1507. แท่นเผ่าทำลายผนึก
แม้กระทั่งหวังหลินก็ยังพบว่ามันอึดอัดเล็กน้อยที่ถูกเจ้าอสูรโลกันตร์จ้องมองแบบนี้ เขาคิดว่าชายน่าสงสารคนนั้นคงหวาดกลัวอสูรโลกันตร์เป็นสองเท่า
คนผู้น่าสงสารคนนั้นยังอยู่ในดินแดนของอสูรโลกันตร์ และไม่รู้ว่าเขากำลัง ทำอะไรอยู่…หวังหลินไม่มีเวลาใส่ใจคนที่เขาไม่รู้จัก ฝ่ามือขวาสร้างผนึกและชี้ใส่ เจ้าอสูรโลกันตร์ มันเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงน่ากลัวและเข้าไปในร่างเขา
มันผสานเข้ากับดาวดวงที่สองของหวังหลินและหายวับไป
หวังหลินเสร็จสิ้นงานทั้งสี่อย่างแล้ว เขาจบสิ้นเวรกรรมไปบางส่วนและยังได้เจอสหายเก่าบางคนเสียด้วย
หวังหลินไม่ขออะไรมากและมุ่งหน้าออกไปไกลด้วยเสียงถอนหายใจ
ดินแดนในเจ้าอสูรโลกันตร์นั้นนับว่าไร้ขอบเขต มันวุ่นวายและไม่เล็กไม่ใหญ่ ตอนนี้ในความวุ่นวายนั้นมีเซียนที่ดูน่าสงสารกำลังค้นคว้าอยู่ข้างในมาหลายร้อยปี… ‘อสูรนั่นมันอดจริงๆ มันรอมาหลายร้อยปีแต่ท้ายที่สุดข้าก็รอเองไม่ไหวแล้วและออกมา กระนั้นหลังจากดินแดนเจ็ดสีล่มสลาย ข้ามาอยู่ที่ไหนกันเนี่ย…’
เซียนผู้นี้ถึงกับสับสนและงุนงง เขาคิดเรื่องนี้มาหลายร้อยปี… “บัดซบ ที่นี่มันดาราจักรอะไรกัน? ข้าไม่เจอสิ่งมีชีวิตสักตัวที่อาศัยอยู่ที่นี่เลย หรือว่าข้าอยู่ใน รอยแยกอวกาศ? ข้าไม่เชื่อ มันต้องมีทางออก!” เซียนเฒ่าให้กำลังใจตัวเองแบบนี้มาตลอดหลายร้อยปีเพื่อทำให้ตัวเองค้นหาต่อไป…
ในดาราจักรทุกชั้นฟ้า มีดาวเคราะห์เปื้อนโลหิตลอยอยู่ท่ามกลางดวงดาว ดาวดวงนี้เปล่งแสงโลหิตมหึมาส่องประกายขึ้นในอาณาเขต ผู้คนสัมผัสกลิ่นอายโลหิตอันทรงพลังได้แม้จะหลับตาอยู่
หวังหลินปรากฏร่างด้านนอกดาวเคราะห์สีโลหิตแห่งนี้
พอจ้องมองดาวเคราะห์โลหิต หวังหลินสะบัดแขนและเปิดมิติเก็บของขึ้นมา ปรากฏเป็นมารโบราณและหวังหลินคว้าคอของมันเอาไว้
“พูดมา ความลับอะไร?”
เจ้ามารโบราณเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและดิ้นรน มันรีบพูด “ข้าพูดๆ แต่ต้องปล่อยข้าก่อน!”
หวังหลินเอ่ยอย่างสงบนิ่ง “หากความลับนี้เป็นประโยชน์สำหรับข้า ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้า”
แม้เจ้ามารโบราณจะหวาดกลัว มันยังกรีดร้อง “โอกาสเดียวไม่พอ หากเจ้าไม่ปล่อยข้าไป ข้าจะไม่พูด! ถึงแม้เจ้าจะค้นวิญญาณข้ามันก็ไร้ประโยชน์ ในฐานะเผ่า มารโบราณ ข้ามีวิธีต่อต้าน!”
