961. ความลำบากใจของหวังหลิน

หวังหลินเอ่ยเสียง “พี่สี่เข้ามาเถอะ”

เสียงลมหายในนอกตำหนักนั้นหนักแน่น หลังผ่านไปสักพักประตูก็ถูกผลักเปิดขึ้น สตรีสาวสวยชุดม่วงเดินเข้ามาพร้อมกับเม้มริมฝีปาก

แม้รูปลักษณ์ของนางจะไม่ตะลึงงันเหมือนลี่เหมย นางก็ยังสวยงดงาม อย่างไรบนใบหน้าก็ยังมีร่องรอยแห่งกาลเวลาทำให้นางมีอายุขึ้นเล็กน้อย

หลังจากนางเข้ามาในห้อง จึงนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเงียบๆ นางไม่ได้มองหวังหลิน สายตาว่างเปล่ามองไปยังอากาศว่างเบื้องหน้านาง

ในห้องเงียบสงัด หวังหลินหลับตาและบ่มเพาะไปเรื่อยๆ ทว่าในไม่ช้าเขาก็รู้สึกถึงสัมผัสวิญญาณเบาบางพุ่งตรงออกมาจากระหว่างคิ้วของนาง

ขณะที่สัมผัสวิญญาณออกมามันก็แพร่กระจายไปหาหวังหลิน มันไม่ได้เร็วนักเหมือนกำลังลังเล

ขณะสัมผัสวิญญาณเข้ามาใกล้ หวังหลินลืมตาขึ้น ลำแสงสายหนึ่งส่องประกายออกมา สัมผัสวิญญาณนั้นสั่นเทาและต้องการล่าถอยแต่มันก็ชะงักงันแข็งกระด้างอยู่กลางอากาศ

ใบหน้าหญิงสาวชุดม่วงซีดเผือดดุจคนตาย นางรู้สึกได้ว่าหากสัมผัสวิญญาณของนางเคลื่อนไหวอีกเล็กน้อย หวังหลินคงกลืนกินทันที

หวังหลินจ้องมองสตรีชุดม่วงและก้มลงมองสัมผัสวิญญาณของนาง ยอมให้สัมผัสวิญญาณกลับคืนสู่ร่างตัวเอง นางไม่ได้ซ่อนสิ่งใดต่อหน้าหวังหลิน บนร่างกายมีผนึกระดับบ่มเพาะอยู่หกแห่ง สิ่งที่นางเผยต่อคนภายนอกคือระดับบ่มเพาะขั้นแปลงวิญญาณขั้นปลายเท่านั้น

หากเป็นหวังหลินเมื่อคราวก่อนคงไม่สามารถมองทะลุสิ่งนี้ได้ ทว่าตอนนี้เพียงแค่ชำเลืองก็มองเป็นสตรีชุดม่วงจนหมดเปลือก

หวังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยถาม “พี่สี่ต้องการสิ่งใด?”

สตรีชุดม่วงอ้าปากราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ท้ายที่สุดนางก็ได้แต่เงียบ

“เมื่อพี่สี่ไม่มีสิ่งใดจำพูด เช่นนั้นข้าก็จะขอส่งท่านออกไป” จากนั้นหวังหลินโบกแขนเสื้อ สายลมอ่อนปรากฏขึ้นมาทำให้ร่างนางสั่นเทา ยกไปหาประตูอย่างรวดเร็ว ขณะที่นางไปถึงประตู ดวงตาเผยแววตั้งมั่นและเอ่ยเสียงกระซิบ “หวังหลิน ตอนนี้เจ้าบรรลุขั้นที่สองแล้ว เจ้าไม่กลัววิกฤติที่อาจจะเกิดขึ้นกับเจ้าในสำนักชะตาสวรรค์หรือ?”

หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ยื่นแขนขวาออกไปดึงสตรีชุดม่วงกลับเข้ามา “ศิษย์พี่หมายความว่าอะไร?”

นางกัดฟันแน่นมองไปที่หวังหลิน “หากตอนนั้นเจ้าไม่ได้หนี ข้าคงคิดว่าเจ้าหายตัวไปอย่างลึกลับตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา!”

‘ข้าคิดว่าเจ้ารู้เรื่องภายในสำนักชะตาสวรรค์แล้ว ไม่มีใครในศิษย์สายในและสายนอก หรือกระทั่งศิษย์สายตรงเช่นเรา ไม่มีใครเลยที่มีระดับบ่มเพาะบรรลุขั้นมายาหยิน!’

