983. วิชาช่วยชีวิตของเทพโบราณ

ระหว่างคิ้วของภาพมายาเทพโบราณมีดาวแปดดวง หากมีแค่นั้นหวังหลินคงไม่ตกตะลึง แต่มีอีกหนึ่งดวงเริ่มหลังดวงที่แปด!

ดาวดวงนี้พร่ามัวยิ่งราวกับไม่ได้ก่อขึ้นอย่างสมบูรณ์แต่มันมีรูปร่างแล้ว!

‘ห่างจากการกลายเป็นเทพโบราณเก้าดาวเพียงขั้นเดียว!’ หวังหลินอ้าปากค้าง ไม่คาดคิดว่าโล่ห์จะเป็นของเทพโบราณยิ่งใหญ่เช่นนี้!

เทพโบราณมายาพลันแตกสลายกลายเป็นและอองแสงมากมาย วินาทีนั้นทั้งดวงดาวก็ส่องสว่างภายใต้ละอองแสง

แสงนี้คงอยู่เพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้นก่อนที่มันจะหายไปและความมืดกลับคืนมา

โล่ห์เบื้องหน้าหวังหลินสูงเกือบหมื่นฟุต มันเหมือนม่านยักษ์แยกพลังหยินหยาง! โล่ห์นี้ถูกปกคลุมด้วยแสงสีฟ้าสลัวจนทำให้รอบด้านสลัวไปด้วย ราวกับสมบัติชิ้นนี้เป็นสิ่งที่ไม่ควรปรากฏขึ้นมาในโลก

หวังหลินสูดหายใจลึกและพุ่งเข้าหาโล่ห์ จ้าวสายลมหวนสั่นสะท้าน เขาเป็นคนที่สงสัยว่าสมบัติชิ้นนี้จะมีพลังอำนาจขนาดไหนเมื่อมันถูกปลดผนึก แต่ตอนนี้มันเหนือล้ำไปเกินกว่าจินตนาการแล้ว

เขาเกิดความคิดจะขโมยมัน แต่เมื่อคิดถึงผนึกระหว่างคิ้วก็อดไม่ได้ที่จะสลัดความคิดทิ้งไป ไม่รู้ว่าจะเกิดการลงโทษแบบไหนหากเขาทำลายผนึก

ยิ่งไม่รู้ก็ยิ่งคิดถึงผนึกหลายอย่างที่เคยได้ยินก่อนหน้านี้ จึงทำให้เกิดความหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก

หวังหลินเข้าไปใกล้โล่ห์ ยื่นแขนขวาออกไปโดยไม่ลังเล ขณะเข้าสัมผัส พลังอำนาจอันทรงพลังพรั่งพรูเข้าไปในร่างเขา มันกวาดผ่านร่างหวังหลิน เต็มไปด้วยเจตนาจะทำลายทุกสิ่งอย่าง

อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ทำอันตรายหวังหลินเลย กลิ่นอายนี้แล่นผ่านร่างเขาหลายครั้งก่อนจะกลับเข้าสู่โล่ห์ วินาทีนั้นหวังหลินรู้สึกว่ามีข้อมูลมหาศาลไหลทะลักเข้ามา โชคดีที่เขามีร่างเทพโบราณ มันจึงชะงักไปหนึ่งจังหวะก่อนจะค่อยๆหายไป หวังหลินเริ่มดูดซับข้อมูลทั้งหมดในหัว

ผ่านไปอีกสักพัก ในแววตาหวังหลินปรากฏความกระจ่างใสและเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ติ!”

มันคือเสียงของเทพโบราณและแปลกประหลาดยิ่ง ขณะที่เขาเอ่ยขึ้นมา พลังประหลาดล้อมรอบโล่ห์และมันเรืองแสงสีฟ้าส่องสว่าง จากนั้นหดขนาดเล็กลงจนมีขนาดเท่าฝ่ามือ ลอยอยู่เบื้องหน้า

หวังหลินดวงตาสงบนิ่ง เขารู้ว่าหากไม่มีร่างเทพโบราณ กลิ่นอายกดขี่นั่นคงฆ่าเขาไปแล้ว สมบัตินี้แตกต่างจากเตาหลอมเทพโบราณยิ่งนัก!

แม้เตาหลอมเทพโบราณจะมีกลิ่นอายเทพโบราณอยู่ด้วย มันไร้สติปัญญาและเป็นเพียงเครื่องมือเท่านั้น อีกทั้งเตาหลอมเทพโบราณก็เป็นสมบัติที่ตู่ซือไม่ค่อยพอใจ เขาจึงโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดีหลังจากสร้างขึ้นมา

ต้องกล่าวได้ว่าตู่ซือไม่เคยใช้เตาหลอมนั่นเลยสักครั้ง แต่โล่ห์นี้แตกต่างกัน โล่ห์นี้ต้องเป็นสิ่งที่เทพโบราณผู้เป็นเจ้าของใช้มันอย่างมาก ไม่เช่นนั้นมันคงไม่สร้างภาพมายาเจ้าของตอนที่ถูกเปิดใช้

แม้จะไม่ได้ดีเท่าหอกสังหารเทพเจ้าของจริง ก็แทบจะใกล้เคียงกันได้ มันคือสมบัติที่มีแต่เทพโบราณใช้ได้เท่านั้น!

