1543. รับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถอะ

เสียงกรีดร้องของชายเสียสติได้ทำให้เจ้าอสูรโลกันตร์ถึงกับตกตะลึง มันตระหนักได้ว่าชายเสียสติคือคนเมื่อคราวก่อน

หลังจากจำได้ เงาวิญญาณเจ้าอสูรโลกันตร์จึงส่งเสียงคำรามดูน่ากลัว ร่างกายของมันสั่นเทาและคำรามรุนแรงขึ้น

เสียงคำรามทำให้ชายเสียสติหน้าซีดทันทีและถอยร่นด้วยความหวาดกลัว

หากหวังหลินไม่อยู่ที่นี่ เจ้าอสูรโลกันตร์คงทะยานหนีโดยไม่ลังเล แต่ในตอนนี้อีกนิสัยของมันผุดขึ้นมา หลังจากเกิดความกลัว แววตาทื่อๆ ของมันจึงเปลี่ยนไปช้าๆ จากนั้นปรากฏสีหน้าท่าทางดุร้ายขึ้นและคำรามใส่ชายเสียสติ ร่างขนาดใหญ่ผุดขึ้นมาเต็มตัวและพุ่งเข้าใส่!

ชายเสียสติกรีดร้องโหยหวนอีกครั้งและรีบล่าถอย ทว่ายิ่งถอยยิ่งทำให้ เจ้าอสูรโลกันตร์ดูน่ากลัวขึ้น มันกำลังจะเข้าประชิดแล้ว

หนวดขนาดใหญ่สองเส้นเริ่มฟาดไปรอบๆ จนเกิดเสียงกึกก้อง ตอนนี้ เจ้าอสูรโลกันตร์ตื่นเต้นมาก มันหวาดกลัวอีกฝ่ายมาเสมอจนกระทั่งตอนนี้ที่ดู ไม่น่ากลัวอีกแล้ว ความสนุกสนานนี้ทำให้วิญญาณของมันรู้สึกยินดี

ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งคำรามรุนแรงขึ้น เพราะมันใกล้เกินไป หนวดเส้นหนึ่งจึงตีใส่อีกฝ่าย ชายเสียสติส่งเสียงกรีดร้องและถอยร่นเร็วขึ้น

เช่นเดียวกัน เพราะหนวดของมันเข้าไปสัมผัส เจ้าอสูรโลกันตร์จึงสั่นเทาเช่นกัน มันถอยไปเล็กน้อยเพื่อประคองระยะห่างก่อนจะส่งเสียงคำรามดุร้ายเข้าใส่ชายเสียสติ

“น้องแดง รีบเข้า ช่วยข้าด้วย!! เข้าไปให้มันกินเจ้า ข้าไม่อร่อยหรอก อ๊าก!!” ชายเสียสติถึงกับสั่นเทาและรู้สึกหวาดกลัวที่สุด

“คุ้มกัน คุ้มกัน!! นักรบคนไหนก็ได้ออกมาช่วยข้าที!?” ชายเสียสติร้องตะโกนพลางถอยกรูด เขาฟุบอยู่บนพื้นและเริ่มตะเกียกตะกายไปข้างหลังดูน่าเวทนา นี่แสดงให้เห็นว่าเขากลัวเจ้าอสูรโลกันตร์มากมายแค่ไหน

ขณะที่เขากำลังสิ้นหวัง หวังหลินก้าวเข้าไปข้างหน้าและยืนอยู่เบื้องหน้าชายเสียสติ ในยามนี้เขารู้สึกเหมือนหวังหลินคือผู้ยิ่งใหญ่หาที่เปรียบ!

“เจ้าเก่งที่สุด เจ้าทำดีกับข้าจริงๆ ดียิ่งกว่าพี่ใหญ่ของข้าอีก จงหยุดอสูรร้ายตัวนี้ไม่ให้มันมากินข้า ข้ารสชาติไม่อร่อยหรอก อ๊าก…” ชายเสียสติกำลังตื่นตกใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าหวังหลินจะมาปรากฏตัวเบื้องหน้าในช่วงวิกฤตแบบนี้ จึงลืมเลือนไปทุกอย่าง

ในสายตาเขา หวังหลินกลายเป็นคนเดียวที่เขาสามารถพึ่งพาได้

“ข้าจะตอบแทนรางวัลให้เจ้า ข้าจะมอบน้องแดงให้เจ้า ข้าจะมอบน้องเงินให้เจ้า ข้าจะมอบน้องสาวสายรุ้งให้เจ้า ตำหนักของข้ามีสาวงามสี่หมื่นคน ข้าจะมอบ ทั้งหมดให้!!”

หวังหลินไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาและเพียงแค่ยกแขนขวา ส่งคำสั่งออกไปทำให้ เจ้าอสูรโลกันตร์ตกตะลึง ด้วยสติปัญญาอันน้อยนิดของมันจึงไม่เข้าใจเจตนาของ หวังหลินและเริ่มขบคิดอย่างสับสน

กระนั้นขณะที่มันคิดอยู่ ร่างกายพุ่งเข้าหาหวังหลินโดยไม่รู้ตัว มันต้องการเอา หัวใหญ่ยักษ์ไปอ้อนหวังหลิน แต่ในสายตาของชายเสียสติ เจ้าอสูรโลกันตร์กำลังพุ่งตรงใส่หวังหลิน

วินาทีต่อมา อสูรโลกันตร์สัมผัสกับร่างหวังหลิน สีหน้าหวังหลินเปลี่ยนไปและกระอักโลหิต เขาคว้าชายเสียสติและรีบล่าถอย

การถอยของหวังหลินทำให้เจ้าอสูรโลกันตร์ตกตะลึง มันกำลังสงสัยว่าทำไมเจ้านายถึงได้ถอยไป มันรู้สึกว่ายังไม่ได้ชนเข้ากับเจ้านายเลย

อย่างไรก็ตามหวังหลินได้ส่งข้อความออกไปและให้มันฟังคำสั่ง ในความคิดมันคือเจ้านายต้องการเล่นด้วย มันจึงตื่นเต้น ส่งเสียงคำรามและเริ่มพุ่งใส่หวังหลิน ท้องฟ้าเปลี่ยนสีและกลิ่นอายเปลี่ยนเป็นน่าตกตะลึง

“มันมาอีกแล้ว มันมาอีกแล้ว!! มันกำลังจะกินข้า มันไม่ปล่อยข้าไป!” ชายเสียสติกำลังถูกหวังหลินจับเอาไว้และส่งเสียงกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง

หวังหลินผุดสายตาขอโทษอย่างรุนแรงแต่ก็ซ่อนเอาไว้ได้ดีทีเดียว

“นักรบ ช่วยข้าด้วย นักรบ ช่วยข้าด้วย…ข้าจะให้พี่ใหญ่มอบตำแหน่งราชาให้เจ้า ข้าจะให้พี่ใหญ่มอบนางสนมให้ทั้งหมด นักรบช่วยข้าด้วย!”

“อสูรตัวนี้ทรงพลังยิ่ง แม้แต่ข้าก็เทียบกับมันไม่ได้ อสูรตัวนี้ชอบกินคน โดยเฉพาะกับคนมีชีวิต มันจะค่อยๆ เคี้ยวและจากนั้นก็ย่อยลงกะเพาะ หากร่างกายเจ้าบอบบาง มันไม่ใช่เรื่องแย่หรอกเพราะเจ้าจะตายทันที…”

“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือพวกที่ร่างกายไร้เทียมทาน พวกนั้นจะโดนเคี้ยวและย่อยไปหลายพันปีจนกว่าจะตาย!” หวังหลินรีบถอยร่นโดยมีชายเสียสติอยู่ในมือ ทว่าเขาไม่เคยอยู่ห่างจากเจ้าอสูรโลกันตร์และรักษาระยะห่างอยู่เสมอ หนวดของมันอยู่ใกล้พอจนเกือบสัมผัสตัวแล้ว

ระยะห่างกระชั้นชิดนี้ได้ส่งแรงกดดันมหาศาลใส่ชายเสียสติและทำให้เขารู้สึกกลัวถึงขีดสุด

“เราควรทำอะไร เราควรทำอะไร? เจ้าปล่อยให้มันกินเจ้าหรือไม่เล่า? บางทีมันอาจจะอิ่มเกินกว่าจะมากินข้า…” เขาตัวสั่นและกำลังจะร้องไห้ หยาดน้ำตาเริ่มรวมกันอีกครั้ง

หวังหลินเริ่มหัวเราะ “ดูร่างใหญ่ๆ ของมันสิ เจ้าคิดว่ามันจะอิ่มเพียงแค่กินคนเพียงคนเดียวหรือ?”

