16. ลูกศิษย์

ภายใต้ดวงตาคู่นั้น หวังหลินรู้สึกว่าไม่มีอะไรเล็ดรอดสายตาของเขาไปได้กระทั่งชายชราราวกับเห็นทุกอย่าง

ชายชราขมวดคิ้ว เขาไม่พบอะไรผิดปกติในตัวหวังหลิน จากนั้นถามขึ้น”หวังหลินเจ้ากลับมาถึงเมื่อไหร่?”

หัวใจของหวังหลินเต้นเร็วขึ้น เขารีบตอบอย่างรวดเร็ว “ศิษย์กลับมาถึงเมื่อคืนนี้ เช้านี้ตอนที่ข้ากำลังจะเริ่มทำงาน ศิษย์พี่หลิวบอกข้าว่าท่านกำลังตามหาข้าอยู่”

ใบหน้าผู้อาวุโสซุนเศร้าหมองโดยไม่มีคำพูด เขาจับตัวหวังหลินยกขึ้น เพียงก้าวเดียวพวกเขาก็หายตัวไปในเมฆสีรุ้ง ปรากฎตัวที่หน้าห้องหวังหลิน

ความเร็วที่มากเกินไปเช่นนี้ทำเอาหวังหลินรู้สึกหายใจไม่ออก แต่โชคดีที่การเดินทางนี้สั้นมาก เมื่อพวกเขามาถึงที่ห้องหวังหลิน ผู้อาวุโสซุนโยนหวังหลินไปด้านข้างและสำรวจห้องด้วยสัมผัสศักดิ์สิทธิ์

“นี่มันอะไร?” ผู้อาวุโสซุนย้ายร่างไปที่เตียงหวังหลินและพบกับขวดน้ำเต้าที่หวังหลินใช้เติมน้ำพุ

หวังหลินมีใบหน้าสงบแต่หัวใจเต้นรัวและพยายามหาคำพูดที่เหมาะสม

ผู้อาวุโสซุนวิเคราะห์มันเป็นเวลานาน จากนั้นเขามองไปที่หวังหลินและพูดขึ้น “หวังหลินเจ้าเอาอะไรเก็บไว้ในน้ำเต้านี้?”

หวังหลินกำลังลองเล่นแบบคนโง่ดู “ผู้อาวุโส น้ำเต้านี้เติมเต็มไปด้วยแร่จากภูเขา น้ำแร่นี้มหัศจรรย์มาก ทุกครั้งที่ศิษย์เหนื่อย พอดื่มมันเข้าไปจากนั้นจึงรู้สึกสดชื่นขึ้นทันที ตอนศิษย์ยังเด็ก ศิษย์ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่บอกว่าของทุกอย่างที่เหล่าเซียนใช้เป็นของที่ดี ศิษย์ไม่คิดว่าแม้แต่น้ำแร่เช่นนี้ยังอัศจรรย์มาก ผู้อาวุโส ถ้าท่านต้องการน้ำแร่นี้ยังมีเต็มสิบโอ่งในบ้านที่ข้าทำงาน แต่ละโอ่งขนาดเท่าบ้านหลังนึง น้ำพวกนี้ศิษย์ตักมาเองกับมือ”

ผู้อาวุโสซุนเปิดน้ำเต้าออกมาและดมกลิ่น ทันใดนั้นท่าทางเขาก็เปลี่ยนไปและพูดด้วยความอยากได้ “ใครบอกเจ้าว่ามันเป็นน้ำแร่? รีบพูดมาว่าเจ้าเจอน้ำเต้านี่ที่ไหน!”

หวังหลินตกใจ เขาถามอย่างไร้เดียงสา “ผู้อาวุโสมีปัญหาอะไรกับน้ำเต้างั้นหรือ? ศิษย์เห็นมันลอยบนแม่น้ำตอนที่กำลังไปตักน้ำ ศิษย์คิดว่ามันดูสวยดีจึงตกมันออกมา”

