าสายฟ้ากระจายยังถูกทำลาย หัวหน้าผู้อาวุโสถูกฆ่า ดูสายฟ้าเบื้องหน้าสิ ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันผิดปกติ แต่บางทีข้าก็แค่คิดมากเกินไป” ชายชราขั้นทลายสวรรค์ส่ายศีรษะและหยุดพูด
“ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใคร ในเมื่อมีคำสั่งสังหารแห่งดาราจักรโบราณส่งลงมา ตราบใดที่รู้ตำแหน่งเขา เขาจะตายแน่นอน!”
ในพื้นที่ทางทิศตะวันออกของดาวเคราะห์มีเทือกเขาขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ที่นี่เป็นที่ที่เผ่าเจิ้นหยานตั้งอยู่ เผ่าเจิ้นหยานเป็นแค่สำนักเล็กๆ แตกต่างจากเผ่าสายฟ้ากระจาย พวกเขาครอบครองดาวเคราะห์แห่งเดียวเท่านั้นเหมือนพวกสำนักในดินแดนชั้นใน
ตอนนี้ในเผ่าเจิ้นหยานมีคนผมขาวผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่บนยอดภูเขา เขาดูแก่ชรามากและจ้องมองออกไปไกล หลังจากนั้นสักพักจึงเอ่ยกระซิบ “ทำไมข้ารู้สึกว่าเหมือนมีหายนะกำลังเข้ามา…”
หวังหลินรู้ดีว่าเวลาเป็นเรื่องสำคัญ หลังจากกลืนกินมังกรสายฟ้าโบราณแปดตัว เขาจึงปลดปล่อยสายฟ้านิรันดร์ วินาทีที่มันถูกปลดปล่อย มันกำลังจะเป็นอิสระจากร่างกายหวังหลิน
ทว่าในขณะที่มันกำลังเคลื่อนไหว วิญญาณดั้งเดิมหวังหลินซึ่งกลายเป็นประกายสายฟ้าไปแล้วพลันพุ่งเข้าหาสายฟ้านิรันดร์และเริ่มกลืนกินอย่างบ้าคลั่ง!
สายฟ้านิรันดร์ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ข้างในสายฟ้านิรันดร์มีเจตจำนงเหมือนวิญญาณพวกเซียน มันเริ่มดิ้นรนสู้ตายกับหวังหลิน!
“ผสานกับข้าและกลายเป็นส่วนหนึ่งของแก่นแท้สายฟ้าของข้า ทำให้แก่นแท้สายฟ้าข้าสมบูรณ์ พร้อมกับก่อเกิดสายฟ้า เพิ่มระดับบ่มเพาะของข้า!” หวังหลินส่งสัมผัสวิญญาณกวาดผ่านไปเหมือนพายุและฉีกกระชากการต้านทานของสายฟ้านิรันดร์ให้หมดลง
“วิชาเต๋า…ผสาน!” ดวงตาขวาส่องสว่าง แก่นแท้สายฟ้าที่แตกต่างกันทั้งสองเริ่มหมุนเป็นวงกลม ดวงตาปลดปล่อยความรู้สึกอันน่าหวาดกลัว!