354. ตัดเส้นทางหลบหนี

ผู้เฒ่ายังคงขมวดคิ้ว เขาไล่ล่าหวังหลินมามากกว่าสี่เดือนแล้ว หลายครั้งแทบจะตามทันแต่สมบัติที่หวังหลินขับขี่ดันปลดปล่อยแสงสีขาวและเคลื่อนที่พริบตาห่างไปในทันที

เรื่อองนี้ทำให้เขาตกใจและรู้สึกโกรธเกรี้ยวยิ่งขึ้น ชาแมนเจ็ดใบไม้ผู้ยิ่งใหญ่ไม่อาจไล่จับเด็กน้อยเช่นนี้ได้ สำหรับเขามันคือความอัปยศ

ทว่าเขาไม่ใช่เซียน พลังทั้งหมดของเขามาจากรอยสักบนร่างกาย เขาไม่คาดคิดว่าเด็กน้อยคนนี้จะสามารถรักษาความเร็วได้ถึงสี่เดือนแบบนี้

สายตาผู้เฒ่ากลอกกลิ้งและเริ่มขบคิด เขาใช้พลังของตัวเองไปมากมายดังนั้นมันจึงทำให้เขาไม่สามารถไล่ตามอย่างต่อเนื่องได้นานนัก สิ่งสำคัญกว่าก็คือเขากังวลว่าเกี่ยวกับสมบัติที่เด็กน้อยคนนี้ยังไม่ได้ใช้และเขามีโอสถหลงเหลืออยู่เท่าไหร่

หลังจากครุ่นคิดพลันถอนหายใจและหันกลับเพื่อจะออกไปโดยไม่เต็มใจ

หวังหลินพลันรู้สึกอันตรายจากเบื้องหลังเขาที่หายวับไปดังนั้นจึงหยุดเข็มทิศดวงดาว เขามองกลับหลังและขบคิด

“ไม่ตามมาไล่ล่าแล้ว?” แววตาหวังหลินสว่างวาบ เขาไม่มั่นใจว่าผู้เฒ่าจะล้มเลิกหรือมีสิ่งอื่นซ่อนอยู่ในใจกันแน่ หวังหลินถอนหายใจหากผู้เฒ่าเป็นเพียงแค่เซียนขั้นตัดวิญญาณระดับปลาย หวังหลินคงหันกลับมาและไล่ล่าเขาแทน

ทว่าผู้เฒ่าคนนี้เทียบเท่ากับเซียนขั้นแปลงวิญญาณซึ่งทำให้หวังหลินต้องระมัดระวังตัวอย่างสูง

เขาขบคิด พ่นลมหายใจและถอยกลับแทน เขาออกไปรอบๆด้านข้างของผู้เฒ่า

ผู้เฒ่ารับรู้สิ่งที่หวังหลินกำลังทำ ใบหน้าจมต่ำแต่ไม่ได้ทำสิ่งใด

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผู้เฒ่าขมวดคิ้วหนักขึ้น หวังหลินรักษาระยะห่างจากเขาตลอดเวลา ซึ่งเขาอดทนต่อเรื่องนี้มานานจนในที่สุดหันกลับมาและร้องตะโกน “เจ้ามันเจ้าเล่ห์เสียจริง!”

เขาเปลี่ยนเป็นลำแสงและไล่ตามหลังหวังหลิน

หวังหลินร้องหัวเราะและเข็มทิศดวงดาวหายวับภายในมิติว่าง

หลังการไล่ล่าผ่านไปอีกไม่กี่วัน ผู้เฒ่ายอมแพ้เพราะรู้สึกว่าพลังรอยสักของตัวเองกำลังอ่อนแอลง เขาพ่นลมหายใจหนาวเหน็บก่อนจะหันกลับไปหาทางออกอีกครั้ง

หวังหลินหยุดลงทันที แววตาสว่างขึ้นพลันราวีผู้เฒ่าต่อไป

ผู้เฒ่าเมินเฉยหวังหลินอย่างชิ้นเชิงและเหาะเหินต่อไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไป หวังหลินมั่นใจว่านี่ไม่ใช่แผนแน่ๆ เขาคิดได้ว่าผู้เฒ่าไม่ได้ไล่ตามเขาจริงๆ หลังยืนยันเรื่องนี้แววตาหวังหลินแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นยิ่งกว่า

เขาตบกระเป๋าและกระบี่สวรรค์ปรากฎในฝ่ามือ เขารีบเข้าไปใกล้จนถึงระยะห่างประมาณนึงพลันตวัดกระบี่สวรรค์ในฝ่ามือ

