1614. ประทับเวรกรรม
ณ มิติว่างอันมืดมิด แสงโลหิตกะพริบเป็นเวลาหลายสิบปี ทว่าแสงนี้กลับเบาบางลงราวกับหายไปอีกไม่ช้า
แม้กาลเวลาจะผ่านไปก็ไม่มีใครสังเกตมัน ไม่รู้ว่ากาลเวลาที่นี่ดำเนินไปอย่างไร
มีแต่ความสงบเงียบและนิ่งเรียบ
จนกระทั่งในวันนี้ชายหนุ่มผมขาวได้ลืมตาตื่นขึ้น
วินาทีที่ลืมตาขึ้นมา สายฟ้าดังสนั่นกัมปนาทขึ้นในมิติว่าง แรกเริ่มสายฟ้าไม่ได้รุนแรง แต่ในไม่นานมันก็ถึงขีดสุดและสามารถสั่นคลอนโลกใบนี้ได้
สายฟ้าดูเหมือนอยากจะฉีกกระชากมิติว่างอันมืดมิดแห่งนี้และพุ่งออกไป สายฟ้ารุนแรงขึ้นและดังกึกก้องไปทั่วมิติว่าง
สายฟ้าดุจเกลียวคลื่นและก่อเกิดอสรพิษสีเงินนับไม่ถ้วนจนส่องสว่างในมิติว่าง พวกมันเปรียบเสมือนตาข่ายยักษ์เข้าห่อหุ้มทั้งมิติแห่งนี้
สายฟ้าและเสียงดังลั่นกะพริบวูบวาบราวกับรอคอยให้ราชาของพวกมันปรากฏ เสียงสายฟ้าดังคำรามอย่างตื่นเต้นเพราะในที่สุดราชาของพวกมันก็ตื่นขึ้นมาแล้ว!
ประกายแสงดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกะพริบวูบวาบ พวกมันยินดีต้อนรับราชาด้วยเช่นกัน!
พายุเพลิงปรากฏขึ้นภายในพายุสายฟ้า เปลวเพลิงมีเก้าสีและหมุนวนอยู่ในมิติว่าง เผาไหม้อย่างน่ากลัว เปลวเพลิงเก้าสีหมุนวนและจากนั้นเก้าสีก็เปลี่ยนกลายเป็นหนึ่ง
เปลวเพลิงมหึมาและแผ่กระจายโดยมีชายหนุ่มผมขาวเป็นจุดศูนย์กลาง มันเผาไหม้สว่างเจิดจ้าและดูเหมือนจะเอาแข่งขันกับสายฟ้าและประกายแสง
เปลวเพลิงลุกโชนราวกับต้อนรับราชาของมัน!
ราชาแห่งสายฟ้าและเปลวเพลิงมหึมาคือ ชายหนุ่มผมขาว เขาคือหวังหลิน!
ดวงตาซ้ายของหวังหลินมีเปลวเพลิง ดวงตาขวามีสายฟ้า แววตาเต็มเปี่ยมด้วยความรู้แจ้งแต่กลับซ่อนความโศกเศร้าส่วนลึกในการตื่นจากความฝัน
ความฝันนี้ยาวนานมากกว่าเจ็ดสิบปี เจ็ดสิบปีไม่ถือว่าเป็นความฝันแต่เป็นอีกหนึ่งชีวิต แม้ชีวิตนี้เป็นชีวิตที่เขาสร้างขึ้นด้วยเต๋าแห่งการหลอกลวงใส่ตัวเองก็ตามที
ชั่วจังหวะที่ตื่นขึ้นมา ในแววตาแฝงความสับสน แขนซ้ายถือแขนขวาของ เหลียนต้าวเฟยและทิ้งประทับฝ่ามือสีทองเอาไว้
ผ่านไปสักพัก ขณะที่สายฟ้าและเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ แววตาสับสนของหวังหลินก็ได้ถูกบังคับให้หายไป แทนที่ด้วยความเย็นเยียบและความมุ่งมั่นพร้อมจิตสังหารหลังจากที่นึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น!!
‘ราชันย์ ปรมาจารย์ซูเฉินและพวกนางสนมจักรพรรดิเทพเหล่านั้น…ข้าหวังหลิน ตื่นขึ้นแล้ว!’
หวังหลินเต็มไปด้วยแววตาเย็นเยียบ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นมามองมิติว่างด้านนอก แสงโลหิต
‘ข้าฝึกเซียนมากกว่าสองพันปี วันนี้ข้าจะสร้างประตูดับสูญและกลายเป็น เซียนขั้นที่สาม!’ หวังหลินชี้ไปด้านหน้า
‘แก่นแท้สายฟ้า!’
สายฟ้าสวรรค์พัวพันกับแสงสายฟ้านับไม่ถ้วน พริบตาเดียวสายฟ้าทั้งหมดจึงได้รวมตัวกันกลายเป็นก้อนสายฟ้านิรันดร์ มันลอยอยู่นอกแสงโลหิต ขณะเดียวกันอักขระสายฟ้าในตาขวาของหวังหลินได้พุ่งออกมาผสมผสานกับสายฟ้านิรันดร์ ข้างนอก
ก่อเกิดเป็นประทับสายฟ้าสวรรค์นิรันดร์!
นี่คือประทับสายฟ้า! สายฟ้าเสริมทั้งเก้ารูปแบบหมุนวนรอบอยู่เก้าครั้งก่อนจะผสานเข้าด้วยกันกลายเป็นประกายแก่นแท้สายฟ้า!
