1388. อย่าไปกลัว!
‘บัดซบ…เจ้าศัตรูตัวฉกาจ!! แม้แต่สมบัติก็ตอบโต้ได้หมด!!’ ทันหลางส่งเสียงร้องพลางรีบล่าถอย พอเห็นหวังหลินเข้ามาใกล้จึงโยนขวดหยกออกไปอีกทางหนึ่ง!
เขาเคยทำแบบนี้มาก่อน…หลังจากมาถึงดาราจักรโบราณ ทุกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น หัวใจจะเจ็บปวดทุกครั้ง สาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่มีวันโยนสมบัติออกไปเพื่อหนีเอาตัวรอด ในสายตาเขา การเห็นสมบัติถูกเอาไปนั้นแย่ยิ่งกว่าโดนสังหารเสียอีก
ตัวอย่างก็เช่นเตาหลอมเทพโบราณและมังกรสายฟ้าโบราณ…หากรู้ตัวว่าเตาหลอมนั้นได้ช่วยหวังหลินไว้หลายครั้ง หากรู้ว่ามังกรสายฟ้าโบราณได้ทำให้หวังหลินกลายเป็นเซียนสายฟ้า มีชื่อเสียงโด่งดังในดาราจักรทุกชั้นฟ้าและให้กำเนิดแก่นแท้สายฟ้า…
หากรู้เรื่องทั้งหมดนี้ เขาคงกระอักโลหิตและเจ็บปวดใจเจียนตายแน่นอน!
‘ข้ามีโชคลาภยิ่งใหญ่ มีโอกาสมหาศาลและสรวงสวรรค์ประทานพร สวรรค์มอบบุญบารมีให้ข้าตั้งแต่อายุแปดปี ข้าขุดแก่นสีเหลืองอายุห้าร้อยปีขึ้นมาและกลืนกินมัน ตอนข้าอายุสิบสาม ข้าตกหน้าผาร่อนไปใกล้ผลไม้สีแดงอายุห้าร้อยปี ตอนอายุสิบแปดข้าบรรลุขั้นพื้นฐานลมปราณ ข้าได้มังกรสายฟ้าโบราณมา! ในขั้นแกนลมปราณยามที่สู้กับศัตรูทรงพลังที่ข้าเทียบไม่ได้ เตาหลอมยักษ์ตกลงมาจากฟากฟ้าและกระแทกใส่ศัตรูจนตาย!’
‘หลังจากนั้นเส้นทางข้ามักจะราบรื่นเสมอ ภาพวาดขุนเขาและสายน้ำ วิญญาณภูเขา ด้ายวิญญาณและสิ่งอื่นๆ ทั้งหมดได้มาทีละอย่างโดยไม่มีปัญหา ครั้งเดียวที่เส้นทางข้าไม่ราบรื่นคือตอนที่ข้าไล่ล่าลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า!’
‘จากนั้นข้าเจอเจ้าศัตรูตัวฉกาจนี่ที่เอาสมบัติข้าไปหมด ทุกอย่างที่ข้าใช้ความพยายามไปมากมายถูกเอาไป แต่ข้ายังโชคดีและไม่ตาย ข้าได้สมบัติมากยิ่งขึ้นระหว่างการเดินทางและแข็งแกร่งขึ้น แต่เจ้าหวังหลินบัดซบก็ยังไม่ปล่อยข้าไปและมาที่ดาราจักรโบราณอีก!’