เขากวัดแกว่งกระบี่สามครั้งก่อนจะรีบหนีจากไป

ปราณกระบี่สามเส้นลอยเข้าหาผู้เฒ่า ใบหน้าเขาจมต่ำลงขณะชี้ไปที่ปราณกระบี่จนเกิดเสียงดังปังสามครั้งแต่ร่างกายผู้เฒ่าไม่ขยับเขยื้อนเลย เขามองทิศทางที่หวังหลินหนีไปและร้องตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป ไปซะ! ไม่เช่นนั้นอย่ากล่าวหาว่าข้าดับชีวิตเจ้า!”

เช่นนั้นผู้เฒ่าเคลื่อนร่างกายไปทางออกพร้อมกับเมินหวังหลินในทันที

หวังหลินเยาะเย้ย แทนที่จะถอยกลับแต่หวังหลินเข้าใกล้อีกครั้งและก่อกวนผู้เฒ่าด้วยปราณกระบี่ หลังผ่านไปอีกหนึ่งเดือน ผู้เฒ่าขุ่นเคืองอย่างมาก เขาต้องการเข้าไปหาและฉีกเจ้าเด็กคนนี้เป็นชิ้นๆ

อย่างไรก็ตามหวังหลินสามารถหลบจังหวะที่ผู้เฒ่าพยายามโจมตีได้ทุกครั้งโดยไม่ลังเล และหากเขาต้องการจากไป หวังหลินจะก่อกวนด้วยปราณกระบี่ แม้ว่าการโจมตีด้วยพลังปราณกระบี่เหล่านี้ไม่สามารถทำอันตรายเขาได้ พวกมันทำให้เขาอารมณ์แย่ลงเท่านั้น

“หวังหลิน เจ้าจะจบเรื่องได้รึยัง?!” วันนี้ในที่สุดผู้เฒ่าก็เหลืออดและร้องตะโกนสู่มิติว่างเบื้องหลัง รอยสักบนร่างส่องแสงอย่างบ้าคลั่งและแรงกดดันหนักหน่วงผุดออกมา

หวังหลินอยู่ไกลมากจนไม่กลัวเลย เขาเอ่ยขึ้น “ผู้อาวุโสไล่ล่าข้ามาหลายเดือน ท่านต้องไม่ยอมแพ้แน่ ผู้น้อยไม่เหลือโอสถในกระเป๋าเยอะเท่าไหร่ดังนั้นหากท่านไล่ล่าข้าต่อ ท่านต้องจับข้าทันแน่นอน!”

แววตาผู้เฒ่าหดหู่อย่างมาก เขาจ้องมิติว่างที่อยู่ห่างไกลและพลันหายวับไป

เมื่อปรากฎตัวอีกครั้งเขาจ้องสายตาอันดุร้ายไปที่แสงสีขาวที่ปลดปล่อยออกมาตอนเข็มทิศดวงดาวเคลื่อนที่พริบตา

ใบหน้าท่าทางพลันเปลี่ยนไปและเขาหันศีรษะเข้าหาทางออก ทิศทางที่หวังหลินเคลื่อนที่ไปไม่ได้เพียงแค่ห่างจากผู้เฒ่า แต่มันยังมุ่งหน้าไปทางออก

“ผู้อาวุโส ผู้น้อยกำลังจะไปทำลายทางออก เช่นนั้นเราสามารถอยู่ที่นี่ตลอดไป! ไม่สนุกหรือ?!” น้ำเสียงกวนประสาทของหวังหลินเข้ามาในรูหูของเขา

ผู้เฒ่าร้องคำรามและพุ่งออกไปทันที ความโกรธความเกลียดที่มีต่อหวังหลินได้บรรลุถึงขีดจำกัด หากไม่ใช่เพราะสมบัติชิ้นนั้น เขาจะติดอยู่ในสถานการณ์ที่แย่ลงแม้จะไล่ล่า และแย่เหมือนเดิมแม้จะไม่ตามล่าเช่นนี้หรือ?

