1536. เจ้ารอก่อน ข้าจะพักสักครู่
ทุกครั้งที่พลังเทพโบราณของหวังหลินบรรลุการฟื้นฟูระดับใหม่ มันจะถูกโลหิตจากชายเสียสติเข้ามาขัดขวางทำให้อาการบาดเจ็บของหวังหลินย่ำแย่ ร่างกายเสมือนโดนคลื่นซัดกระหน่ำ
ความเจ็บปวดรุนแรงมากพอทำให้คนเป็นบ้า หากหวังหลินหมดสติก็คงไม่แย่นัก แต่หวังหลินได้สติมาพักใหญ่แล้ว อย่างไรก็ตามตอนที่ตื่นนั้นร่างกายเขากลับเต็มไปด้วยโลหิตของชายเสียสติมาได้สักพัก
โลหิตนี้เต็มไปด้วยพลังอันบริสุทธิ์ยิ่ง หวังหลินไม่เคยเจอพลังรูปแบบนี้ในชีวิตมาก่อน มีเพียงแค่วิชาไร้เทพที่เขาเห็นตอนนั่งอยู่บนบัลลังก์สุสานบัญชาโบราณเท่านั้นจึงจะพอเทียบพลังของมันได้
อย่างไรก็ตามพลังนี้หวังหลินไม่สามารถใช้มันได้ มันถูกซ่อนอยู่ในโลหิตของหวังหลินและไหลผ่านไปทั่วร่างกาย ขณะที่มันต่อสู้กับพลังเทพโบราณ มันค่อยๆ ผสานเข้ากับโลหิตและกระดูกของเขาอย่างช้าๆ
กระดูกเป็นต้นตอของการสร้างโลหิตขึ้นมา โลหิตจากชายเสียสติค่อยๆ แทรกซึมเข้าไขกระดูกของหวังหลินและเปลี่ยนสายโลหิตไปพร้อมกัน!
เปลี่ยนสายโลหิตที่อยู่ในไขกระดูก! หากสำเร็จขึ้นมา โลหิตที่ไหลไปทั่วร่าง หวังหลินคงบริสุทธิ์และเป็นคนชั้นสูงเหมือนชายเสียสติ!
หวังหลินสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่จากสัมผัสที่มิอาจอธิบายออกมาได้ มันมากพอจะสั่นสะเทือนจิตใจ! หวังหลินเองก็ยังตกตะลึงที่พบว่าในขณะที่โลหิตไหลไปในร่างกาย วิญญาณดั้งเดิมของเขาสั่นเทาราวกับโลหิตนี้เป็นตัวตนอันยิ่งใหญ่ที่มิอาจจินตนาการได้!
ตัวตนอันสูงสุดของเหล่าเซียน!
ยิ่งเวลาผ่านไป โลหิตบริสุทธิ์นี้ยิ่งไหลผ่านในร่างหวังหลิน ทำให้ร่างเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงเหมือนคนธรรมดาได้กลายเป็นเทพ!
หวังหลินได้สติจึงตกตะลึงกับโลหิตนี้ไปด้วย แต่เขาได้เห็นวิชาทั้งหมดที่ชายเสียสติ ใช้มาใส่ ราวกับสายฟ้าหลายล้านเส้นระเบิดอยู่ในใจและไม่สามารถฟื้นคืนไปสักพัก
เสียงพึมพำของชายเสียติได้ทำให้จิตใจหวังหลินเกิดคลื่นมหึมาท่วมไปหมด
อย่างไรก็ตามหวังหลินไม่สามารถขบคิดถึงรายละเอียดลึกๆ เนื่องจากความเจ็บปวดรุนแรงในร่างกาย ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกตอนนี้มากยิ่งกว่าตอนที่เผชิญ บททดสอบหายนะอยู่หลายเท่า!
เขาไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย แม้แต่ตาก็ไม่อาจเปิดขึ้นมาได้ ดวงวิญญาณดั้งเดิมถูกโลหิตขังไว้กับที่จนเขาไม่สามารถขยับออกไปได้
โชคดีที่ในระหว่างความเจ็บปวดรุนแรงนี้ มีเสียงเรียกร้องออกมาจากคันศร เสียงเรียกร้องเปล่งความอบอุ่นเข้าสลายความเจ็บปวดของหวังหลิน
เขาเกิดความรู้สึกประหลาดยิ่ง ราวกับคันศรในมือผสานเข้ากับเขาและกลายเป็นส่วนหนึ่งของโลหิตหวังหลินไปด้วย!
เขาเห็นด้วยว่าคันศรที่ไม่เคยจดจำเขาว่าเป็นเจ้านาย แต่มันกลับเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จากการเปลี่ยนโลหิตของเขา!
ราวกับว่าด้วยสายโลหิตนี้จะทำให้มันจดจำเจ้านายคนใหม่!
