1883. ทรยศแคว้นกระทิงสวรรค์!

“ผู้น้อยไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนได้รางวัลสองอย่างและข้าได้เกราะธาตุเพลิงเพียงอย่างเดียว!” หวังหลินไม่ได้เสียมารยาทเลย เขาไม่ใช่ตัวคนเดียว เขาเป็นถึงผู้อาวุโสของสำนักมหาวิญญาณ

ทำให้เขายอมรับไม่ได้ แม้อีกคนจะเป็นถึงจ้าวสำนักกุ้ยยี่ เขาก็ยังคงตั้งคำถามได้

“ระดับบ่มเพาะของเจ้าต่ำที่สุด ดังนั้นแค่เกราะชิ้นเดียวก็พอแล้ว การตัดสินนี้ร่วมกันกับทั้งสำนักกุ้ยยี่และสำนักมหาวิญญาณ เจ้าไม่ต้องเข้าใจ แต่เจ้าต้องยอมรับ หากเจ้าไม่ชอบเกราะธาตุเพลิง ข้าจะริบมันคืน” น้ำเสียงทรงอำนาจดังกึกก้องอีกครั้ง เกราะเพลิงที่ลอยอยู่เปลี่ยนกลายเป็นทะเลเพลิงและกลับคืนสู่โถงหลัก

หวังหลินมองไปที่โถงหลักและเอ่ยขึ้น “ในเมื่อนี่เป็นการตัดสินจากทั้งสองสำนัก ท่านมีอะไรพิสูจน์หรือไม่?”

หลังจากหวังหลินเอ่ยขึ้นมา ลำแสงน่ากลัวสายหนึ่งโผล่ออกมาจากโถงหลัก ภายในมีเรือนผมสีขาวระเบิดออกมาปรากฏเป็นร่างผู้หนึ่ง

ร่างคนผู้นี้คือบรรพชนกระทิงเขียว!

“เรื่องของรางวัลมันมีเหตุผลของมันอยู่ ข้าจะไม่เปลี่ยนแปลง หากหวังหลินไม่รีบตอบตกลง ข้าถือเป็นข้อพิสูจน์!”

หวังหลินจ้องมองภาพฉายของบรรพชนกระทิงเขียว เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ร่างอวตารแต่เป็นประทับสัมผัสวิญญาณ

“ข้อพิสูจน์ได้ให้เจ้าแล้ว ก้าวถอยกลับไป!” จ้าวสำนักกุ้ยยี่เอ่ยเสียงเย็นเยียบออกมาจากโถงหลัก

หวังหลินเผยท่าทีนิ่งเฉย หากเรื่องนี้เป็นการตัดสินใจระหว่างสำนักกุ้ยยี่และสำนักมหาวิญญาณจริง เช่นนั้นมันก็เป็นการตัดสินที่ไม่ยุติธรรมมาก หวังหลินคงไม่ต้องกังวลเรื่องข้อตกลงของบรรพชนกระทิงเขียว

หวังหลินขบคิดอย่างเงียบๆและไม่พูดขึ้นอีกพลางยืนอยู่ตรงนั้น เขาทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่รู้สึกเจ็บปวดใจอันใดที่เกราะธาตุเพลิงถูกริบคืนไป

“ข้าจะเปิดใช้งานค่ายกลที่ไม่ได้เปิดมานานเพื่อส่งเจ้าไปยังแคว้นมารเขียว ก่อนที่พวกเจ้าจะจากไป จงทิ้งวิญญาณชีวิตส่วนหนึ่งเอาไว้ เมื่อทำผลงานให้เสร็จสิ้น ข้าจะเคลื่อนย้ายพวกเจ้ากลับมา!”

หลังจากได้ยินเรื่องวิญญาณชีวิต หวังหลินหรี่ตาแคบ ข้อดีคือการสามารถเคลื่อนย้ายกลับมาได้ ข้อเสียคือเขาจะไม่เป็นอิสระ คนอื่นคงรู้หมดว่าเขาอยู่ไหน

หยุนยี่เฟิงเป็นศิษย์ของสำนักกุ้ยยี่ ดังนั้นจึงใช้มือแตะกลางหน้าผากโดยไม่ลังเล ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย วิญญาณขนาดหนึ่งกำมือโผล่ออกมากลายเป็นก้อนทรงกลมทะยานเข้าหาโถงหลัก

