1503. ไล่ล่าอสูรโลกันตร์ 3
แววตาอสูรโลกันตร์ไร้ซึ่งความหวาดกลัว ทุกอย่างก่อนหน้านี้เพียงเพื่อให้ศัตรูสับสน เพื่อปล่อยให้คิดว่ามันกำลังหนีและไล่ล่ามาจนตกลงไปในกับดัก!
อสูรโลกันตร์เป็นอสูรแบบไหนกันนี่? เห็นได้ชัดว่ามันมีจิตวิญญาณอสูรที่บ่มเพาะฝึกฝนมาในระดับเชี่ยวชาญ!
ชั่วขณะที่มันหันกลับมา เสียงคำรามอู้อี้ดังออกมาจากปากเจ้าอสูรโลกันตร์และเปิดช่อง!
อสูรโลกันตร์ไม่อ้าปากออกมาหลายหมื่นปี!
สำหรับเจ้าอสูรโลกันตร์ แค่ช่องว่างเล็กๆก็มีขนาดกว้างหลายพันฟุตแล้ว เมื่อมันอ้าปากขึ้นมา เสียงคำรามที่เก็บงำไว้มาหลายหมื่นปีจึงอุบัติขึ้นอย่างบ้าคลั่ง!
ครืนนนนน!!
พลังอำนาจของเสียงคำรามครั้งนี้ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ ขณะที่แพร่กระจาย อวกาศเกิดการสั่นไหว ดาราจักรทุกชั้นฟ้าทุกแห่งได้ยินเสียงมันชัดเจน!
พลังอำนาจระเบิดออกมาจากร่างเจ้าอสูรโลกันตร์ ฝืนเปิดช่องว่างให้กว้างออกมา พันฟุต สามพันฟุต แปดพันฟุต หมื่นฟุต!
เสียงคำรามส่งผลกระทบที่สามารถทำให้อวกาศพังทลายและมันพุ่งหาหวังหลิน เส้นผมหวังหลินพริ้วสะบัดไปด้านหลัง ร่างกายเหมือนกำลังฉีกขาด สองหูอื้ออึง
ปากของเจ้าอสูรโลกันตร์อ้าเปิดออกมามากขึ้นจากหมื่นฟุต สามหมื่นฟุต หกหมื่นฟุต จนกระทั่งเปิดไปถึงแปดหมื่นฟุต!!!
แค่ชำเลืองสายตามอง ดูราวกับปากของมันนำทางไปยังโลกใต้พิภพ เสียงคำรามที่กำลังออกมาราวกับเป็นเสียงคำรามของทวยเทพ!
หวังหลินมีท่าทีมืดมนอยู่ในสายหมอก หมอกโดยรอบ แพร่กระจายอย่างบ้าคลั่งภายใต้เสียงคำรามจากเจ้าอสูรโลกันตร์ มองดูรอบๆ เขาตอนนี้กลับไม่มีหมอกเหลืออยู่เลย
แม้กระทั่งร่างของเขายังถูกเสียงคำรามผลักออกไปจนได้ยินเสียงฉีกขาดออกมาจากร่างตนเอง หากเขาไม่ใช่เทพโบราณเจ็ดดาวและเป็นเซียนธรรมดา เขาคงพังทลายต่อหน้าเสียงคำรามนี้ไปแล้ว
หวังหลินสะบัดแขนพลางล่าถอย ใบไม้โบราณปรากฏขึ้นมามากว่าสิบใบ พวกมันไม่ได้ผนึกปากเจ้าอสูรโลกันตร์แต่ล้อมรอบหวังหลิน
ขณะเดียวกันหวังหลินชี้มือขวาไปที่จุดกลางหน้าผาก หลิงตงและโจวจินปรากฏตัวออกมาทั้งคู่ พวกเขาไม่ได้โจมตีอสูรโลกันตร์แต่ยืนอยู่ข้างหวังหลิน ฝ่ามือแต่ละคนสร้างผนึกปรากฏเพลิงนรกานต์ล้อมรอบหวังหลิน
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา วินาทีที่หลิงตงและโจวจินปรากฏตัวออกมา ดวงดาวเทพโบราณของหวังหลินเริ่มหมุนติ้ว ปรากฏเงาศีรษะบัญชาโบราณขึ้นมาและล้อมรอบทั้งสามคนเอาไว้
เสียงคำรามของอสูรโลกันตร์คงอยู่เพียงไม่กี่ลมหายใจก่อนจะสลายไป เมื่อเสียงคำรามหายไป พลังดึงดูดอันแข็งแกร่งเต็มไปทั่วดวงดาว
หวังหลินได้เห็นพลังอำนาจของวิชากลืนกินจากอสูรโลกันตร์เสียแล้ว! สายหมอกทั้งหมดที่ถูกผลักห่างออกไปไกลพลันถูกดึงผ่านหวังหลินเข้าไปในปากอสูรโลกันตร์ในทันที
ขณะที่ดวงดาวสั่นเทา ฝุ่นผงเกิดเป็นพายุและถูกอสูรโลกันตร์กลืนกินไปด้วย!
