1576. เหตุผล

เขาเห็นท้องฟ้า!

ท้องฟ้าสงบนิ่งไร้ก้อนเมฆหรือกระทั่งสายลม ราวกับภาพสีฟ้าที่แขวนอยู่กลางอากาศ! อย่างไรก็ตามมีหลุมยักษ์อยู่ทางซ้ายของท้องฟ้าแห่งนี้!

หลุมกว้างหลายหมื่นฟุตจนดูน่าตกตะลึงยิ่ง!

ราวกับกระดาษที่ถูกเจาะเป็นรู มีแม้กระทั่งเศษของมันอยู่ตามชายขอบ

ในหลุม เขาเห็นบางอย่างที่มีความหนานับหมื่นฟุต ชิ้นส่วนที่อยู่นอกหลุม มีความยาวหลายแสนฟุต และนั่นคือ…เกาทัณฑ์!

เกาทัณฑ์ดอกนี้แทงทะลุผ่านท้องฟ้าเข้ามาแต่มันติดอยู่ข้างในครึ่งส่วน

ภายใต้ท้องฟ้าแห่งนี้คือพื้นดินอันกว้างใหญ่ที่ไร้ภูเขา มันแบนราบเป็นหน้ากลอง ราวกับมีพลังอันแข็งแกร่งทะลวงผ่านเข้ามาและทำลายที่นี่จนไม่เหลือสิ่งใด…หวังหลินปรากฏตัวขึ้นเหนือพื้นดินและมองตรงไปที่เกาทัณฑ์!

ทั่วทั้งร่างของหวังหลินถึงกับชะงักค้าง กลิ่นอายเย็นวาบโผล่ออกมาจากเกาทัณฑ์และกระหน่ำเข้าใส่บริเวณกลางหน้าผากเขาจนร่างกายสั่นสะท้านรุนแรง

วินาทีนั้นดวงตาซ้ายพลันรู้สึกเจ็บปวดมหาศาล มรดกบัญชาโบราณและความทรงจำข้างในได้ระเบิดออกมาดุจพายุ โลหิตไหลนองจากดวงตาซ้ายของหวังหลินและไหลลงบนเสื้อผ้า

“ลี่กวงยิงตาซ้ายข้า ดวงตาซ้ายที่มีความคิดและความทรงจำของบ้านเกิดข้าทั้งหมดนั่น…” เสียงในความคิดของหวังหลินดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเสียงคำราม

“มอบตาซ้ายมาให้ข้า!!”

ร่างหวังหลินสั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสนและดิ้นรน ฉากเหตุการณ์ในความทรงจำเป็นสิ่งที่เขามิอาจลืมเลือน ในภาพนั้นลี่กวงถือคันศรขึ้นมาด้วยแขนซ้าย รั้งสายด้วยแขนขวา ยิงเกาทัณฑ์ออกไปพร้อมกับเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

เกาทัณฑ์ทะลุทะลวงผ่านอวกาศและเหล่าวิชาโบราณ พุ่งทะลุผ่านศีรษะของเขาและนำเอาดวงตาข้างซ้ายไปก่อนจะหายไปท่ามกลางดวงดาว

หลังจากนั้นสักพักหวังหลินจึงกระอักโลหิต ร่างกายสั่นเทาและล่าถอยไปสองสามก้าวก่อนจะนั่งลงบ่มเพาะอยู่นาน เวลาผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหนจึงพ่นลมหายใจเหม็นออกมา ลืมตาขึ้นมองเกาทัณฑ์ในท้องฟ้าด้วยสีหน้าท่าทางซับซ้อน

‘ตาซ้ายของเย่โม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ มีเพียงแค่เกาทัณฑ์เท่านั้น…’ หวังหลินมองเกาทัณฑ์ เขาต้องยอมรับว่าตนเองเดาถูกเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

นอกจากตาซ้ายของเย่โม่ซึ่งมีกลิ่นอายโบราณและคันศรที่มีพลังเทพแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่สามารถมีพลังต่อต้านได้

นั่นคือเกาทัณฑ์!

หวังหลินมองรอยโลหิตแห้งกรังสีดำบนเกาทัณฑ์ สัมผัสกลิ่นอายโบราณออกมาจากมันได้ โลหิตนี้มาจากตาซ้ายของเย่โม่…

เขาเห็นว่าปลายเกาทัณฑ์ไม่ได้แหลมคมเหมือนนาม แต่กลมมนเหมือนแหวน! มันไม่ใช่เกาทัณฑ์หัวแหลมแต่วงกลมเหมือนผนึก

‘สิ่งล้ำค่าเหล่านี้ต้องถูกซ่อนในสถานที่ที่ไม่มีใครหาเจอ…สมบัติที่เจ้าไม่สามารถใช้ได้จะต้องถูกซ่อนด้วยกลวิธีอันพิเศษ…เมื่อมันถูกค้นพบแล้ว มันจะทำให้เกิดหายนะไปทั้งเผ่าพันธุ์…’

‘เผ่ารอยสักซ่อนมันไว้ได้ดีมาก…’ หวังหลินมองเกาทัณฑ์ในท้องฟ้า เข้าใจหลายอย่างมากขึ้น