ขณะที่ทันหลางนึกย้อนอดีตตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและโกรธเคือง เขายังคงถอยร่น
หวังหลินเผยรอยยิ้มและก้าวไปข้างหน้า ตอนที่เห็นทันหลางโยนขวดหยกไปอีกทาง เขาหยุดไล่ตามแต่พุ่งไปหาขวดหยกนั้นแทน
เมื่อทันหลางเห็นหวังหลินเปลี่ยนทิศทางจึงสะบัดแขน ธงผืนใหญ่ปรากฏขึ้นในมือ ธงผืนนี้เป็นสีทองและมีแสงสีทองส่องสว่างขึ้นในอวกาศ
บนผืนธงปักเป็นรูปอสูรประหลาด ร่างกายเป็นมังกรแต่ไม่มีกรงเล็บ และมีปีกหลายคู่แทน ครึ่งร่างอยู่ในก้อนเมฆราวกับกำลังโบยบิน
หลังจากนำธงออกมา ทันหลางโบกสะบัดอย่างรุนแรง เสียงร้องคำรามดังลั่นออกมาจากในผืนธงดูราวกับอสูรมีชีวิต มันลอยออกมาและห่อหุ้มทันหลางเอาไว้ เปลี่ยนกลายเป็นก้อนเมฆสีดำและเหาะเหินไปได้เร็วยิ่งกว่าเดิม!
หวังหลินเมินเฉยทันหลางและตามทันขวดหยกอย่างรวดเร็ว สะบัดแขนเสื้อเก็บขวดหยก หัวเราะเสียงดังพลางหันกลับมาไล่ตามทันหลางโดยใช้บิดมิติ!
“ทันหลางเป็นดาวนำโชคของข้าจริงๆ !” หวังหลินหัวเราะพลางหายตัวไป
ร่างทันหลางที่ห่อหุ้มด้วยก้อนเมฆและอสูรประหลาด เจ้าอสูรมีปีกเกือบร้อยคู่ ทุกครั้งที่โบกสะบัดจะเพิ่มความเร็วขึ้นมหาศาล ซึ่งมากเกินกว่าสายตาจะตามทัน
ระลอกคลื่นตามมาด้านหลัง กระเพื่อมดุจคลื่นทะเล หวังหลินปรากฏร่างไล่ตามมา เคลื่อนร่างเร็วยิ่งขึ้น!
ทว่าความเร็วของทันหลางพุ่งขึ้นถึงขีดจำกัดทำให้เขาประคองระยะห่างจากหวังหลินได้ แม้แก่นแท้สายฟ้าของหวังหลินจะสมบูรณ์ ด้วยพลังอำนาจของสายฟ้า หวังหลินไม่สามารถไล่ตามทันได้ในระยะเวลาสั้นๆ
ทว่าหวังหลินไม่เร่งรีบ การเจอคนจากบ้านเกิดเดียวกันถือเป็นสิ่งที่มีความสุข ตอนนี้หวังหลินยินดียิ่ง การได้พบทันหลางทำให้เขามีความสุขและประหลาดใจ!
โดยเฉพาะตอนหวังหลินได้เห็นสมบัติของทันหลางทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับสามเผ่าบัญชาโบราณ เขาไม่รู้ว่าทันหลางไปได้สมบัติพวกนั้นมาจากไหน สำหรับคนอื่นอาจจะไม่มีประโยชน์มากนัก แต่สำหรับหวังหลินมันคือโชคลาภที่เกินจินตนาการ!
ยิ่งหวังหลินมองเขาก็ยิ่งโปรดปรานทันหลางมากยิ่งขึ้น!