ปากของมันเหมือนหลุมดำที่กลืนกินทุกอย่าง!
หวังหลินสามารถประคองตัวเองได้ด้วยใบไม้โบราณและหลิงตงกับโจวจิน ไม่เพียงแต่เขาจะไม่ถูกดึงเข้าไป แต่เขายังค่อยๆ ล่าถอย
ในแววตากระพริบเย็นเยียบพร้อมกับรอคอยจังหวะที่เหมาะสม!
อย่างไรก็ตามพลังดึงดูดกลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เพียงพริบตาเดียวก็ถึงระดับน่าหวาดกลัว ฝุ่นผงถูกดูดเข้าไปในปากเจ้าอสูรโลกันตร์มากยิ่งขึ้น ดาวเคราะห์รกร้างบางส่วนถูกดึงออกจากวงโคจรและมุ่งหน้ามาที่นี่
ดาวเคราะห์ร้างดวงหนึ่งเคลื่อนผ่านหวังหลินไปอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าหา อสูรโลกันตร์!
แม้เจ้าอสูรโลกันตร์จะตัวใหญ่มากแต่มันยังเทียบไม่ได้กับดาวเคราะห์ กระนั้นเมื่อดาวเคราะห์เข้าไปใกล้ กลบเกิดการบิดเบือนและดูเหมือนจะหดลงก่อนโดน อสูรโลกันตร์กลืนกิน!
เหตุการณ์นี้ทำให้หวังหลินต้องหรี่ตาแคบ!
ยิ่งพลังดึงดูดเพิ่มความรุนแรงขึ้น ใบไม้โบราณสิบใบหมุนติ้วรอบหวังหลินก่อเกิดเป็นชั้นป้องกัน ศีรษะบัญชาโบราณและเพลิงนรกานต์จากหลิงตงและโจวจินกำลังช่วยเขาต่อต้านอย่างต่อเนื่อง
‘มันยังไม่ถึงเวลา…ปากของเจ้าอสูรโลกันตร์ไม่ได้อ่อนแอขนาดนี้…’ หวังหลินจ้องเจ้าอสูรโลกันตร์ แววตาเยือกเย็นยิ่งขึ้น
ดาวเคราะห์ร้างหลายสิบดวงลอยเข้ามาและถูกเจ้าอสูรโลกันตร์กลืนกินไปจนเกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง
อสูรโลกันตร์เกิดความกระวนกระวาย มันต้องการกลืนกินหวังหลิน ไม่ใช่ ดาวเคราะห์ร้างและสายหมอกพวกนี้ แต่พลังดึงดูดของมันไม่ทำให้หวังหลินขยับเลยจนทำให้แววตามันเกิดความบ้าคลั่งขึ้นช้าๆ
“ข้างในอสูรโลกันตร์มีดินแดนอยู่แห่งหนึ่ง แต่มันเป็นแค่วิชาเซียน ในเมื่อมันเป็นอสูร มันจึงมีชีวิต วิญญาณ เนื้อหนังและโลหิต! ข้าต้องการมันเป็นอสูรแก่นชีวิต เช่นนั้นข้าต้องเข้าไปในร่างมันโดยไม่ให้ถูกดูดเข้าไปในดินแดนแห่งนั้น!”
