878. ดวงตาที่สาม
เหล่าเซียนในสนามทั้งหมดต่างจ้องมองสายฟ้าที่ค่อยๆหายไป จิตใจแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น!
“นี่มันวิชาของจ้าวปิศาจ!! น่าหวาดกลัวยิ่ง!”
“หากเจอเขา จะต้องตาย!”
“ด้วยพลังของข้าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเผชิญหน้ากับเขา วิชารูปแบบนี้ข้าไม่เคยได้ยินและสั่นสะเทือนสวรรค์!”
ซิ่วถิงจ้องมองอย่างตกตะลึงและกำหมัดแน่น ไม่ทันสังเกตว่าหมัดของตัวเองสั่นเทาเล็กน้อย!
ณ พื้นที่สนามในอารามเทพอัสนี เด็กหัวโตพลันลืมตาขึ้นและกระอักโลหิตคำใหญ่ เศร้าซึมในทันที พลันลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ ทั้งตกตะลึงและหวาดกลัว!
“ไม่…”
ปรมาจารย์จงเฉินร้องตะโกน “นั่ง!”
ร่างเด็กหัวโตสั่นเทา หัวใจเต้นกระดอน ความคิดยุ่งเหยิง ก่อนนี้เขาต้องการจะออกไปหาร่างหวังหลินเพื่อแก้แค้น ทว่าเมื่อมองไปรอบๆเขาเห็นว่ามีเพียงแค่ร้อยแปดคนเท่านั้น หายไปสี่คน!
‘เป็นไปได้ว่าในเส้นทางสู่สวรรค์ มีสี่คนที่ไม่ได้เข้าไปด้วยร่างจำแลงแต่เข้าไปด้วยร่างจริงๆ…’ เด็กหัวโตรู้สึกหนังศีรษะด้ายชา ลอบดีใจที่ไม่ได้เป็นหนึ่งในคนที่เข้าไปด้วยร่างจริงๆ เม็ดเหงื่อเย็นปกคลุมทั่วร่างและเกิดความรู้สึกหวาดกลัว
‘ไม่สงสัยเลยว่าทำไมข้าถึงเปิดกระเป๋าไม่ได้ มีแต่เพียงสมบัติที่ผสานกับวิญญาณดั้งเดิมเท่านั้นที่สามารถใช้ข้างในได้!’ เด็กหัวโตสูดหายใจลึกและยังคงหวาดกลัว
ในสนามรบมีแสงสีทองกระพริบวาบและอักขระรูนสีทองหนึ่งปรากฏขึ้น อักขระชิ้นนี้ดูดซับร่างจำแจงที่หายไปของเด็กหัวโตและตอนนี้มันเต็มไปด้วยสติปัญญา
หวังหลินรับตราประทับผนึกเทพ มองเฉินกงฮู่ที่กำลังตกตะลึง หวังหลินตบกระเป๋านำเม็ดยาออกมายื่นให้เฉินกงฮู่
“หาสถานที่ซ่อนตัวและเพ่งสมาธิฝึกฝนเสีย!”
เฉินกงฮู่รับเม็ดยามา เขากำลังจะกลืนมันทว่าดวงตาพลันหรี่แคบ เขามองกระเป๋าของหวังหลินและลังเลอะไรบางอย่าง สุดท้ายเอ่ยปาก “นายท่าน…ท่าน…เปิดกระเป๋าได้?”
หวังหลินตกตะลึง ดวงตามืดมน ความคิดหลายร้อยอย่างแล่นในสมอง ด้วยไหวพริบของเขาเพียงแค่ประโยคเดียวจากเฉินกงฮู่ก็สามารถทำให้เขาเข้าใจได้!
“เจ้าเปิดไม่ได้?” หวังหลินมองเฉินกงฮู่ด้วยความมืดมน
เฉินกงฮู่ส่ายศีรษะ ส่งสัมผัสวิญญาณเข้าไปในกระเป๋าจากนั้นตบมันขึ้นมา ทว่าไม่มีการตอบสนอง!