‘ผีร้ายไล่ล่าข้า!! ผีร้ายไล่ล่าข้า!!’ ทันหลางรู้สึกเจ็บปวดจากหัวใจราวกับมีเข็มมากมายกำลังทิ่มแทง ต้นตอของความเจ็บปวดนี้คือการเห็นสมบัติของตัวเองกำลังโดนขโมยไปอย่างต่อเนื่อง
‘มันขโมยกระบี่ดารา จารึกกระดูกป้องกัน เตาหลอมจักรพรรดิ หอกสายหมอกมารและยังไม่ปล่อยจิตวิญญาณไม้โบราณอีก กระทั่งใบไม้หยุดและขวดวิญญาณมารก็ไม่เว้น สมบัติกว่าครึ่งกลายเป็นของมัน เจ้าบัดซบหวังหลินนั่นยังไม่ปล่อยข้าไป มันจะไม่หยุดจนกว่าจะเอาสมบัติข้าไปหมด!!’ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าและขุ่นเคือง ความโกรธปะทุขึ้นในใจ เขากัดฟันแน่นและตัดสินใจไม่วิ่งหนีอีกต่อไป เขาหันตัวกลับและจ้องหวังหลินอย่างดุดัน
“ข้าจะไม่วิ่งหนีอีกแล้ว ข้าจะทุ่มสุดตัวต่อสู้กับเจ้า!!” แววตาทันหลางถึงกับแดงฉาน เขาเป็นคนสังหารศัตรูอย่างเหี้ยมโหด หากไม่ใช่เพราะหวาดกลัวหวังหลินจนเกิดรอยร้าวในจิตใจแห่งเต๋า เขาคงไม่หนีโดยที่ยังไม่สู้ และคงไม่ตกอยู่ในสภาวะแย่ๆ ขนาดนี้
ตอนนี้เขาถูกหวังหลินไล่ต้อนจนลืมฝันร้ายในพริบตา ฝ่ามือสร้างผนึกปรากฏรอยแยกอวกาศขนาดใหญ่ขึ้นในอวกาศ
‘หมาป่าปีศาจ จงจุติมาและลงทัณฑ์!’ ทันหลางร้องคำราม เสื้อผ้าพลิ้วสะบัด เส้นผมกระพือโดยไร้แรงลม พลังปีศาจมหึมาโผล่ออกมาจากรอยแยกด้านหน้า!
หวังหลินคุ้นเคยกับกลิ่นอายนี้เป็นอย่างยิ่งเพราะมันคือกลิ่นอายของปีศาจโบราณ!
พลังปีศาจพุ่งออกมาพร้อมกับหมอกสีแดง หมอกเข้าไปในร่างทันหลางผ่านรูขุมขนอย่างรวดเร็ว
เสียงกรีดร้องเจ็บปวดระเบิดออกมาจากปาก เส้นเลือดในร่างปูดโปน ใบหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด เสื้อผ้าบนร่างฉีกขาดเผยให้เห็นชุดเกราะสีดำทมิฬ!
อากาศด้านหลังดูบิดเบี้ยว เงาขนาดแสนฟุตค่อยๆ ผุดขึ้นมา! ร่างเงาเป็นหมาป่า!
หมาป่าปีศาจ!
พลังปีศาจในบริเวณเพิ่มขึ้นทันที ปรากฏวังวนขึ้นโดยมีทันหลางเป็นจุดศูนย์กลางและกวาดไปรอบๆ พื้นที่!
ทุกอย่างภายในระยะห้าหมื่นลี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของวังวน เสียงดังสนั่นออกมาจากภายใน
หมาป่าปีศาจเรืองแสงสีแดงอยู่ใจกลางวังวน ดวงตาสีม่วงและและร้องเห่าหอน!
เสียงเห่าหอนสั่นสะเทือนสวรรค์ มากพอจะทำให้จิตใจสิ่งมีชีวิตทุกตนต้องสั่นเทา สัมผัสความหวาดกลัวลุกโชนจากวิญญาณ!
‘ปีศาจโบราณ!’ พลังปีศาจบังคับเขาให้ออกมาจากการผสานโลกจนหวังหลินมีสีหน้าเคร่งขรึม เจ้าหมาป่าปีศาจจ้องมองหวังหลินก่อนจะพุ่งออกมาทันที!
ในสายตาหวังหลินมันเหมือนอุกกาบาตปีศาจที่กำลังกระแทกเข้ามาใส่ วังวนหดลงทำให้ดูเหมือนเจ้าหมาป่ากลายเป็นหลุมที่ไร้ก้นบึ้ง!
