828. จอมปิศาจ
ตู้ม ตู้ม ตู้ม…เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ สายฟ้าของหวังหลินแตกสลาย น้ำแข็งที่กำลังรุกคืบมาหยุดชะงักเล็กน้อย
ชั่วขณะนั้นต้าซานก้าวออกมาจากเงาหวังหลิน ยกแขนซ้ายที่ไร้อาการบาดเจ็บขึ้นมาและต่อยใส่น้ำแข็งโดยไม่ลังเล
ขณะเดียวกันหวังหลินยกแขวาขึ้นใช้วิชาเรียกขานสายลมอีกครั้ง สายลมทมิฬก่อตัวและลอยเข้าหาเหยาปิงหยุน
หวังหลินต่อกรกับศัตรูด้วยความโหดเหี้ยมเสมอ ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรี!
สายลมทมิฬกวาดผ่านบริเวณทำให้น้ำแข็งแตกสลายและหายไปทันที หมัดต้าซานพุ่งตรงเข้าหาเหยาปิงหยุนทันทีที่น้ำแข็งแตกสลาย
สีหน้าท่าทางเหยาปิงหยุนยังคงเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง ขณะที่ต้าซานเข้าใกล้นางก็เปิดปากเอ่ยเสียงเงียบๆ “โลหิตล่มสลาย!”
ต้าซานสั่นสะท้าน โลหิตจำนวนมากโผล่ออกมาจากร่างก่อเกิดเป็นหมอกโลหิต เขาไม่สามารถควบคุมหมัดนั้นได้เลยก่อนจะถูกพลังอันแข็งแกร่งดันกลับไป จากนั้นหันกลับเข้าไปในเงาหวังหลินอย่างรวดเร็ว
ในเสี้ยววินาทีนี้หวังหลินรู้สึกถึงพลังประหลาดควบแน่นจากทุกทิศทาง พลังสายนี้ทำให้โลหิตในร่างกายไหลเวียนอย่างรวดเร็วราวกับกำลังเดือดและพุ่งออกมาจากร่างกาย
แววตาหวังหลินกระพริบจิตสังหารและกำหมัดแน่น สายลมทมิฬควบแน่นกลายเป็นมังกรดำทันที มันพ่นสายลมเย็นเยียบเข้าใส่เหยาปิงหยุน
เหยาปิงหยุนเปลี่ยนสีหน้าเป็นครั้งแรก นางจ้องสายลมเย็นที่ออกมาจากมังกร ฝ่ามือเคลื่อนไหวสร้างผนึกอย่างรวดเร็ว
ขณะนั้นหวังหลินก้าวถอยหลังผสานตัวเข้ากับโลก ศัตรูผสานตัวด้วยเช่นกัน ดังนั้นกลยุทธ์การต่อสู้ที่เขาใช้ก่อนหน้านี้ไม่มีผลต่อนาง
หวังหลินเผยสายตามุ่งมั่น เขาไม่สามารถเอาชนะนางได้ดังนั้นจึงตัดสินใจหนีทันที!
หวังหลินก้าวถอยหลัเกิดระลอกคลื่นใต้ฝ่าเท้าและหายตัวไป เหยาปิงหยุนต้องการไล่ล่าแต่สายลมเย็นจากมังกรดำนั้นเหนือล้ำกว่าที่นางคาดคิด แม้จะผสานเข้ากับโลกก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้
นางสร้างผนึกด้วยใบหน้าเย็นชา พลันปรากฏแกนสีฟ้าขึ้นเบื้องหน้า แกนพลังส่องสว่างและสั่นสะเทือน มันเผชิญกับสายลมเย็นจนเกิดเสียงรอยแตกร้าว สายลมเย็นหายไปทว่าแกนพลังฟ้ามัวหมองราวกับสูญเสียจิตวิญญาณ
นางคว้าแกนพลังสีฟ้าด้วยใบหน้ามืดมน จ้องตำแหน่งที่หวังหลินหายตัวไปและไล่ตามอย่างต่อเนื่อง
ตั้งแต่ที่นางเริ่มฝึกฝนเซียน นางไม่เคยเจอใครที่ต่อกรได้ยากขนาดนี้ แม้จะลงมือไม่ย่อหย่นนางก็ไม่สามารถกักขังอีกฝ่ายไว้ได้ ขณะนี้เหยาปิงหยุนมีสีหน้าเย็นชา กระจายสัมผัสวิญญาณออกมาทั้งยังผสานเข้ากับโลกเพื่อมองหาความผันผวน
หลังจากหวังหลินผสานตัวเขาก็พุ่งตรงไปทางเขตทิศเหนือเนื่องจากวางแผนใหญ่เอาไว้!
