1387. เบาะแส
ณ อวกาศของดินแดนตกสวรรค์ ทันหลางกำลังวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับสาปแช่งไม่หยุดระหว่างทาง นี่เป็นหนทางเดียวที่จะทำให้รู้สึกดีขึ้น ไม่เช่นนั้นพอคิดถึงเรื่องสมบัติที่กำลังโดนคนคนเดียวเอาไปอีกครั้ง เขาคงบ้าคลั่งแน่ๆ
ขณะที่กำลังหนี ระลอกคลื่นส่งเสียงดังก้องอยู่เบื้องหน้าทันหลางเมื่อเขาเห็นระลอกคลื่นนี้สีหน้าท่าทางพลันเปลี่ยนไปมหาศาลและเปลี่ยนทิศทางโดยไม่ลังเล จากนั้นฝ่ามือยื่นออกไปปรากฏใบไม้สีเหลืองขนาดเท่าฝ่ามือ
ทันหลางคว้าเอาไว้และโยนใส่ระลอกคลื่น
“หนึ่งใบไม้ผนึกสวรรค์!”
ใบไม้สีเหลืองดูธรรมดาไร้สิ่งแปลกปลอม ทว่าเมื่อมันเข้าใกล้ระลอกคลื่น แสงสีเหลืองทรงพลังโผล่ออกมาพร้อมกับผนึกที่แข็งแกร่ง!
ใบไม้สีเหลืองดูเหมือนจะเพิ่มขนาดขึ้นหลายเท่าในเสี้ยววินาทีและปิดผนึกระลอกคลื่น ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่สามารถหนีออกมาจากระยะใบไม่ได้
ทันหลางไม่สนใจมองดูผลลัพธ์ ขณะนั้นมีแสงสีม่วงวูบวาบ เมฆหมอกสองก้อนก่อตัวบนฝ่าเท้า
เสียงร้องโหยหวนดังออกมา เมฆหมอกก่อตัวเป็นเงาสีม่วงยักษ์ที่มีรูปร่างเป็นมารโบราณ
มารสองตัวยืนข้างกัน ทันหลางเคลื่อนร่างเร็วขึ้นและหายไปอย่างไร้ร่องรอย
หวังหลินก้าวเดินออกมาจากระลอกคลื่นที่ถูกผนึกด้วยสีหน้ามืดมน เขาโยนกำปั้นเข้าปะทะกับใบไม้ ก่อเกิดเสียงสั่นไหวสะเทือนสวรรค์ แต่ใบไม้ไม่ขยับเลย!
พลังสะท้อนพุ่งเข้าหาหวังหลินด้วย!
‘นี่มันใบไม้แบบไหนกัน?’ หวังหลินหรี่ตาแคบและไม่ต่อต้านด้วยกำลัง เขาใช้บิดมิติอ้อมออกไปและไล่ล่าทันหลางต่อ
หลังหวังหลินจากไป ระลอกคลื่นค่อยๆ หายวับ ใบไม้เรืองแสงสีเหลืองและหายไปเช่นกัน
ทันหลางกำลังหนีอยู่ในอวกาศอย่างรวดเร็วโดยมีเงามารสองตัวร้องคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ดวงตาส่องสว่างขึ้นและพลันสะบัดแขนขวา ใบไม้ที่โยนออกไปก่อนหน้านี้ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า
ทันหลางมองใบไม้พร้อมกับเผยท่าทีหยิ่งยโส
‘ใบไม้ของข้าสามารถผนึกสวรรค์ได้ แม้แต่เซียนขั้นทะลวงสวรรค์ระดับที่ห้ายังต้องเจอปัญหากับการทะลวงออกมา สงสัยว่าหวังหลินบรรลุขั้นทะลวงสวรรค์ระดับที่ห้าหรือยัง!’
ทันหลางถอนใบไม้ออกมาและรีบพุ่งออกไปไกล วินาทีหลังจากนั้นเขาเยาะเย้ยและสะบัดแขน ใบไม้พุ่งออกไปหาอากาศด้านหน้า
ระลอกคลื่นดังก้องอีกครั้ง ทันหลางใช้วิธีการบางอย่างจนรู้ว่าเมื่อไหร่หวังหลินจะมาถึงและตำแหน่งที่แน่นอน!
‘วิชาหนีของข้าทรงพลังที่สุด มีน้อยคนจะเทียบเคียงได้! หากไม่ใช่เพราะวิชาหนีพวกนี้ ข้าคงโดนสังหารไปหลายครั้งแล้ว!’ ทันหลางพ่นลมหายใจเย็นและรีบหนี
อย่างไรก็ตามวินาทีนั้นลำแสงสีแดงโลหิตปรากฏขึ้นไกลๆ เสี้ยววินาทีถัดมามันเต็มไปด้วยพลังไร้ก้นบึ้ง ส่งแสงโลหิตเข้ามาใกล้!