“โลหิตของข้าช่างยิ่ง ยิ่ง ยิ่ง ยิ่ง…เอ๋ ข้าจำได้ว่ามีแม่มดน้อยนามเฟ่ยเฟ่ยที่ยืมของไปจากข้า…” ชายเสียสติพึมพำกับตัวเองพลางนั่งอยู่ข้างๆ หวังหลินด้วยแววตาสับสน
ผ่านไปสักพักจึงส่ายศีรษะและนำนิ้วออกจากปากหวังหลิน จากนั้นวางใส่ใน ปากตัวเองและเผยท่าทีมัวเมา
“แม้แต่ข้าก็ลิ้มรสชาติของโลหิต…แต่ข้าไม่สามารถมอบมันให้ง่ายๆ พี่ใหญ่พูดว่าเพียงแค่โลหิตนี้หยดเดียว ก็สามารถ สามารถ…มันสามารถทำอะไรได้เล่า?”
“น้องแดง เจ้าเคยไปไหนมาบ้าง? ข้าอยู่ที่นี่มาหลายปี เจ้าก็ยังไม่ออกมาตามหาข้า รอก่อนเถิด เมื่อข้ากลับบ้าน ข้าจะกินเจ้า!”
ขณะที่ชายเสียสติพึมพำกับตัวเอง ดูเหมือนจะโกรธขึ้นมา เขาลุกขึ้นเดินไปรอบหวังหลินอยู่หลายครั้งก่อนจะหยุดลง ภายในดูคล้ายโกรธเรี้ยว เมื่อเห็นว่าหวังหลินยังไม่ฟื้นฟูและกลับไปสู่สภาวะเดียวกับตอนที่เขาพบ จึงยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก
“ฟื้นฟูร่างกายมันจะยากอะไรกันนักหนา? มันยากนักใช่ไหม?”
“หากข้าตกอยู่สภาพเดียวกับเจ้า ข้าคงฟื้นขึ้นไปแล้ว! นี่มันผ่านมากี่ปีแล้ว? ทำไมเจ้าถึงได้โง่งมนัก!?”
ชายเสียสติยิ่งพูดยิ่งโกรธเกรี้ยว หลังจากเตะระบายอารมณ์ออกไปเล็กน้อย ใบหน้ายิ่งโกรธขึ้นไปอีก เขาเริ่มกระโดดไปบนร่างหวังหลิน ทั้งกระโดดและร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง… “พี่ใหญ่พูดว่าโลหิตของตระกูลเราสามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้ทั้งหมดในโลกนี้ ข้าให้เจ้ามากขนาดนั้นแต่ร่างกายก็ยังไม่ฟื้นคืน เจ้า เจ้า เจ้า เจ้า!!!” ชายเสียสติกระโดดไปด้านข้างและจ้องมองหวังหลิน ปากพูดไม่หยุดเลย “ข้าแค่ไม่เชื่อว่ามันไม่ได้ผล! เจ้ารอเดี๋ยว!” ชายเสียสติพึมพำพลางยกแขนขวาตีใส่หน้าอกตัวเอง วินาทีนั้นอักขระประหลาดปรากฏขึ้นมา
ร่างชายเสียสติสั่นเทา ใบหน้าแดงเถือก จากนั้นกระอักโลหิตออกมาใส่ร่างหวังหลิน
“ข้ามีโลหิตมากมาย รีบฟื้นฟูร่างมาเล่นกับข้าสิ!”
โลหิตหนึ่งคำมิอาจเทียบได้กับหยดโลหิตจากนิ้วเขา ราวกับเป็นความแตกต่างระหว่างสายน้ำและแม่น้ำยิ่งใหญ่ โลหิตนี้คือทองที่เต็มไปด้วยพลังงานบริสุทธิ์ เมื่อมันร่อนไปบนร่างหวังหลิน หวังหลินจึงสั่นสะท้าน
รูขุมขนทั้งหมดบนร่างเปิดรับการดูดโลหิตอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตา โลหิตทั้งหมดจึงถูกดูดซับจนสะอาด
โลหิตจำนวนมากเข้าไปในร่างหวังหลินจนกลายเป็นพายุ มันเริ่มทำลายพลัง เทพโบราณของหวังหลิน บางส่วนตรงเข้าผสานกับไขกระดูก เริ่มกระบวนการเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง!
หลังพ่นโลหิตออกไป ชายเสียสติจึงใบหน้าซีดและหอบหายใจ เขาจ้องหวังหลินด้วยแววตาโกรธเคืองยิ่งกว่า
“ยังไม่ได้ผล?? เจ้า เจ้า เจ้า…เจ้ารอข้าพักสักครู่ รอก่อนนะ!” ชายเสียสตินั่งลงทั้งที่ยังโกรธเคือง เขาไม่ได้นั่งฝึกฝนแต่กลับนั่งเฉยๆ จากนั้นลุกขึ้นยืนข้างหน้าหวังหลิน
“บัดซบ หากข้าไม่ยอมมอบโลหิตออกไปอย่างตั้งใจ แม้จะมีคนดูดโลหิตของข้าไปหมดก็ใช้ประโยชน์ไม่ได้ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่สามารถฟื้นคืนร่างได้!” ชายเสียสติ ร้องคำราม แขนขวาตีใส่หน้าอกอีกครั้ง คราวนี้ตีสามรอบในคราเดียว!
