18. ขวดน้ำเต้า
หวังหลินเดินออกไปจากสวนอย่างไร้คำพูด ชุดแดงของเขาดูเด่นสะดุดตาเหล่าศิษย์สายนอกเอามากๆ ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา อย่างไรก็ตามหลังจากที่พวกเขามองดูใกล้ๆและสังเกตได้ว่าใครเป็นคนใส่มัน แต่ละคนต่างเปลี่ยนท่าทีไปอย่างประหลาดและดูอิจฉามากขึ้น
“ข้าได้ข่าวมาว่ามีคนได้กลายเป็นศิษย์สายในและนั่นเป็นเขา! คนที่กลายเป็นศิษย์สายนอกด้วยการพยายามฆ่าตัวตาย เขาได้ใช้วิธีอะไรในตอนนี้กันนะ?”
“เจ้าต้องการถามไหม? ข้าพูดแค่ว่าเขาต้องใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ผู้อาวุโสรับเป็นศิษย์ คนเช่นนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง”
“ใช่แล้ว ดูใบหน้าโง่ๆนั่นสิ แม้เขาจะกลายเป็นศิษย์สายในเขาก็ยังอยู่ขั้นล่างสุด การฝึกเซียนใครว่ามันเป็นเรื่องง่าย?”
“นั่นมันเศษขยะ ไม่ว่าจะเป็นศิษย์สายใน พวกเราไม่ควรจะไปใส่ใจ ขยะยังไงก็คือขยะ ไม่ว่ามันจะไปทางไหน มองลงมาก็เป็นเช่นนั้นอยู่ดี”
“บ้าที่สุด!!! ข้าเป็นศิษย์สายนอกมาสี่ปีไม่เคยเห็นใครหน้าไม่อายอย่างนั้น โลกนี้โหดร้ายจริงๆ ทำไมผู้อาวุโสถึงสนใจเขาด้วย ข้าแข็งแกร่งกว่าเขาแต่ยังคงได้เป็นแค่ศิษย์สายนอก”
“เจ้าแค่อยู่มาสี่ปีหรือ? แต่ข้าอยู่มาสิบสองปีแล้วใช้ความสามารถของตัวเองค่อยๆปีนขึ้นไป ดูสิว่าเขาหยิ่งยังไง ฮึ่ม พวกศิษย์สายในต่างแข็งขันกันอย่างน่ากลัว พวกเรามารอดูโชว์โง่ๆเถอะ”
คำพูดดูหมิ่นต่างๆเข้าหูหวังหลิน เขาหมายตาทุกๆคนด้วยสายตาเย็นชา เขารู้ว่ายังแข็งแกร่งไม่พอแต่สักวันนึงเขาจะแข็งแกร่งขึ้นและกลับมาแก้แค้นคนเหล่านั้นเอง
ไม่นานนักเขาก็มาถึงประตูตะวันออก เดินตรงไปที่ถนนสายเล็กจนไปถึงน้ำแร่ธรรมชาติ เขาเอามือจุ่มลงไปและล้างหน้าทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้น จากนั้นเขายังกินน้ำที่ใสสะอาดของน้ำแร่ก่อนจะนั่งลงและเริ่มคิด
ผู้อาวุโสซุนนั่งบนต้นไม้ใกล้ๆส่งเสียงสาปแช่ง “เด็กเวร มันพูดว่าจะออกมาหาน้ำเต้า ข้าไม่เชื่อจริงๆว่ามันจะนั่งรอให้น้ำเต้าบินเข้ามาหา”
หลังจากหวังหลินออกไป ทันใดนั้นผู้อาวุโสเริ่มประกบเขาเพื่อดูว่าหวังหลินเจอน้ำเต้านี้ได้ที่ไหน แต่ทว่าเขาไม่คาดคิดว่าหวังหลินจะนั่งลงและเริ่มฝึกรวบรวมพลังปราณ
พลังปราณที่นี่หนาแน่นกว่าในห้องของเขาแต่มันก็ไม่เท่ากับในสวนสมุนไพร จากความเข้าใจของเขา ขั้นรวบรวมปราณเป็นแค่การรวบรวมพลังได้มากเท่าไหร่ยิ่งดีในร่างกายเท่านั้น ขณะทีหวังหลินทำได้แค่ดูดซับได้เล็กน้อยในตอนนี้ เขาค่อยๆซึมซับหลิงชีเข้าไปอย่างใจเย็น
หวังหลินคิดว่าถ้าเขาค่อยๆซึมซับพลังปราณทีละน้อยสุดท้ายเขาก็สำเร็จวิชาได้เช่นกัน จริงๆแล้วหวังหลินเดาถูกต้อง ขั้นรวบรวมปราณเป็นแค่การนำพลังปราณเข้าสู่ร่างกายเพื่อสร้างรากฐานที่ดีสำหรับอนาคต
หวังหลินฝึกการหายใจจนถึงบ่าย จากนั้นก็ลุกขึ้นและยืดเส้นยืดสาย เขายังไม่รู้สึกเหมือนมีแมลงอะไรไต่ตามร่างกาย เขายืนอยู่ถัดจากแหล่งน้ำธรรมชาติและคิดว่าอาจารย์ซุนต้องการให้เขาออกมาอย่างไม่มีเหตุผล ผู้อาวุโสต้องแอบตามมากับเขาใกล้ๆนี้แน่นอน
เขาลูบท้องตัวเองและเดินกลับไปที่สำนักทันที ผู้อาวุโสซุนระเบิดด้วยความโมโห เขารอมาทั้งเช้าแต่กลับไม่ได้อะไรกลับมาได้แต่บ่นพึมพำ “เด็กเลว ตาแก่คนนี้จะเล่นเกมของเจ้า ถ้าเจ้าไม่สำเร็จในหนึ่งวัน อย่างนั้นข้าจะรอหนึ่งเดือน ถ้าหนึ่งเดือนไม่พอข้าก็แค่รออีกหนึ่งปี ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่มีน้ำเต้าอันอื่น”
หลังจากพูดจบเขาก็กลับไปที่สวนสมุนไพรก่อนหวังหลินมาถึง
ไม่นานนักหวังหลินก็เดินกลับมาถึง ซุนต้าซื่อลูบเคราตนเองและถามขึ้น “ศิษย์เอ๋ย เจ้าได้หาน้ำเต้าเจอไหมในเช้านี้?”
