444. เผาไหม้วิญญาณปฐพี

ทางเข้าสู่สุสานซูซาคุอยู่ในภูเขาซูซาคุ แต่ในสุสานเองก็มีอีกโลกนึง

สุสานซูซาคุถูกล้อมรอบด้วยพลังงานลึกลับของผลึกดาวเซียน นอกจากทางเข้าเพียงทางเดียวที่อยู่ภูเขาซูซาคุแล้ว ไม่มีทางที่จะพังเข้าไปหรือออกมาได้

นอกจากเต็มไปด้วยยศฐาบรรดาศักดิ์แล้ว ซูซาคุทุกรุ่นพบว่ามันยังเต็มไปด้วยความลับอีกด้วย

ตอนที่ซูซาคุรุ่นแรกวางผลึกดาวเซียนไว้ ที่นี่ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไปหรือให้แม่นยำกว่านั้นคือเสี้ยววิญญาณถูกเติมเข้าไปมากขึ้น สถานที่แห่งนี้จึงเติบโตราวกับมีชีวิต

มันคงอยู่ภายในดาวเคราะห์และค่อยๆเติบโตขึ้น ตอนนี้มันมีภูเขาหลายแห่งและแม่น้ำเป็นของตัวเอง มันมีท้องฟ้าและผืนดินเป็นของตัวเอง ใครก็ตามที่เข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรกต่างก็ตกใจ

หวังหลินปรากฎตัวที่ไหนสักแห่งสุดขอบของสุสานซูซาคุ พื้นดินที่นี่ไหม้เกรียมและมีควันสีดำหลายเส้นออกมาจากพื้นและลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ท้องฟ้าที่นี่ไม่ใช่สีฟ้าแต่กลับมีสายฟ้าสีรุ้งกระพริบวาบและรอยแยกอวกาศขนาดใหญ่เปิดขึ้นสูงกลางอากาศ

ความผันผวนอันรุนแรงที่นี่ทำให้พื้นดินเบื้องล่างส่องสว่างขึ้นและมืดดับ

ไม่นานนักดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้นและมองออกไปไกล

“ซือถูหนานพูดว่าสุสานซูซาคุไม่ได้กว้างใหญ่และแบ่งเป็นเขตชั้นนอกและเขตชั้นใน ใจกลางเขตชั้นในคือตำแหน่งที่สุสานซูซาคุรุ่นแรกตั้งไว้และเป็นจุดที่ผลึกดาวเซียนตั้งอยู่”

แต่สถานที่แห่งนี้แตกต่างเกินกว่าที่ซือถูหนานอธิบาย สัมผัสวิญญาณของเขาไม่อาจปกคลุมพื้นที่ชั้นนอกได้ หวังหลินขมวดคิ้วขณะนั่งยองแตะพื้นดินไหม้เกรียมและรู้สึกถึงความร้อนจากสายควัน

“มีธาตุอัคคีภายในพื้นดินนี้ มันดูไม่เหมือนเกิดขึ้นจากวิชาเซียนหรือการต่อสู้แต่กลับเป็นวิญญาณธาตุอัคคีตามธรรมชาติมากกว่า” สายตาหวังหลินสว่างขึ้นและเหาะเหินออกไป

“ภายในรัศมีห้าพันลี้ไม่มีใครเลย ดูเหมือนว่าคนทั้งหมดกระจัดกระจายไปทั้งสุสานนี้” ความคิดหลายอย่างแล่นผ่านในใจหวังหลินขณะที่เหาะเหินอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เขาจากไป ดวงตาสีเขียวคู่หนึ่งปรากฎในพื้นดิน ดวงตาปลดปล่อยแสงลึกลับขณะมองหวังหลินและหายตัวกลับเข้าไปในพื้น

หวังหลินเหาะเหินอย่างรวดเร็วเข้าหาขอบสุดของพื้นดินไหม้เกรียมแห่งนี้ แต่จากนั้นพลันหยุดชะงักและถอยกลับไป

ตู้มมมม!

หลังถอยกลับมา เสาเพลิงสีฟ้าปรากฎตำแหน่งที่หวังหลินพึ่งอยู่เมื่อครู่อย่างเงียบเชียบ เปลวเพลิงหนาเท่าคนโอบและทำให้อุณหภูมิในบริเวณนี้เพิ่มขึ้นทันที คลื่นความร้อนจากเปลวไฟได้ผลักดันควันที่ออกจากพื้นดินให้พัดออกไปหมด

ทว่าควันดำเสมือนภูติพราย หลังถูกผลักออกไปจึงเปลี่ยนทิศทางเข้าไปในเปลวเพลิงสีฟ้าแทนที่จะลอยสูงขึ้น

ฉากประหลาดกางออกเบื้องหน้าหวังหลิน ควันดำทั้งหมดภายในรัศมีห้าพันลี้ลอยเข้ามาหาเปลวเพลิงสีฟ้า

ควันสีดำจำนวนมากรวบรวมในเปลวเพลิงฟ้า จากนั้นมันก็ออกมาจากเพลิงกลายร่างเป็นสิ่งที่คล้ายกับหนวด

หวังหลินถอยกลับ ดวงตาเยือกเย็นพลันตบกระเป๋านำกระบี่สวรรค์ออกมาตวัดลงโดยไม่ลังเล

ปราณกระบี่เกิดเป็นเสี้ยวจันทราและพุ่งเข้าหาเปลวเพลิงฟ้าราวกับพายุรุนแรง

ควันสีดำรวบรวมเกิดเป็นโล่ห์เพื่อปกป้องเปลวเพลิงฟ้า

ตู้มมม!

โล่ห์ปะทะเข้ากับปราณกระบี่เกิดเสียงสั่นสะเทือนปฐพี ปราณกระบี่หดลงเล็กน้อยตอนที่ปะทะกับโล่ห์และร่อนลงใส่บนเปลวเพลิงฟ้า

เปลวเพลิงเกิดรอยร้าวหนาเท่าแขนและควันสีดำหลายเส้นออกมาจากรอยร้าวนั้น

เปลวเพลิงฟ้าเคลื่อนไหวทำให้ควันดำจำนวนมากรวบรวมรอบมันและผนึกรอยร้าวเอาไว้ ยิ่งควันสีดำเข้ามามากขึ้นเปลวเพลิงฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนไปจนมันเกิดเป็นรูปร่างมนุษย์คนหนึ่ง

มันดูเหมือนเด็กอายุแปดหรือเก้าขวบ ทั้งร่างปลดปล่อยควันสีดำ ดวงตามืดมิดมองมาทางหวังหลินและเผยรอยยิ้มความสุข

“อย่า…ไป…มาเล่นกับข้า…”

ตั้งแต่ที่หวังหลินกวัดแกว่งกระบี่ไปเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้นและเปลวเพลิงก็กลายเป็นเด็กหนุ่ม หวังหลินจ้องร่างนั้นด้วยสายตาเยือกเย็น เพียงชำเลืองมองก็บอกได้ว่ามันไม่ใช่อสูรปิศาจแต่เป็นวิญญาณอัคคีที่เกิดจากความร้อนนี้

“ไปซะ!” หวังหลินเหาะเหินผ่านเด็กเพลิงและกำลังจะจากไป

“อย่าไป…” เจ้าเด็กน้อยสะบัดแขนขวาและพื้นดินเบื้องหน้าหวังหลินเริ่มส่งเสียงดัง พุ่งขึ้นมาเป็นกำแพงสูงพันฟุตขัดขวางหวังหลิน

หวังหลินขมวดคิ้ว ร่างกายหายวับทันทีและปรากฎตัวห่างไปหลายหมื่นลี้

เจ้าเด็กลอยขึ้นสู่พื้นดื้นที่ไหม้เกรียมและมองหวังหลิน ทว่ามันไม่ได้ก้าวออกมา เห็นได้ชัดว่ามีข้อจำกัดให้มันเคลื่อนไหวอยู่ภายในบริเวณนี้เท่านั้น

ดวงตาสีดำขลับจ้องมองหวังหลินให้ความรู้สึกน่าขนลุก ทันใดนั้นมันร้องคำรามและกระโดดขึ้นกลางอากาศพลางอ้าแขนออก ควันสีดำจำนวนมากออกมาจากร่างกายเสมือนกลุ่มก้อนมังกร หลังจากลอยออกมามันก็เข้าไปในพื้นดินแห่งนั้น

เสียงดังสนั่นขึ้นจากพื้นที่ห่างไปห้าพันลี้และพื้นดินไหม้เกรียมแห่งนั้นก็เริ่มขยับมาข้างหน้าช้าๆ

หวังหลินขมวดคิ้วมองเจ้าเด็กคนนั้นอย่างเยือกเย็น เขาหันตัวกลับและเหาะห่างไป

เมื่อเจ้าเด็กเห็นหวังหลินกำลังไปไกลมากขึ้นและมากขึ้น มันเริ่มตื่นตระหนกจึงร้องคำราม ควันสีดำออกจากร่างกายมากขึ้นหลายเท่าและดำดิ่งลงในพื้นดินทำให้พื้นดินส่วนที่ไหม้ได้ขยับมาเร็วขึ้น

ทว่าความเร็วของมันไม่อาจเปรียบกับหวังหลินได้ ร่างหวังหลินหายไปจากสายตาอย่างช้าๆ ใบหน้าเจ้าเด็กน้อยเต็มไปเจตนาร้าย มันร้องคำรามเสียงดังขึ้นสู่ท้องฟ้าจากนั้นร่างมันจึงสลายกลายเป็นลูกบอลเปลวเพลิงฟ้าและกลับเข้าสู่พื้นดิน

พื้นดินเริ่มสั่นเทาอย่างรุนแรงและก็เริ่มขยายตัวอีกครั้งทันที คราวนี้มันไม่ได้เคลื่อนไหวทั้งหมดแต่เป็นการยืดตัวเองเป็นเส้นตรงมุ่งไปข้างหน้าด้วยความน่ากลัว

ขณะที่หวังหลินเหาะไป สายตายิ่งเยือกเย็น เขาหันกลับมาเห็นเส้นสายหนึ่งตามหลังเขาราวกับมังกร ด้านหน้าเส้นนั้นเป็นลูกบอลเปลวเพลิงฟ้าที่มีดวงตาประหลาดของเด็กคนนั้นอยู่ด้วย

“เจ้ารนหาที่ตาย!” ก่อนหน้านี้หวังหลินไม่ได้ใช้พลังปราณสวรรค์ในการกวัดแกว่งกระบี่ ตอนนี้นำหินหยกสวรรค์ออกมาดูดซับพลังปราณข้างใน จากนั้นดวงตาเรืองแสงสีทองค่อยๆชูกระบี่ขึ้น กระบี่สวรรค์เรืองแสงสีทองเต็มไปด้วยพลังปราณสวรรค์และจากนั้นหวังหลินตวัดลงมา

กวัดแกว่งกระบี่สวรรค์คราเดียวเสมือนการลงโทษแห่งสวรรค์ พลังของมันรุนแรงมากกว่าคราวก่อนหลายเท่าตัว พลังปราณกระบี่เคลื่อนที่เร็วกว่าเสียงและร่อนลงบนพื้นดินไหม้เกรียมที่กำลังพุ่งหาเขาอย่างรวดเร็ว

ตู้มมมม!

พื้นดินสั่นสะเทือน ขณะที่ปราณกระบี่ตกลงไป รอยร้าวเกิดขึ้นบนพื้นดินนั้น รอยร้าวกระจายอย่างรวดเร็วและในพริบตาเดียวมันก็มีรอยแตกไปทั่ว

หวังหลินเอ่ยเบาๆ “แตกกระจาย!”

เสียงดังปัง เส้นพื้นดินไหม้เกรียมแตกกระจายและสิ่งสกปรกลอยออกไปทุกทิศทุกทาง ตอนนี้มีพลังลึกลับสายหนึ่งโผล่ออกมาจากพื้นดินทุกส่วนที่กระจายออกมา

หวังหลินมีใบหน้าประหลาดใจขณะยื่นมือออกไปคว้าฝุ่นผงไม่กี่จุดพวกนั้น หลังตรวจสอบมันหวังหลินหันกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว

หลังไปได้ไม่นานนัก จุดเล็กๆเหล่านี้เริ่มรวบรวมกันอีกครั้ง พื้นดินไหม้เกรียมใช้เวลาไม่นานเพื่อสร้างตัวเองใหม่ เจ้าเด็กน้อยมองทิศทางที่หวังหลินหายไปและเผยใบหน้าขุ่นมัว

“อย่าไป…”

ทันใดนั้นเด็กน้อยหันกลับมาและเห็นลำแสงเส้นหนึ่งลอยเข้าหามัน ดวงตาเต็มไปด้วยความสุขทันที

หลังทิ้งพื้นดินไหม้เกรียมไว้เบื้องหลังออกมาไกล ใบหน้าหวังหลินมืดมนมาก ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าเจ้าเด็กที่เกิดจากเปลวเพลิงไม่ใช่วิญญาณอัคคี!

หากมันเป็นวิญญาณอัคคีเช่นนั้นกระบี่ควรจะทำลายมันได้ แต่กลับกลายเป็นว่าการโจมตีที่ใส่พลังปราณสวรรค์เพียงแค่ทำให้มันแตกสลายและไม่ทำให้ได้รับบาดเจ็บอันใด

“แม้แต่พื้นดินไหม้เกรียมยังไม่ได้รับบาดเจ็บเลย การระเบิดจากกระบี่สวรรค์เพียงทำให้มันแยกส่วนกันเท่านั้น เดิมทีมันเป็นเพียงแค่สิ่งสกปรกที่รวมเข้าด้วยกันไม่ใช่หรือ”

“สถานที่แห่งนี้ประหลาดมาก ตอนที่พื้นดินไหม้แตกกระจาย ข้ารู้สึกว่าฝุ่นผงแต่ละจุดเหล่านั้นเป็นวิญญาณดวงนึง…หรือเป็นไปได้ว่านั่นเป็นเสี้ยววิญญาณ?” หวังหลินหยุดกึกทันทีและมองกลับไปเบื้องหลังเขา