หวังหลินเงียบเสียง หันตัวกลับและเดินขึ้นไปในอากาศ
เฉินกงฮู่มีความคิดบางอย่างในหัว เขาฟังคำหวังหลินและหาสถานที่ซ่อนตัว
หวังหลินท่องไปในสนามรบและเผยท่าที่เหยียดหยัน
‘ช่างเป็นสนามรบที่ดีอะไรขนาดนี้ มีคนจริงๆท่ามกลางร่างจำแลง! แผนการของปรมาจารย์จงเฉินล้ำลึกจริงๆ! ข้าชื่นชมเขา! เมื่อไม่รวมร้อยแปดคนด้านนอก จะมีสี่คนในร้อยสิบสองคนที่เข้ามาพร้อมกับร่างจริง! สองคนที่ข้าสังหารไปก่อนหน้านี้มีกระเป๋าของตนเอง ดังนั้นจะมีอีกหนึ่งคนเหลืออยู่นอกจากข้า! เพียงแต่ข้าไม่รู้ว่าเป็นใคร’
หวังหลินเคลื่อนร่างไปด้วยพร้อมกับแพร่กระจายสัมผัสวิญญาณออกไปโดยไม่มีการยั้ง ถ้าเจอเซียนสักคนหนึ่ง หวังหลินจะพุ่งเข้าหาทันที ระหว่างทางหวังหลินไม่แสดงความเมตตาอันใด เมื่อนี้มันเป็นสนามรบแห่งการสังหาร ถ้าเข้าร่วมไปแล้วก็ต้องเตรียมตัวเพื่อเข่นฆ่าหรือถูกฆ่า หากตายไปมันก็ไม่ได้ตายจริงๆ เป็นผลให้เซียนทั้งหมดที่หวังหลินพบเจอได้รู้จักการหนีรอดด้วยความลำบาก! อย่างไรก็ตามก่อนที่หวังหลินจะโจมตี เขาจะตรวจสอบว่าอีกฝ่ายเปิดกระเป๋าได้หรือไม่ ถ้าเปิดไม่ได้ เมื่อนั้นหวังหลินถึงจะโจมตี
การเข่นฆ่าแบบเดียวกันดำเนินต่อไปอีกด้านหนึ่งเช่นกัน ซิ่วถิงปลดปล่อยหมอกสีดำขึ้นอีกครั้ง กวาดผ่านพื้นที่พร้อมกับกลืนกินทุกคนในเส้นทาง
ท้ายที่สุดเซียนจำนวนมากก็ถูกสังหารได้ง่ายๆ วิธีนี้พวกเขาไม่มีโอกาสได้ไปสังหารคนอื่นเลย
ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งมีเซียนหลงเหลือในสนามรบน้อยลงเรื่อยๆ
ด้านของหวังหลินโชคดีหน่อย ถ้าอีกฝ่ายเชื่อฟังคำสั่งเมื่อนั้นหวังหลินจะไม่โจมตี หวังหลินเพียงแค่รอตอนที่อีกฝ่ายตายและผนึกร่างอวตาร
ทว่าทางด้านซิ่วถิงเต็มไปด้วยความรุนแรง แม้อีกฝ่ายอยากจะฆ่าตัวตาย ถ้าหากช้าเกินไปก็หลีกเลี่ยงโชคชะตาให้ถูกกลืนกินไม่พ้น
ตกกลางคืนในสนามรบ เมื่อจันทราคล้อยลงมา เหลือคนอยู่ไม่มากนัก หวังหลินแพร่กระจายสัมผัสวิญญาณออกไปและเดินไปทางซิ่วถิง
ซิ่วถิงเป็นคนที่เขาต้องการฆ่า ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มีร่องรอยต้นกำเนิดพลังดั้งเดิมอยู่ในตัวซิ่วถิงด้วย หวังหลินตรวจจับมันได้แล้วดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะยอมปล่อยให้ซิ่วถิงรอด!
ซิ่วถิงแพร่กระจายสัมผัสวิญญาณออกมาเช่นกันและจับจ้องบนหวังหลิน เขาพาร่างเข้าไปในหมอกดำและพุ่งเข้าหาหวังหลิน เซียนทั้งหมดในพื้นที่เขาตายกันหมดแล้ว เหลือเขาเพียงคนเดียว!
เคลื่อนร่างเร็วขึ้นและเร็วขึ้นจนกลายเป็นลำแสง จิตสังหารเติบโตอย่างต่อเนื่องจนถึงระดับมหึมา!
