788. นายท่านโปรดลงมือ 2
ในทันทีที่ชายผมขาวปรากฏตัว หวังหลินคว้าตัวของลี่หยวนและถอยหลังกลับ ทั้งสองถอยห่างออกไปอีกห้าร้อยลี้ เสียงกรีดร้องดังระงมจากเซียนที่กำลังจะตาย ท่าทีหวังหลินตึงเครียดเป็นอย่างมาก
หวังหลินเห็นเฉินกงฮู่และคนอื่นๆซึ่งทำให้เขาลังเล อย่างไรก็ตามเขาลี่หยวนและไม่ได้ลงมือทำสิ่งใด
ใบหน้าลี่หยวนซีดเผือดอย่างยิ่ง
“พี่ซิ่ว…ข้ากลัวว่าเราออกไปไม่ได้…”
หวังหลินครุ่นคิดอย่างเงียบๆ ชายผมขาวผู้นี้แข็งแกร่งเกินไป หวังหลินลอบเปรียบเทียบเขากับบรรพชนโลหิต ตัดสินจากระดับการบ่มเพาะซึ่งเขาคนนี้แข็งแกร่งกว่าบรรพชนโลหิต
แต่ว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ทุกครั้งที่ชายผมขาวกลืนกินเซียนไปหนึ่งคน ระดับการบ่มเพาะก็จะเพิ่มขึ้น ดังนั้นหวังหลินจึงคาดว่าระดับการบ่มเพาะเขาจะสูงได้ขนาดไหน
หวังหลินมองไปยังลี่หยวน “น้องลี่เจ้าเชื่อใจข้าหรือไม่”
ลี่หยวนตกตะลึงและพยักหน้า “พี่ซิ่วมีวิธีออกไปหรือ? ข้าเชื่อใจท่าน!”
หวังหลินลังเลก่อนตอบ “ข้ามีวิชาเซียนอยู่แต่ก็ยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ หากพาคนไปด้วย ขณะที่ข้าจะไม่ได้รับอันตรายแต่ผู้ที่ข้านำไปอาจจะต้องได้รับความยากลำบาก ถ้าเจ้าเห็นด้วยข้าก็จะลองดู”
ลี่หยวนขบคิดเงียบๆ เขารู้แน่ชัดว่าชายผมขาวนั้นทรงพลังขนาดไหนและก็รู้ว่าไม่อาจประมือชายผมขาวได้ แม้แต่ซิ่วมู่ก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับชายผมขาว ซิ่วมู่อาจไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ ซึ่งยากนักที่จะปกป้องเขา
ลี่หยวนความรู้สึกว่าถ้าเขายังคงอยู่ที่นี่ต่อไปจะต้องตายแน่นอน! ความรู้สึกนี้ทวีความรุนแรงมากขึ้นและถูกครอบงำในจิตใจอย่างสิ้นเชิง
แววตาลี่หยวนสว่างขึ้นเผยความเด็ดขาด “พี่ซิ่วโปรดใช้วิชานั้น ข้ายินดีที่จะเดิมพัน!”