นาทีที่แก่นแท้สายฟ้าก่อตัวขึ้นมา มิติว่างกำลังจะล่มสลาย พลังจากประทับสายฟ้ามากพอจะทำลายมิติแห่งนี้ กระทั่งมิติว่างเกิดการสั่นสะเทือนและมีระลอกคลื่นแพร่กระจายจนทำให้พื้นที่รอบด้านบิดเบือน
กลิ่นอายน่ากลัวโผล่ออกมาจากสายฟ้า กลิ่นอายทรงพลังที่สุดซึ่งมากพอจะทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสี มันคือสายฟ้า สายฟ้านิรันดร์ไร้เทียมทาน!
คนที่สามารถควบคุมสายฟ้านี้ได้จึงถือว่าเป็นเทพสายฟ้าของจริง!
แรงกดดันของเซียนขั้นที่สามโผล่ออกมาจากประทับสายฟ้าและห่อหุ้มพื้นที่ เพียงแค่พลังจากสายฟ้านี้ก็มากพอจะสั่นคลอนเซียนขั้นสวรรค์ดับสูญระดับต้นได้แล้ว!
หลังจากสายฟ้าผสานเข้ากับสายฟ้าเสริม มันจึงก่อเกิดเป็นรูปร่างปั่นป่วน มันดูไม่เหมือนประกายสายฟ้าอีกแล้วแต่เป็นก้อนปั่นป่วนแทน
ก้อนแก่นแท้ปั่นป่วนจากจุดแรกเริ่มของกาลเวลาในโลกนี้จึงกลายมาเป็นแก่นแท้สายฟ้า!
มันไม่มีสี มันล้อมรอบแสงโลหิตและหมุนรอบหวังหลินอย่างช้าๆ แขนขวาของหวังหลินชี้ออกไปอีกครั้ง
“แก่นแท้เพลิง!”
น้ำเสียงหวังหลินเต็มไปด้วยความเย็นเยียบ เปลวเพลิงไร้ขอบเขตพรั่งพรูขึ้นมา แสงเก้าสีเปลี่ยนกลายเป็นหนึ่งเพื่อเป็นเพลิงไร้ลักษณ์ ทว่าขณะที่เพลิงไร้ลักษณ์ เผาไหม้ เจตนาแห่งเต๋าปรากฏขึ้นภายใน
เปลวเพลิงระงับเพลิงไร้ลักษณ์และกลายเป็นเต๋าเพลิง ยามที่เปลวเพลิงพรั่งพรู กลิ่นอายแก่นแท้เพลิงอันสมบูรณ์จึงปะทุขึ้นมา
เปลวเพลิงทั้งหมดในมิติว่างรวมกันอย่างบ้าคลั่ง ก่อเกิดเป็นอักขระเปลวเพลิงที่สร้างขึ้นจากเมล็ดอัคคีนับไม่ถ้วนและปรากฏเบื้องหน้าหวังหลิน
อักขระเปลวเพลิงดูสมจริงมากแต่มันคือภาพลวงตาที่พร่ามัว ราวกับมีกลิ่นอายนับไม่ถ้วนอยู่รอบๆทำให้มันดูบิดเบือน แต่รัศมีความร้อนที่แผ่ออกมากลับร้อนมากพอจนเผาทำลายเซียนขั้นสวรรค์ดับสูญระดับต้นได้ทีเดียว!
สายฟ้าและเปลวเพลิงที่สมบูรณ์แบบ!
เพียงแค่สองแก่นแท้นี้ก็มาพอให้หวังหลินโจมตีเปิดประตูดับสูญและสังหารเซียนทุกคนที่ไม่ได้บรรลุขั้นสูงสุดของสวรรค์ดับสูญได้แล้ว!
“เวรกรรม ปรากฏ!” แววตาเย็นเยียบของหวังหลินหายไปและถูกแทนที่ด้วยการรำลึกถึงอดีต กลิ่นอายแห่งมหาบัณฑิต ซึ่งเป็นอีกตัวตนที่เขาไม่เคยปลดปล่อยออกมาด้านนอกความฝัน กำลังแพร่กระจาย
กลิ่นอายนี้ไม่ใช่สิ่งที่เซียนมีได้ แม้กระทั่งมหาบัณฑิตที่ได้กลายเป็นเซียนก็ไม่สามารถรักษากลิ่นอายนี้ได้ บนเส้นทางแห่งการฝึกฝน บนโลกที่ความอ่อนแอกลายเป็นเหยื่อของความแข็งแกร่ง ทั้งหมดได้เปลี่ยนไปแล้ว ราวกับลืมการเข้าใจโลกไปเสียใหม่
มีเพียงการใช้เต๋าแห่งความฝันเท่านั้นหวังหลินจึงจะสามารถเก็บกลิ่นอายมหาบัณฑิตหลังจากตื่นขึ้นมาได้ เมื่อเขาเอ่ยคำพูดเหล่านั้น กลิ่นอายจึงปะทุขึ้นมา
แก่นแท้แห่งเวรกรรมเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่มันรวมในแขนขวาของหวังหลิน เมื่อเขาคลายฝ่ามือออกมันจึงเป็นเหตุแห่งกรรม และเมื่อเขาปิดฝ่ามือมันจึงเป็น ผลแห่งกรรม! ฝ่ามือขวาจึงกลายเป็นวิชาที่สี่!
ประทับเวรกรรม!