ขอบเมฆาลังเลอยู่ชั่วขณะแต่ก็ไม่ปฏิเสธ เขาแยกวิญญาณชีวิตออกมาและส่งไปที่โถงหลักเช่นกัน

ส่วนถังเจีย นางขบคิดเล็กน้อยและกัดฟันแน่น นางไม่ยอมเสียการพัฒนาสำนักของนางไปอย่างเด็ดขาด คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องจำเป็นนี้ ไม่เช่นนั้นนางคงไม่สามารถเคลื่อนย้ายกลับมาจากแคว้นมารเขียวได้

ทั้งสามคนส่งวิญญาณชีวิตออกไป เหลือเพียงแต่หวังหลินเท่านั้น

หวังหลินครุ่นคิดเงียบๆ อยู่นาน เขามองโถงหลักและพูดขึ้น

“ข้าขอปฏิเสธที่จะทำเรื่องนี้ ข้าต้องกลับไปสำนักมหาวิญญาณเพื่อเจอกับบรรพชนก่อนที่จะตัดสินใจ! ลาก่อน!” หวังหลินพูดขึ้นมา ก้าวถอยไปช้าๆ และกำลังจะจากไป

“เจ้าจะไปก็ได้ แต่จงทิ้งเกราะวิญญาณเอาไว้!” น้ำเสียงทรงอำนาจดังกึกก้อง ควันสีดำปกคลุมทั่วฟ้าจนกลายเป็นมือยักษ์พุ่งเข้ามาหาหวังหลิน

แววตาหวังหลินเย็นเยียบ ความคิดหลายอย่างแล่นผ่านในหัว ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจว่าอะไรเป็นต้นเหตุ

ท่าทีที่เปลี่ยนไปของบรรพชนกระทิงสวรรค์และสำนักกุ้ยยี่ทำให้เขาเข้าใจได้ยาก มีบางอย่างที่หวังหลินไม่รู้กำลังจะเกิดขึ้น

เขารู้สึกว่าถึงแม้จะส่งเกราะวิญญาณให้ไป การจะออกไปจากสำนักกุ้ยยี่คงเป็นเรื่องยาก หากไม่เพิ่มระดับบ่มเพาะจากเกราะวิญญาณ หวังหลินคงตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

ความรู้สึกนี้รุนแรงมาก ความจริงแล้วหวังหลินไม่ได้ต้องการเก็บเกราะวิญญาณไว้กับตัวเอง แผนการเดิมของเขาคือการทำเงื่อนไขสามอย่างให้สำเร็จลุล่วงเพื่อตอบแทนของขวัญทั้งสามอย่าง จากนั้นก็ทิ้งเกราะวิญญาณและจากไปคนเดียวได้

เพราะของชิ้นนี้ไม่ได้เป็นของเขา แต่เป็นของแคว้นกระทิงสวรรค์

อย่างไรก็ตาม เหตุการเปลี่ยนแปลงอันแปลกประหลาดนี้ทำให้หวังหลินระมัดระวังอย่างยิ่ง เขาไม่รู้ว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นในแคว้นกระทิงสวรรค์ช่วงครึ่งปีที่เขาอยู่ในทุ่งยอดนภา!

เมื่อไม่มีข้อมูล เขาจึงไม่ยอมให้เอาเกราะวิญญาณไปได้ ด้วยเกราะวิญญาณชุดนี้เขายังมีพลังเล็กน้อยพอจะเอาชีวิตรอดได้ แต่หากไม่มีมัน เขารู้สึกเหมือนตกลงไปในขุมนรก!

‘เรื่องนี้เริ่มตอนที่ข้ามาที่สำนักกุ้ยยี่ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตัดสินไม่ยุติธรรม หากข้าพูดขึ้นมา ข้าคงตกลงไปในกับดัก หากข้าเงียบก็จะมีเรื่องวิญญาณชีวิต…พวกมันบังคับให้ข้าต้องปฏิบัติตาม!’

‘ท้ายที่สุด ทุกอย่างในวันนี้มุ่งเป้ามาที่ข้า!’

‘ที่นี่มีปัญหา!! สำนักกุ้ยยี่รู้ตัวตนของข้า รู้ว่าข้ามาจากโลกถ้ำและรู้ว่าข้าเกี่ยวข้องกับซวนลั่ว พวกเขาก็ยัง…’ หวังหลินไม่เข้าใจและไม่มีเวลาทำความเข้าใจ ระหว่างการทิ้งชุดเกราะไปและเผชิญกับเรื่องอะไรไม่รู้ข้างหน้า หรือการเก็บชุดเกราะไว้และเข้าต่อสู้ เขาเลือกอย่างหลังโดยไม่ลังเล!