หวังหลินพยักหน้า เขาเริ่มคุ้นเคยกับลี่หยวนในแดนสวรรค์อัสนีแล้ว และพวกเขาต่างก็ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย แม้ว่าจะไม่ได้ถือเป็นมิตรที่ดีที่สุด แต่เขาผ่านการทดสอบและความยากลำบากหลายอย่างมาแล้ว
หากไม่ใช่เพราะลี่หยวน หวังหลินเชื่อว่าเขาจะต้องตายภายใต้การไล่ล่าของบรรพชนโลหิต ในตอนนั้นลี่หยวนได้ช่วยชีวิตเขาไว้
หลังจากสูดหายใจลึก หวังหลินก็ค่อยๆก้าวถอยและเปิดใจ เมื่อนึกถึงความรู้สึกการผสานกับโลก ระลอกคลื่นพลันปรากฏขึ้นในทุกก้าวที่เขาเดิน
หลังจากก้าวถอยหลังไปกว่าสิบก้าว ความรู้สึกการผสานกับโลกยังไม่ปรากฏขึ้น เมื่อเห็นว่าประตูสวรรค์พร้อมที่จะหายไปทุกเมื่อ อีกทั้งยังได้ยินเสียงกรีดร้องของเซียนที่กำลังจะตาย หวังหลินระงับความกังวลและทำให้จิตใจสงบลง
เขาไม่ได้คิดอะไรเลยและพยายามทำจิตใจให้สงบลงดีที่สุด
ในที่สุด ขณะที่หวังหลินก้าวถอย สายตาเผยความสงบนิ่ง เขาเริ่มผสานกับโลกและค่อยๆเข้าใกล้ที่จะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับโลก
หลังจากนั้นผ่านไปนานเท่าไรไม่ทราบ การรับรู้ดั้งเดิมในการผสานกับโลกและแยกตัวออกมาได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งในใจหวังหลิน ในขณะนี้เขาเกิดภาพลวงตาที่ได้กลายเป็นโลกแทน
ดวงตาหรี่แคบและสงบนิ่งเหมือนสายน้ำ หวังหลินไม่ได้ถอยอีกต่อไปและครั้งนี้ก้าวเดินไปข้างหน้าทีละก้าว เขาสงบนิ่งที่สุด
ระลอกคลื่นปรากฏอยู่ใต้ฝ่าเท้าอีกครั้งและค่อยๆกระจายออกไป หวังหลินคว้าลี่หยวนที่กำลังตกตะลึงและร่างเขาค่อยๆเลือนหายไปในความว่างเปล่า
ลี่หยวนรู้สึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่ออกมาจากตัวหวังหลินราวกับเขาถูกห่อหุ้มด้วยกระบี่ การมองเห็นพร่ามัวไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้ชัดเจน ทั้งร่างถูกลากผ่านกาลเวลาและยืดออกไปไร้ที่สิ้นสุด
หลังจากคว้าแขนลี่หยวน แววตาหวังหลินยังคงนิ่งสงบเหมือนสายน้ำ ขณะที่ก้าวไปข้างหน้า หวังหลินและลี่หยวนก็หายตัวไปราวกับเข้ามาในความว่างเปล่าจริงๆ
ตอนนี้นี้ชายผมขาวกำลังถูกโจมตีด้วยเซียนรูปธรรมหยางห้าคนและขั้นมายาหยินอีกนับสิบคน เซียนขั้นเทวะอีกจำนวนมากหัวเราะเสียงดัง พวกเขาหัวเราะบ้าคลั่ง ฝ่ามือก็สร้างผนึกและพึมพำเป็นคำพูด ม่านแสงสีแดงหนึ่งชั้นปรากฏขึ้นในสายหมอก
วิชาดั้งเดิมเและสมบัติวิเศษทั้งหมดไม่มีผลกระทบต่อม่านแสงเลย มันไม่สามารถทำลายได้!
กระบี่เหินของเฉินกงฮู่ปะทะกับม่านแสง กระบี่เหินถึงกับแตกสลายทีละนิ้ว พลังสะท้อนกลับทำให้เฉินกงฮู่กระอักเลือดและล่าถอยในทันที
ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นแต่จางกงเล่ย ถังหยานเฟิงและเซียนรูปธรรมหยางอีกสองคน ต่างก็กระอักเลือดออกมาและถูกกระแทกกลับไป
ส่วนเซียนขั้นมายาหยินนั้นวิญญาณดั้งเดิมสั่นสะท้าน ร่างกายแต่ละคนถูกกระแทกกลับไป
ชายผมขาวอยู่ในม่านแสงแสยะยิ้มกระหายเลือดและกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง “ดีที่พอมีเซียนที่มีทักษะต่อสู้อยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับกองทัพสวรรค์ พวกเจ้าก็ยังอ่อนแอเกินไป อ่อนแอเกินไป อ่อนแอเกินไป! พวกเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะทำให้ข้าต้องใช้ขอบเขตจวี่เลยด้วยซ้ำ!”
