715. หนี หนี หนี!
แม้แต่ร่างองครักษ์เทพก็ยังสั่นเทา แสงสีทองรอบตัวของมันเลือนเหือดหายไปเล็กน้อย
หวังหลินกัดฟันแน่น เมินเฉยกลิ่นอายของปากยักษ์ พุ่งตัวออกไปเข้าหาสายหมอก
ทว่ารอยร้าวบนพื้นยิ่งขยายตัวกว้าง พื้นดินเริ่มยกตัวและทั้งดวงดาวส่งเสียงดังกึกก้อง
พื้นดินจำนวนมากพังทลายและหลุดออกไปเข้าสู่อวกาศ ฉากเหตุการณ์นี้แทบเหมือนกับตอนที่ร่างดั้งเดิมทำให้ดวงดาวพังทลายไม่มีผิด!
ทว่าดาวดวงนั้นพังทลายออกมาจากข้างในและเกิดระเบิดทรงพลังอย่างยิ่ง หากเซียนรำดับต่ำอยู่ใกล้เกินไป ไม่มีโอกาสที่พวกเขาจะรอดชีวิต
อย่างไรก็ตามดาวหยุนเซียนแตกต่างกันเล็กน้อย แม้ว่ามันกำลังพังทลายแต่กลับไม่มีพลังทำลายล้าง มันเป็นอสรพิษพิฆาตจันทร์กำลังตื่นขึ้นมากกว่าและกำลังสลัดเศษหินเศษดินที่ปกคลุมร่างกายของมันมาตลอดกาลนาน
พื้นโลกที่พุ่งขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นเพียงแค่ภาพมายาเท่านั้น ส่วนที่เรียกกันว่าโลกจริงๆคือร่างของอสรพิษพิฆาตจันทร์ พื้นดินที่พองขึ้นมาเป็นเพียงแค่อสรพิษกำลังขยับไปมาและเงยหัวของมันขึ้น
รอยแตกขนาดใหญ่ปิดสนิทในทันทีด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ ดวงตาหวังหลินเย็นเยียบ พลังของผลทะยานสวรรค์ยังคงอยู่ดี ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางที่เขาจะหลบหนีได้
ตราบใดที่เขาสามารถหยุดอสรพิษไว้ได้ชั่วขณะ เขาก็สามารถพุ่งผ่านสายหมอกและเข้าไปในอวกาศได้
หวังหลินกัดฟันแน่นและกำลังจะตบกระเป๋า แต่สายตาพลันขมวดขึ้น ตอนนี้เขาสัมผัสถึงความผันผวนที่คุ้นเคยยิ่งพร้อมกับปากขนาดใหญ่ใกล้เข้ามา ความผันผวนนั้นมาจากค่ายกลกระบี่เจ็ดดารา!
หวังหลินถอนมือออกจากกระเป๋าและสร้างผนึก จากนั้นชี้ไปข้างหน้า “ค่ายกลกระบี่ หมุน!”
น้ำเสียงแห่งพลังอำนาจพุ่งออกมาดุจสายฟ้าเข้าหาค่ายกลกระบี่ข้างในปากยักษ์นั้น!
ค่ายกลกระบี่เจ็ดดาราหมุนปั่นปุบปับและปลดปล่อยปราณกระบี่ไร้ขีดจำกัดออกมาโจมตีจากข้างใน
ทว่าการโจมตีพวกนี้เล็กน้อยอย่างยิ่งต่ออสรพิษพิฆาตจันทร์และไม่สามารถหยุดมันได้แม้แต่เพียงเสี้ยววินาที
เมื่อเห็นปากกำลังเข้ามาใกล้และใกล้ขึ้น ดวงตาหวังหลินส่องประกายเจิดจ้าและตะโกน “กระบี่หนู ระเบิด!”
เสียงอู้อี้ดังออกมาจากในปากและเกิดเสียงคำรามขึ้นมาข้างใน ปากนั้นเคลื่อนไหวเร็วขึ้นและอยู่ห่างหวังหลินเพียงหนึ่งพันฟุต หวังหลินใช้ความเร็วมาก เขาและองครักษ์เทพพลันเข้าไปในหมอกหนาแน่นทันที
ทว่าหมอกนี้กลับเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อปากนั้นเข้ามาใกล้ มันหายไปในพริบตา!