หวังหลินมองสตรีชุดม่วงด้วยท่าทีสงบนิ่งเงียบๆ

“เมื่อมีใครทะลวงผ่านขั้นเทวะระดับปลายไปได้และบรรลุขั้นมายาหยิน ในปีนั้นเขาจะหายตัวไปอย่างลึกลับ เรื่องนี้เป็นข้อห้ามภายในสำนักชะตาสวรรค์ ตอนนั้นระดับบ่มเพาะของเจ้าไม่ได้สูงส่งพอจะรู้เรื่องนี้และเจ้าก็น่าจะยังไม่รู้”

หวังหลินยังไม่เปลี่ยนสีหน้าอันใด

นางมองหวังหลิน หลังจากพูดไปก็พบว่าท่าทางหวังหลินไม่เปลี่ยนไปเลย นางอดไม่ได้ที่จะจมดิ่งลงและกัดฟันแน่น “ข้ารู้ว่าเจ้าอาจจะไม่เชื่อข้า ข้าจ้าวซินหมิงเข้าร่วมสำนักตั้งแต่อายุเจ็ดขวบและบ่มเพาะมาเป็นพันปี…”

หวังหลินส่ายศีรษะไม่รอให้จ้าวซินหมิงเอ่ยต่อ “เจ้าไม่กลัวว่าอาจารย์จะรู้เรื่องที่เจ้ากำลังพูดเรื่องนี้ที่นี่หรือ?”

“อาจารย์จะเข้าปิดด่านฝึกตนทุกวันเวลาตีห้า เขาจะไม่ออกมาเว้นแต่จะมีเรื่องใหญ่เกินขึ้น อาจารย์มีนิสัยแบบนี้มาหลายพันปีแล้ว” จ้าวซินหมิงรีบร้อนเล็กน้อย

“หวังหลิน ทุกอย่างที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริง!”

หวังหลินมองจ้าวซินหมิงพลางขบคิดเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยขึ้น “ทำไมเจ้าถึงมีผนึกในร่างถึงหกตำแหน่ง?”

จ้าวซินหมิงไม่ได้ตกตะลึงที่หวังหลินมองทะลุนางออก นางเผยร่องรอยความขมขื่น “ข้าจะทำอะไรนอกจากนี้ได้อีกเล่า? เสี้ยววิญญาณข้าอยู่ในมืออาจารย์ ข้าหนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว แม้ข้าจะหนีไปได้ เพียงแค่อาจารย์คิด ข้าก็ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง”

“มีหลายคนที่ผนึกระดับบ่มเพาะแบบข้า ในหมู่พวกเขามีซุนหงแห่งกองกำลังสีแดงที่มีระดับบ่มเพาะสูงที่สุด นางมีสิบเอ็ดผนึกบนร่างกายบังคับให้ตัวเองอยู่ที่ขั้นเทวะระดับกลาง นางกระทั่งเข้าแทรกแทรงด้วยความเข้าใจของตนเองจนเทียบระดับจริงๆไม่ได้แล้ว หากนางปลดปล่อยผนึกคงสามารถบรรลุขั้นส่องสวรรค์ระดับต้นได้อย่างรวดเร็ว”

“ยังมีลู่ไฮ่แห่งกองกำลังสีแดงอีกคน หากเขาปลดปล่อยผนึก ระดับบ่มเพาะจะพุ่งขึ้นไปถึงขั้นรูปธรรมหยางสูงสุดทันที”

“ทั้งหมดนี้คือคนที่ข้ารู้ แต่ข้าเชื่อว่ายังมีอีกหลายคนที่ซ่อนระดับบ่มเพาะได้ดีเยี่ยมท่ามกลางกองกำลังทั้งเจ็ด! แต่ไม่ว่าเราจะมีระดับบ่มเพาะสูงขึ้นแค่ไหนก็ไม่กล้าเปิดผนึก แม้เราจะปิดผนึกกลับมาได้หลังจากเปิดมัน เราก็จะหายตัวไปอย่างลึกลับภายในปีนั้น หากเราบาดเจ็บสาหัสและระดับบ่มเพาะตกลง คนที่ไม่ได้ซ่อนระดับบ่มเพาะก็คงดี แต่คนเช่นพวกเราที่ซ่อนระดับบ่มเพาะก็จะยังหายไปด้วย”

“จากความเข้าใจของข้า อาจารย์บ่มเพาะมานานหลายหมื่นปีและมีลูกศิษย์นับไม่ถ้วน ทว่าไม่มีใครเลยที่ปรากฏตัวหรือได้ยินเรื่องของ…”

หวังหลินมองจ้าวซินหมิงด้วยสีหน้าเป็นปกติ ผนึกทั้งหกบนร่างของนางประหลาดยิ่ง หากพวกเขาไม่เผชิญสถานการณ์เช่นนี้ก็คงผิดพลาดได้ง่ายๆ อย่างไรก็ตามหวังหลินเชื่อว่าต่อหน้าเทียนหยุน วิธีการนี้ไร้ประโยชน์!