เขาอ้าแขนออก ม่านแสงรอบตัวพลันขยายตัวขึ้น มันเคลื่อนไหวเร็วมาก ผลักดันหมอกสีขาวรอบตัวออกไป
เหล่าเซียนรอบด้านอดไม่ได้ที่จะล่าถอย มีไม่กี่คนที่ช้าเกินไปจนสัมผัสกับม่านแสง แต่ละคนกรีดร้องออกมาและร่างเหี่ยวแห้งกลายเป็นศพแม้แต่วิญญาณดั้งเดิมก็พังทลายและถูกม่านแสงดูดกลืนพลังดั้งเดิมเข้าไป
มองจากข้างนอก เซียนหลายคนพุ่งออกมาจากหมอกสีขาวด้วยความหวาดกลัวราวกับว่ากลัวว่าจะสายเกินไป
ชายผมขาวหัวเราะร่า ร่างกายกระพริบวูบวาบปรากฏตัวอีกครั้งด้านหลังของเซียนมายาหยิน บดขยี้ร่างและกำลังจะกลืนกินวิญญาณดั้งเดิมทว่าเขาหันกลับมา เป็นครั้งแรกที่เผยแววตาตกตะลึงและจริงจัง
‘เต๋าผสานโลกา!’ ขณะหันกลับมา เซียนที่สูญเสียร่างกายพลันเกิดวิญญาณระเบิดขึ้น แต่ชายผมขาวไม่สนใจและผสานเข้ากับโลกไปด้วย เกิดระลอกคลื่นใต้ฝ่าเท้าและร่างกายก็เลือนหายไปในทันที
“แม้แต่ในแดนสวรรค์ตอนนั้นก็ยังมีไม่มากนักที่สามารถบรรลุเต๋าผสานโลกาได้! แต่ว่าคนผู้นี้ไม่ได้เชี่ยวชาญมันอย่างสมบูรณ์!!” ชายชราผมขาวปรากฏตัวห่างจากประตูสวรรค์พันฟุต ดวงตาเผยแสงประหลาด ฝ่ามือขวาคว้าเข้าไปในช่องหว่างอย่างเหี้ยมโหด
“จงออกมาให้ข้า!”
รอยแยกทั้งห้าปรากฏตัวขึ้นในโลก รอยแยกเหล่านี้มีขนาดใหญ่และมีเสียงหวีดหวิวแหลมออกมา ดูเหมือนได้เปิดรอยแยกทั้งห้าขึ้น
ปราณสวรรค์และพลังดั้งเดิมที่ทรงอำนาจแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดพลันระเบิดออกมาจากชายผมขาวและเข้าไปในรอยแยก ขณะนั้นเซียนทั้งหมดเกิดภาพลวงตาว่าทั้งโลกำลังสั่นสะเทือนรุนแรง
ใบหน้าเฉินกงฮู่ซีดเซียว ด้านข้างเป็นจางกงเล่ยก็มีอาการเดียวกัน ถังหยานเฟิงกำหมัดแน่น ทั้งสามคนมองหน้ากันและเห็นความกลัวที่ซ่อนลึกในแววตา
เสียงร้องเล็กๆออกมาจากความว่างเปล่าด้านหน้าชายชรา หวังหลินปรากฏตัวขึ้นในระยะห้าร้อยฟุตจากประตูสวรรค์ คว้าลี่หยวนที่โลหิตกำลังไหลออกจากรูขุมขนและแววตาเต็มไปด้วยความสับสน
ลี่หยวนกระอักโลหิตออกมาจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถทนต่อวิชาเซียนของหวังหลินได้
ช่วงเวลาที่หวังหลินปรากฏตัว เขาโยนลี่หยวนไปข้างหน้าอย่างไร้ปราณี กระแสพลังดั้งเดิมแข็งแกร่งล้อมรอบลี่หยวนทำให้เขาไปดุจสายฟ้าพุ่งไปยังประตูสวรรค์ที่เหลือขนาดเพียงแค่กำปั้น
ชายชราผมขาวเยาะเย้ยออกมา ขณะก้าวหายตัวไปข้างหน้า หวังหลินแววตาเย็นชาส่งพลังงานต้นกำเนิดพุ่งทะลักก่อให้เกิดวังวน อำนาจสายฟ้าแผ่ออกมาจากวิญญาณดั้งเดิมและสายฟ้านับไม่ถ้วนพุ่งเข้าไปในวังวนด้วย
“ระเบิด!” หวังหลินร้องตะโกนในจังหวะที่ชายชราหายตัวไป
เสียงระเบิดดังกึกก้องในความว่างเปล่า สั่นหวั่นไหวจนคนรอบข้างตกตะลึงจนสูดลมหายใจ
เฉินกงฮู่หรี่ดวงตาจ้องหวังหลินอย่างมีความสุข
ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นแต่จางกงเล่ยก็เช่นเดียวกัน
“เป็นเขา!” เถิงหยานเฟิงขมวดคิ้ว เขาจำได้ว่าหวังหลินคือซิ่วมู่ผู้ที่เขาไม่มั่นใจในการเอาชนะ
วังวนดั้งเดิมด้านหน้าหวังหลินแตกสลายในเวลาเดียวกับที่ชายผมขาวปรากฏตัวหน้าหวังหลิน ชายผมขาวเผยแสงอันลึกลับพลางหัวเราะ เขาสูดปากเข้าอย่างรุนแรง พลังดั้งเดิมทั้งหมดจากการแตกสลายของวังวนพลันถูกสูดเข้าไปในปาก
หวังหลินรีบล่าถอยและตามทันลี่หยวน เขาผลักลี่หยวนและตะโกน “ลี่หยวนใช้เตาหลอมอัสนีเร็วเข้า!”