หวังหลินจ้องมองมารโบราณในมืออย่างเย็นชาแต่ไม่เอ่ยปากอะไร ทว่าภายใต้สายตานี้ เจ้ามารโบราณยิ่งหวาดกลัวมากกว่าเดิม
หลังจากนั้นสักพักหวังหลินจึงเอ่ยขึ้น “หากเจ้าไม่อยากพูดก็ลืมมันซะเถอะ” เช่นนั้นหวังหลินเคลื่อนแขนขวา เขากำลังจะเก็บมารโบราณกลับเข้าไปในมิติเก้บของ
มารโบราณหวาดกลัวและกรีดร้อง “ข้าพูดแล้ว!! ข้าพูดแล้ว!!”
“เจ้าต้องสัญญาว่าจะไม่โกหกข้าและมอบโอกาสให้ข้าในท้ายสุด!”
หวังหลินขมวดคิ้วและใจร้อน มารโบราณรู้สึกจิตใจดิ่งลงและไม่กล้าเสียเวลาอีก “ในดาวโลหิตแห่งนี้มีรอยแยกอวกาศที่มีแต่ข้าเท่านั้นที่เปิดได้ ข้างในมีแท่นที่มีพลังอันแข็งแกร่ง มันมาจากแดนสวรรค์โบราณและหากโชคดีก็คงเข้าใจวิชาสามชีวิต!”
“เมื่อสำเร็จมัน เจ้าจะมีชีวิตสามครั้ง!!”
“ไปเปิดมัน!” หวังหลินสะบัดแขนขวาและปล่อยเจ้ามารโบราณเป็นอิสระ ทว่าเขาไม่กล้าต่อต้านและรีบทะยานเข้าหาดาวโลหิต
หวังหลินติดตามเจ้ามารโบราณเข้าหาดาวโลหิตด้วยท่าทีสงบนิ่ง
มารโบราณนำหน้าและซ่อนแววตาเยือกเย็นเอาไว้ ตอนที่มันเข้าไปใกล้ดาวโลหิตจึงชี้ออกไป
ดาวโลหิตทั้งดวงสั่นเทา เกิดรอยแตกร้าวขนาดใหญ่ขึ้น!
รอยแตกทะลุผ่านดาวโลหิตทั้งดวง ราวกับคนเอากระบี่ยักษ์เฉือนดาวเข้าไป เสียงดังสนั่นกึกก้อง หวังหลินเฝ้าดูดาวเคราะห์ยักษ์สีโลหิตถูกผ่าครึ่งลงตรงกลางและกลายเป็นทรงกลมสองซีก
เส้นโลหิตปกคลุมพื้นที่ระหว่างครึ่งซีกทั้งสอง มากพอจะทำให้สายตาบิดเบือนจนมองเห็นรอยแยกอวกาศขนาดร้อยฟุตอยู่ใจกลางเส้นโลหิตนับไม่ถ้วนตรงนั้น
รอยแยกอวกาศนี้เหมือนปากขนาดใหญ่ที่มีอักขระจำนวนมากผนึกขอบของมันจนไม่สามารถปิดได้
มารโบราณยืนอยู่ที่เดิมด้วยสายตาหวาดกลัว เอ่ยขึ้นเบาๆ “อยู่นั่นไง…เส้นโลหิตมีสายเลือดตระกูลเหยาและมีพลังมารแก่นชีวิตของข้า ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้เว้นแต่ว่าข้าจะนำทางไป รอยแยกเองก็บอบบางมาก หากฝืนเข้าไปด้วยกำลัง มันจะพังทลายทันที”
หวังหลินกวาดสายตาผ่านเส้นโลหิตและเอ่ยขึ้น “นำทางไป”
เจ้ามารโบราณรีบพยักหน้าและก้าวไปอย่างระมัดระวัง เส้นโลหิตเหล่านั้นดูเหมือนสังเกตได้และค่อยๆ ถอยเปิดเส้นทาง
หวังหลินติดตามมารโบราณไปอย่างช้าๆ
มารโบราณกระวนกระวายยิ่ง มันรู้ว่าตนเองจะหนีไปได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับ สิ่งเหล่านี้ เส้นโลหิตค่อยๆ ถดถอย ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากรอยแยกในระยะร้อยฟุต ความตึงเครียดพุ่งถึงขีดสุดแต่ไม่เผยอะไรออกมา