“อาจารย์ไม่ได้หยุดเราจากการผนึกระดับบ่มเพาะ เขาเพียงแค่เมินพวกเรา…” ใบหน้าจ้าวซินหมิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นี่เป็นสิ่งที่นางไม่เข้าใจและเช่นเดียวกับเหล่าศิษย์ที่ซ่อนระดับบ่มเพาะทั้งหมด

“ไม่สำคัญว่าเราจะซ่อนมากแค่ไหน อาจารย์จะไม่รับรู้เหมือนเขาจะไม่รู้จริงๆ…อย่างไรก็ตามหากผนึกเปิดขึ้นเราก็จะถึงคราวเคราะห์ ห้าร้อยปีก่อนมีศิษย์คนหนึ่งจากกองกำลังสีม่วงซึ่งผนึกระดับบ่มเพาะจนถึงขีดจำกัด ผนึกถูกเปิดขึ้นมาด้วยพละกำลังและเขาหายตัวไปในวันถัดมา…”

“การหนีรอดนั้นเป็นไปไม่ได้ แม้เราจะซ่อนระดับบ่มเพาะมันก็ยังมีขีดจำกัด ข้าไม่สามารถมีชีวิตเช่นนี้ต่อไปได้…ในอดีตหลายร้อยปีที่ผ่านมา ผนึกของข้าเริ่มถดถอยและข้าเริ่มจะเสียการควบคุม ที่ผ่านมาข้าก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น…”

“ช่วยข้าด้วย! หวังหลิน ช่วยข้าด้วย! ไม่ว่าเจ้าจะให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอม ช่วยข้าด้วย!” หยาดน้ำตาไหลรินลงสองข้างแก้มขณะนางมองหวังหลิน น้ำเสียงแหบพร่าขึ้นไปอีก

“เจ้ารู้ใช่ไหมว่าแม้เจ้าจะพึ่งกลับมาเมื่อวาน เจ้าได้รวบรวมความสนใจของคนที่ซ่อนระดับบ่มเพาะทุกคนภายในสำนักได้? ทั้งหมดต่างก็กังวลว่าเมื่อไหร่เจ้าจะหายตัวไป…” จ้าวซินหมิงกัดริมฝีปาก นางมิอาจพูดเรื่องนี้อีกต่อไปได้อีก มันถือว่าเป็นข้อห้ามอย่างยิ่งในสำนักชะตาสวรรค์!

นางสิ้นหวังเรื่องนี้ไปแล้ว ผนึกบนร่างถดถอยในแต่ละวัน ผนึกกำลังพังทลาย นางหวาดกลัวการเผยระดับบ่มเพาะของตนเอง

“ลือกันว่าเซียนทั้งหมดที่มีระดับบ่มเพาะผ่านขั้นเทวะไปในอดีต…ต่างก็ถูกอาจารย์กลืนกิน…หวังหลิน ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าฟื้นคืนชีพวิญญาณข้า เพียงแต่ข้าขอให้เจ้าช่วยข้าเสริมสร้างผนึกที่ทำให้ระดับบ่มเพาะอยู่ที่ขั้นแปลงวิญญาณระดับปลายได้ตลอดกาล”

จ้าวซินหมิงยืนขึ้นและกำลังจะโค้งให้หวังหลิน

หวังหลินยกแขนขวาและเกิดแรงอ่อนๆขึ้นมาทำให้จ้าวซินหมิงยืนขึ้นตรงตั้ง นางขบคิดเล็กน้อยและกำลังจะเอ่ยขึ้นมาแต่พลันมองออกไปนอกตำหนัก

จ้าวซินหมิงตกตะลึง วินาทีต่อมานางก็ตรวจพบอะไรบางอย่างได้ จากนั้นเล็กน้อยนางก็หน้าแดง ขยับเข้ามาใกล้หวังหลินในพริบตา นางถอดรองเท้าขึ้นไปบนเตียงหวังหลิน สร้างผนึกเพื่อซ่อนตัวเอง