เสียงดุจฟ้าร้องพุ่งเข้าไปในหัวของลี่หยวนที่ยังคงสับสน ลี่หยวนนำเตาหลอมอัสนีออกมาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายสัมผัสประตูสวรรค์ขนาดเท่ากำปั้น
ลำแสงโผล่ออกมาจากเตาหลอม ห่อหุ้มรอบร่างลี่หยวนก่อนที่เขาจะหายตัวไป
ในเวลาเดียวกันหวังหลินก็นำเตาหลอมอัสนีออกมาและกำลังจะจากไปเช่นกัน ทว่าดวงตาชายผมขาวส่องสว่างขึ้นและพูดเบาๆ “ประตู จงปิด!”
เพียงแค่นั้น ประตูสวรรค์ขนาดเท่ากำปั้นพลันแตกสลายและหายไปทันที
ขณะที่หวังหลินถือเตาหลอมอัสนี แววตาเย็นชา เขาไม่ได้มองหันกลับไปแต่ใช้ก้าวพริบตาเข้าหาความว่างเปล่าทันที ชายชราหัวเราะและไล่ตามหวังหลิน
“ตอนนี้ข้าจำได้แล้ว เจ้าคือเซียนฉีที่รอบคอบคนนั้น!!”
ชายผมขาวเคลื่อนไหวเร็วเกินไปจนตามหวังหลินทันในก้าวเดียว ฝ่ามือขนาดใหญ่คว้าไปแผ่นหลังหวังหลินอย่างโหดเหี้ยม!
“ข้าไม่ชอบคนรอบคอบ! แม้แต่ขอบเขตจวี่ก็ไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ อยากรู้นักว่าครั้งนี้เจ้าจะหนีไปได้อย่างไร!” ดวงตาชายผมขาวเรืองแสงสีแดงก่ำและคว้าจับพร้อมกับเสียงหวีดหวิว พริบตานั้นเส้นทางล่าถอยของหวังหลินได้ถูกผนึกไว้หมดแล้ว!
เฉินกงฮู่ลืมตาขึ้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“นายท่านโปรดลงมือ!!”
จางกงเล่ยตื่นตัวยิ่งและคิดขึ้นมา ‘ชายประหลาดคนนี้แข็งแกร่งเกินไป ข้าไม่รู้ว่าผู้อาวุโสจะแข็งแกร่งกว่าหรือไม่!’
ส่วนถังหยานเฟิงเยาะเย้ยขึ้นมาพลางจ้องหวังหลินและคิดจากก้นบึ้งหัวใจ “แม้เขาจะแข็งแกร่ง แต่เราห้าคนและเซียนมายาหยินอีกมากมายยังไม่อาจประมือกับชายประหลาดได้ เขามีระดับบ่มเพาะเท่าเทียมกับข้าและจะตายโดยไม่ต้องสงสัย! ข้าอยากเห็นว่าเขาจะถูกสังหารอย่างไร นั่นจะช่วยลดปัญหาในอนาคตไปด้วย!”