โลหิตหนึ่งคำลอยออกมา จากนั้นชายเสียติถึงกับหน้าซีด เขาถอยไปสองก้าวแล้วจึงกระอักโลหิตระลอกที่สอง ตามมาด้วยคำที่สาม
โลหิตสามคำเปลี่ยนกลายเป็นฝนโลหิตตกใส่หวังหลิน!
“เจ้าบัดซบ…” แววตาของชายเสียติถึงกับแดงฉาน แม้พี่ใหญ่เขาจะอยู่ที่นี่ด้วยก็คงไม่สามารถหยุดได้ เขาร้องคำราม กัดปลายลิ้นและพ่นโลหิตใส่หวังหลินดุจเกาทัณฑ์
โลหิตนี้คือแก่นชีวิตของเขา ซึ่งมีค่ายิ่งกว่าโลหิตดั้งเดิมอยู่หลายเท่า จากนั้นเขากรอกตาและสลบลงไปเนื่องจากเสียโลหิตไปมากยิ่ง
ก่อนจะสลบ เขายังคงพึมพำกับตัวเอง
“โลหิตของข้ามีค่ายิ่ง…ครั้งนี้ข้าดูเหมือนจะใช้มากไปหน่อย…ก็เลยหน้ามืด น้องแดง มานวดข้าด้วย…”
ร่างหวังหลินชุ่มไปด้วยโลหิตที่คล้ายกับมีชีวิต เมื่อมันร่อนใส่เขาและแทรกซึมเข้าไปในร่างผ่านรูขุมขน
โลหิตมีอยู่จำนวนมาก ยิ่งแก่นโลหิตชีวิตแล้วยิ่งทำให้เกิดแรงกดดันเกินอธิบายจนปะทุในร่างหวังหลิน พลังบัญชาโบราณของหวังหลินจึงพังทลายและถูกระงับเอาไว้
กระนั้นเพราะพลังบัญชาโบราณถูกระงับ โลหิตจึงหลั่งไหลเข้าไปในร่างตรงเข้าสู่กระดูกและผสานกับไขกระดูก
การผสานกันครั้งนี้ไม่ได้เป็นแค่พื้นที่เล็กๆ เหมือนก่อน มันผสานเข้าด้วยกันในทันที ร่างหวังหลินสั่นเทาและเกิดจุดสีแดงจำนวนมากผุกขึ้นทั่วร่าง โลหิตของเขาเองกำลังเคลื่อนไหว!
ขณะที่โลหิตผสานกับไขกระดูก โลหิตใหม่จึงถูกสร้างขึ้น ขณะที่โลหิตใหม่ ถือกำเนิดมานั้น กลิ่นอายสูงศักดิ์ยิ่งระเบิดออกมาจากร่างหวังหลิน
กลิ่นอายชั้นสูงนี้เสมือนเป็นจ้าวผู้ปกครองโลกใบนี้ แม้แต่โลกเองก็ยังต้องโค้งคำนับเบื้องหน้ามัน!
เปลวเพลิงเก้าสีในดวงตาซ้ายเกิดการเผาไหม้ส่องสว่างและแวบออกมาผ่านเปลือกตา ทว่าในขณะที่มันเผาไหม้ กลิ่นอายชั้นสูงจากไขกระดูกได้ทำให้เปลวเพลิงเก้าสีพังทลายเป็นเปลวเพลิงนับไม่ถ้วน แต่ทั้งหมดนั้นกลับผสานเข้าด้วยกันในเวลาไม่นาน
ปรากฏเป็นเปลวเพลิงสีทองขึ้นในทันที!
เพลิงสีทองนี้บรรจุเต๋าแห่งสวรรค์ แต่มันไม่ใช่เพลิงเต๋า! ด้วยการปรากฏขึ้นมาของเพลิงสีทอง สายฟ้าในดวงตาขวาของหวังหลินจึงส่งเสียงดังลั่น กลิ่นอายจากโลหิตได้ทำให้สายฟ้าพังทลาย สายฟ้าเสริมทั้งเก้าพังทลายไปด้วย!
วินาทีที่สายฟ้าและสายฟ้าเสริมทั้งหมดพังทลาย ปรากฏสายฟ้าสีทองขึ้นหนึ่งสายในดวงตาขวาหวังหลิน!
สีทอง ทุกอย่างเป็นสีทอง! อย่างไรก็ตามสีทองไม่ได้เข้มข้นนัก มันมีอยู่เบาบางมาก แต่นั่นก็มากพอให้คนที่รู้ความลับของสีทองนี้ถึงกับต้องหวาดกลัว!
สีทอง สีของเหล่าเทพ! เทพที่แท้จริง!
เพลิงสีทองปรากฏขึ้นในตาซ้าย สายฟ้าทองแล่นวาบในตาขวา หากหวังหลินลืมตาขึ้นมา เซียนทั้งหมดที่เห็นแววตาคู่นี้คงต้องตกตะลึง!
พวกเขาคงจะรู้สึกถึงแรงกดดันเกินอธิบายกำลังปะทุออกมาจากดวงตาของหวังหลิน!