หวังหลินขมวดคิ้ว เวลานี้แสงย่ำเท้าโผล่ออกมานอกตำหนัก

“ศิษย์น้องเจ็ด ป๋ายเว่ยขอเข้าเยี่ยม” น้ำเสียงอ้อนแอ้นของป๋ายเว่ยค่อยๆดังเข้าไปในห้อง

หวังหลินไม่ได้มีความรู้สึกแย่ต่อป๋ายเว่ย ถ้าหากไม่ใช่ว่าความลับของป๋ายเว่ยย้ำเตือนเขาเมื่อครานั้น หวังหลินคงไม่เข้าใจเทียนหยุนได้ลึกขนาดนี้

“ศิษย์พี่ป๋าย โปรดเข้ามาเถอะ” หวังหลินเอ่ยเสียงสงบนิ่ง ทว่ามีกลิ่นน้ำหอมเข้ามาเตะจมูกทำให้เขาอึดอัด

ประตูเปิดขึ้น ป๋ายเว่ยยังคงมีรูปลักษณ์งดงามแต่เขาดูอ่อนแอเล็กน้อย เขามองหวังหลินและถอนหายใจ “ยังคงเหมือนเดิม น้องเจ็ดเจ้ายังไม่เปลี่ยนไปเลยจากคราวก่อน”

“พี่ป๋ายก็เหมือนกัน เราไม่ได้เจอกันหลายร้อยปีแล้วแต่ดูเหมือนว่าข้าพึ่งเจอท่านเมื่อวันวาน” หวังหลินยิ้ม

ป๋ายเว่ยดวงตาผ่องใสพลางมองหวังหลินและเอ่ยเสียงเบา “น้องเจ็ดกำลังใช้คำผิด ข้าไม่ใช่ศิษย์พี่ป๋ายอีกแล้วแต่เป็นน้องสาวป๋าย…”

หวังหลินสีหน้าประหลาดใจและอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยว

ป๋ายเว่ยเห็นท่าทีหวังหลินและยิ้ม ดวงตาส่องประกาย “ทำไมการเรียกข้าน้องสาวป๋ายจะยากขนาดนั้น? ข้าก็เป็นผู้หญิงมาตลอด”

หวังหลินรู้สึกค่อนข้างละอายใจ แม้จะบ่มเพาะมาหลายพันปีและมีประสบการณ์ชีวิต เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ทำได้เพียงไอแห้งๆและเอ่ยขึ้น “สงสัยเสียจริงว่าศิษย์พี่ป๋ายมาหาข้าที่นี่ด้วยเรื่องอันใด”

ป๋ายเว่ยเลิกคิ้วขึ้นและมองหวังหลินด้วยดวงตากระจ่างใส

แม้หวังหลินจะมีระดับบ่มเพาะขั้นส่องสวรรค์ชั้นต้นและร่างเทพโบราณ เขาก็แทบไม่สามารถทนต่อสายตานี้ได้ หวังหลินยิ้มบิดเบี้ยวและเอ่ยขึ้น “ป๋าย…น้องสาวป๋าย เจ้ามาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร?”

ป๋ายเว่ยปลดปล่อยสีหน้าและกระซิบ “หวังหลิน เจ้าไม่ควรกลับมา! จะพูดที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เจ้าเป็นอิสระแล้วหรือ? บนดาวเทียนหยุนมีตลาดหนึ่งเรียกกันว่าเนตรภูติ หากเจ้าเป็นอิสระแล้วเช่นนั้นข้ามีบางอย่างจะแจ้งให้เจ้าระหว่างทางไปที่นั่น”

หวังหลินขบคิด เขาไม่ได้กลับมานานแล้วดังนั้นจึงเป็นความคิดที่ดีที่จะได้ฟังจากป๋ายเว่ยว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีตที่ผ่านมาหลายร้อยปี อีกทั้งความสัมพันธ์ของเขากับป๋ายเว่ยค่อนข้างดี จึงไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ

หลังจากสังเกตการณ์ป๋ายเว่ย เขาไม่พบผนึกอันใด ระดับบ่มเพาะของป๋ายเว่ยคือขั้นแปลงวิญญาณระดับกลางอย่างแท้จริง

“เอาหล่ะ เช่นนั้นเราจะเจอกันด้านล่างภูเขาม่วงยามบ่ายวันนี้”