“ซิ่วมู่” เสียงร้องคำรามสั่นสะเทือนปฐพีดังออกมาจากปากซิ่วถิง
ดวงตาหวังหลินสงบนิ่งพร้อมกับร่างลอยขึ้นกลางอากาศ มองซิ่วถิงที่กำลังเข้ามาอย่างรวดเร็ว หมอกสีดำปกคลุมพื้นที่ด้านหลังซิ่วถิง จากนั้นควบแน่นกลายเป็นเงาชั่วร้าย ร้องคำรามพุ่งใส่หวังหลิน
‘ข้าหวังว่าคนสุดท้ายที่สามารถเปิดกระเป๋าได้ก็คือเขา!’ แววตาหวังหลินกระพริบจิตสังหารขึ้นมา
ซิ่วถิงเคลื่อนร่างเร็วขึ้นจนเกิดเป็นคลื่นกระแทกตามหลัง
เกิดเสียงดังสนั่นสะเทือนสวรรค์ ขณะซิ่วถิงเข้ามาใกล้ เงาปิศาจอ้าปากขึ้นมาและพยายามกลืนกินหวังหลิน
ตราประทับผนึกเทพขยายออกไปมากกว่าพันฟุตด้านหน้าหวังหลิน จากนั้นอักขระรูนสีทองลอยออกมาเกิดเป็นเสียงดังสนั่น ทั้งสองเริ่มต่อสู้กันกลางอากาศ!
เฉินกงฮู่ออกมาจากสถานที่ซ่อนตัวและยืนอยู่บนต้นไม้แห่งหนึ่ง เขาเฝ้ามองการต่อสู้ในท้องฟ้าอย่างเข้มข้น วินาทีนั้นฝ่ามือหนึ่งพลันตบเข้าที่ไหล่เขา
เฉินกงฮู่พุ่งออกไปด้วยความหวาดกลัว ขณะที่กำลังจะใช้วิชาอยู่นั้นพลันได้ยินเสียงหัวเราะ
“ไม่ต้องขวัญอ่อนไป ความจริงแล้วตอนที่เจ้าพุ่งออกไป เจ้าก็หวาดกลัวข้าไปด้วยนั่นแหละ” หนานกงหานยิ้มแกล้ง เขานั่งลงข้างเฉินกงฮู่ มองขึ้นไปด้านบนและอุทาน “การที่สามารถจับตาดูการต่อสู้ยามกลางคืนนี้เป็นความสุขยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตข้าเชียว อ้า!” ขณะที่พูดขึ้นมาพลางตบกระเป๋านำไหเหล้าออกมาดื่ม
เฉินกงฮู่จ้องมองกระเป๋าของหนานกงหาน เขาถอนสายตาออกมาและนั่งลงบนต้นไม้ใหญ่ห่างออกไปไม่ไกล
หนานกงหานดื่มไปอึกใหญ่และกล่าวด้วยท่าทีรันทด “ฮี่ฮี่ เจ้ารู้แล้วสินะ ช่วยไม่ได้ที่ข้าโชคร้ายพาร่างจริงมาที่นี่ด้วย ดีที่ข้าพบมันก่อน ไม่เช่นนั้นถ้าหากข้าประมาทจนถูกฆ่าเหมือนคนโง่ มันคงไม่คุ้มค่าอันใดเลย! ข้าพบสถานที่ซ่อนตัวและรอให้ถึงตอนจบ จากนั้นค่อยออกมาตอนที่ปลอดภัยแล้ว!”
เซียนหกนิ้วนั่งลงบนต้นไม้ใหญ่ห่างออกไปไกล เขาเฝ้าดูการต่อสู้ในท้องฟ้าอย่างเงียบๆ ในแววตากระพริบเย็นเยียบ
‘สองคนที่แข็งแกร่งที่สุดต่อสู้กัน! วิธีนี้ข้าถึงจะมีโอกาส!’ เลียริมฝีปากและเหยียดยิ้ม
เงาปิศาจของซิ่วถิงและตราประทับผนึกเทพเข้าปะทะกันก่อเกิดเสียงดังสนั่นค้ำฟ้า ทำให้ทั้งสนามรบสั่นเทา
ร่างซิ่วถิงกระดอนกลับไปหลายสิบฟุตจนเกิดเสียงดังปัง เงาร่างติดตามซิ่วถิงไปด้วย
หวังหลินถอยร่นไปสามสิบฟุต ด้วงตาสงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยจิตสังหาร!
ขณะซิ่วถิงล่าถอย ฝ่ามือสร้างผนึก รวบรวมพลังดั้งเดิมในร่างกาย ก่อเกิดวังวนสีดำระหว่างคิ้วหมุนเป็นวงกลมเร็วขึ้น “อสรพิษกลืนกิน!”
หลังเอ่ยขึ้นมา เงาปิศาจเบื้องหน้าเริ่มเคลื่อนไหวและเปลี่ยนกลายเป็นอสรพิษยาวพันฟุตในพริบตา มันร้องคำรามและพุ่งใส่หวังหลิน
หวังหลินเคยเห็นวิชานี้มาก่อนแล้วจึงรู้พลังของมัน ขณะนั้นพลางยกแขนขวาขึ้นมา สร้างผนึกและส่งเสียง “เรียกขานสายลม!”
สายลมทมิฬพลันปรากฏขึ้นมาจากแขนขวาและเต็มไปทั่วฟ้าดิน มังกรดำสองตัวก่อเกิดขึ้นมาร้องคำรามดุร้ายก่อนจะพุ่งเข้าใส่เจ้าอสรพิษ สองสายลมเย็นตัดขวางผ่าน กลืนกินกันและกัน
อย่างไรก็ตามวิชาเรียกขานสายลมคือวิชาเทพที่จักรพรรดิเทพสร้างขึ้นมา เจ้าอสรพิษกลืนกินมังกรได้หนึ่งตัวเท่านั้นก่อนจะร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด ร่างเริ่มขยายใหญ่โตจนกระทั่งแตกสลายในที่สุด!
วินาทีที่ร่างอสรพิษแตกสลาย มังกรตัวที่ถูกกินไปก็ก่อร่างขึ้นมาใหม่ มังกรสองตัวพุ่งเข้าใส่ซิ่วถิง
ซิ่วถิงใช้แขนขวาสร้างผนึก ชี้ระหว่างคิ้วพลางร้องตะโกน “จิตวิญญาณขุนเขา!” หมอสีดำปะทุออกมาจากด้านหลังศีรษะก่อเกิดเป็นหมอกหนาแน่นด้านหน้า สายหมอกเต็มไปทั่วฟ้าดินอย่างรวดเร็วก่อนจะเปลี่ยนกลายเป็นภูเขายักษ์!
ภูเขาปกคลุมท้องฟ้าราวกับมาแทนที่ จากนั้นกระแทกลงใส่หวังหลินอย่างบ้าคลั่ง!
หวังหลินจ้องซิ่วถิงด้วยใบหน้าสงบนิ่งแต่จิตสังหารรุนแรงยิ่งกว่า ขณะที่มังกรดำสองตัวพุ่งออกไป หวังหลินวางแขนขวาระหว่างคิ้ว วินาทีนี้ไม่ต้องการเสียเวลากับซิ่วถิงอีกต่อไป!
“ผนึกที่สาม จงเปิด!” หวังหลินเอ่ยน้ำเสียงสงบนิ่งแต่ก็แฝงความเย็นยะเยือกเอาไว้
เส้นสีดำระหว่างคิ้วพลันยื่นออกมาสองข้าง ดวงตาที่สามลืมตาขึ้นมาและปลดปล่อยแสงสีแดงส่องสว่างในทันที แสงสีแดงเปิดออกดุจใบพัดและแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว!
หวังหลินปลดปล่อยผนึกมาแค่หนึ่งในสามเท่านั้น!
ในจังหวะภูเขายักษ์หล่นลงมา มันก็ถูกแสงสีแดงห่อหุ้มเอาไว้ มันเริ่มสลายตัวทีละชิ้น เพียงแค่ครึ่งลมหายใจมันก็กลายเป็นควันสีดำและเลือนหายไป
ซิ่วถิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสัมผัสจุดวิกฤตรุนแรงแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อนเข้าปกคลุมร่างกาย เขาหวาดกลัวและต้องการถอย แต่ก็สายไปแล้วเนื่องจากแสงสีแดงเข้ากระทบใส่ หลังจากภูเขาสลายไป หวังหลินก็เปลี่ยนมาหาซิ่วถิง
ซิ่วถิงรู้สึกร่างกายสั่นเทา ราวกับสายฟ้านับหมื่นเส้นระเบิดขึ้นในร่างกาย ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปแต่กระนั้นเสียงสายฟ้าคำรามยังปกคลุมเขาให้หัวใจเต้นเร็วขึ้นไปอีก
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก…การเต้นหัวใจพุ่งขึ้นถึงขีดจำกัดราวกับกำลังระเบิด
โลหิตและพลังดั้งเดิมเริ่มโคจรอย่างบ้าคลั่งเกือบจะหลุดการควบคุม หมอกดำระหว่างคิ้วดิ้นรนราวกับต้องการออกไปจากร่างกาย
‘นี่มันวิชาอันใดกัน!?!’ เม็ดเหงื่อผุดออกมาจากร่างซิ่วถิงและเสื้อผ้าเปียกไปหมด เขาตกอยู่ในแสงสีแดง ไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ราวกับมีพลังบางอย่างรั้งเอาไว้ คลื่นความตระหนกเกิดขึ้นในใจ
พลังนั้นร้องคำรามอยู่ในลำแสงสีแดงและพุ่งเข้าไปในร่างกายเขา สัมผัสได้ว่าร่างกายแตกสลายไปทีละชั้น ครั้งแรกเป็นผิวหนัง จากนั้นก็เลือดเนื้อ จากนั้นก็กระดูก ทั้งหมดแตกสลายไปราวกับคืนสู่ต้นกำเนิด หลังจากนั้นวิญญาณเขาก็เปลี่ยนกลายเป็นวิญญาณแรกกำเนิดและจากนั้นกลายเป็นแกนพลังสีทองอีกครั้ง ท้ายที่สุดแกนพลังก็ระเบิดเปลี่ยนกลายเป็นพลังปราณ!
