1431. วันนี้ก็มาถึง!
พายุเพลิงหยุดชะงักกลางอากาศและผสานเข้ากับกรอบร่มกระดูกเพลิง ก่อเกิดเป็นร่มเผาไหม้ เมื่อโลหิตจากหวังหลินร่อนลงบนร่ม พลังชีวิตจำนวนมากพรั่งพรูเข้าไปในร่มคันยักษ์และร้องคำรามกึกก้อง
ดินแดนเผ่านกกระจอกเพลิงกำลังล่มสลายด้วยความร้อนเกินอธิบาย แม้กระทั่งประทับฝ่ามือยังถูกคลื่นความร้อนตีใส่จนหยุดชะงัก
สีหน้าราชันย์เปลี่ยนไปมหาศาล!
ขณะนั้นเสียงหวังหลินคำรามดังสนั่น!
ร่มโบราณค่อยๆเปิดออก เปลวเพลิงที่สามารถทำลายดินแดนจึงแพร่กระจายออกจากร่ม เปลวเพลิงนี้ไร้สีและมิอาจเรียกเป็นเปลวเพลิง เพราะมันคือรัศมี!
รัศมีเปลวเพลิงที่มองไม่เห็น!
ร่มค่อยๆเปิดขึ้น พอถึงหนึ่งในสิบส่วน ประทับฝ่ามือก็มาถึง เปลวเพลิงพุ่งออกมาชนเข้ากับประทับฝ่ามือ เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวและประทับฝ่ามือพังทลายในทันที
รัศมีเพลิงไม่ได้หยุดแค่นั้น มันค่อยๆแพร่กระจายออกไปทุกทิศทาง ทุกที่ที่ถูกมันห่อหุ้มจะถูกทำลายและกลายเป็นเศษซาก!
นี่คือพลังอำนาจที่สามารถทำลายได้แม้แต่ดินแดน!
คลื่นกระแทกทำลายล้างถูกสร้างขึ้นจากการปะทะของจะงอยปากวิหคศักดิ์สิทธิ์และราชันย์ที่มีพลังรัศมีเปลวเพลิง เสียงดังสนั่นกึกก้องพร้อมกับคลื่นกระแทกพังทลายและเปลวเพลิงมอดดับ!
“ร่มบรรพกาลเผาดินแดน!!” ราชันย์หน้าซีด เขาบาดเจ็บสาหัสและคำนวณวิชาตกจันทราในบ่อน้ำผิดพลาด หลังจากนั้นเขาก็สู้กับจิตวิญญาณดั้งเดิมของวิหคศักดิ์สิทธิ์ พอผนึกมันได้ทันจึงเห็นหวังหลินใช้วิชาที่น่ากลัวอย่าง ร่มบรรพกาลเผาดินแดน!
ตอนนี้เขาบาดเจ็บยิ่งกว่าเดิม! ราชันย์สร้างผนึกด้วยท่าทางเหี้ยมโหด ยื่นมือหาเสื้อผ้ารอบหัวไหล่ ส่งเสียงคำรามและดึงมันลงมา!
ความเจ็บปวดรวดร้าวชะโลมไปทั่วร่างกาย เขาฉีกชุดเกราะที่ผสานกับเลือดเนื้อไปแล้ว ชุดเกราะเรืองแสงสีเทาและจากนั้นเปลี่ยนเป็นฝ่ามือยักษ์ทันที!
“ร่มบรรพกาลเผาดินแดนจะเปิดง่ายๆได้อย่างไร? ชุดเกราะนี้อาจารย์ยกให้ข้าและมันมีพลังมากพอจะเทียบเคียงร่มที่ไม่ได้เปิด! ฝ่ามือข่มจักรวาล!” ราชันย์ร้องคำราม ฝ่ามือยักษ์ที่สร้างขึ้นจากชุดเกราะพุ่งเข้าหาหวังหลิน!
มันปกคลุมผืนฟ้าและรวดเร็วยิ่ง ขนาดของมันใกล้เคียงกับจะงอยปาก วิหคศักดิ์สิทธิ์ ขณะที่มันกวาดผ่านท้องฟ้า มันกำลังจะปะทะเข้ากับร่มโบราณ
เสียงดังสนั่นกึกก้องอย่างบ้าคลั่ง เปลวเพลิงเจาะทะลุฝ่ามือเข้าไปทำให้ฝ่ามือสลายไปอย่างรวดเร็ว
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา ขณะที่ฝ่ามือสลายอย่างรวดเร็วมันก็เข้าไปใกล้ร่ม มันหดลงจนเหลือขนาดเท่าครึ่งของปกติ ร่อนลงใส่ร่มโบราณ!
