994. เมา

ซือถูยิ้มอย่างขมขื่น พอหยิบขวดสุราขึ้นมาก็พบว่ามันไม่มีเหลือแล้ว ดังนั้นจึงหยิบขวดใหญ่ออกมาจากกระเป๋าและเปิดผนึกออก ดื่มจากปากขวดตรงๆทำให้น้ำเมาไหลรินจากมุมปาก

ซือถูวางขวดสุราลงพลางถอนหายใจ “โชคดีที่ข้าฉลาดและมีวิธีสุดโต่งต่อต้านพิษนี้ได้ ข้าใช้เซียนสาวเป็นเตาหลอมเซียน ผ่านกรรมวิธีฝึกฝนอันพิเศษข้าจึงสามารถกระตุ้นพิษสวรรค์ชั้นเจ็ดทำให้มันเหลืออยู่ขั้นแรกได้จนชะลอมาถึงตอนนี้!”

หวังหลินส่งสายตาจิตสังหารมองออกไปบนท้องฟ้า จิตสังหารพุ่งไปทางดาวเฟิ่งหลวนที่ผลักดันให้ซือถูตกอยู่ในสภาพนี้!

หวังหลินเอ่ยถาม “ดาวเฟิ่งหลวนมีเซียนขั้นทลายสวรรค์ด้วยหรือ?”

ซือถูหนานส่ายศีรษะ “ไม่มีขั้นทลายสวรรค์สักคน ส่วนใหญ่เป็นขั้นชำระสวรรค์ระดับกลาง ไม่มีกระทั่งระัดบปลายหรือปลายสูงสุด เพียงแค่…มีขั้นชำระสวรรค์บนดาวเฟิ่งหลวนจำนวนมาก พวกนางมีตัวช่วยอีกมากกว่าสิบ!”

หวังหลินเหยียดยิ้มพลางพยักหน้า “เราต้องไปแก้แค้นแน่นอน แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นเราต้องหาวิธีสลายพิษของท่าน!”

ซือถูดวงตาส่องสว่าง “ข้ามีแผนอยู่บ้าง หญิงบัดซบจากดาวเฟิ่งหลวนพวกนั้นมียาพิษแต่ไม่มียาถอนพิษ พิษจริงๆน่าจะอยู่ในแดนสวรรค์! เมื่อแดนสวรรค์พิรุณเปิดขึ้น ข้าจะมุ่งไปที่นั่นและบางทีอาจจะหาเจอ”

หวังหลินสีหน้าเปลี่ยนไปและเอ่ยถาม “แดนสวรรค์? พิษนี้ถูกหลอมขึ้นจากแดนสวรรค์พิรุณ?”

ซือถูหนานพยักหน้า “จากบันทึกที่ข้าพบ มันถูกหลอมขึ้นจากแดนสวรรค์พิรุณ”

หวังหลินขบคิดเล็กน้อย เขายังมีเจดีย์จากโจวยี่ ข้างในมีร่างศพของขุนนางเทพฉิงซวงนอนอยู่ ฉิงซวงคือขุนนางเทพของแดนสวรรค์พิรุณ!

‘ในวันนั้น ข้าพบเบาะแสหลายอย่างบ่งชี้ว่าข้างในถ้ำลึกลับในดินแดนวิญญาณปิศาจมีจักรพรรดิเทพที่แข็งแกร่งที่สุดนอนอยู่ จักรพรรดิเทพฉิงหลิน! ฉิงหลินเป็นพ่อของฉิงซวงและเขาอาจจะมีวิธีฟื้นคืนชีพให้นาง เมื่อนางฟื้นคืนก็จะรักษาพิษนี้ได้ง่ายดาย!’

หวังหลินดวงตาส่องประกายจ้องมองซือถูหนาน “บางทีเราอาจไม่จำเป็นต้องไปแดนสวรรค์พิรุณก็หายาถอนพิษได้!” ในตอนนี้เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในดินแดนวิญญาณปิศาจให้ซือถูหนานฟังจากการวิเคราะห์ของเขาเอง

ซือถูหนานฟังพลันเกิดแววตาประกายลึกลับ หลังหวังหลินกล่าวจบเขาก็ขบคิดเล็กน้อยและยิ้มออกมา “ฟังดูเข้าท่า ข้าจะขอเสี่ยงดู ถึงแม้จะไม่ได้อะไร ข้าก็ยังจะไปดินแดนวิญญาณปิศาจกับเจ้า เราอาจจะยิงทีเดียวได้นกสองตัว!”

“สำหรับดาวเฟิ่งหลวน พวกนางจะหนีไปไหนได้!” แววตาหวังหลินเกิดจิตสังหารแข็งกร้าว เขาไม่ไปก่อกวนใครก่อนหากพวกนั้นไม่ล้ำเส้น แต่เมื่อซือถูหนานถูกเล่นงานจนตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้ พวกนางแตะโดนจุดเดือดของเขาแล้ว!