วินาทีที่ฝ่ามือเข้ามาใกล้ รอยสักกระทิงสวรรค์บนใบหน้าด้านขวาของหวังหลินจึงปลดปล่อยแสงสีดำมากมายทำให้หยุนยี่เฟิง ถังเจียและขอบเมฆาถึงกับตกตะลึง แสงสีดำเข้าห่อหุ้มทั่วร่างหวังหลินและเปลี่ยนกลายเป็นเส้นใย พวกมันก่อตัวเป็นชุดเกราะที่เผยแต่เพียงดวงตาและเรือนผมสีขาวเท่านั้น

ระดับบ่มเพาะของหวังหลินเพิ่มขึ้นจากขั้นวิญญาณดับสูญระดับปลายไปสู่ขั้นวิบากดับสูญระดับต้น เขายกแขนขวาขึ้นมาใช้วิชาประทับวิญญาณสงคราม ฝ่ามือมารยักษ์หกนิ้วปรากฏขึ้นมา มันเข้าปะทะกับมือสีดำขนาดยักษ์ตรงๆ

พื้นที่จัตุรัสของสำนักกุ้ยยี่เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง ฝ่ามือมารยักษ์หกนิ้วพังทลาย มือสีดำสั่นเทาและแตกสลายไปครึ่งส่วนแต่ที่เหลือยังคงไปหาหวังหลิน

ด้วยระดับบ่มเพาะของหวังหลินตอนนี้ หลังจากโดนฝ่ามือสีดำที่เหลือกระแทกใส่ ใบหน้าเขาซีดเผือด โลหิตไหลออกมาจากมุมปากพลันถอยหนีอย่างรวดเร็ว

“หวังหลินทรยศแคว้นกระทิงสวรรค์ ส่งคำสั่งวิญญาณออกไป เหล่าเซียนทั้งหมดของแคว้นกระทิงสวรรค์หากเห็นเขาเมื่อใดจงสังหารได้ทันที! ใครก็ตามที่สังหารเขาได้จะได้รับรางวัลเป็นเกราะธาตุเพลิง ใบเรือหน้าผีระดับสูงของสำนักมหาวิญญาณและลูกปัดกระทิงสวรรค์!”

เมื่อหวังหลินกระเด็นกลับมาเขาจึงได้ยิน จากนั้นกัดฟันแน่นและรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนอธิบายไม่ถูก เขารู้สึกว่าของทั้งสามอย่างนั้นเดิมทีเป็นรางวัลของเขา…

หลังจากคำพูดทั้งสามดังกึกก้องออกไป ขอบเมฆามีท่าทีเปลี่ยนไปและเผยอาการไม่เชื่อ รอยสักกระทิงสวรรค์บนใบหน้าด้านขวาส่องสว่างขึ้นและห่อหุ้มทั่วร่างกาย ก่อเกิดเป็นเกราะวิญญาณกระทิงสวรรค์แบบเดียวกับที่หวังหลินมี ระดับบ่มเพาะเพิ่มขึ้นมหาศาล ทะลวงผ่านขั้นวิบากดับสูญระดับกลางไปสู่ระดับปลาย พริบตาเดียวจึงไล่ตามหลังหวังหลิน!

เหตุผลที่เขาตัดสินใจเช่นนี้เป็นเพราะลูกปัดกระทิงสวรรค์!

ลูกปัดกระทิงสวรรค์นั้นถูกทางสำนักกุ้ยยี่และสำนักมหาวิญญาณค้นพบตอนที่ตั้งถิ่นฐานในแคว้นกระทิงสวรรค์ พวกมันมีอยู่เพียงเจ็ดลูกเท่านั้นและมีวิธีใช้หลากหลายอย่างทั้งการสร้างสมบัติ ส่งผลด้านเวลาจนทำให้เซียนสามารถเข้าไปบ่มเพาะข้างในได้

อย่างไรก็ตามเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่วิธีใช้ที่สำคัญที่สุด วิธีใช้ที่สำคัญที่สุดคือลูกปัดสามารถกักเก็บวิญญาณของกระทิงสวรรค์ได้ ทำให้คนที่มีเกราะวิญญาณสามารถแยกตัวตนและไม่สูญเสียความสามารถเมื่อออกห่างจากแคว้นกระทิงสวรรค์ไกลเกินไป

ด้วยลูกปัดกระทิงสวรรค์จะสามารถสวมเกราะวิญญาณที่ไหนก็ได้ในแผ่นดินเซียนดารา แม้แต่ในแคว้นโบราณก็ตาม เพราะลูกปัดนี้คือวิญญาณของกระทิงสวรรค์!