“ร่มบรรพกาลเผาดินแดน ทำลายให้สิ้นแก่ข้าผู้เป็นราชันย์!!”
ร่มโบราณสั่นเทา หวังหลินกระอักโลหิต พลังชีวิตในร่างกายปั่นป่วน อีกทั้งแล้วระดับบ่มเพาะเขาไม่ได้สูงส่งพอจะแสดงพลังที่แท้จริงของมัน แค่เปิดมันยี่สิบส่วนเพื่อขัดขวางฝ่ามือของราชันย์ นั่นเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว!
หลังจากกระอักโลหิต หวังหลินกระเด็นกลับไป พอไม่ได้เติมพลังชีวิตเข้าไป ร่มโบราณจึงค่อยๆหายไป!
ทว่าขณะที่มันกำลังหายไปอย่างสิ้นเชิงนั้น หวังหลินเผยท่าทีดุดัน สายตาแฝงความบ้าคลั่งพร้อมกับร้องคำราม “ระเบิด!!”
ร่มโบราณที่กำลังสลายไปเกิดการสั่นเทา คำพูดของหวังหลินดังกึกก้อง กลิ่นอายทำลายล้างแพร่กระจายออกมาจากภายใน!
พื้นที่ทั้งมวลของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เผ่านกกระจอกเพลิงพังทลายอย่างสิ้นเชิง! ชุดเกราะที่พังทลายไปได้สร้างประทับฝ่ามือสีเทา
ด้านนอกประตูของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ บรรพชนกำลังนั่งลงและบ่มเพาะอยู่ เขาพลันลืมตาขึ้นมามองไปที่ประตู ทว่าวินาทีนั้นประตูกลับแตกสลายและมีเศษประตูมากมายพุ่งเข้าใส่เขา
มันเกิดขึ้นฉับพลัน ดังนั้นบรรพชนเผ่านกกระจอกเพลิงจึงไม่มีเวลาตอบสนองต่อเศษประตูเบื้องหน้าทั้งหมด เขากระอักโลหิตและรีบถอยด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวปนไม่เชื่อ!
ร่างหวังหลินวูบวาบออกมาจากประตูที่แตกสลายและรีบหนีอย่างรวดเร็ว ด้านหลังเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่เปลี่ยนเป็นพลังทำลายล้างปะทุออกมาด้านนอก
เสียงคำรามของราชันย์ดังออกมาจากภายในพร้อมกับพุ่งออกมาตามหลัง หวังหลิน! แม้จะบาดเจ็บสาหัสแต่ยังสามารถไล่ล่าหวังหลินได้
ขณะที่พุ่งออกมา ราชันย์ยกแขนขึ้นและกระแทกด้านหน้าอย่างรุนแรง ประทับฝ่ามือโผล่พุ่งออกมาไล่ทันหวังหลินในทันทีและกำลังจะทำลายเขา!
ในวิกฤตอันตราย โลหิตไหลออกมาจากมุมปากหวังหลินพร้อมกับล่าถอยไปด้วย สองฝ่ามือสร้างผนึกปรากฏดินแดนแห่งสายลมและสายฝนขึ้นรอบตัว ฝ่ามือจึงเข้าปะทะกับดินแดนแห่งสายลมและสายฝน!
ดินแดนแห่งสายลมและสายฝนพังทลายเสียงดังปัง!
หวังหลินกระอักโลหิต แสงสีขาวผุดออกมาจากร่างกาย แสงสีขาวเหล่านี้ออกมาจากดาวเคราะห์เซียนและควบแน่นรอบตัวหวังหลินกลายเป็นเงาแสงขนาดใหญ่!
วิชาของปรมาจารย์เต๋าความฝัน โล่เงาแสง!
ประทับฝ่ามือร่อนลงใส่โล่เงาแสงทันที โล่กะพริบวูบวาบรุนแรงพยายามสะท้อนพลังออกไปแต่คงอยู่เพียงไม่กี่ลมหายใจก่อนจะพังทลาย!
เศษโล่มากมายแตกสลาย หวังหลินหน้าซีดเผือดและกระอักโลหิตอีกครั้ง พอเห็นว่าประทับฝ่ามือกำลังร่อนบนร่างกาย หวังหลินร้องคำราม ดวงดาวเทพโบราณหมุนติ้วอย่างรวดเร็วและมีเตาหลอมจักรพรรดิลอยออกมาจากดาวดวงแรก!