‘ข้าต้องการเปิดปากมัน ไม่ใช่ให้มันเปิดปากเอาเอง! อีกทั้งวิชาของมันก็ยังไม่เปิดใช้งานเต็มที่ จากข้อมูลที่ข้ารวบรวมมา เมื่อมันปลดปล่อยพลังจากวิชาเต็มที่แล้วจะมีวิญญาณปรากฏขึ้นมา เมื่อนั้นข้าถึงจะสามารถผนึกวิญญาณมันได้!! หากวิญญาณมันไม่ปรากฏ ข้าไม่สามารถผนึกภายในของมันได้และการผนึกจะล้มเหลว!’ หวังหลินมองเห็นแววตากังวลของเจ้าอสูรโลกันตร์ได้และค่อยๆ ถอยร่น
พลังดึงดูดนี้อาจจะส่งผลต่อปรมาจารย์ลั่วฟู่อยู่บ้าง แต่สำหรับหวังหลินที่มีหลิงตง โจวจิน ศีรษะบัญชาโบราณและใบไม้โบราณแล้ว เขาสามารถต้านทานพลังดึงดูดได้
การถอยของหวังหลินอยู่ในสายตาเจ้าอสูรโลกันตร์ ร่างของมันเรืองแสงสีฟ้าเข้ม ปากที่อ้าออกกว้างขึ้นเรื่อยๆ!
แปดหมื่นฟุต หนึ่งแสนฟุต สองแสนฟุต สี่แสนฟุต แปดแสนฟุต…จนกระทั่งมากกว่าหนึ่งล้านฟุต!
มองไกลๆ แล้วดูเหมือนปากของเจ้าอสูรโลกันตร์กินพื้นที่ส่วนใหญ่ของร่าง ภาพลักษณ์บิดเบี้ยวของมันช่างน่าตกตะลึงยิ่ง
มันอ้าปากจนถึงขีดจำกัดและส่งเสียงร้องคำราม เจ้าอสูรโลกันตร์สั่นเทา ปรากฏเงาขนาดยักษ์ขึ้นด้านหลัง!
ร่างเงานี้เป็นอสูรโลกันตร์ด้วยเช่นกัน! เพียงแต่มันเป็นแค่ปาก…ที่ใหญ่เท่าอาณาเขตดวงดาว!! มันคือวิญญาณของอสูรโลกันตร์!
มันอาจจะเป็นภาพมายา แต่เมื่อมันปรากฏขึ้น หวังหลินรู้สึกว่าดาราจักรดวงดาวกลายเป็นแม่น้ำและมีดาวเคราะห์นับไม่ถ้วนเหมือนปลาที่ว่ายอยู่ในแม่น้ำ!
ภายใต้พลังดึงดูดนี้ อาณาเขตดวงดาวได้พุ่งเข้าหาภาพเงาแห่งนี้! ลึกเข้าไปภายในปากมีหลุมดำที่กำลังหมุน เป็นจุดที่ตั้งของดินแดนในอสูรโลกันตร์!
แค่นี้ก็มากพอจะสั่นสะเทือนทุกคนที่พบเห็นแล้ว!
ใบไม้โบราณรอบตัวหวังหลินในตอนนี้กำลังสั่นเทาราวกับไม่สามารถทนไหวได้อีกต่อไป แม้กระทั่งหลิงตงและโจวจินยังหน้าซีดและร้องเสียงคำรามต่ำ
แม้กระทั่งร่างหวังหลินยังถูกดึงเข้าไปหาเพราะแรงดึงดูดที่เพิ่มขึ้นทันที!
เขาเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่กำลังจะถูกวิญญาณของมันกลืนกิน แววตาเย็นเยียบของหวังหลินที่ระงับเอาไว้พลันปะทุขึ้นทันที!
หวังหลินยกแขนขวาขึ้นและชกออกไปอย่างรุนแรงโหดเหี้ยม!
กำปั้นผสานเข้ากับศีรษะบัญชาโบราณในทันที ขณะเดียวกันหลิงตงร้องคำราม รูปปั้นเทพมารด้านหลังพุ่งออกไปพร้อมกำปั้น!