หวังหลินไม่เคยได้ยินลูกปัดกระทิงสวรรค์มาก่อน ไม่เช่นนั้นเขาคงตกตะลึงที่ค้นพบเรื่องน่าประหลาดใจนี้กับสิ่งที่ควรจะเป็นของเขาเอง!

ลูกปัดกระทิงสวรรค์ทั้งเจ็ดลูก สำนักกุ้ยยี่ครอบครองอยู่สาม สำนักมหาวิญญาณครอบครองสี่ ตลอดหลายพันปีที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยนำออกมาเป็นรางวัลและใช้เป็นเครื่องมือในการสร้างดินแดนบ่มเพาะศักดิ์สิทธิ์ให้แก่ทั้งสองสำนัก

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้จะสมบูรณ์แบบได้เมื่อลูกปัดสามลูกอยู่ด้วยกัน ซึ่งทำให้ลูกปัดนี้ไม่ใช่ของสำนักกุ้ยยี่ มีเพียงสำนักมหาวิญญาณที่แบ่งอออกมาได้หนึ่งลูก เพราะพวกเขาเกินมาหนึ่ง!

ใบเรือหน้าผีของสำนักมหาวิญญาณเป็นความลับสุดยอดของสำนัก ธงระดับสูงสามารถปลดปล่อยพลังอำนาจได้กว้างไกลมหาศาล

สองชิ้นนี้ก็มากพอที่จะทำให้หลายคนบ้าคลั่งได้แล้ว! นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมขอบเมฆาถึงได้ตัดสินใจตามหวังหลินรวดเร็วเพียงนั้น

ถังเจียสั่นเทา หลังจากขบคิดเล็กน้อยนางจึงกัดฟันและมีแสงห่อหุ้มรอบกาย เกราะวิญญาณปรากฏขึ้นมา ระดับบ่มเพาะบรรลุไปถึงขั้นวิบากดับสูญระดับกลาง จากนั้นนางก็ไล่ตามไปด้วย

มีเพียงหยุนยี่เฟิงที่ยังคงสงบนิ่งและมีท่าทีมืดมน เขาไม่ได้ไล่ตามแต่ในตอนที่ถังเจียพุ่งออกไป เขาอ้าปากและส่งข้อความสัมผัสวิญญาณไปให้นางด้วย

ถังเจียตัวสั่นเทาหลังจากได้ยินข้อความของหยุนยี่เฟิง นางหันกลับมามองหยุนยี่เฟิง

“นี่เป็นเรื่องจริงหรือ?”

หยุนยี่เฟิงมองถังเจียและพยักหน้า

ถังเจียมีท่าทีซับซ้อนและไล่ตามอีกครั้ง คราวนี้ความคิดนางเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

หลังจากถังเจียจากไป หยุนยี่เฟิงจึงหันกลับมาคุกเข่าหนึ่งข้างไปยังโถงใหญ่

“ท่านจ้าวสำนัก ท่านต้องอธิบายเรื่องนี้กับศิษย์! ศิษย์ได้รายงานท่านแล้วเรื่องตัวตนของหวังหลินและความเกี่ยวข้องกับมหาชั้นฟ้าซวนลั่ว…”

ห้องโถงใหญ่เงียบเสียงไปนานและจากนั้นจึงเกิดเสียงถอนหายใจยาว

หวังหลินรีบทะยานผ่านสำนักกุ้ยยี่ ท่าทีมืดมนและแผ่กระจายสัมผัสวิญญาณออกมา แต่ไม่นานจึงสังเกตได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทั่วทั้งสำนักกุ้ยยี่เงียบสงัดและไม่มีคนอยู่รอบๆ เลยแม้แต่คนเดียว แม้กระทั่งค่ายกลป้องกันสำนักยังไม่เปิดใช้งานในตอนนี้