ชายเสียสติตกตะลึงไปชั่วขณะและมองดูเจ้าอสูรโลกันตร์อย่างละเอียด สีหน้าซีดเผือดทันทีและส่ายศีรษะ

“น่าเสียดาย ข้ามีแค่ระดับบ่มเพาะแต่ไม่มีวิชาที่ใช้เบ่งพลังอำนาจ หากข้ามีวิชาที่ใช้ขับไล่อสูรไปให้ห่าง…” หวังหลินถอนหายใจ

“ใช่ เราควรทำอะไรดี เราควรทำอะไรดี…ข้ากำลังจะตาย ข้ากำลังจะถูกกิน มันจบสิ้น…” ชายเสียสติสั่นเทา แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ข้ากลัวอสูรร้ายตั้งแต่ข้ายังเด็ก โดยเฉพาะอสูรที่ตัวใหญ่ขนาดนี้”

วินาทีนั้นหนวดของเจ้าอสูรโลกันตร์ได้กวาดผ่านใบหน้าของชายเสียสติโดยไม่รู้ตัว ทำให้เขากรีดร้องโหยหวนอีกรอบ

ชายเสียสติมีแววตาส่องสว่างขึ้นและร้องตะโกน “ข้ารู้วิชา ข้ารู้วิชา ใช่แล้ว ข้าฉลาดเกินไป เจ้ารีบเรียนรู้มันให้ไวแล้วค่อยขับไล่อสูร!”

เขาบอกบทร่ายวิชาร่มบรรพกาลเผาดินแดนและทุกอย่างที่เกี่ยวกับวิชานี้ให้กับหวังหลินโดยไม่ลังเล

หวังหลินมีสีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยแต่หัวใจเต้นเร็วดุจรัวกลอง เขาจดจำมันไม่ให้มีผิดพลาดแม้แต่คำเดียวและพิสูจน์อยู่ในความคิด

ยิ่งมั่นใจ ยิ่งเคร่งขรึม บทร่ายนี้แม่นยำมาก มันคือสุดยอดวิชาเต๋าที่แม้กระทั่งอาจารย์ของวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นสองยังไม่สามารถสอนได้และต้องเรียนรู้มันอย่างลับๆ

อย่างไรก็ตามวิชาเต๋านี้เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเรียนรู้ได้ทันที มันจำเป็นต้องปิดด่านบ่มเพาะทำความเข้าใจอยู่หลายปี

หวังหลินใช้แขนซ้ายสร้างผนึก ปรากฏเขตอาคมหลายล้านขึ้นมา ผุดเป็น ร่มบรรพกาลเผาดินแดนฉบับที่ถูกขโมย

ชั่วจังหวะที่ร่มบรรพกาลเผาดินแดนปรากฏขึ้นมา เจ้าอสูรโลกันตร์ผุดสายตาหวาดกลัว สายตาทื่อๆ ของมันไม่อาจเข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นและทำไมเจ้านายถึงใช้เวลาแบบนี้เข้าต่อสู้กับมัน

เมื่อร่มปรากฏ มันพังทลายหายไป หวังหลินรีบถอยโดยมีชายเสียสติอยู่ในมือ “ยังไม่พอ”

“หา? ไม่พอ? ข้ามีเต๋าคันศรทลายสวรรค์ของลี่กวง ข้าจะสอนมันให้เจ้า รีบขับไล่มันเร็วๆ…” ชายเสียสติกำลังเคร่งเครียดและสอนบทร่ายวิชาเต๋าให้แก่หวังหลินทันที

หลังจากกล่าวจบ เขายังดูไม่มั่นใจ ขณะนั้นหนวดของเจ้าอสูรโลกันตร์ปัดป่ายมา อีกครั้ง ชายเสียสติรีบพูดออกไป “ข้าจะบอกวิชาเต๋าสายรุ้งด้วย แต่ข้าไม่บอก อันอื่นแล้ว แม้ข้าจะโดนกลืนไป ข้าก็ไม่บอกเจ้า อ๊าก!”