กาลเวลาผ่านมานานมาก นี่เป็นครั้งแรกที่หมอกหนาแน่นรอบอสรพิษได้หายไป!
“หมู แกะ ลิง วัว เสือและกระต่าย จงระเบิดทั้งหมด!” แววตาหวังหลินเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
ตู้มมมม…บึ้มมมมม…ตู้มมมมมม…ระเบิดนับไม่ถ้วนดังสะท้อนอยู่ภายในตัวอสรพิษพิฆาตจันทร์ ไม่เพียงแค่กระบี่ที่ระเบิดเท่านั้นแต่วิญญาณปิศาจข้างในกระบี่ก็ระเบิดไปด้วย ตอนนี้พลังทำลายล้างทรงพลังที่ก่อขึ้นจากค่ายกลกระบี่เจ็ดดาราได้แสดงพลังโจมตีที่รุนแรงที่สุดของมันเข้าใส่อสรพิษพิฆาตจันทร์
อย่างไรก็ตามอสรพิษพิฆาตจันทร์นั้นแข็งแกร่งจนระเบิดไม่มีผลกระทบอะไรต่อมันเลย มันเพียงแค่ชะลอลงไปชั่วขณะเนื่องจากผลกระทบจากระเบิด
อย่างไรก็ตามสิ่งที่หวังหลินต้องการคือทำให้มันชะลอตัวลงอยู่แล้ว!
เขาและองครักษ์เทพพุ่งตัวออกอย่างรวดเร็ว ดวงดาวด้านนอกอยู่ตรงหน้าระยะสายตาแล้ว!
ปากยักษ์ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว พลังของผลทะยานสวรรค์ยังคงทำให้มันไม่แน่ใจว่าสัมผัสความเจ็บปวดและความตื่นเต้นนี้ออกมาจากไหน
ทว่าในสภาวะงุนงงสับสนหลังจากตื่นขึ้นนั้น มันรู้สึกว่าสิ่งมีชีวิตสองตัวกำลังพยายามหลบหนีพร้อมกับเอาอะไรบางอย่างที่คุ้นเคยไปด้วย
มันจึงพยายามเก็บสองสิ่งที่คุ้นเคยนั้นกลับมาที่เดิมโดยไม่รู้ตัว
เมื่อมันเห็นอีกสองคนเคลื่อนไหวเร็วขึ้นและเร็วขึ้น มันส่งเสียงที่ไม่ได้เอ่ยออกมานาน แม้ว่าเสียงนี้จะไม่มีความหมายแต่กลับประหลาดอย่างยิ่ง
ขณะที่เสียงนี้โผล่ขึ้นมา หนังศีรษะหวังหลินด้านชาทันที มันคือภาษาเทพโบราณ!
หวังหลินอ้าปากค้าง “ในความทรงจำของตู่ซือไม่เห็นบอกว่าอสรพิษพิฆาตจันทร์สามารถพูดภาษาเทพโบราณได้ นี่มันอสรพิษแบบไหนกันนี่?!”
เมื่อภาษาเทพโบราณเปล่งออกมา ท้องฟ้าเปลี่ยนสี หวังหลินพลันรู้สึกว่าสิ่งที่ไล่ตามเขามาไม่ใช่อสรพิษพิฆาตจันทร์อีกแล้วแต่กลับเป็นเทพโบราณวัยผู้ใหญ่!
ภาษาเทพโบราณดังสะท้อนและเก่าแก่มาก ทว่าสิ่งที่ทำให้หวังหลินสัมผัสถึงวิกฤตแห่งความเป็นความตายกำลังจะเกิดขึ้น!
รอยร้าวปรากฏออกมาในอวกาศรอบๆพื้นที่แห่งนี้ราวกับมันกำลังล่มสลาย นี่ทำให้หวังหลินแทบสิ้นสติ
เขารู้จักวิชานี้ มันคือวิชาบดขยี้ที่มีเพียงเทพโบราณแปดดาวเท่านั้นสามารถใช้ได้! มันสามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในระยะสายตาและทำให้แตกสลายกลายเป็นผุยผง
ความรู้สึกแห่งความเป็นความตายที่หวังหลินไม่ได้สัมผัสมานานช่างรุนแรง หวังหลินหันกลับมาและส่งเสียงคำรามดัง!
ที่เขาเอ่ยขึ้นมาก็เป็นภาษาเทพโบราณเช่นกันซึ่งได้รับสืบทดมาจากตู่ซือ!