ทันหลางมีสีหน้าเปลี่ยนไปมหาศาลและไม่มีเวลาหลบเลี่ยง เขาเห็นแต่เพียงแสงสีแดงโลหิตพุ่งเข้ามาเท่านั้น ฉากเหตุการณ์นี้น่าตกตะลึง แสงโลหิตเป็นเหมือนปากขนาดใหญ่ เข้ามาใกล้ทันหลางเพื่อหวังจะกลืนกินเขา
ขณะที่แสงโลหิตผ่านทันหลางไป เสียงปะทุและเสียงเหล็กสองชิ้นเข้าปะทะกันกระจายออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เสียงร้องโหยหวนดังกึกก้อง หลังจากแสงโลหิตผ่านไป ทันหลางกระเด็นกลับไปไกล เขากระอักโลหิตคำโตและใบหน้าซีดเผือด ภายใต้เสื้อผ้ามีแสงกะพริบวูบวาบ ไม่คาดคิดว่าเขาจะสวมเกราะอยู่ด้วย!
รอยแตกผุดขึ้นบนผิวเกราะจำนวนมากและแผ่กระจาย ส่วนกระบี่โลหิตถูกต้านและกระเด็นกลับไปหลายร้อยฟุต
หลังจากทันหลางกระเด็นกลับไป ร่างเงามารสองตัวใต้ฝ่าเท้าเปลี่ยนกลายเป็นควันสีดำและห่อหุ้มร่างกาย พวกมันก่อตัวเป็นพายุสีดำรอบเขาและหนีอย่างรวดเร็ว
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา เมื่อทันหลางหลบหนีไปพร้อมกับพายุสีดำ หวังหลินก้าวเดินออกมาจากพื้นที่ที่โดนใบไม้ผนึก เขาคว้าใบไม้โดยไม่ลังเล
ทันหลางที่บาดเจ็บสาหัสไม่สามารถควบคุมใบไม้ได้อีกต่อไป หลังจากหวังหลินรับมาจึงวางเขตอาคมใส่เอาไว้ เขาไม่มีเวลาศึกษามันตอนนี้ ดังนั้นจึงโยนเข้าไปในมิติเก็บของ
พอเงยศีรษะขึ้น ทันหลางก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว หวังหลินมีสีหน้าเยือกเย็นแต่ภายในกลับตื่นเต้น
‘น่าสนใจ ทันหลางมีสมบัติเยอะจริงๆ ทุกครั้งที่ข้าเจอเขา ข้าจะได้สมบัติจำนวนมากกลับมา ครั้งล่าสุดเขาเสียสมบัติไปเกือบหมดให้ข้าและข้าคิดว่าเขาตายแล้ว ไม่คาดว่าจะมาเจอกันอีกครั้งและมีสมบัติยิ่งกว่าเดิม’
‘ข้าเข้าใจนิสัยเขาเล็กน้อย ปกติเขาเอาสมบัติออกมาทีละชิ้นเท่านั้น มีไม่บ่อยนักที่จะเอาสมบัติออกมาหมดแบบ เหมือนที่ทำบนดาวเคราะห์เซียน เว้นแต่จะผลักให้เขาจนมุม!’
‘ทั้งยังมีความลับอีกมาก หากไม่สนเรื่องที่เขาได้สมบัติทั้งหมดนี้มา แค่วิธีการเข้ามาในดาราจักรโบราณก็เป็นสิ่งที่ข้าต้องรู้ให้ได้แล้ว!’ หวังหลินเอนเอียงไปข้างหน้าและพลันหายวับทันที
คนสองคนลอยล่องผ่านอวกาศ หนึ่งวิ่งหนีและหนึ่งไล่ตาม ทำให้เกิดเสียงดังสนั่นข้ามดินแดนตกสวรรค์จนเกิดความสนใจ แต่หลังจากเห็นความเร็วของสองคนที่กำลังเดินทาง พวกเขาตัดสินใจทำเป็นเมินเฉยสองคนนี้
การสามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงขนาดนี้หมายความว่าระดับบ่มเพาะสูงส่งยิ่ง!
ทันหลางสาปแช่งอย่างขมขื่น หวังหลินไล่ตามเขาทันได้ง่ายๆ และไม่มีทางที่จะสลัดหวังหลินออกไป ไม่ว่าทันหลางมองทะลุระดับบ่มเพาะหวังหลินได้มากหรือน้อย เขาก็รู้ว่าตนเองสู้ไม่ได้
อย่างไรก็ตามเขาไม่หวังว่าจะโดนจับได้ ขณะที่กำลังหนี สีหน้าทันหลางเปลี่ยนไปและรู้สึกถึงความผันผวนทางด้านขวา จึงเปลี่ยนทิศทางและกัดฟันแน่น แขนขวายื่นออกไปปรากฏขวดหยกสีดำในมือ
ขวดหยกเย็นเฉียบ ปลดปล่อยพลังมารทรงพลัง ทั้งยังมีภาพสลักเอาไว้บนขวด ทั้งหมดคือภาพของเหล่ามารโบราณ!