ฉากเหตุการณ์หลายอย่างปรากฏขึ้นในใจ เชื่อมต่อเข้ากับความทรงจำของเขาจนก่อเกิดเป็นสถานการณ์กว้างๆ

เย่โม่ได้ใช้วิชาของตัวเองสังหารผู้คนไปมากมาย เกาทัณฑ์ของลี่กวงแทงทะลุผ่านดวงตาข้างซ้ายและชิงมันไป จากนั้นลอยออกไปในอวกาศ เข้าสู่ดินแดนไร้ขอบเขต อันกว้างใหญ่

เกาทัณฑ์ดอกนั้นมีขนาดใหญ่มาก พลังอำนาจข้างในสามารถยิงทะลุดวงตาซ้ายของเย่โม่ได้ อย่าว่าแต่อวกาศเลย ขณะที่มันพุ่งไป ไม่มีสิ่งใดหยุดมันได้ด้วยซ้ำ

ในเวลานั้นไม่มีค่ายกลดินแดนปิดผนึก ขณะที่มันล่องผ่านไปจึงทะลุทะลวงผ่านดาวเคราะห์เซียนหลายดวง ทำให้ดาวเหล่านั้นแตกสลายและหายวับไปไกลโพ้น

อย่างไรก็ตามขณะที่เกาทัณฑ์ล่องไป ดวงตาซ้ายตกอยู่ในดินแดนชั้นในหรือดินแดนชั้นนอก ตกอยู่ในอวกาศอันกว้างใหญ่ไพศาลหรือไปที่ไหนไม่มีใครทราบ

ตอนที่เกาทัณฑ์มาถึงดินแดนชั้นในจึงไม่มีพลังเหลืออยู่มากนัก มันทะลวงผ่านเข้าไปในมิติแยกที่ใครสักคนวางเอาไว้

มิติแยกแห่งนี้คือสิ่งที่หวังหลินเห็นอยู่ตอนนี้

บางทีที่นี่อาจจะมีอสูรและพืชพันธุ์มาก่อน บางทีอาจจะมีเซียนอยู่ที่นี่และ ครั้งหนึ่งเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ทว่าในวันที่เกาทัณฑ์มาถึง มันทะลวงผ่านท้องฟ้า ก่อเกิดเป็นหลุมยักษ์ แต่เนื่องจากพลังส่วนใหญ่ของมันสูญสลายไปแล้ว มันจึงติดอยู่ในหลุมที่มันสร้างขึ้นมาเอง

ขณะที่เกาทัณฑ์ดอกยักษ์ทะลวงผ่านท้องฟ้า จิตสังหารที่เหลืออยู่จึงปลดปล่อยและผสานเข้ากับโลหิตบัญชาโบราณ การผสมผสานกันของพลังสองสายจึงก่อให้เกิดพลังต่อต้านอันน่าตกตะลึง

พลังต่อต้านนี้ไม่ได้สูญสลายไปแต่รวมกันที่ปลายศร จากนั้นถูกผนึกดูดซับไว้ตรงส่วนปลาย กลายเป็นวงแหวนและยิงเข้าหาพื้นดินด้านล่าง

แรกเริ่มวงแหวนนี้เหมือนกันกับปลายเกาทัณฑ์ที่มีขนาดกว้างหลายหมื่นฟุต ทว่ายิ่งวงแหวนเข้าไปไกลขึ้นก็ยิ่งเล็กลงเรื่อยๆ

วงแหวนแทงทะลุพื้นดินและเล็กลงเรื่อยๆ ตามระยะทางใต้พื้นดิน ท้ายที่สุดมันก็มีขนาดเท่ากำปั้นซึ่งเป็นสิ่งที่หวังหลินเห็นตรงประตูหิน

ขณะที่วงแหวนแผ่กระจาย พวกมันเปลี่ยนกลายเป็นพายุพัดเข้าใส่อาณาบริเวณ ภูเขาทั้งหมดพังทลาย แม่น้ำทุกสายเหือดแห้ง ทางน้ำไหลแห้งขอด

มหาสมุทรลอยขึ้นไปในอากาศและสูญสลาย แอ่งน้ำที่เคยเป็นมหาสมุทรพลันหายไปราวกับมีฝ่ามือยักษ์ตบให้เรียบแบน

สัตว์ทั้งหมดตกตาย เลือดเนื้อแตกสลาย บางทีพวกมันไม่มีเวลาแม้แต่จะร้องไห้ก่อนตายเสียด้วยซ้ำ

คงไม่จำเป็นต้องพูดถึงเหล่าพืชพันธุ์ มันเปลี่ยนกลายเป็นเถ้าถ่านและลอยไปกับพายุ

เหล่าเซียนที่อาจจะอยู่ที่นี่ด้วย อาจจะมีสักคน สักหนึ่งสำนักหรือจำนวนมาก…กระนั้นทั้งหมดก็ตายไปในพายุนี้

พายุเข้าปั่นป่วนในโลกและทำลายทุกอย่าง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมโลกนี้ถึงได้เรียบแบนแต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย

โลกนี้ถูกซ่อนไว้ในอวกาศ เนื่องจากพลังเทพจากเกาทัณฑ์จึงไม่มีใครหาเจอ แม้แต่ตอนที่ค่ายกลดินแดนปิดผนึกปรากฏขึ้น ดินแดนชั้นนอกและดินแดนชั้นในสู้รบกันนับครั้งไม่ถ้วน คนจากดินแดนชั้นนอกทำได้แค่คาดเดาตำแหน่งอย่างคร่าวๆ

ซึ่งทำให้เผ่ารอยสักได้เข้ามา…

บางทีเป้าหมายของลูกสาวของราชันย์คือการวางแผนหลอกล่อฉิงหลิน หรือบางทีเป้าหมายที่แท้จริงของนางอาจจะเป็นการค้นหาเกาทัณฑ์ดอกนี้ก็เป็นได้…

หลังจากสลับสับเปลี่ยนไปมาอยู่หลายรอบ เผ่ารอยสักจึงค้นพบโลกที่เกาทัณฑ์ตั้งอยู่ ทว่าพวกเขาพบว่าไม่สามารถสลายพลังต่อต้านได้ ดังนั้นจึงไม่สามารถควบคุมมันได้

พวกเขาผนึกที่นี่ บางทีเผ่าทำลายผนึกอาจจะช่วยเหลือด้วยจนท้ายที่สุดแล้วจึงได้ปล่อยประตูไว้ที่นี่ ประตูแห่งนี้ถูกวางเอาไว้ในจุดอันชาญฉลาด ใช้วงกลมเพื่อสร้างผนึกแรกบนประตู!

พวกเขารอ รอวันที่ราชันย์มาด้วยตัวเองและรับเกาทัณฑ์ดอกนี้ไป…

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลานี้เกิดกลียุคครั้งใหญ่ขึ้น ลูกสาวของราชันย์ถูกฉิงหลินผนึกเอาไว้ในดินแดนวิญญาณปีศาจ เผ่ารอยสักถูกแดนสวรรค์ทั้งสี่ล่าสังหารจนเหลือแต่ซากปรักหักพัง

คนส่วนหนึ่งของเผ่าถูกเหล่าเทพนำมาเป็นทาสและกลายเป็นเผ่าอมตะที่ถูกเลือก…

กลุ่มหนึ่งที่เหลืออยู่ได้มาที่ดาวซูซาคุและเอาตัวรอดที่นี่ ประตูบานนั้นตกอยู่ในมือพวกเขาและถูกฝังไว้ที่นี่ ความจริงค่อยๆ เลือนหายไปและถูกแทนที่ด้วยตำนาน บทหนึ่งที่บอกว่าชั้นสิบเก้าผนึกวิญญาณของบรรพชนเอาไว้

บางทีราชันย์อาจจะเคยมาที่นี่แล้ว เขาต้องการเข้าไปในดินแดนปิดผนึกไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม บางทีนอกจากการสังหารจ้าวดินแดนปิดผนึกแล้ว เขาเองก็อยากจะมาหาเกาทัณฑ์ที่เผ่ารอยสักค้นพบ…

อย่างไรก็ตาม เสียงคำรามจากดินแดนชั้นในได้ทำลายแผนของราชันย์ มันทำให้เขาหวาดกลัวและถูกบังคับให้ออกจากดินแดนชั้นในด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส

เกาทัณฑ์ดอกนี้จึงอยู่มาตลอดเวลาและถูกเผ่ารอยสักผนึกเอาไว้ชั่วกาลนาน แม้กระทั่งหยุนเซว่จื่อก็ยังไม่รู้ความจริง จนหวังหลินมาถึงที่นี่

หวังหลินถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เดามาถูกหรือไม่ ทั้งหมดนี้เชื่อมกันจากสิ่งที่เขารู้ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องจริง…

หวังหลินขบคิดพลางก้าวเท้าไปข้างหน้า เขามาถึงข้างๆ เกาทัณฑ์ที่ครึ่งหนึ่งโผล่ออกมาจากท้องฟ้า หวังหลินดูตัวเล็กมากเมื่ออยู่ข้างๆ ราวกับเอาคนไปเทียบกับภูเขา

เขาสูดหายใจลึกและนั่งลงบนเกาทัณฑ์ยักษ์ ชี้นิ้วใส่คราบโลหิตแห้งกรังและหลับตา ดวงดาวเทพโบราณกลางหน้าผากหมุนอย่างรวดเร็วและจึงเริ่มดูดซับ

เขากำลังจะดูดซับโลหิตจากดวงตาซ้ายของเย่โม่!

โลหิตที่มีพลังปีศาจอันล้ำค่า เป็นพลังที่มีประโยชน์ต่อหวังหลินเป็นอย่างยิ่ง!

ขณะที่ดูดซับไป หวังหลินสะบัดแขนซ้ายเปิดมิติเก็บของ รูปปั้นปีศาจโบราณปรากฏขึ้นมา แขนซ้ายคว้ามันไปด้วยกัน