พื้นดินหยุดชะงักและปากขนาดใหญ่หลับลงเล็กน้อย ในเวลาเดียวกันเกิดรอยร้าวออกมาสองรอย เผยให้เห็นดวงตาเย็นเยียบหนึ่งคู่!
สายตานี้จ้องไปบนหวังหลิน เผยความหนาวเย็นและสับสนงุนงง
เนื่องจากอสรพิษพิฆาตจันทร์กำลังถูกขัดขวาง การล่มสลายของอวกาศรอบๆมันจึงหยุดลง หวังหลินหนีโดยไม่ลังเลพร้อมกับองครักษ์เทพ
ชั่วขณะนั้นร่างผอมบางพุ่งออกมาจากส่วนลึกของรอยแตกด้วยความหวาดกลัวและตื่นเต้น
เขาคือกรีด!
การเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ต่ออสรพิษพิฆาตจันทร์ไ้ดทำให้ตำแน่งดูดซึมและขับถ่ายเปลี่ยนแปลงไปอย่างรุนแรงจึงเกิดรูขึ้นมา กรีดใช้โอกาสนี้หลบหนีและแน่นอนว่าเขาไม่ได้ทิ้งเตาหลอมไว้ด้านหลัง
หลังจากพุ่งออกมาจากที่ตรงนั้น กรีดก็รับรู้ถึงความน่าหลัวของอสรพิษพิฆาตจันทร์ เขาใช้เตาหลอมขนาดใหญ่ช่วยให้เหาะขึ้นมาโดยไม่ลังเล เมื่อมองขึ้นไปจึงเห็นรอยแตกขนาดใหญ่และดวงดาวจากด้านนอก!
ความตื่นเต้นที่ไม่ปรากฏออกมาในระยะเวลาร้อยปีได้พุ่งพล่านผ่านร่างกาย เขารู้สึกว่าหยดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสองข้าง วันเวลาที่มีชีวิตไม่เหมือนมนุษย์หรือภูติผีกำลังจะจบลง
เขาหวนคืนอดีตที่ผ่านมาร้อยปี ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในตำแหน่งขับถ่ายของอสูรตัวนี้ ซึ่งทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าอย่างมาก!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลิ่นเหม็นที่เขาไม่มีวันลืม แม้กลิ่นนั้นจะหายไปแล้วเขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังได้กลิ่นมันอยู่
กรีดสาบานว่าเมื่อหนีออกมาได้ เขาจะไม่เยียบย่ำไปในดินแดนฝั่งเหนือของดาราจักรทุกชั้นฟ้าแม้แต่เพียงครึ่งก้าวอีกเลย ในอนาคตเมื่อเขาออกไปล่าสมบัติอีกครั้งจะต้องมัดระวัง ระมัดระวังให้มากกว่านี้!
เมื่อเห็นรอยร้าวเข้ามาใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น ความตื่นเต้นของกรีดก็พุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด!
“ในที่สุดข้าก็จะได้เป็นอิสระ!”
ขณะน้ันความงุนงงในแววตาอสรพิษพิฆาตจันทร์พลันเลือนหายไปและภาษาเทพโบราณดังสะท้อนอีกครั้ง ทั้งร่างหวังหลินรู้สึกเย็นเหยียบ ในช่วงจังหวะชีวิตความเป็นความตาย เขาไม่สามารถลังเลได้เลย จึงส่งคำสั่งให้องครักษ์เทพช้าลงและโยนกระดูกครึ่งส่วนที่ถือมาไปให้อสรพิษพิฆาตจันทร์!
“ข้าจะคืนเจ้ากลับไปครึ่งนึง!”
กระดูกครึ่งส่วนดุจภูเขายักษ์ ดังนั้นมันจึงสร้างสายลมรุนแรงตกลงมาผ่านชั้นบรรยากาศ ทำให้ปากขนาดใหญ่ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง
การล่มสลายรอบๆอวกาศหยุดชะงักอีก อสรพิษจ้องภูเขาที่กำลังตกลงมาอย่างรวดเร็ว แววตาเผยความงุนงงสับสนขึ้น ของสิ่งนี้ช่างคุ้นเคยแต่มันกลับจำไม่ได้ว่าคืออะไร…
อย่างไรก็ตามมันก็อ้าปากออกมาโดยไม่รู้ตัวและกลืนกินเทือกเขานั้นเข้าไป!
