2064. ก้าวย่ำสวรรค์!

เหล่ามหาชั้นฟ้าทั้งหมดบนแผ่นดินเซียนดาราล้วนตกตะลึง ลำแสงเจ็ดสายพุ่งทะยานเข้าหาทะเลอันกว้างใหญ่จากหลายทิศทาง ลำแสงสามสายที่มาจากเผ่าโบราณนั้นรวดเร็วยิ่ง

ทางด้านของเผ่าเทพต่างพุ่งเข้าหาอย่างเงียบงัน กระนั้นด้วยความเร็วของแต่ละคนคงต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือนเพื่อมาถึงพื้นที่ต่อสู้

เนื่องจากแผ่นดินเซียนดารากว้างใหญ่เกินไปและพวกเขาไม่ได้มีระดับบ่มเพาะเดียวกับหวังหลินหรือกุ้ยต้าว

ใจกลางสายน้ำอันกว้างใหญ่ที่ซึ่งพายุกำลังโหมกระหน่ำ เสียงดังสนั่นกึกก้องทั้งสองฝั่ง ก้อนสายหมอกนับไม่ถ้วนพลันระเบิดรอบตัวหวังหลินและหายไป หวังหลินมีโลหิตย้อมที่มุมปาก เขากระเด็นกลับไปหลายฟุต แสงรอบตัวพังทลายลง

สายหมอกรอบตัวกุ้ยต้าวแตกสลายไปอย่างสิ้นเชิงและส่งเสียงกรีดร้อง มันหายไปพร้อมกับอสูรหมอกอย่างรวดเร็ว จากนั้นใบหน้าของกุ้ยต้าวจึงเผยออกมา

หวังหลินอยู่ห่างไปหลายพันฟุต กุ้ยต้าวเอ่ยขึ้นช้าๆ “เพื่อให้เห็นรูปโฉมของข้า เจ้าถึงกับยอมให้ตัวเองบาดเจ็บ…” สายหมอกรอบตัวเขาบางบางและเหลืออยู่ไม่กี่สาย

“ในเมื่อเจ้าอยากเห็น เช่นนั้นเจ้าก็จะได้เห็น…เจ้าเป็นคนแรกที่จะได้เห็นรูปลักษณ์ของข้าในรอบหลายปี…” ร่างของกุ้ยต้าวผอมบางและสวมชุดคลุมสีขาว ทว่าแขนเสื้อข้างขวาหายไป เรือนผมสีเทาและใช้สายตามองมาที่หวังหลิน

หวังหลินมองมาที่กุ้ยต้าวเช่นกัน พอสายหมอกรอบใบหน้าสลายไปแล้วในที่สุดก็ได้เห็นว่ามหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าวหน้าตาเช่นไร เขาไม่ประหลาดใจและถอนหายใจยาวเหยียด

“เป็นเจ้าจริงๆ!”

กุ้ยต้าวเงียบลง

หวังหลินมองใบหน้าที่คุ้นเคยเบื้องหน้าและพูดออกมา “ข้าควรเรียกเจ้าว่าบรรพชนโบราณหรือกุ้ยต้าวดี?”

กุ้ยต้าวดูเหมือนรูปปั้นบรรพชนโบราณในเมืองหลวงทั้งสามแห่งจริงๆ!!

“หรือพูดให้ถูก รูปปั้นในเมืองหลวงถูกสร้างขึ้นตามรูปลักษณ์ของเจ้า!” หวังหลินมองกุ้ยต้าวที่เปล่งกลิ่นอายเก่าแก่

กุ้ยต้าวเผยใบหน้าเศร้าและพูดขึ้น “ข้าคือกุ้ยต้าว…และเป็นบรรพชนโบราณเช่นกัน”