มารโบราณหยุดอยู่นอกรอยแยกอวกาศและเอ่ยกระซิบ “ตรงนี้ แท่นอยู่ข้างใน…” เขากำลังรอ รอให้คนอื่นเข้าไป จะให้เขาเข้าไป หรือหวังหลินจะเข้าไปกับเขา หรือจะให้ทาสรับใช้เข้าไป
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่มีคนเข้าไป ไม่ว่าจะเป็นใคร เขามั่นใจว่าจะหนีไป ตอนนี้เป็นวินาทีวิกฤติ ความตึงเครียดในใจอยู่ในระดับสูงสุดและไม่สามารถเผยความผิดพลาดอันใดให้เห็นได้
หวังหลินมองรอยแยกขนาดร้อยฟุต เขามองเห็นแท่นข้างในบ่อน้ำสีแดงโลหิตได้อย่างเลือนลาง เอ่ยขึ้นช้าๆ “เจ้าดูร้อนรนนะ”
ความคิดเจ้ามารโบราณสั่นเทาและบีบรอยยิ้มออกมา ก่อนจะทันได้พูดอะไร แทบจนปัญญากับสิ่งที่หวังหลินจะพูดต่อไป
“แท่นที่หายไปของเผ่าทำลายผนึกจากดาราจักรโบราณดูค่อนข้างแตกต่างกันหน่อยนะ!” หวังหลินถอยสายตาและมองมารโบราณด้วยรอยยิ้ม
“เจ้า…เจ้า…” มารโบราณเผยความไม่เชื่อ จิตใจสั่นเทา เขาไม่เคยคิดว่าหวังหลินจะรู้เรื่องนี้ด้วย!
“ความอดทนข้ามีจำกัด ในเมื่อข้าสัญญาจะให้โอกาสเจ้า ข้าจะไม่ทำลายสัญญา ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย! นำแท่นของจริงออกมา” หวังหลินจ้องมอง มารโบราณอย่างใจเย็น ยิ่งเขาใจเย็นยิ่งดูลึกลับต่อมารโบราณ
‘มันรู้มากแค่ไหน!?’ ความคิดมารโบราณสั่นเทา มันไม่สามารถมองทะลุความคิดหวังหลินได้ ทว่าสิ่งที่หวังหลินพูดกลับทำให้เขาหวาดกลัว
หวังหลินค่อยๆเอ่ยขึ้น “ข้าจะให้เวลาเจ้าสามลมหายใจ! หนึ่ง สอง…”
“อยู่ในรอยแยก แต่ไม่ใช่อันที่เจ้าเห็น หากเจ้าไม่เชื่อข้า ข้าจะเข้าไปให้ก็ได้! หรือเจ้าไปกับข้า” มารโบราณเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ราวกับโดนมองออกและยอมแพ้ ใบหน้าขมขื่นอย่างยิ่ง
หวังหลินมองมารโบราณด้วยความเยือกเย็น เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าเข้าไปข้างใน”
จิตใจของมารโบราณเกิดการสั่นไหวและค่อยๆ ก้าวเข้าหารอยแยก ขณะที่กำลังจะก้าวเข้าไปดูเหมือนจะเห็นแววตาหวังหลินแฝงการเยาะเย้ย
‘ทำไมถึงได้มั่นใจขนาดนั้น…เขากล้าปล่อยข้าเข้าไป หรือว่าวางเขตอาคมไว้บนตัวข้า…เมื่อข้าเข้าไปในรอยแยกนี้ เขาจะกระตุ้นเขตอาคมและสังหารข้าก่อนที่จะหนีไปได้…’ รอยแยกอยู่ห่างเพียงหนึ่งก้าวแต่มารโบราณรู้สึกเหมือนห่างไกลยิ่ง เท้าขวาก้าวเข้าไปแล้วแต่เกิดการลังเล
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก ขณะที่มารโบราณจ้องมองรอยแยกด้านหน้า ความลังเลพลันหายไป ขณะที่เท้ากำลังจะหยั่งลง เขาได้ยินเสียงถอนหายใจ ความคิดเจ้ามารโบราณพังทลาย ไม่กล้าเดิมพัน!