โจวจินระเบิดพลังทั้งหมดด้วยเช่นกัน หมาป่าโลหิตตามไปพร้อมกับกำปั้นหวังหลิน!
มองไกลๆ ดูเหมือนกำปั้นของหวังหลินได้กลายเป็นเสาแห่งแสงที่มีหมาป่าโลหิตร้องคำรามและรูปปั้นเทพมารเปิดแขนติดตามอยู่ด้านหลัง ทั้งหมดพุ่งตรงเข้าหา เงาปากที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าอสูรโลกันตร์!
กำปั้นนี้คือการโจมตีที่ทรงพลังที่สุดของหวังหลิน!
มันมีพลังอำนาจของหลิงตงและโจวจิน มันคือพลังโจมตีเต็มที่ของเซียนขั้นที่สามทั้งสามคนโจมตีในคราเดียว!
ในจังหวะนี้อักขระสายฟ้าในตาขวาของหวังหลินลอยออกมาและเข้าสู่กำปั้น เสียงดังกึกก้องสนั่นคับฟ้า เปลี่ยนอาณาเขตดวงดาวให้กลายเป็นทะเลสาบสายฟ้า!
เพลิงเก้าสีในตาซ้ายเกิดการเผาไหม้และเปลี่ยนกลายเป็นพายุเพลิงเข้าผสานกับกำปั้นด้วยเช่นกัน!
กำปั้นนี้ใกล้เคียงกับพลังเต็มที่ของเซียนขั้นสวรรค์ดับสูญระดับสูงสุด! เป็นพลังที่ใกล้ถึงขั้นที่สอง วิญญาณดับสูญ!
กำปั้นเข้าปะทะร่างเงาปาก เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้องสะเทือนสวรรค์ เจ้าอสูรโลกันตร์ร้องคำราม ร่างเงาปากสั่นสะเทือนและเผยสัญญาณพังทลาย
ทว่าในขณะที่มันพังทลาย พลังดึงดูดกลับเพิ่มขึ้นและจัดการกลืนกินกำปั้นของหวังหลิน!
หลิงตงหายวับไปก่อนและถูกกลืนกินเข้าไปในดินแดนลึกลับที่อยู่ในอสูรโลกันตร์!
หลังจากนั้นไม่นานก็เป็นโจวจิน เขาหายไปภายใต้พลังดึงดูดอันแข็งแกร่ง!
การหายไปของทั้งคู่ได้สร้างช่วงเวลาที่มีค่าต่อหวังหลินเนื่องจากเพลิงนรกานต์เข้าขัดขวางปากเจ้าอสูรได้ชั่วขณะ! ทำให้หวังหลินหยุดอยู่ในปากของวิญญาณ อสูรโลกันตร์!
ร่างเงาปากปากนี้คือวิญญาณของมันและได้เวลาผนึก!
การผนึกปากมันได้ เขาต้องเข้าไปข้างในครั้งหนึ่งแต่ต้องก่อนที่จะถูกดูดไปในดินแดนลึกลับแห่งนั้น! นี่คือข้อสรุปที่หวังหลินได้มาหลังจากวิเคราะห์อย่างยาวนาน แม้จะเป็นเรื่องประหลาดที่เจ้าอสูรโลกันตร์ไม่หนีไป ตอนนี้ทุกอย่างกลับสู่แผนเดิมแล้ว!
ช่วงเวลาที่มีอยู่นับว่าสั้นมาก หลิงตงและโจวจินยื้อให้เขาไว้ได้แค่ไม่กี่ลมหายใจ หวังหลินใช้ฝ่ามือสร้างผนึกโดยไม่ลังเลและชี้ไปข้างหน้า ดวงดาวเทพโบราณเจ็ดดวงหมุนติ้วอย่างรวดเร็วและจากนั้นลอยออกมาจากหน้าผาก!
ดวงดาวเจ็ดดวงไปตามที่หวังหลินชี้ ร่อนลงใส่ปากวิญญาณของเจ้าอสูรโลกันตร์!
“ในฐานะเทพโบราณสายเลือดราชวงศ์ ข้าขอใช้อำนาจแห่งมรดกบัญชาโบราณเพื่อผนึกวิญญาณของมันและทำให้เป็นอสูรแก่นชีวิตของข้า!”