หวังหลินไม่มีโอสถเหลืออยู่มากจริงๆแต่เขายังมีหินวิญญาณระดับสูง ด้วยของพวกนี้เขามั่นใจว่ายังสบายดีแม้จะถูกผู้เฒ่าไล่ล่า

เขามักจะปลดปล่อยคลื่นกระบี่สวรรค์เพื่อก่อกวนผู้เฒ่าเป็นครั้งคราว

การไล่ล่านี้เป็นการต่อสู้กับความอดทนและการต่อสู้กับจิตใจ

ผู้เฒ่าไม่สามารถคาดเดาได้ว่าหวังหลินหลงเหลือโอสถและหินวิญญาณอยู่เท่าไหร่ สี่เดือนแห่งการไล่ล่าหวังหลินทำให้เขาสงสัยตัวเอง เขารู้สึกราวกับหวังหลินมีโอสถและหินวิญญาณแบบไม่มีจำกัด

ความรู้สึกนี้ครั้งแรกเบาบางมากแต่เมื่อเขาล้มเลิกและหวังหลินหันกลับมาไล่ตามเขาแทน ความรู้สึกเช่นนี้รุนแรงมากขึ้น เขามั่นใจว่าหวังหลินยังคงเหลือโอสถและหินวิญญาณอยู่จำนวนมากดังนั้นเขาจึงจะไม่ไล่ตามต่อไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นเว้นแต่ว่าสมบัติที่อยู่ใต้หวังหลินได้แตกเสียหาย

ผู้เฒ่าคิดถึงวิธีการโจมตีเข็มทิศดวงดาวทว่าไม่เพียงแต่หวังหลินจะเร็วมาก เขายังระมัดระวังอีกด้วย เมื่อไหร่ที่เขาเข้าใกล้ในระยะประมาณนึง หวังหลินจะเคลื่อนที่พริบตาจากไป

ตอนนี้เองเพราะหวังหลินเปลี่ยนทิศทาง การไล่ล่าจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เมื่อเปรียบกับก่อนหน้านี้ คนที่ทุกข์ทรมานไม่ใช่หวังหลินแต่เป็นผู้เฒ่าคนนี้

ไม่กี่เดือนต่อมา หวังหลินใช้โอสถจนหมดและตอนนี้เขาอาศัยหินวิญญาณระดับสูงเพื่อฟื้นฟูพลังปราณ

ยิ่งหวังหลินไล่ตาม ผู้เฒ่าก็ยิ่งใจร้อนดังนั้นเขาจึงโจมตีมากขึ้น ทว่าหวังหลินมีเข็มทิศดวงดาว การโจมตีจากเขาทั้งหมดจึงพลาดเป้า

ตราบใดที่ถูกรอยสักโจมตีเข้าสักที แม้มันจะไม่ได้สังหารเขาก็คงให้เด็กคนนี้ได้รับรอยแผลสาหัส หากมันร่อนไปถึงสมบัตินั้นก็คงถูกทำลายและทำให้เขาสังหารเด็กคนนี้ได้ตามที่หวัง

น่าเศร้าที่ความเร็วของเข็มทิศดวงดาวกระทั่งเร็วมากกว่าเมื่อหวังหลินคุ้นเคยกับมันระหว่างแปดเดือนนี้

ท้ายที่สุดหวังหลินสร้างเต้ารับสี่แห่งบนเข็มทิศดวงดาวและวางหินวิญญาณระดับสูงสี่ก้อนลงไป เขาเดินหน้าใช้พลังงานของหินวิญญาณอย่างเดียว หลังทิ้งสัมผัสวิญญาณให้ควบคุมเข็มทิศเพียงน้อยนิด พลังงานที่เหลือของเขาคือส่งการโจมตีไปที่ผู้เฒ่า

หอกแห่งธงกฎเกณฑ์ ไม้แกะสลักแห่งกาลเวลา ตราประทับสีดำ และสมบัติโบราณบางส่วนทั้งหมดถูกหวังหลินเรียกใช้งาน แม้ว่ามันจะไร้ประโยชน์เพื่อต่อต้านผู้เฒ่า ความเชี่ยวชาญของหวังหลินยิ่งดีขึ้นและดีขึ้นเรื่อยๆ

นอกจากนั้น นับตั้งแต่ที่เขาเริ่มฝึกฝนเซียน เขาไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่สามารถใช้สมบัติของตัวเองได้ตามต้องการ

กระบี่สวรรค์ถูกใช้หลายครั้งจนเขาสามารถควบคุมมันเหมือนเพียงแค่กระบี่เหินผ่านเจ้าฉวี่ลี่กั๋วได้ ตราบใดที่ยังอยู่ภายในรัศมีสามสิบฟุตรอบตัว

เป็นผลทำให้แม้ว่าพลังของกระบี่สวรรค์ไม่เพิ่มขึ้นแต่มันเฉียบคมมากกว่าเดิม ทั้งหมดต้องขอบคุณผู้เฒ่าคนนี้