ระหว่างเขตทิศตะวันตกและทิศเหนือมีทะเลดวงดาวอยู่ เมื่อผ่านพื้นที่นี้ไปก็จะเข้าสู่เขตทิศเหนือ อย่างไรเสียก็ยังมีเซียนนับไม่ถ้วนอยู่ชายแดนทิศตะวันตก
ตอนนี้เซียนจำนวนมากรวมตัวกันในเขตทิศตะวันตก นอกจากสมาชิกตระกูลเหยา ยังมีผู้คนจำนวนมากที่ตระกูลเหยาพามาด้วยซึ่งพวกเขารวมกันแล้วมีมากกว่าครึ่งของเซียนที่นี่
คนพวกนี้ต่างคิดว่าหวังหลินคงจะตายโดยไม่ต้องสงสัย ดังนั้นจึงไม่กังวลว่าหวังหลินจะตอบโต้ พวกเขาถูกระดมมาโดยมีรางวัลจากตระกูลเหยา
ความจริงแล้วตระกูลเหยาไม่ได้มีคนมากมายนัก
มีคนมากมายขัดขวางพื้นที่เอาไว้ บางคนถูกพลังดั้งเดิมในพื้นที่รบกวนเพื่อป้องกันไม่ให้ผ่านไป
หวังหลินปรากฏตัวห่างจากทะเลดวงดาวออกไปห้าพันลี้ จ้องฉากเบื้องหน้าด้วยสายตามืดมัว แม้จะไกลขนาดนี้เขาก็สัมผัสถึงคลื่นทรงพลังได้ เมื่อมีเซียนรบกวนสนามพลังดั้งเดิมขนาดนี้ แม้เขาจะผสานเข้ากับโลกก็ไม่มั่นใจว่าจะผ่านไปได้อย่างปลอดภัย
เมื่อเขาถูกบังคับให้ปรากฏตัวระหว่างทางและถูกเซียนทั้งหมดโจมตี หวังหลินรู้ตัวว่าเขาจะตายแน่นอน!
‘ตระกูลเหยา!’ หวังหลินกัดฟันแน่นจากนั้นหันตัวกลับและหายไป
ขณะนั้นสัมผัสวิญญาณสองสามสายส่งออกมา หนึ่งในนั้นรบกวนสนามพลังดั้งเดิมในพื้นที่โดยไม่ลังเล พลันเกิดเสียงคำรามออกมาจากเซียนจำนวนมากที่อยู่ห่างออกไปไกล
เมื่อพลังดั้งเดิมถูกรบกวนทำให้ร่างหวังหลินปรากฏออกมาห่างออกไปหมื่นฟุต สีหน้ามืดมนยิ่งและรีบหลบหนี
“ซิ่วมู่อยู่นี่!!”
“ซิ่วมู่อยู่นี่ ฆ่า!”
“ซิ่วมู่ เขาคือซิ่วมู่!”
เซียนตะโกนโผล่ออกมาจากทุกทิศทางเหล่าเซียนสวมเสื้อแบบเดียวกันต่างพุ่งเข้าหาเขา ที่ไร้สาระคือไม่มีใครมาจากตระกูลเหยาเลยสักคน!
ความจริงแล้วคนตระกูลเหยาสวมชุดสีดำ เฝ้ามองทุกสิ่งอย่างใจเย็น
ยากที่จะบอกว่าใครฉลาดกว่า จากมุมมองของตระกูลเหยาที่ใช้รางวัลเป็นข้อแลกเปลี่ยนได้ทำให้ตระกูลเซียนหลายแห่งช่วยสงวนพลังได้มากมาย ส่วนมุมมองของตระกูลเซียนก็เช่นเดียวกัน เมื่อมีตระกูลเซียนมากมายเข้าร่วม ซิ่วมู่คงตายโดยไม่มีข้อสงสัย ตราบใดที่พวกเขาเข้าร่วมการต่อสู้ พวกเขาก็จะได้รับประโยชน์ และหากฆ่าซิ่วมู่ได้ก็ยิ่งได้ประโยชน์มากกว่า
ดังนั้นทำไมจะไม่เข้าร่วมเล่า?