หวังหลินถอนหายใจและส่ายหัวตัวเอง “ท่านอาจารย์ ศิษย์รออยู่ที่น้ำพุตั้งแต่เช้าแต่กลับไม่เห็นน้ำเต้าเลย ข้าจะรอดูตลอดบ่ายก็ได้แต่ข้าคิดว่าคงไม่มีโชคพอที่จะได้อีกอันหรอก”
อาจารย์ซุนคิด ‘เจ้าปิดตาฝึกสมาธิตลอดช่วงเช้า แม้น้ำเต้าจะลอยมาหาเจ้าก็ไม่มีทางเห็นมันหรอก!’ แต่อาจารย์ซุนกลับยิ้มและพูดว่า “ดีมากๆ หวังหลินมากินอะไรก่อน แล้วค่อยออกไปหาในช่วงบ่าย”
หวังหลินตอบรับเสียงนั้น เขาเดินเข้าไปในห้องตัวเอง เห็นจานอาหารมีทั้งเนื้อและผัก เขากินเสียจนเต็มคราบและนอนหลับไปบนเตียงสักพัก
อาจารย์ซุนโผล่ขึ้นมาราวภูติผีมองมาที่หวังหลิน ใบหน้ามืดทะมึนและคิดว่า”ข้าไม่กล้าใส่ยาพิษลงในอาหารเจ้าเพราะว่ากลัวคนอื่นจะรู้ แต่ข้าใส่สมุนไพรที่ทำให้เจ้าซึมซับหลิงชีได้ยากขึ้น ด้วยความไร้พรสวรรค์ของเจ้ากับสมุนไพรข้า เจ้าไม่มีทางถึงรวบรวมปราณขั้นสามตลอดชีวิตแน่นอน เจ้าต้องอยู่ในอุ้งมือข้าตลอดไป!!”
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นหวังหลินก็ตื่นขึ้นมา เขาจัดแจงเสื้อผ้าและเดินออกจากประตูเพื่อไปฝึกวิชาต่อที่น้ำพุ เขาฝึกจนพระอาทิตย์ใกล้จะตก เขาไม่ได้พูดอะไรและเดินเข้าไปในป่าบนภูเขา
อาจารย์ซุนที่อยู่บนต้นไม้ก็ตามเขาไปทันที
หวังหลินเดินช้าลงและมีทิศทางแน่นอน ทันใดนั้นท่าทีของเขาก็รู้สึกยินดี เมื่อมาถึงเถาวัลย์ที่เต็มไปด้วยน้ำเต้า หวังหลินเลือกน้ำเต้าที่ดูดีที่สุดออกมาจากนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากหวังหลินไปแล้ว อาจารย์ซุนมีท่าทีงุนงง ไม่ว่าจะมองยังไงน้ำเต้านี้ก็ดูปกติดี เขาหยิบติดตัวมาสองสามอันและหายตัวไป
หวังหลินเดินตามถนนและได้กลับมาถึงสำนักในเวลาไม่นาน เขาไม่สนใจคำพูดของศิษย์คนอื่นๆ หลังจากเข้ามาในสวนสมุนไพร หวังหลินก็เห็นอาจารย์ซุนมีใบหน้าบูดบึ้งจ้องมาที่เขา
เขายื่นน้ำเต้าให้กับผู้อาวุโสอย่างสุภาพและพูดขึ้น “ท่านอาจารย์ ข้าโชคดีได้สิ่งนี้ในช่วงบ่าย มันดูดีมาก แม้ว่าข้าจะไม่เจออะไรแถวน้ำแร่ธรรมชาติ แต่ข้าเดินไปรอบๆภูเขาและเจอพวงน้ำเต้าเยอะมาก น้ำเต้าชิ้นนี้ช่างดูคล้ายกับที่ข้าได้มาคราวก่อน อาจารย์มันเป็นเช่นไรบ้าง?”
อาจารย์ซุนใกล้จะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แต่เขาก็ยิ้มกลับอย่างอดทน รับน้ำเต้ามาและโยนมันทิ้งไว้ด้านข้างโดยไม่ได้ตรวจสอบจากนั้นเขาก็พูดกับหวังหลิน คำต่อคำ”ข้าต้องการน้ำเต้าที่เต็มไปด้วยพลังปราณเหมือนก่อนหน้านี้ เจ้าไม่ต้องเอาน้ำเต้าป่าไร้ประโยชน์นี้มาให้ข้าหรอก!!”
เขาตะโกนมาด้วยความผิดหวัง เขาคิดว่าตัวเองใช้เวลาทั้งวันไปกับการตามเด็กคนนี้แต่กลับได้แค่น้ำเต้าขยะกลับมา
เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว จากนั้นเขาจบลงด้วยการแผดเสียงคำสุดท้าย เขาเสียเวลาทั้งวันเพื่อติดตามเด็กคนนี้และโดนมันหลอก เขาได้ลองหยิบและทดสอบดูสองสามอันแล้วว่ามันเป็นแค่น้ำเต้าธรรมดา