หากชนะ ก็ไม่แน่ว่าจะอยู่หรือตาย!
หากพ่ายแพ้ คงตายโดยไม่ต้องสงสัย!
หากไม่เดิมพัน คงเหลือความหวังอันน้อยนิด!
ด้วยความรู้สึกขมขื่น มารโบราณถอนเท้าขวาและก้าวถอยออกมา ยื่นมือเข้าไปในรอยแยกทำให้แท่นข้างในพังทลาย จากนั้นตำหนักสีโลหิตลอยออกมาจากรอยแยก
ขณะเดียวกันรอยแยกก็ปิดลงและหายไปอย่างรวดเร็ว
“แท่นของเผ่าทำลายผนึกมีอยู่สามที่ แต่ละที่พบได้ในตำหนักโลหิต มีที่หนึ่งอยู่ที่นี่และขาดหายไปอีกสองแห่ง ข้าหวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญาและมอบโอกาสให้ข้า!” มารโบราณยิ้มบิดเบี้ยวและหลับตา มันไม่รู้ว่าหวังหลินรู้อะไรมากแค่ไหนแต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่กล้าเดิมพัน
หวังหลินสะบัดแขนขวา ผนึกมารโบราณไว้ในมิติเก็บของ จากนั้นมองตำหนัก สีโลหิตอย่างเงียบๆ เขาเองก็มีหนึ่งแห่งเช่นกัน…หลังจากนั้นชั่วครู่ หวังหลินเก็บมันไปและหายวับท่ามกลางดวงดาว ความคิดหวังหลินเหมือนมารตัวนั้น และถึงแม้ มารโบราณจะเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการแค่ไหนก็เทียบไม่ได้กับหวังหลิน การกระทำและคำพูดของหวังหลินล้วนเป็นการต่อสู้ทางจิตใจและทำให้มารโบราณพ่ายแพ้
ณ ปลายขอบดาราจักรทุกชั้นฟ้าที่ซึ่งเชื่อมต่อกับดาราจักรทะเลเมฆา หวังหลินปรากฏตัวที่นั่น เขามองอวกาศที่ตอนนี้ม่านระหว่างสองดาราจักรได้หายไปแล้ว
‘ฉุยต้าว!! ข้าจะแก้แค้นเรื่องราวในอดีต!’
ณ ดินแดนชั้นนอก ดาราจักรโบราณ
คำสั่งจากสภาราชันย์ถูกส่งไปทั่วดาราจักรในทุกเผ่าพันธุ์และส่งถึงทุกคนในดาราจักรโบราณ
“นี่คือบงการแห่งแดนสวรรค์โบราณ! ผ่านมาได้หลายหมื่นปีและพลังแห่งดินแดนปิดผนึกได้ตื่นขึ้นแล้ว การต่อสู้ครั้งที่สามกับดินแดนปิดผนึกกำลังจะเริ่มขึ้น เผ่าพันธุ์ทั้งหลายแห่งดาราจักรโบราณ จงเชื่อฟังคำสั่งของสภาราชันย์เพื่อย้อมดินแดนชั้นในด้วยโลหิต!”