ขณะที่หวังหลินล่าถอยอย่างต่อเนื่อง ระลอกคลื่นจำนวนมากปรากฏใต้ฝ่าเท้า สายตาเยือกเย็นกวาดผ่านผู้คนที่กำลังไล่ตามเขามา สลักรูปลักษณ์แต่ละคนไว้ในใจ
ขณะที่วิชามากมายและสมบัติของคนเหล่านั้นเข้ามาใกล้ หวังหลินผสานกับโลกพลันหายตัวไป แม้จะมีการก่อกวนพลังดั้งเดิมอยู่ด้านหน้า ถ้าหากหวังหลินถอยกลับมากกว่าเดินหน้า มันไม่ได้ถูกรบกวนขนาดนั้น
‘ตระกูลเหยา ถ้าข้าไม่ได้แก้แค้น ข้ามิอาจเรียกตัวเองว่าเซียนฝืนลิขิตสวรรค์ได้! ตระกูลเซียนที่กำลังช่วยตระกูลเหยาพวกนั้นก็ด้วย ถ้าไม่ได้ถูกล่อด้วยรางวัล ตระกูลเหยาคงไม่สามารถโอบล้อมแบบนี้ได้!’ หวังหลินเย้ยหยันพลางหายตัวไป
ยามที่เหล่าเซียนที่พุ่งเข้ามาเห็นสีหน้าเยาะเย้ยของหวังหลิน พวกเขารู้สึกหวาดกลัวในใจ เจตนาเข่นฆ่ารุนแรงและสีหน้าแบบนั้นหมายความว่าหวังหลินกำลังจะเริ่มฆ่า!
“เมื่อพวกเจ้าต้องการผนึกข้า เช่นนั้นก็เข้ามา!” หวังหลินผสานตัวกับโลกและล่าถอยอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นกลิ่นอายของเหยาปิงหยุนจับใส่หวังหลินในทันที ดวงตาหวังหลินเต็มไปด้วยจิตสังหาร ปรากฏตัวอีกครั้งในเขตตะวันตก และมีดาวเคราะห์เซียนดวงหนึ่งอยู่เบื้องหน้า
หวังหลินไม่รู้ว่ามันชื่อดาวอะไร แต่หลังจากปรากฏตัวเขาก็ก้าวไปข้างหน้าพลันตรวจสอบด้วยสัมผัสวิญญาณ บนดาวดวงนี้ไม่ได้มีเซียนขั้นเทวะระดับปลายสูงสุดเลยสักคน
นี่เป็นสัญญาณชัดเจน! การที่ดาวดวงนี้มีพลังปราณมากมายแต่กลับไม่มีเซียนขั้นมายาหยินหรือสูงกว่า คนพวกนี้ต้องอยู่ในกลุ่มที่กำลังไล่ล่าเขา!
ความจริงแล้วสิ่งที่หวังหลินเดาเอาไว้แม่นยำอย่างยิ่ง! ในเวลาแบบนี้ถ้าเซียนขั้นมายาหยินจำนวนมากหายไป นั่นมีอยู่คำตอบเดียว!
เจตนาเข่นฆ่าในแววตาหวังหลินยิ่งรุนแรงมากขึ้นพลันพุ่งตัวออกไป เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเผชิญหน้ากับเซียนขั้นแปลงวิญญาณหรือสูงกว่า พลันกระดิกนิ้วโดยไม่ลังเล
‘ถ้าเจ้าเข้าร่วมเรื่องระหว่างข้าและตระกูลเหยา เช่นนั้นเจ้าก็ต้องระวังการแก้แค้นของข้า! ถ้าข้าไม่บังคับตระกูลพวกนี้ให้ถอยอกไป เช่นนั้นจะมีอีกมากเข้าร่วม’
‘มีเพียงหนทางเดียวในการจัดการกับเรื่องนี้คือทำให้พวกมันตกตะลึง! และหนทางที่ดีที่สุดในการทำให้ตกตะลึงคือสังหารดาวเคราะห์พวกมัน!’ แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อถูกตระกูลเหยาและเซียนพวกนี้ขังเอาไว้ในเขตตะวันตก ถ้าเขาไม่ทำตัวโหดเหี้ยมยิ่งขึ้นก็ยิ่งมีแต่รอความตายเท่านั้น!
ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้หวังหลินกระวนกระวายมากขึ้นก็คือคนของตระกูลเหยาและเซียนที่เก่งกาจตระกูลอื่น แม้จะเป็นเซียนคนเดียวที่ก้าวข้ามไปขั้นส่องสวรรค์ก็ยังยากที่หวังหลินจะต่อต้านได้!