เตาหลอมจักรพรรดิปรากฏขึ้นรอบหวังหลินก่อเกิดเป็นโล่ ปะทะเข้ากับประทับฝ่ามือที่กำลังไล่ตาม
เสียงดังลั่นพร้อมหวังหลินกระเด็นกลับไป รอยแผลมากมายผุดขึ้นบนร่างกาย เตาหลอมจักรพรรดิไม่ได้แตกสลายแต่มันไม่สามารถก่อเกิดรูปร่างได้เนื่องจากมีพลังจากฝ่ามือ เตาหลอมยังกระเด็นกลับเข้าไปในดาวเทพโบราณของหวังหลินอีก!
“ข้าราชันย์อยากเห็นว่าเจ้าจะต้านได้อย่างไร เจ้าจะหนีไปได้อย่างไร!!” ราชันย์ไล่ตามหลังหวังหลินด้วยแววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร!
ประทับฝ่ามืออยู่ห่างจากหวังหลินไปเพียงเจ็ดฟุต แรงกดดันทำให้ความคิดเขาสั่นไหว ราวกับวิญญาณดั้งเดิมกำลังถูกบังคับให้ออกมาจากร่าง!
ในวินาทีวิกฤต หวังหลินยกแขนขวาขึ้นมาวางไว้เบื้องหน้า ปรากฏพลังเทพโบราณพรั่งพรูและเกิดเป็นถุงมือ!
สมบัติเทพโบราณที่หลอมขึ้นจากกระดูกเทพโบราณ!
เมื่อถุงมือเทพโบราณปรากฏ ประทับฝ่ามือร่อนลงใส่ทันทีทำให้เกิดเสียงดังลั่น! หวังหลินกระอักโลหิตเจ็ดครั้ง ดาวเคราะห์เซียนไม่สามารถทนต้านกับพลังได้และแตกสลายโดยตรง!
ทั่วทั้งดาวเคราะห์เซียนฉีกขาด! รอยแตกจำนวนมากผุดขึ้นบนพื้นผิว ราวกับ ก้อนน้ำที่แตกสลายและกระจัดกระจายทันที!
หวังหลินกระเด็นกลับไปชนใจกลางดาวเคราะห์ เขาพุ่งผ่านใจกลางดาวจนโผล่ออกไปอีกด้าน! หวังหลินล่าถอยอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายตกอยู่บนปากเหวแห่งความตาย วิญญาณดั้งเดิมอ่อนแอ
โชคดีที่เขามีร่างเป็นเทพโบราณ ไม่เช่นนั้นเพียงแค่แรงกระแทกก็มากพอจะสังหารเขาได้แล้ว!
แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่เขาก็ขัดขวางการโจมตีจากราชันย์ได้ตรงๆ!
“ยังไม่ตายอีก!!” ราชันย์เร่งความเร็วข้ามผ่านอากาศ แขนขวาผลักออกมาอีกครั้งปรากฏประทับฝ่ามือพุ่งเข้าหาหวังหลินด้วยความเร็วและความแข็งแกร่งที่มากกว่าเดิม!
หวังหลินสีหน้าดุดันพลางยกแขนซ้ายและชี้ใส่แขนขวา ร้องคำราม “วิชาช่วยชีวิตเทพโบราณแปดดาว พรโบราณ!!”
พลังเทพโบราณในร่างหวังหลินพรั่งพรูเข้าใส่ถุงมือด้วยความเร็วสูงสุด ขณะที่เอ่ยเสียงดังกึกก้อง กลิ่นอายเทพโบราณทรงอำนาจปรากฏขึ้นมาในดวงดาว!
มองไกลๆมีเทพโบราณขนาดเท่าดาวเคราะห์เซียนปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหวังหลิน!
เทพโบราณตนนี้เป็นภาพมายาและเปล่งกลิ่นอายโบราณ ร่างกายมีแต่รอยบาดแผล เห็นได้ชัดว่ามันผ่านศึกมาแล้วมากมาย! ใบหน้ากำลังเผชิญกับประทับฝ่ามือและสองแขนกำลังห่อหุ้มรอบหวังหลินเอาไว้ เขากำลังปกป้องหวังหลินด้วยร่างตนเองราวกับกำลังปกป้องลูกหลาน!