“ข้าได้รับความทรงจำส่วนหนึ่งของบรรพชนโบราณและเจตจำนง…เพื่อปกป้องคุ้มครองเผ่าโบราณ รวมถึงลูกหลานของตระกูลราชวงศ์…รูปลักษณ์ของข้าค่อยๆ เปลี่ยนไปหลังจากดูดซับความทรงจำและเจตจำนงมา…” กุ้ยต้าวพูดเสียงต่ำ

“เจ้าออกมาไกลที่สุดได้น่าจะเป็นที่นี่! ลือกันว่าเจ้าสังหารมหาชั้นฟ้าในเผ่าเทพแต่นั่นควรเป็นข้อมูลที่ผิดพลาด น่าจะเป็นพวกนั้นรุกรานใจกลางทะเลแห่งนี้ในอดีต ดังนั้นเจ้าเลยสังหารพวกเขา” ความคิดหวังหลินเต็มไปด้วยความกระจ่าง เขาได้รับคำตอบที่ตั้งคำถามเอาไว้หลายอย่าง

เขาสับสนก็เพราะด้วยระดับบ่มเพาะของกุ้ยต้าว เขาสามารถทำลายล้างเผ่าเทพได้ง่ายๆ เพื่อไม่ให้มีเหล่าเทพเหลือรอด แต่หลังจากผ่านมานานหลายปีเผ่าเทพก็ยังคงอยู่

“เจ้าได้รับความทรงจำและเจตจำนงของบรรพชนโบราณ เจ้าน่าจะได้รับเขตอาคมบางอย่างมาพร้อมกับการสืบทอด” หวังหลินมองกุ้ยต้าวและถอนหายใจ

“ตอนที่ข้าเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์ ข้าสัมผัสได้ถึงเขตอาคม…ข้าไม่สามารถออกไปจากเผ่าโบราณไกลเกินไปและเมื่อข้าออกไป พลังทั้งหมดของข้าจะหายไป…” กุ้ยต้าวสงบนิ่ง ไม่เผยท่าทีขมขื่นหรือไร้อำนาจ

“ทำไมเจ้าต้องการหยุดข้าไม่ให้ออกไป?” หวังหลินถามคำถามนี้อีกครั้ง

กุ้ยต้าวส่ายศีรษะ แทนที่จะตอบคำถาม เขาพึมพำกับตัวเอง “หลังจากข้าได้ความทรงจำของบรรพชนโบราณมา ข้าค่อยๆ รู้สึกถึงบางอย่างตลอดหลายปี…มีอยู่ไม่กี่อย่างที่…ข้าไม่เข้าใจ ข้าไม่เชื่อ แต่มันเป็นเรื่องจริง” กุ้ยต้าวถอนหายใจพลางมองบนพื้นและมองไปทางเผ่าโบราณ

“บางทีมันก็จริง บางทีมันก็แค่ภาพมายา…” สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

“มาสู้กันเถอะ หากเจ้าชนะข้า ข้าจะไม่มีพลังอำนาจพอที่จะหยุดเจ้าและเจ้าจะไปจากที่นี่ได้! ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่ได้ใช้พลังเต็มที่และคราวนี้ข้าจะไม่ออมมืออีกแล้ว!”

“ข้ามีพลังที่แข็งแกร่งที่สุดสองวิชา หนึ่งคือพิภพโบราณ ในความทรงจำของบรรพชนโบราณ เขาถือกำเนิดมาจากมิติว่าง เขาเชื่อมาเสมอว่าดวงตาของเขาสามารถกลายเป็นดวงจันทร์และดวงอาทิตย์ โลหิตสามารถเปลี่ยนกลายเป็นแม่น้ำและผืนทะเล กระดูกสามารถเปลี่ยนเป็นภูเขา ฝ่ามือรวมกันค้ำจุนท้องฟ้า ร่างกายเปลี่ยนเป็นผืนปฐพี”

“ด้วยความคิดและความศรัทธาของเขา จึงใช้พลังชีวิตของตัวเองเพื่อสร้างวิชานี้ขึ้นมา พิภพโบราณ!”