หากไม่ใช่เทพโบราณได้รับไป คงสามารถใช้พลังอำนาจของมันได้เล็กน้อยเท่านั้น หากผนึกถูกเปิดออกอย่างสมบูรณ์ โล่ห์ก็ไม่ได้จดจำผู้เป็นเจ้าของ!

มันจดจำเทพโบราณเป็นเจ้าของเท่านั้น!

หวังหลินยืนอยู่กลางอากาศและกล่าวเสียสงบนิ่ง “จ้าวสายลมหวน โจมตีข้าหนึ่งครั้งเต็มกำลัง!”

จ้าวสายลมหวนขบคิดเล็กน้อยก่อนที่ฝ่ามือจะสร้างผนึก แสงสีม่วงล้อมรอบร่างกายเปลี่ยนกลายเป็นแผ่นหินจารึก และพุ่งข้ามผ่านท้องฟ้าเข้าหาหวังหลิน

อักขระรูนนับไม่ถ้วนบนแผ่นหินกระพริบวูบวาบ ก่อเกิดกลิ่นอายมหาศาลกระแทกเข้าใส่หวังหลิน รอบหวังหลินเกิดเสียงแตกร้าวทั้งยังมีรอยแยกอวกาศปรากฏขึ้นมาทันที

ทว่าในขณะที่แผ่นหินจารึกกระแทกใส่หวังหลิน โล่ห์แสงฟ้ากระพริบหนึ่งครั้งและเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงเข้าขัดขวางแผ่นจารึก ทำให้ทั้งสองอย่างเข้าปะทะกัน

เกิดเสียงดังปังและแผ่นหินจารึกพังทลาย หากมีแค่นั้นมันคงไม่แย่นัก แต่สิ่งที่ทำให้จ้าวสายลมหวนตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือพลังดั้งเดิมจากการที่แผ่นหินแตกสลายได้ถูกโล่ห์ดูดซับไปด้วย

โล่ห์ส่องประกายเจิดจ้า!

หวังหลินขบคิดพลางโบกแขน ตัวโล่ห์ลอยเข้าไปในฝ่ามือ หวังหลินมองมันอย่างละเอียดแล้วจึงยิ้มออกมา

‘ของชิ้นนี้ไม่ใช่สมบัติสายเลือดราชวงศ์ แต่เป็นสมบัติระดับสูงสุดท่ามกลางเหล่าเทพโบราณธรรมดา ตามการสืบทอดเมื่อมันดูดซับพลังดั้งเดิมได้เพียงพอ ข้าสามารถกระตุ้นวิชาช่วยชีวิตที่ผนึกไว้ข้างในได้!’

แม้จิตใจหวังหลินจะแข็งแกร่งก็อดไม่ได้ที่จะสั่นไหว

‘วิชาที่เทพโบราณแปดดาวถือว่าเอาไว้ช่วยชีวิต…จะแข็งแกร่งแค่ไหนกัน…’ หวังหลินสูดหายใจลึกและมองโล่ห์ ดวงตาส่องสว่าง โล่ห์หดเล็กลงอีกครั้ง ลอยเข้าไปในตาขวาหวังหลินตรงๆ

ตอนนี้หวังหลินผมยาว ดวงตาขวาประหลาดยิ่ง มันเป็นสีฟ้าล้วนและน่าจดจำไม่ลืมเลือน

ณ ตอนนี้ห่างออกไปไกลจากดาววิญญาณวารี ลำแสงหนึ่งเข้าไปใกล้ดาวเทียนหยุน คนข้างในลำแสงคือซือถูหนาน เขาล้อมรอบด้วยพลังดั้งเดิมหนาแน่น เส้นผมสีดำพริ้วไหวเผยโครงร่างหยาบกร้าน แต่ในใบหน้าแฝงความชั่วร้ายดูคล้ายกับเทพมาร!

เขาไม่ได้อยู่คนเดียว มีสตรีนางหนึ่งอยู่ข้างๆ นางสวยงดงามยิ่ง ทั้งยังสวมชุดผ้าไหมชวนหลงใหล ขณะเหาะเหิน ผ้าไหมแนบกับลำตัวเผยส่วนเว้าส่วนโค้งที่ดีงาม

“ดาวเทียนหยุนบัดซบ ทำไมถึงได้หาเจอยากขนาดนี้กันนะ? ถ้าไม่ได้มาเจอแม่นางฟ้าน้อยที่นี่ ข้าคงไม่เจอมันแล้ว” ไม่รู้ว่าซือถูหนานพูดจริงหรือไม่ แต่ทำให้สตรีสาวข้างๆหลุดขำ

นางเอ่ยขึ้นด้วยสายตายั่วยวน “ทำไมผู้อาวุโสซือถูถึงมาที่ดาวเทียนหยุนกัน?”

“ฮ่าฮ่า ข้ามาหาน้องชาย เราไม่ได้เจอกันมานานหลายปีแล้ว ข้าสงสัยว่าเขาฝึกฝนจนระดับบ่มเพาะถึงไหนแล้ว” ซือถูหนานเผยท่าทางหวนรำลึกและถอนหายใจอยู่ในใจ

‘หลายร้อยปีแล้วที่ข้าไม่ได้เจอหวังหลิน ตอนนี้เจ้าเด็กนั่นเป็นยังไงบ้างนะ’

สตรีงดงามและน่าหลงใหลพลันหัวเราะ “โอ้? เช่นนั้นน้องของผู้อาวุโสชื่ออะไรกัน? ผู้น้อยอาจจะรู้จักเขา”