เหตุผลว่าทำไมดาวตงหลินถึงมีชื่อเสียงนักและทำไมความคิดผู้คนถึงสั่นเทาเมื่อไหร่ที่ชื่อนั้นถูกกล่าวถึง ลูกหลานของรุ่นนั้นก็จะปรากฏตัว ใครที่ตอแยเขาจะถูกฆ่าล้างทั้งดวงดาว!
มีเพียงการทำให้พวกมันตอบแทนด้วยเลือดเท่านั้นถึงจะทำให้จดจำ!
เดิมทีหวังหลินไม่ต้องการทำแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาถูกบังคับให้ต้องทำ การทำเช่นนี้สามารถทำให้ตระกูลเซียนทั้งหมดที่เข้าร่วมเพราะของรางวัลจะต้องล่าถอย!
ไม่ต้องร้องไห้ หวังหลินเคลื่อนตัวข้ามผ่านดาวเคราะห์ดุจพายุที่พัดพาชีวิตให้ดับสูญ ผ่านไปเวลาน้อยกว่าครึ่งก้านธูป เขาก็ผสานตัวกับโลกและหายไป
เขาจากดาวเคราะห์เซียนไป ทิ้งทะเลโลหิตเอาไว้และไม่มีเซียนที่เหนือว่าขั้นแปลงวิญญาณหลงเหลืออยู่สักคนเดียว! ส่วนพวกคนธรรมดา หวังหลินไม่ได้ทำร้ายแม้แต่คนเดียว หวังหลินรู้ว่าคนที่ต่ำกว่าขั้นแปลงวิญญาณไม่สามารถเข้าร่วมในเรื่องนี้ได้ เขาจึงไม่ได้ลงมือจัดการ
ก่อนที่จะจากไป หวังหลินยกแขนขึ้นประทับลงบนพื้น พื้นดินสั่นหวั่นไหวมีคำสองคำปรากฏบนพื้นดิน!
“ซิ่วมู่!”
หลังจากหวังหลินจากไป ระลอกคลื่นปรากฏขึ้นและเหยาปิงหยุนเดินออกมา เมื่อนางเห็นดาวเคราะห์เซียนใบหน้าก็มืดมนยิ่งนัก จากนั้นแววตากระพริบจิตสังหารวูบวาบและไล่ล่าต่อไป
หวังหลินปรากฏตัวผ่านเขตตะวันตกในสถานที่ที่แตกต่างกันพร้อมด้วยดวงตากระหายโลหิต ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวจะมีดาวเคราะห์หนึ่งดวงอยู่ข้างๆกัน ถ้ามีเซียนขั้นมายาหยินอยู่ที่นั่นเขาก็หันตัวกลับและจากไป
แต่ถ้าไม่มีเซียนขั้นมายาหยินสักคนเดียวบนดาวเคราะห์ นั่นหมายความว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับเรื่องหวังหลินจนเกิดการนองเลือดบนดวงดาว!
‘พวกเจ้าทั้งหมดบังคับข้า! พวกเจ้าไล่ล่าข้าไม่มีเหตุผลไปมากกว่ารางวัลของตระกูลเหยา นี่คือเหตุแห่งกรรม ข้าไล่เข่นฆ่าดาวเคราะห์เจ้านี่คือผลแห่งกรรม!’ หวังหลินไม่ได้ชอบการฆ่า แต่ตอนนี้เขาถูกบังคับให้ทำและไม่มีทางเลือก!
ในระยะเวลาสั้นๆสามสิบวัน พายุโลหิตกวาดผ่านไปในฝั่งตะวันตก ข่าวนั้นทำให้เซียนทั้งหมดโกรธเกรี้ยวแต่ก็ตกตะลึงในเวลาเดียวกันที่ข่าวกระจายออกมา
ดาวเคราะห์เซียนหลายสิบดวงที่มีเซียนขั้นแปลงวิญญาณและสูงกว่าได้ถูกสังหาร สิ่งเดียวที่เหลือทิ้งไว้คือคำพูดสองคำว่า “ซิ่วมู่” แกะสลักลึกไว้บนผืนดิน
นี่การแก้แค้นอย่างโจ่งแจ้ง! เป็นการแก้แค้นต่อสู้กับตระกูลที่เกี่ยวข้องอย่างสิ้นเชิง! วิธีการแบบนี้คือหนทางความชั่วร้ายฉายา “จอมปิศาจ” ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอ่ยคนแรก แต่ฉายานี้มอบให้กับหวังหลิน!
‘เจ้าต้องได้รับผลในการยุ่งเกี่ยวเรื่องระหว่างข้ากับตระกูลเหยา!’