นี่มันยังไม่จบ พอพลังปราณแตกสลาย จิตสำนึกเขาก็ถูกกวาดไปพร้อมกับกรีดร้องอย่างหมดหวัง! แม้กระทั่งเศษเสี้ยวต้นตอพลังดั้งเดิมในร่างจำแลงยังถูกแยกออกและสลายไปหลังจากผสานเข้ากับแสงสีแดง
แสงสีแดงหายไป หวังหลินเผยท่าทีเหนื่อยอ่อน พริบตานั้นเขาก็นั่งลงบนต้นไม้ใหญ่และรีบผนึกพลังในตาที่สาม
เหตุการณ์ประหลาดนี้ทำให้หนานกงหานสำลักเหล้า แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
‘ข้าเอาชนะเขาไม่ได้…’
เฉินกงฮู่สูดหายใจลึกมองหวังหลิน แสงสีแดงที่พึ่งปรากฏไปเมื่อครู่ทำให้ภาพร่างที่เขาเห็นในทะเลสาปสายฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ขณะที่เซียนหกนิ้วเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แววตาดุร้ายกระพริบวาบเช่นเดียวกันและพุ่งใส่หวังหลิน!
‘เขาต้องได้รับบาดเจ็บ นี่คือโอกาสดีที่สุดในการฆ่าเขา เมื่อข้าสามารถฆ่าจ้าวปิศาจได้ แม้จะเป็นเพียงแค่โลกลวงตา ข้าโจวฉิงต้าวจะกลายเป็นผู้มีชื่อเสียงในดาราจักรทุกชั้นฟ้า!!’ เซียนหกนิ้วเคลื่อนร่างดุจสายฟ้า หัวใจเต้นอย่างลิงโลด บนนิ้วที่หกกระพริบแสงสีฟ้า
เขาเร็วมากและเข้าใกล้หวังหลินในพริบตา
ท่าทีเฉินกงฮู่เปลี่ยนไปและต้องการพุ่งตัวเข้าปะทะแต่มันสายเกินไป หนานกงหานพลันยืนขึ้นและก้าวเท้า
ขณะที่เซียนหกนิ้วเข้าใกล้หวังหลิน หวังหลินพลันลืมตาและเผยจิตสังหารเย็นเยียบ
“ไปซะ!”
เพียงแค่คำเดียวกลับเปลี่ยนกลายเป็นสายฟ้านับไม่ถ้วนดังสนั่นในท้องฟ้า สายฟ้ามากมายตกลงมาใส่เซียนหกนิ้วอย่างบ้าคลั่ง
สีหน้าของเซียนหกนิ้วเปลี่ยนไปมหาศาล เพียงแค่หวังหลินพูดคำเดียวมันก็กลายเป็นสายฟ้านับไม่ถ้วนระเบิดอยู่ในจิตใจเขา รัศมีของหวังหลินฝักลึกในจิตใจเขา! เขายังไม่ได้โจมตีเลยแต่ความคิดขี้ขลาดไปก่อนแล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหลบหนีมาอย่างรวดเร็ว
ขณะล่าถอยสายฟ้าก็ตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง ส่งเสียงดังสนั่นกึกก้อง เซียนหกนิ้วสาปแช่งในใจพลางต่อสู้ดิ้นรน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมีสายฟ้าปรากฏขึ้นมามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งเชื่อมต่อกันและดูคล้ายกับทัณฑ์สวรรค์