พลังปีศาจภายในระยะห้าหมื่นลี้ควบแน่นเข้าหาวังวน ก่อกำเนิดพลังดึงดูดทรงพลังซึ่งยากพอจะทำให้ทุกคนถอยหนีจากพลังดึงดูดนี้ได้
ทั้งหมดเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป พริบตาเดียวโลกปีศาจเข้ามาใกล้และพยายามจะกลืนกินหวังหลิน!
“ตอนนั้นเจ้าขโมยสมบัติของข้าไป บัดซบ! ตอนนี้เจ้าก็มาขโมยไปจากข้าอีก บัดซบ! ข้าไม่เคยเจออะไรน่าอับอายขายขี้หน้าขนาดนี้มาก่อนในชีวิต! เจ้าต้องตาย! ตาย! ตาย! ตาย!” ทันหลางส่งเสียงร้องแทบบ้าคลั่ง
หวังหลินมีท่าทีสงบนิ่ง พ่นลมหายใจเย็น ขณะที่หมาป่าปีศาจตัวยักษ์เข้ามาใกล้ ร่างกายหวังหลินเกิดเสียงปะทุพร้อมกับขยายร่างออกไปมากกว่าหมื่นฟุต กลายเป็นเทพโบราณหกดาว!
ดวงดาวเทพโบราณหมุนติ้วอยู่กลางหน้าผาก ก้าวถอยหลังและยกแขนขวาขึ้น ร้องคำรามและปรากฏแสงโลหิตมหึมา มองไกลๆ ราวกับหวังหลินกำลังกุมแสงโลหิตไร้ขอบเขต
แสงโลหิตพร่ามัวและเปลี่ยนกลายเป็นกระบี่โลหิตโบราณขนาดพันฟุตในมือหวังหลิน!
เมื่อหมาป่าปีศาจเข้ามาใกล้ในระยะร้อยฟุต หวังหลินฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างรุนแรง!
กระบี่โลหิตฟาดฟันลงไป แสงโลหิตยืดยาวไปถึงหมื่นฟุต ราวกับหวังหลินไม่ได้ใช้กระบี่แต่เป็นแส้โลหิต ปะทะใส่หมาป่าปีศาจ
แสงสีแดงโลหิตร่อนลงใส่ศีรษะหมาป่าจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เจ้าหมาป่าร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดเนื่องจากเกิดรอยแตกขนาดใหญ่บนศีรษะ!
แสงโลหิตทำลายสิ่งกีดขวางทุกอย่างทำให้รอยแตกลงไปลึกขึ้น ท้ายที่สุดมันก็ฟันทะลุร่างหมาป่าปีศาจ
หนึ่งแรงฟาดฟันแบ่งหมาป่าปีศาจออกเป็นสองส่วน!
ร่างที่ขาดครึ่งหล่นลงผ่านหวังหลินและหายไปในดวงดาว
มีแต่เพียงเสียงร้องคำรามอย่างไม่เต็มใจดังกึกก้องในโลก
หวังหลินมองลงไปที่ทันหลางด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ
ทันหลางเต็มไปด้วยแววตาหวาดกลัว ล่าถอยออกมาพร้อมกับกรีดร้อง สะบัดมือขวานำสมบัติที่ทรงพลังที่สุดออกมาโดยไม่ลังเล!
เป็นไม้แกะสลักที่แตกหัก!
ทว่าขณะที่ไม้แกะสลักปรากฏขึ้นมา หวังหลินเอ่ยน้ำเสียงสงบนิ่งดังกึกก้องไปทั่วดวงดาว
“หยุด!”
ร่างทันหลางพลันหยุดชะงักและไม่อาจขยับกายได้เลยสักนิ้วเดียว แววตาหวาดกลัวเพิ่มขึ้นมหาศาล
“อย่ากลัวเลย ตอบคำถามข้าก่อนและข้าจะไม่ฆ่าเจ้า”
………………………………………..