“ข้าไม่เคยใช้วิชานี้มาก่อนตั้งแต่ได้รับการสืบทอด…วันนี้จะเป็นครั้งแรก…” กุ้ยต้าวพูดช้าๆ พลางมองมาที่หวังหลิน

หวังหลินครุ่นคิดและสายตาประสานกับกุ้ยต้าว

“ในอารามบรรพชนของอาณาเขตฉี ข้าเห็นร่างหนึ่งและร่างนั้นก้าวขึ้นไปย่ำสวรรค์ การก้าวนั้นสั่นคลอนข้าอย่างมหาศาล ในสะพานที่ห้า ข้าตกอยู่ในภวังค์ที่เหมือนไปเกิดใหม่ ข้าไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่นอกจากเรื่องการเข้าใจเต๋าแปดสุดขั้วแล้ว สิ่งที่ข้าเข้าใจมากที่สุดคือการก้าวนั้น…”

“เดิมทีข้าไม่สามารถก้าวข้ามผ่านสะพานที่ห้าไปได้ แต่ด้วยการก้าวแบบนั้น ข้าจึงข้ามผ่านมันไปได้”

“การก้าวนี้ ข้าจะเรียกมันว่า ก้าวย่ำสวรรค์!” เพียงหวังหลินพึมพำ สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ในเมื่อการต่อสู้นี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาก็จะสู้จนจบ

หลังจากได้ยินว่าหวังหลินข้ามผ่านสะพานที่ห้า กุ้ยต้าวขบคิดชั่วขณะ จากนั้นยกแขนขึ้นมาโบกสะบัด “หากเจ้าสามารถต้านทานวิชานี้ได้ ถือว่าเจ้ามีคุณสมบัติพอที่ข้าใช้เวลานานหลายปีเพื่อศึกษา สวรรค์หนึ่งเต๋า!”

เสียงสะบัดแขน ละอองแสงนับไม่ถ้วนรวมกันอยู่ด้านหลัง ต่อมามีเงาแสงหนึ่งปรากฏขึ้น

เงาแสงโอบล้อมไปด้วยแสงไฟและมองไม่เห็นรูปร่างของมันชัดเจน ทว่าหลังจากเงานี้ปรากฏขึ้นมามันได้อ้าปากและสูดเข้าไป พลังในโลกจำนวนมากถูกดึงเข้าปากมันอย่างรวดเร็วจนพื้นที่ระยะหลายล้านลี้ถูกสูดหายไป ครอบคลุมแม้แต่ทะเลอันกว้างใหญ่ทั้งหมด

พลังในโลกอันมากมายไร้ขอบเขตถูกดูดซับ ร่างเงาแสงขยายตัวออก พลังนี้ขยายไปหาทั้งเผ่าเทพและเผ่าโบราณ

ณ พื้นที่ใกล้ทะเลทางฝั่งของเผ่าเทพ เหล่ามหาชั้นฟ้าทั้งสี่คนได้หยุดตรงนั้น พวกเขาทอดสายตามองออกไปและรู้สึกเหมือนกำลังหมดสติ

เช่นเดียวกันกับฝั่งโบราณที่มีซ่งเทียนและคนอื่น พวกเขารู้สึกว่ามีพลังแข็งแกร่งกำลังดึงพลังในโลกเข้าไปทางทะเลกว้างใหญ่

ใจกลางทะเลนั้นเงาแสงขยายออกไปอย่างรวดเร็วพลางดูดซับพลังไปด้วย มันสูงมากกว่าแสนฟุตและยังเติบโตไปเรื่อยๆ เพียงไม่กี่นาทีหวังหลินก็ไม่เห็นร่างท่อนบนของมันได้แล้ว เขามองเห็นแต่เพียงขาของมันเท่านั้น!

หวังหลินอ้าปากค้าง เขาไม่รู้ว่าเงาแสงนี้จะสูงได้แค่ไหนแต่จินตนาการว่าหากมองจากนอกแผ่นดินเซียนดารา มันคงเป็นยักษ์ที่ยืนอยู่ตรงนี้!