คลื่นความอบอุ่นแผ่เข้าไปในร่างหวังหลิน ราวกับสองแขนนี้คือคนในครอบครัว แม้โลกจะล่มสลาย ครอบครัวก็จะปกป้องเขา!
วินาทีที่เทพโบราณปรากฏขึ้นมานั้น ประทับฝ่ามือของราชันย์ได้เข้ามาถึงและร่อนลงบนแผ่นหลังของเทพโบราณ!
เสียงดังสนั่นกึกก้องไปทั่วดวงดาว เทพโบราณนิ่งงันไม่เคลื่อนไหว ประทับฝ่ามือแตกสลายราวกับการโจมตีครั้งนี้เป็นแค่ยุงเข้าปะทะ
แม้กระทั่งราชันย์ยังหรี่ตาแคบที่เห็นแบบนี้ เขากำลังจะใช้วิชาขึ้นมาแต่เทพโบราณเคลื่อนไหวก่อน!
วิชาพรโบราณคือวิชาช่วยชีวิตที่มอบให้แก่เทพโบราณร่างเด็ก มันไม่ใช่แค่เพื่อป้องกันเท่านั้น ร่างเทพโบราณตัวยักษ์หันกลับมาทันที ราชันย์หดสายตาลง ทันใดนั้นมีกำปั้นพุ่งโจมตีเข้าใส่ราชันย์!
หน้าผากเทพโบราณเผยดวงดาวแปดดวงที่กำลังหมุนวนอย่างชัดเจน!
ราชันย์ไม่มีเวลาหลบเลี่ยงเลย กำปั้นเทพโบราณร่อนลงใส่เขาราวกับอุกกาบาต
ราชันย์ใบหน้าซีดเผือดและกระอักโลหิต เขาบาดเจ็บสาหัส ร่างกายกระเด็นออกไปและส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ กำปั้นนี้ทำให้อาการบาดเจ็บของเขาที่ระงับเอาไว้จากจะงอยปากวิหคศักดิ์สิทธิ์ ร่มบรรพกาลเผาดินแดนและอาการบาดเจ็บจากหลายหมื่นปีก่อนเริ่มปะทุขึ้น
ด้วยหนึ่งกำปั้นนี้ เทพโบราณหายไปเปลี่ยนกลายเป็นถุงมือ แล้วหายวับเข้าไปในแขนขวาหวังหลิน
ในสายตาหวังหลินกะพริบเย็นเยียบ เขาควรต้องเลือกหนีอย่างไม่ลังเล แต่วินาทีนั้นเขากลับสะบัดแขนขวา ส่งกระบี่โลหิตพุ่งเข้าใส่ราชันย์!
ราชันย์นำสมบัติบางอย่างออกมาป้องกันกระบี่โลหิตเพื่อให้มันกระเด็นกลับไป หวังหลินถอนหายใจ อาการบาดเจ็บของเขาย่ำแย่เกินไปและทำได้แค่กุมลมหายใจเท่านั้น หากเขาไม่ตั้งสมาธิคงพังทลายทันที ตอนนี้หวังหลินจึงคว้ากระบี่โลหิตและหนีไปอย่างไม่ลังเล
ทว่าในขณะที่หวังหลินกำลังจะหนีด้วยบิดมิติ ราชันย์เอ่ยเสียงเบาดังกึกก้องไป ทั่วโลก ทว่าเมื่อเสียงนี้เข้าไปในหูหวังหลินมันกลับทำให้เขาหยุดชะงักทันที
“หวังหลิน…หวังหลิน เจ้ากล้าดีนัก โหดเหี้ยม เด็ดเดี่ยวและเจ้าเล่ห์! เจ้าอยากกลายเป็นทหารของข้าหรือไม่? หากเจ้าตกลง ข้าสามารถชุบชีวิตภรรยาเจ้าได้!! ไม่ใช่แค่ให้วิญญาณของนางตื่น แต่สามารถชุบชีวิตนางได้อย่างสมบูรณ์!!!”
ความคิดหวังหลินอื้ออึงราวกับสายฟ้าฟาดลงใส่ แววตาบ้าคลั่งพลางจ้องมองชายวัยกลางคนที่กำลังกุมหน้าอก
‘หากวันหนึ่ง หากข้าสลับที่กับซือหม่าโม่และน้องสาวนางคือหวานเอ๋อร์…ข้าควรเลือกอย่างไรดี…’
‘บางที…วันนั้นจะมาถึง…’
นั่นคือวันนี้!!!
………………………………………………..