ทันหลางพ่นโลหิตไปบนขวดหยกและร้องคำราม “ให้ข้ายืมวิญญาณมารสามร้อยดวง หลังจากฆ่าคนผู้นี้ได้ ข้าจะเสนอวิญญาณสิ่งมีชีวิตให้สามหมื่นดวง!”
ขณะที่โลหิตสัมผัสขวดหยก โลหิตดูดซับไปทันที ขณะเดียวกันมีสองเขาโผล่ออกมาจากขวด แทงเข้าไปในร่างทันหลางและเริ่มดูดซับโลหิตจำนวนมาก
ทั้งหมดเกิดขึ้นในเสี้ยวพริบตา หลังจากขวดดูดซับโลหิตได้เพียงพอ มันจึงปล่อยด้วยความพอใจ
หมอกสีดำจำนวนมากผุดออกมาจากขวดหยกเป็นเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมปะทุ
หมอกสีดำเปลี่ยนกลายเป็นวิญญาณมารดุร้าย แต่ละดวงมีหนึ่งเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นมารโบราณ!
ดวงตาเหล่ามารเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและอาฆาต ราวกับพวกมันกำลังเจอความทุกข์ทรมานเกินจินตนาการ และส่งเสียงร้องโกรธเกรี้ยว!
เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากเหล่ามาร แค่กะพริบตา วิญญาณมารจำนวนสามร้อยดวงโผล่ออกมาและล้อมรอบทันหลาง!
วิญญาณมารเขาเดียวทุกตัวปลดปล่อยกลิ่นอายเซียนขั้นทะลวงสวรรค์ระดับแรก พวกมันหมุนอยู่รอบๆ ทันหลางก่อตัวเป็นพายุมารสั่นสะเทือนสวรรค์!
พลังมารเต็มไปทั่วอาณาบริเวณ! พายุส่งเสียงโหยหวนพลางพุ่งผ่านอวกาศ! นาทีนี้ระลอกคลื่นปรากฏขึ้น และก่อนที่ร่างหวังหลินจะได้เดินออกมา พายุก็พุ่งใส่เขาแล้ว!
หวังหลินเผยแววตาเป็นแสงประหลาด เขาจดจำเหล่ามารโบราณในพายุได้ทันที! มารโบราณพวกนี้คล้ายกับต้าเจียมาก!
สิ่งแตกต่างเดียวก็คือดวงตาซ้ายของเหล่ามารไม่มีดาวสักดวง! แต่กลับมีการไหลเวียนอากาศอยู่ข้างใน เมื่อหวังหลินได้เห็นแบบนี้ ดวงดาวเทพโบราณกลางหน้าผากจึงเริ่มหมุนด้วยตัวเอง!
‘กลิ่นอายเทพโบราณ!!’ หวังหลินมีสีหน้าท่าทางเปลี่ยนไป!
เขาสัมผัสการไหลเวียนอากาศในดวงตาของพวกวิญญาณมารโบราณพวกนี้เห็นได้ว่ามันถูกสร้างขึ้นจากพลังเทพโบราณ!
‘มารโบราณสามร้อยดวงถูกพลังเทพโบราณปิดผนึก!’ ความคิดหวังหลินชัดเจน ขณะที่พายุเข้าใกล้ เสียงดังกึกก้องอยู่ในร่างหวังหลินและร้องคำราม!
ฮ่า!!
เสียงคำรามไม่ได้สร้างขึ้นมาจากวิชาแต่เป็นเสียงคำรามของเทพโบราณ! ดวงดาวกลางหน้าผากหวังหลินหมุนติ้วส่งพลังเทพโบราณไปที่ร่างกายเพื่อไหลเวียน ก่อเกิดเป็นเสียงคำรามสั่นสะเทือนสวรรค์!
พายุถูกหยุดเอาไว้ด้วยพลังอำนาจของเสียงคำราม มันหยุดลงโดยไม่คาดคิดและไม่กล้าเคลื่อนไปข้างหน้า ดวงวิญญาณของเหล่ามารเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเกินคำอธิบาย พวกมันสัมผัสถึงกลิ่นอายเทพโบราณภายในเสียงคำรามด้วย จึงนึกย้อนไปถึงความทรงจำในอดีตที่ซ่อนเอาไว้ พายุพังทลายด้วยตัวมันเอง เหล่าวิญญาณมารโบราณแตกกระเจิงไปทุกทิศทาง!
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป เร็วเกินกว่าทันหลางจะตอบสนองได้ทัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสมบัติของตนเองพังทลายเพียงแค่เสียงคำราม!
‘ในที่สุดข้าก็รู้ว่าเจ้าพบสมบัติพวกนี้ที่ไหน!! ไม่คิดว่าเจ้าจะได้มาจากที่นั่น!!’ สายตาหวังหลินเต็มไปด้วยความปิติยินดีพลางก้าวเท้าเข้าหาทันหลาง!
……………………………………………….