ผู้อาวุโสซุนหดตาลงและมองหวังหลินให้ละเอียด เขาสัมผัสน้ำเต้าและครุ่นคิด ‘มีพลังจิตวิญญาณจำนวนมากในน้ำเต้านี้ ถ้าคนธรรมดาดื่มเข้าไปก็ไม่สามารถดูดซับพลังจิตวิญญาณได้ มันคงทำได้แค่สดชื่นและหายเหนื่อยเท่านั้น เขาดูไม่เหมือนกำลังโกหกอยู่ น้ำเต้านี้ดูท่าจะเสียของถ้าอยู่กับเขา ถ้าของสิ่งนี้ใช้ทำยาเซียน ผลลัพธ์จะมีประสิทธิภาพมาก’

มีโอกาสสูงที่หญ้าสีฟ้าและดอกไม้ม่วงกลางคืนที่ตายไปจะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับน้ำเต้านี้ อาจจะเป็นศัตรูทางธรรมชาติ เรื่องนี้ต้องมีการทดสอบเพิ่มเติม

เขาหยุดความคิดลง ทันใดนั้นท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปและมองไปที่น้ำเต้าอย่างละเอียด ชายชราขมวดคิ้วและจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่หวังหลิน “หวังหลิน เจ้าโกหกแน่ๆ เจ้ากล้าที่จะโกหกผู้อาวุโสเช่นนั้นหรือ? ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ต้องการอยู่ที่สำนักเหิงยั่วอีกต่อไปแล้วสินะ!”

หวังหลินเผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม เขารีบตอบในทันที “ผู้อาวุโส ศิษย์ไม่ได้โกหกท่าน มีน้ำแร่เต็มสิบโอ่งในบ้านที่ข้าทำงานอยู่จริงๆ”

โดยไม่ต้องให้หวังหลินพูดจบ ผู้อาวุโสซุนก็หัวเราะด้วยความโกรธ “เจ้ายังจะแสดงละครใสซื่อนี่กับข้าอีกหรือ? ข้ากำลังถามเจ้าเรื่องน้ำเต้า น้ำเต้านี่ดูเหมือนพึ่งเด็ดออกมาจากเถาวัลย์ หวังหลิน ข้าให้โอกาสสุดท้ายเพื่อบอกข้ามาว่าเจ้าได้น้ำเต้านี่ที่ไหน ไม่เช่นนั้นข้าจะเตะเจ้าออกจากสำนักวันนี้!”

ใบหน้าของหวังหลินแสดงไปด้วยอารมณ์โกรธ ท่าทีของเขาแสดงว่าจะต่อสู้ด้วยและร้องไห้ขึ้นมา “ข้าทำอะไรผิดถึงได้ถูกขับไล่เช่นนี้? ตั้งแต่มาที่สำนักเหิงยั่วนี่ ข้าทำแต่งานตักน้ำเพื่อเติมโอ่งสิบโอ่งนี้เท่านั้น หลายครั้งที่ข้าพักอยู่นี่อาทิตย์กว่าก่อนจะได้กินอาหาร ถ้าไม่มีมันหวานที่แม่ข้าให้มา ข้าก็คงอดมื้อกินมื้อและตายไปนานแล้ว นี่มันไม่ใช่การฝึกฝน มันเป็นแค่การทรมาน!”

“ข้าใช้เวลาและความพยายามอย่างมากเพื่อตกน้ำเต้าออกจากแม่น้ำ ถ้าท่านต้องการมันก็หยิบกลับไปได้เลย ทำไมท่านต้องมาบอกว่าข้ากำลังโกหก? ว่าน้ำเต้านี้ยังมีเถาวัลย์เพื่อบอกข้าเช่นนั้น? อาจจะมีใครสักคนดึงออกจากเถาวัลย์และโยนลงไปในน้ำก็ได้ ท่านถามข้าเช่นนี้แล้วศิษย์จะไปถามใครเล่า?”

ผู้อาวุโสซุนมองไปที่มันหวานที่ยังหลงเหลืออยู่จากนั้นก็มองน้ำเต้า เขาครุ่นคิดเล็กน้อย ‘ขณะที่ข้าต้องการน้ำเต้านี่เพื่อขโมยสมบัติศิษย์สายนอกและจากนั้นก็ขับไล่เขาออกไปนี่ก็คงน่าขายหน้า มันคงเป็นเรื่องแย่ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของข้าคงย่อยยับและถ้าคนอื่นในสำคัญมาเจอน้ำเต้านี่ข้าอาจจะไม่สามารถปกป้องมันจากการแย่งชิงได้ เด็กคนนี้ยังคงโกหกข้าอยู่ อาจจะมีน้ำเต้าขวดอื่นเช่นนี้อีก ถ้าข้าสามารถได้มันมาทั้งหมด ทักษะสร้างยาของข้าก็จะเข้าไปสู่อีกระดับ’