ความโกรธของผู้เฒ่าได้ถึงขีดจำกัด เป็นมดที่เขาสามารถบดขยี้ได้เดียวฝ่ามือเดียวยังกล้าต่อแยเขาเช่นนี้ หลายเดือนที่ผ่านมานี้ หวังหลินกลายเป็นคนผู้หนึ่งที่เขาต้องสังหารให้ได้แน่นอน

เขาล้มเลิกความคิดจะเปลี่ยนหวังหลินให้กลายเป็นหุ่นเชิดรอยสักไปแล้ว หากมีโอกาสเขาจะไม่ลังเลฉีกเจ้าหนูหวังหลินออกเป็นชิ้นๆ

แม้กระทั่งฝักกระบี่ทั้งสามชิ้นยังถูกหวังหลินนำออกมาใช้ทีละชิ้น แม้ระดับฝึกฝนของหวังหลินไม่ได้เพิ่มขึ้นแต่ความเชี่ยวชาญในสมบัติเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้ราวกับฟ้าดิน

เมือเขาใช้สมบัติวิเศษตอนนี้ มันจะมีพลังเพิ่มขึ้นอีก

วันนี้หวังหลินเห็นทางออกอยู่ไม่ไกล ที่ทางออกมีรอยสักขนาดใหญ่กำลังเรืองแสงเปิดเป็นรอยแยกไว้อยู่

หวังหลินสามารถเห็นโลกข้างนอกผ่านรอยแยกได้ มีคนเถื่อนนับไม่ถ้วนที่อยู่ทางออกข้างนอกกำลังจ้องเข้ามา

หวังหลินพ่นลมหายใจ เขาไม่เคยคิดเรื่องการออกผ่านรอยแยกนี้ พลันกระโดดออกจากเข็มทิศดวงดาวและตวัดกระบี่สวรรค์ลงมา พลังปราณกระบี่ปะทะเข้ากับรอยสักที่กำลังง้างเปิดรอยแยก เสียงดังกึกก้องและรอยร้าวปรากฎบนรอยสักเหล่านั้น

“ไม่นะ!” พลังอำนาจของรอยสักในตัวผู้เฒ่าแทบจะแห้งเหือดหลังไล่ล่าหวังหลินมาแปดเดือน เมื่อเขาเห็นรอยสักตรงทางออกถูกโจมตี เขาพลันร้องตะโกนและใบหน้าเผยร่องรองความตื่นตระหนก

เขาเคลื่อนที่พริบตาเข้าหาใก้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้แต่เมื่อเห็นตอนที่หวังหลินกำลังตวัดกระบี่สวรรค์ลงอีกครั้ง รอยสักพลันถูกทำลายและรอยแยกอวกาศได้ปิดลง

ร่างกายผู้เฒ่าสั่นเทาขณะจ้องทางออกที่หายวับไปอย่างตกตะลึง

“เจ้ากระดูกผุ เมื่อนายน้อยคนนี้ไม่สามารถออกไปได้ เจ้าก็จงอยู่ที่นี่และไล่ล่าข้าต่อไปด้วย!” หวังหลินไม่ได้อยู่ที่เดิม หลังทำลายรอยสักไปแล้วเขากลับไปที่เข็มทิศและหลบหนีต่อไป

เสียงหัวเราะของเขาลอยออกมาไกลๆ

“เจ้าคนเสียสติ! เจ้าคนบ้า! แม้ข้าตายก็จะไม่ยกโทษให้เจ้า!” แววตาผู้เฒ่าแดงฉานพร้อมกับไล่ล่าหวังหลิน

ทว่ารอยสักบนร่างกายเขาสลัวลง หลังไล่ตามไปได้สักพักจึงหยุดลง เขาร้องคำรามและนั่งลงในท่านั่งดอกบัว ใบไม้เจ็ดใบปรากฎระหว่างคิ้วและในไม่ช้าก็ปกคลุมทั่วทั้งร่างกาย

เมื่อใบไม้ทั้งเจ็ดใบเปิดออกจนหมดสิ้น ผู้เฒ่าถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้อย่างสิ้นเชิง ทิ้งต้นไม้โดดเดี่ยวไว้ต้นหนึ่งเพื่อเติบโตในมิติว่าง

“ข้าวาดหวังจะยืมวิญญาณแห่งสำนักเพื่อเปิดเส้นทาง!” ผู้เฒ่าอยู่ในต้นไม้ค่อยๆหลับตาลง