ความตื่นเต้นของกรีดนั้นรุนแรงราวกับเขาได้กลืนกินผลทะยานสวรรค์ไปนับไม่ถ้วน เขาเคลื่อนร่างออกมาใกล้รอยแตกร้าวมากขึ้นและใกล้ขึ้น กระทั่งอยากจะส่งเสียงออกไปให้ดังๆ!
ความทุกข์ยากแสนสาหัสเกือบร้อยปีในที่สุดก็กำลังจะจบ!
เขารู้ตัวอยู่แล้วว่าไม่สามารถเคลื่อนที่พริบตาข้างในอสรพิษพิฆาตจันทร์ได้ ขณะที่พยายามจะเคลื่อนที่พริบตาจะถูกพลังงานลึกลับบางอย่างขัดขวางเอาไว้ซึ่งทำให้ความเร็วของเขาลดช้าลง
อย่างไรก็ตามขณะที่กรีดกำลังเข้าไปใกล้รอยแตกร้าวนั้น เงาสีดำขนาดใหญ่พลันบดบังเหนือรอยแตก
กรีดตกตะลึงและลูบดวงตา คิดว่ากำลังเกิดภาพหลอน เงายักษ์นี่มันอะไรกัน…
หลังจากตกอยู่ในกลิ่นเหม็นของอสรพิษมานาน แม้แต่ความคิดของกรีดก็ทื่อลงเล็กน้อย
“นี่…นี่มัน…ภูเขา!” ดวงตากรีดเผยความสิ้นหวังและความตื่นเต้นพลันหายไปทันที ใครก็ตามที่เจอกับความขัดแย้งรุนแรงแบบนี้มันเหมือนกับโลกกำลังล่มสลาย
ทว่ากรีดเป็นเซียนผู้ทรงพลัง เขาส่งเสียงร้องคำรามพุ่งตัวออกมาข้างหน้าและเข้าไปในเตาหลอมของตนเอง จากนั้นเตาหลอมก็กระแทกไปด้านข้าง
ภูเขาส่ายไปมาและปลายของมันกระแทกเข้าใส่เตาหลอมทำให้เกิดการเสียดสีหลายครั้ง เจ้ากรีดที่อยู่ข้างในเกิดการสั่นเหมือนอยู่ในระฆัง จนกระอักโลหิตหลายครั้ง
“บัดซบบบบบ!!!” หลังจากหลีกเลี่ยงภูเขา กรีดพลันปรากฏตัวออกมาจากเตาหลอมด้วยใบหน้าซีด เขาควบคุมเตาหลอมไม่ได้สมบูรณ์ ดังนั้นหากอยู่ข้างในนานเกินไปเขาจะถูกกลิ่นอายของเตามาหล่อหลอมเสียเอง
หลังจากกลืนกินภูเขาไปครึ่งลูก ความงุนงงสับสนในตัวอสรพิษพิฆาตจันทร์ก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ความรู้สึกนี้ช่างคล้าย คล้ายอย่างยิ่ง มันเหมือนกับจะจำได้…
หวังหลินหยิบยืมช่วงความลังเลจากอสรพิษพิฆาตจันทร์ ออกคำสั่งองครักษ์เทพให้ช่วยแบกกระดูก ทั้งคู่รีบเหาะเหินเข้าหาดวงดาวอย่างรวดเร็ว
ความงุนงงในตัวอสรพิษค่อยๆหายไปและพลังอำนาจของผลทะยานสวรรค์ก็กำลังจะหายไปด้วย ตอนนี้มันจำได้แล้วว่าภูเขานั้นไม่ใช่สิ่งของธรรมดา มันเป็น…สิ่งที่เกิดจากกระดูกของมันเอง!
เมื่อผลกระทบของผลทะยานสวรรค์หายไป อสรพิษพิฆาตจันทร์สามารถตรวจจับตำแหน่งความเจ็บปวดได้ มันมาจากจุดที่กระดูกควรจะอยู่ตรงนั้น!
พายุโหมกระหน่ำปรากฏขึ้น ความเจ็บปวดที่ผลทะยานสวรรค์ได้ซ่อนเอาไว้ก็ถูกเผยออกมา ทำให้ความโกรธเกรี้ยวของอสรพิษพิฆาตจันทร์พลันระเบิดอย่างสุดกำลัง!