สูงเสียดฟ้าทะลุสวรรค์!

“บรรพชนโบราณ…” หวังหลินมองดูเงาแสงขยายตัวออกไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้ว่ามันจะใหญ่ได้อีกแค่ไหน บางทีหากให้พลังงานของมันเพียงพอ คงกลายเป็นเหมือนดาราจักรดวงดาว…

มันคงขยายต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพลังทั้งหมดบนแผ่นดินเซียนดาราถูกดูดซับ ทว่าเพียงแค่ขนาดตอนนี้ก็ส่งแรงกดดันเกินอธิบายให้หวังหลินได้มากแล้ว

“พิภพโบราณ…” หวังหลินมองท้องฟ้าและแผ่กระจายสัมผัสวิญญาณออกไป เขารู้สึกถึงเหตุการณ์อันแปลกประหลาด

ดวงตาของร่างเงาแสงพลันเปลี่ยนไป ข้างหนึ่งกลายเป็นดวงตะวันส่องแสง ข้างหนึ่งกลายเป็นดวงจันทร์ โลหิตที่ไหลออกมาค่อยๆ กลายเป็นสายน้ำและท้องทะเล

มันยกแขนขึ้นเปลี่ยนกลายเป็นท้องฟ้าสีคราม ร่างกายร่วงลงมากลายเป็นผืนปฐพี จากนั้นกระดูกกลายเป็นเทือกเขามากมาย

เพียงหวังหลินมองดูทั้งหมดนี้ เขาจึงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดรุนแรงจากดวงตา ราวกับพลังมหาศาลต้องการแยกดวงตาหวังหลินให้ข้างหนึ่งเป็นดวงอาทิตย์และอีกข้างเป็นดวงจันทร์!

สองมือสั่นเทาและดูเหมือนยกขึ้นไปบนอากาศให้กลายเป็นท้องฟ้า ร่างกายถูกดึงด้วยพลังแปลกประหลาดให้กลายเป็นผืนปฐพี

นี่คือวิชาแห่งศรัทธา!

วิชาทรงพลังยิ่งจากพลังศรัทธาของคนที่บรรลุระดับสามารถเปลี่ยนแปลงโลก กาลเวลาและมิติทุกอย่างที่มันห่อหุ้ม!

ภายใต้ศรัทธานี้ หวังหลินทำได้เพียงสูดหายใจลึกและค่อยๆ หลับตาลง เขาไม่ขบคิดถึงวิธีการทำลายวิชานี้แต่ก็หลับตาลง ร่างหนึ่งบนยอดเขาที่มีหิมะสีรุ้งร่วงหล่นลงมาและกอดร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในใจหวังหลิน ร่างนั้นร้องคำรามให้กับท้องฟ้าและก้าวทะยานขึ้นไป!

การก้าวนี้ปรากฏขึ้นในความคิดเขานับครั้งไม่ถ้วน หวังหลินยกเท้าขวาขึ้นมาช้าๆ และก้าวเข้าหาโลกที่ถูกสร้างขึ้นจากวิชาของบรรพชนโบราณ

ด้วยการก้าวครั้งนี้ หวังหลินเกิดภาพมายาว่าเขากำลังกอดร่างหนึ่งและร้องคำรามใส่ท้องฟ้า ในใจปรากฏสัมผัสแห่งความเศร้าโศกมิอาจอธิบายได้ ราวกับหัวใจเขากำลังโดนควักออกไป…

ราวกับเขาได้ลืมเลือนว่ากำลังต่อสู้กับกุ้ยต้าวและกำลังกลับโลกถ้ำ สิ่งเดียวในความคิดตอนนี้คือความเศร้า สิ้นหวังและโกรธเกรี้ยวเกินพรรณนา!

ความโกรธนี้ทำให้เท้าหวังหลินพลันร่อนลงพื้น!

ก้าวย่ำสวรรค์!

…………………………………….