หวังหลินไม่สามารถกดดันอีกฝ่ายมากเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะวิชาเหล่านี้สำคัญกับเขามหาศาล หวังหลินคงไม่ต้องทำแบบนี้ เขารู้สึกขอโทษมากกว่าเดิมแต่ขณะเดียวกันเมล็ดพันธุ์แห่งเวรกรรมได้ปลูกฝังลงไปด้วย แม้จะดูน่าละอายไปหน่อย หวังหลินจะตอบแทนคืนในอนาคตหลายเท่าแน่!

บนเส้นทางแห่งการฝึกฝน เมื่อตัดสินใจแล้วจะต้องไม่ลังเล นี่คือเส้นทางของหวังหลิน อนาคตที่ชายเสียสติมอบให้เขาจะถูกจดจำไว้ในใจไปตลอดกาล แม้มันจะนำพาหายนะมาให้ในอนาคต เขาก็จะลงไปยังเส้นทางนั้นโดยไม่ลังเล! ทุกอย่างเป็นเพราะเขาเชื่อว่าจะต้องตอบแทนความเมตตาที่ได้รับมานี้ทั้งหมด!

หลังจากจดจำวิชาหอกสายรุ้งและคันศรลี่กวง หวังหลินหยุดทันที เขายกแขนซ้ายขึ้นมาและกดลงใส่เจ้าอสูรโลกันตร์

เสียงดังสนั่นกึกก้อง หวังหลินปล่อยแขนขวาและโยนชายเสียสติไปบนพื้น เขาสะบัดแขนให้หมอกหนาแน่นล้อมรอบเขากับเจ้าอสูรโลกันตร์เพื่อให้ชายเสียสติมองไม่เห็นอะไรเลย

เสียงดังสนั่นดังไปทั่ว ชายเสียสติตกลงบนพื้น มองดูหมอกในอากาศด้วยแววตาตื่นเต้น

“เจ้าไม่ใช่นักรบ เจ้าคือผู้มีพระคุณของข้า พี่ใหญ่ข้าบอกว่าต้องตอบแทนผู้มีพระคุณ หลังจากเจ้าตายจงพักผ่อนให้สบาย ข้าจะตอบแทนเจ้าให้ ดังนั้นได้โปรดหยุดมันที” ชายเสียสติรีบลุกขึ้นและวิ่งไปโดยไม่หันกลับมา

“ผู้มีพระคุณ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย… ข้าจะจดจำเรื่องนี้ไว้และตอบแทนเจ้าคืนแน่นอน…” เขารีบวิ่งเร็วขึ้น พริบตาเดียวก็อยู่ไกลมากแล้ว

ท้องฟ้าส่งเสียงดังสนั่นมากขึ้นแต่คงอยู่ได้ไม่นานนัก สายหมอกพลันหายไป หวังหลินก้าวเดินออกมาและตามชายเสียสติไป

อสูรโลกันตร์ติดตามหวังหลินด้วยท่าทีดุร้าย

ชายเสียสติหันกลับมาและส่งเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวน “มันจบแล้ว มันจบแล้ว…ตอนนี้ข้ากำลังจะถูกกิน…”

เขาหลับตาด้วยความกลัวและกัดฟันแน่น จากนั้นยืดคอออกมาและร้องคำราม “กิน กิน แล้วอย่างไรเล่า? กิน!”

อย่างไรก็ตามหลังจากรออยู่นาน เขาก็ไม่ถูกกิน จึงลืมตาขึ้นมาด้วยความตกตะลึงทั้งที่หวาดกลัว

เขาเห็นอสูรตัวใหญ่ที่ตนเองหวาดกลัวกำลังเผยท่าทีใกล้ชิดและมันกำลังถูไถกับหวังหลิน หวังหลินตีมือขวาใส่มันเบาๆ

“เจ้าทำมันเชื่อง? เจ้า เจ้า เจ้า…เจ้าทำมันเชื่องได้จริงๆ!!” ชายเสียสติแข็งค้างไปชั่วขณะ จ้องมองหวังหลินด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

“พี่ใหญ่พูดว่ามีคนทรงพลังมากมายในหมู่ดาว อสูรตัวนี้น่ากลัวมาก ข้าคิดว่าแม้แต่พี่ใหญ่ก็ทำมันเชื่องไม่ได้ ช่างเก่งกาจ เจ้าต้องรับข้าเป็นศิษย์แล้ว! รับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถอะ!!”