เช่นได้เช่นนี้ท่าทีเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วอีกครั้งและอุทาน “เจ้ามั่นใจว่ามันไม่ละเอียดจริงๆ เด็กน้อย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าไม่ได้กินอะไรมาทั้งอาทิตย์ จากที่ข้ารู้เรื่องนี้ ข้าจะตกลงกับเจ้า แม้ว่าเหล่าศิษย์สายนอกยังคงเป็นศิษย์ของสำนักเหิงยั่วก็เถอะ!”

หลังจากเขาพูดจบ เขาสังเกตได้ว่าหวังหลินยังเต็มไปด้วยความโกรธ เขาหัวเราะแห้งๆกับตัวเองแต่พูดอย่างใจดี “หวังหลินข้าต้องการน้ำเต้านี่แต่มันคงไม่ยุติธรรมสำหรับเจ้าเท่าไหร่ งั้นเจ้าจะมาเป็นผู้ช่วยข้ามั้ยหละ?”

หวังหลินพึมพำ “ข้าไม่ต้องการเช่นนั้น ผู้ช่วยก็เหมือนกับเป็นคนรับใช้ ถ้าพ่อข้ารู้เข้าว่าข้าได้เป็นคนรับใช้ในสำนัก คงฆ่าข้าตายแน่”

ผู้อาวุโสซุนเกือบจะจัดการด้วยอารมณ์ไปแล้ว เขาต้องการตบพ่อเจ้านี่ให้ตายทันที หลังจากนั้นเขาก็ให้เป็นศิษย์ระดับสอง แต่มันคงต้องการจะเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ ศิษย์ลับพวกนี้คงต้องการเรื่องนี้มาเป็นลำดับแรกสินะ

เขากลืนความโกรธลงไปแล้วฉวยโอกาสพูดขึ้น”ก็ได้ ข้ารับเจ้าเป็นศิษย์ของข้า ข้าจะไปบอกหัวหน้าสำนักก่อน เจ้ากลับไปเก็บของตัวเองจากนั้นมารอข้าที่สวน” เขาพับแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินออกจากห้องหวังหลิน เพียงก้าวเดียวก็ปรากฎเมฆขึ้นมุ่งหน้าไปที่สำนักใหญ่

เมื่อผู้อาวุโสซุนจากไป หวังหลินก็แสดงใบหน้าด้านมืด เหยียดยิ้มในใจ ‘เจ้าแก่นั่นคิดไม่ซื่อจริงๆด้วย เขารับข้าเป็นศิษย์แต่ความจริงคือเขาแค่ต้องการน้ำเต้าเพิ่ม”

หวังหลินครุ่นคิดก่อนจะเริ่มหัวเราะ ด้วยความคิดนี้เขามีน้ำเต้าเยอะแยะบนภูเขา ที่ต้องทำแค่เอาน้ำไปจุ่มในลูกปัดแล้วใส่ไว้ในนั้น แต่นั่นก็ทำให้เขากลายเป็นศิษย์สายใน ต้องขอบคุณโอกาสนี้ เขาได้เริ่มต้นฝึกเซียนเสียที

หลังคิดได้เช่นนั้นหัวใจก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาเก็บของลงกระเป๋าแล้วทิ้งมันหวานไว้ให้จางฮู่ จากนั้นเดินอย่างสบายๆไปที่ลานกลางของผู้อาวุโสซุน

เวลานี้เขาไม่ได้ประกาศว่าเขามาถึงแล้วและเดินตรงเข้าสู่ลานกลางทันที ศิษย์ชุดขาวผู้นั่งอยู่บนยอดต้นไม้ต้นหนึ่งไม่ได้หยุดหวังหลิน เขาพึ่งได้รับข่าวใหม่ว่าผู้อาวุโสซุนได้รับหวังหลินเป็นศิษย์ เด็กหนุ่มหัวเราะและพูดกับตัวเอง “อาจารย์ขยะรับศิษย์ขยะ นี่ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันดีจริงๆ”