523. ทำลายค่ายกล

หอกสีดำพุ่งออกราวกับสายฟ้าทำลายกำแพงเสียงเข้าหาร่างมายาเขียว ตัวหอกส่งเสียงดังกึกก้องครามระหว่างทาง ร่างมายาสีเขียวเป็นรูปร่างมนุษย์แต่ไม่มีรายละเอียดพวกใบหน้า มีแต่เพียงร่างอันคลุมเครือเท่านั้น

แสงลึกลับพลันปรากฎบนดวงตาร่างมายา ฝ่ามือของมันสร้างผนึกเหมือนกับเซียนและอ้าปากราวกับกำลังจะพูดบางอย่าง

ทันใดนั้นแสงสีเขียวปรากฎขึ้นจากพวกดอกไม้ใบหญ้าที่ปกคลุมพื้นที่ ทุกสิ่งทุกอย่างในระยะสายตาเต็มไปด้วยแสงสว่างแทบในทันที

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อหวังหลินเห็นร่างนั้นกำลังสร้างผนึกเหมือนกับเซียน ดวงตาพลันหรี่แคบ เขาไม่ได้มองหอกที่กำลังโยนออกไปแต่ถอยหลังกลับอีกหลายสิบฟุต

หวังหลินถอยตัวแต่หอกสีดำเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเข้าหาร่างสีเขียว

หอกพุ่งเข้าไปและหวังหลินถอยกลับมา ดวงตาเผยประกายแสงลี้ลับ ฝ่ามือทั้งสองข้างสร้างผนึกขึ้นและภาพกฎเกณฑ์หลากหลายอย่างปรากฎในความคิด

ชุดกฎเกณฑ์เหล่านี้กระพริบในความคิดหวังหลินพร้อมกับเชื่อมต่อเข้าด้วยกัน พวกมันแยกออกจากกันทันทีและเริ่มเชื่อมต่อกันด้วยวิธีที่แตกต่างชุดละแบบ

ทว่าหลังจากแยกและหลอมกันไม่กี่ครั้ง กฎเกณฑ์บางส่วนที่รวมเข้ากันได้แยกออกมาจากส่วนอื่นๆ

หากมองอย่างละเอียดจะเห็นว่ามีกฎเกณฑ์หลายสิบแบบในหนึ่งก้อนที่รวมเข้าด้วยกันแล้ว กระบวนการเชื่อมต่อและแยกจากกันนี้เหมือนวงจรที่ดำเนินต่อไป

กระบวนการเช่นนี้สำหรับหวังหลินคือรูปแบบการย่อส่วน!

การย่อส่วนเริ่มต้นตอนที่เขาเห็นค่ายกลโบราณและนั่งลงบนพื้น สิ่งที่หวังหลินเรียนรู้มาไม่ใช่กฎเกณฑ์ธรรมดาแต่เป็นกฎเกณฑ์โบราณจากดินแดนเทพโบราณ วิชาพวกนี้เก่าแก่มากและมีแต่เซียนโบราณเท่านั้นที่เรียนรู้วิธีใช้แต่ไม่ได้สร้างมันขึ้นมาเอง

“เรียบร้อยไป 57 …ยังต้องทำต่อไป” ดวงตาหวังหลินหรี่แคบ

หอกแห่งกฎเกณฑ์ยังคงพุ่งเข้าหาร่างมายาสีเขียวต่อไป เมื่อหวังหลินถอยไปแล้วหลายสิบฟุต หอกก็มาถึงในระยะหนึ่งฟุตหน้าร่างสีเขียวเรียบร้อย

หอกแห่งกฎเกณฑ์รวดเร็วมากจนทำลายผ่านกำแพงเสียง สายลมที่สร้างขึ้นมารวดเร็วกว่าหอกและปะทะเข้ากับร่างสีเขียว

ร่างมายาเขียวปะทะภายใต้สายลม ทว่าขณะที่มันแตกสลาย ผลึกแสงสีเขียวที่ส่องประกายตรงตาของมันก็สลัวลงทันที!

แต่มันก็เริ่มส่องประกายสว่างอีกครั้งด้วยเช่นกัน!

ชั่วขณะนี้แสงสีเขียวรอบพื้นที่หุบเขาหลายพันลี้ต่างส่องสว่างจ้าทั้งหมด ลำแสงสีเขียวพุ่งออกมาจากแสงที่ลอยตัวอยู่เหล่านี้ พวกมันถูกส่งออกมาประสานกันและกัน

ทั้งหมดเกิดขึ้นหลังร่างสีเขียวแตกสลาย แต่เหตุการณ์เร็วเกินไปซึ่งคนเหล่าคนที่อยู่ที่นี่ไม่มีเวลาตอบสนอง

แม้จะด้วยความเร็วของหอกกฎเกณฑ์ก็ทำให้มันเคลื่อนไหวได้หลายสิบฟุตในช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น

ทว่าขณะนั้นการเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นด้านหน้าหวังหลินในพริบตา!

แม้การย่อส่วนยังคงดำเนินอยู่ในความคิดหวังหลินและกำลังจะบรรลุผลสำเร็จ ดวงตาหวังหลินยังจดจ้องที่ไปค่ายกล

หวังหลินเห็นได้ว่าพื้นที่รอบค่ายกลหนึ่งพันฟุตถูกล้อมรอบไปด้วยชั้นแสงสีเขียวนับไม่ถ้วน ทั้งพื้นที่รอบหุบเขากลายเป็นกรงสีเขียวขนาดยักษ์

หวังหลินถูกจับข้างในกรงแห่งนี้!

มีสีเขียวกระพริบนับไม่ถ้วนในกรงและมิอาจบอกได้ว่าในวินาทีเดียวพวกมันกระพริบไปมากมายแค่ไหน

เกิดแสงกระพริบและเสียงดังตูมออกมาจากหอก มันถูกหักครึ่งลงตรงกลาง

แม้ว่าหอกกฎเกณฑ์ถูกทำลาย หวังหลินไม่ได้สนใจเพราะหอกเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นมาจากกฎเกณฑ์ เมื่อมันไม่ทำลายค่ายกลหวังหลินจึงไม่ประหลาดใจ หนทางเดียวที่มันจะทำลายค่ายกลที่ตั้งขึ้นมาได้คือการเอาหอกโจมตีด้วยพลังเต็มที่ขณะที่ไม่ป้องกันตนเองและโจมตีในที่โล่ง

เหตุผลที่แท้จริงที่หวังหลินโยนหอกออกไปนั่นก็เพราะการย่อส่วนในความคิดที่ใกล้จะสำเร็จและจากนั้นเขาสามารถเริ่มทำลายค่ายกลได้ตลอดเวลา

หอกกฎเกณฑ์ถูกทำลายและเขาถูกขังในกรงแสงสีเขียวที่มีรัศมีหนึ่งหมื่นฟุต แต่สีหน้าหวังหลินไม่เปลี่ยนไปเลย

ในความคิดหวังหลิน การย่อส่วนดำเนินต่อไปเพื่อให้ถึงขีดจำกัด!

เสียงของโอวหยางฮัวหัวเราะออกมาจากภายในหุบเขา

“เจ้าคนต่างถิ่น ค่ายกลของเผ่าข้าเป็นอย่างไร? ยังไม่สายที่จะจากไป แค่เจ้าหักแขนและขาอย่างละข้าง เผยวิญญาณดั้งเดิมของเจ้าให้ค่ายกลดูดซับสามครั้ง จากนั้นข้าจะปล่อยเจ้าไป!”

หวังหลินเงยศีรษะขึ้นมองเข้าไปในหุบเขา ทันใดนั้นเงาสัญลักษณ์ปรากฎขึ้นข้างในดวงตา ท้ายที่สุดเงาจำนวนนี้ก็รวบรวมในดวงตาเขาอย่างรวดเร็ว

“ชุดที่ 83! นี่ถึงขีดจำกัดแล้วและมันควรเพียงพอทำลายค่ายกลนี้ได้!” การย่อส่วนกฎเกณฑ์ของหวังหลินได้มาถึงขีดจำกัด

ดวงตาหวังหลินราวกับแสงไฟน่ากลัวจากขุมนรกที่ทำให้คนที่มองเขาสั่นเทา เขามองดูหุบเขาและเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เจ้าคนโอหัง เจ้ากล้าแต่พูดคำอวดดี!”

น้ำเสียงโอหยางฮัวหัวเราะออกมาจากข้างในหุบเขา “เช่นนั้นหรือ?​ งั้นข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นว่าใครกันแน่ที่โอหัง! ฆ่าและเก็บมันซะ!”

หลังกล่าวเช่นนั้น กรงสีเขียวที่ล้อมรอบหุบเขาก็เริ่มหดลงด้วยความเร็วที่มิอาจจินตนาการได้ มันหดมาเหลือห่างหวังหลินไม่กี่สิบฟุตในพริบตา

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ทำให้แสงสีเขียวกระพริบหนึ่งครั้ง!

“เจ้าคนต่างถิ่น เจ้าจะกลายเป็นเงาปิศาจตัวที่สองให้กับเผ่าของข้า!” เสียงของโอวหยางฮัวที่ออกมาจากภายในหุบเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือดอันโหดเหี้ยม

หวังหลินไม่ได้เคลื่อนร่างเลยแต่ในจังหวะนั้น สัญลักษณ์กระพริบผ่านดวงตาเขาอย่างรวดเร็ว ทุกครั้งที่สัญลักษณ์กระพริบหนึ่งครั้งจะเรืองแสงอันน่ากลัวออกมา

ขณะที่พวกมันกระพริบ สัญลักษณ์กฎเกณฑ์ลอยออกมาจากดวงตาและจับไปรอบๆตัวเขา

สัญลักษณ์ชิ้นแรกปลดปล่อยออกมาจากดวงตาหวังหลินด้วยแสงอันน่ากลัว เมื่อมันร่อนไปกลางอากาศปรากฎขึ้นรอบตัวมันและจากนั้นหายไปโดยไร้ร่องรอย

กรงแสงสีเขียวเข้าใกล้มาอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งที่มีชีวิตถูกมันผ่านไปจะแห้งเหี่ยวราวกับถูกกลืนกิน ยิ่งใกล้ใจกลางมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเล็กลงและเล็กลง รัศมีที่เปล่งออกมาก็ยิ่งรุนแรงขึ้นและรุนแรงมากขึ้น

เมื่อแสงกระพริบอีกครั้ง แสงสีเขียวก็ห่างจากหวังหลินเพียงสามสิบฟุตแล้ว

ทว่าชั่วขณะที่สัญลักษณ์กฎเกณฑ์เสร็จสมบูรณ์ในดวงตาหวังหลิน มันก็รวมเข้ากับอากาศและกระจายตัวออกมาราวกับคลื่น คลื่นนั้นปะทะเข้ากับตาข่ายสีเขียวที่กำลังเข้ามาใกล้ในทันที

ไม่มีเสียงฟ้าดินสั่นสะเทือนเกิดขึ้นอันใด แต่เกิดเสียงซี่ๆออกมาจากตาข่ายและความเร็วที่เข้ามาใกล้ถูกหยุดไว้ชั่วขณะ

ดวงตาหวังหลินกระพริบอีกครั้งและสัญลักษณ์กฎเกณฑ์ที่เสร็จสมบูรณ์จำนวนสิบชิ้นปรากฎขึ้น พวกมันหายเข้าไปในอากาศและเกิดระลอกคลื่นกระจายออกมา

เสียงซี่ๆจากกรงแสงสีเขียวพลันดังมากขึ้น คราวนี้เกิดเส้นคล้ายรอยแตกค่อยๆกระจายผ่านกรงทำให้เกิดเสียงแตกร้าว

“สัญลักษณ์กฎเกณฑ์ 30 ชุด!” แววตาหวังหลินกระพริบอีกครั้งและคราวนี้สัญลักษณ์กฎเกณฑ์จำนวนสามสิบชุดปรากฎด้านหน้าพร้อมกับรวมเข้ากับอากาศอย่างรวดเร็ว

กรงแสงสีเขียวพังทะลายทันที! มันเปลี่ยนกลายเป็นละอองแสงราวกับดวงดาวบนฟากฟ้า ดูลึกลับอย่างยิ่ง

หวังหลินมองไปที่หุบเขาด้วยใบหน้าเฉยเมย ขณะเดียวกันชุดกฎเกณฑ์ประหลาดกระพริบในดวงตาเขาอย่างต่อเนื่อง

คราวนี้มีสัญลักษณ์กฎเกณฑ์ที่เสร็จสมบูรณ์มากกว่าสี่สิบชุดปรากฎขึ้นทีละชุด

หวังหลินชี้ไปข้างหน้าและดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชา สัญลักษณ์กฎเกณฑ์ทั้งหมดสั่นเทาก่อนจะพุ่งเข้าหาหุบเขา

สัญลักษณ์กฎเกณฑ์สมบูรณ์เหล่านี้รวมเข้ากับอากาศทีชะชุดและเปลี่ยนกลายเป็นระลอกคลื่น

มีทั้งหมด 83 ชุดตั้งแต่เริ่มจนจบ นี่คือชุดสัญลักษณ์กฎเกณฑ์ที่หวังหลินสร้างขึ้นเพื่อทำลายค่ายกลแห่งนี้

แสงสีเขียวจำนวนมากพลันปรากฎรอบหุบเขาและภายในยิ่งมีมากขึ้นอีก

ทว่าขณะที่แสงสีเขียวปรากฎ สัญลักษณ์กฎเกณฑ์นับไม่ถ้วนกระพริบรอบมัน ทุกการกระพริบหนึ่งครั้งแสงสีเขียวจะหมองลงจนหายไปในที่สุด

ดวงตาหวังหลินเป็นประกายขณะที่ยกเท้าและเดินเข้าไปหาหุบเขาทีละก้าว

ทุกการก้าวจะยิ่งเกิดแสงสีเขียวปรากฎในหุบเขาขึ้น แสงสีเขียวเหล่านี้รวมตัวกันจนเกิดเสาขนาดใหญ่ทุบเข้าหาหวังหลินด้วยตัวเอง

หวังหลินไม่ใส่ใจและไม่ได้ก้าวเท้าช้าลงเลย!

เสาแสงสีเขียวเข้ามาทุบใส่หวังหลิน แต่เมื่อมันห่างจากเขาไปสิบก้าว สัญลักษณ์กฎเกณฑ์จำนวนมากพลันปรากฎขึ้นระหว่างทั้งสอง

เสาแสงสีเขียวหมองลงทันทีและเริ่มพังทลาย หวังหลินยังคงเดินต่อไปทีละก้าวอย่างมั่นคงความเร็วไม่มีตก

หวังหลินเคลื่อนตัวเข้าไป เสาแสงสีเขียวรีบล่าถอยและพังทลายต่อไป

เมื่อหวังหลินห่างจากหุบเขาได้สิบก้าว เสาแสงสีเขียวก็แตกสลายอย่างสมบูรณ์ ในเวลาเดียวกันนั้นหุบเขาพลันสั่นโดยทันที ราวกับพลังการปกป้องรอบๆได้เลือนหายไป

“ท่านเทพ ขอความเมตตา ขอความเมตตา… โอวหยางฮัวยอมรับผิด!” เสียงของโอวหยางฮัวออกมาจากภายในหุบเขาทันที