ทั้งสองเริ่มดื่มและพูดคุยกันบนยอดเขาอีกครั้งจนกระทั่งดึกดื่น หลังจากซือถูหนานดื่มสุราขวดสุดท้ายในกระเป๋าจนหมด เขาก็มองหวังหลินสักพักก่อนจะเผยรอยยิ้มประหลาด “ข้าว่า…บางทีเจ้าเศษไม้ จะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว…”

หวังหลินตกตะลึงและลูบจมูกโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เข้าใจสิ่งที่ซือถูหนานเอ่ยถึงจริงๆ

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย หากเจ้าบอกว่าเป้าหมายที่มาดาววิญญาณวารีนี่ไม่ใช่สาวสองคนนั่น ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก!” ซือถูหนานเผยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม

“เดิมทีข้าอยากจะเอาสองสาวนั่นมาทำเป็นเมียให้เจ้า แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะก้าวเร็วกว่าข้าไปอีก เจ้ามาถึงนี่แล้ว แม้กระทั่งได้รับความใกล้ชิดกับคนที่มีอิทธิพลก็ถือว่าไม่เลว ข้ายังต้องดุด่าเจ้าอยู่ เจ้าไม่ใช่หนุ่มแล้ว ยังมาเล่นเกมวิ่งไล่สาวอยู่อีก หากเป็นข้านะคงจับพวกนางตรงๆ”

“ต่อไปเมื่อข้าวหุงเสร็จ แล้วนางจะดื้อด้านอย่างไรได้? แม้นางจะไม่ยอม นางก็ยังต้องยอมให้ข้า!” ซือถูหนานพ่นลมหายใจและกล่าวต่อ “คิดกลับไปตอนที่ข้าอยู่บนดาวซูซาคุ ข้าทำแบบนี้หลายครั้ง หากข้าคิดถึงพวกนางก็แค่ลักพามา แล้วใครจะมากล้าปฏิเสธ?”

หวังหลินยิ้มบิดเบี้ยว เขาเข้าใจซือถูหนานและไม่ได้สงสัยที่ซือถูหนานทำเรื่องเหล่านี้ หวังหลินไอแห้งๆพลางส่ายศีรษะ “ข้าไม่ได้มีความคิดอะไรกับสองผู้เยาว์นั่น เพียงแค่หนึ่งในนั้นต้องชะตากับข้า แต่ไม่ใช่เป็นคู่เต๋า”

หลังกล่าวจบหวังหลินก็เยือกเย็น เขาคิดถึงลี่มู่หวานซึ่งอยู่ในโลงศพเลี่ยงสวรรค์ จากนั้นก็เป็นหลิวเหมยที่ทำให้เขารู้สึกอารมณ์ซับซ้อนและเจ็บปวดอยู่เสมอ

‘บางทีหลิวเหมยอาจจะไม่ตาย…’ หวังหลินมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาตระหนักเรื่องนี้ได้หลังจากกลับมาสู่ดาราจักรพันธมิตรเซียน มันเป็นการรับรู้รูปแบบหนึ่ง เป็นสัมผัสแห่งอนาคตที่เขาได้รับหลังจากบ่มเพาะเกินพันปีและเข้าสู่ขั้นที่สอง

ซือถูหนานเห็นความเจ็บปวดฝังลึกภายในสายตาหวังหลินและถอนหายใจ เขารู้เรื่องราวระหว่างหวังหลินและลี่มู่หวานเพียงน้อยนิด นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงอยากจะหาเซียนสาวให้เหมาะแก่น้องชาย เพื่อให้หวังหลินเดินออกจากความเศร้า

เขาไม่รู้ว่าความเศร้าเบื้องหน้าหวังหลินสามารถรักษาได้ มันถูกหลิวเหมยฉีกเปิดอย่างโหดร้ายอีกครั้งซึ่งทำให้เกิดความเจ็บปวดเกินอธิบายเข้าสลักไว้ในจิตวิญญาณเขา

ชีวิตรักของหวังหลินนั้นเศร้ามาก การแยกจากหลิวเหมยทำให้เขาเรียนรู้ที่จะดูแลใส่ใจ แต่เวลาก็ทำให้เขาเข้าใจ คนที่เขาดูแลใส่ใจก็จากไป!

ชีวิตที่อาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางดวงดาวไม่ใช่สิ่งที่คนจะเข้าใจได้หากไม่มาเป็นเอง

ความสัมพันธ์กับหลิวเหมยทำให้เขาเกิดความเจ็บปวดมหาศาล เขาใช้เวลาเป็นร้อยปีเพื่อแก้ไขความเคียดแค้นของหวังผิง แต่ไม่สามารถสลายความเจ็บปวดในใจหวังหลินไปได้

หวังหลินหยิบสุราขวดสุดท้ายบนโต๊ะและกระดกไปอึกใหญ่ จากนั้นวางลงเสียงดังปังและหัวเราะ “ซือถู ท่านสอนข้าว่าโลกแห่งเซียนนั้นโหดร้ายและเป็นไปตามกฏแห่งป่า หากใครประมาทเพียงครู่เดียวก็จะย่อยยับ หากอยากมีชีวิตรอดจะต้องโหดเหี้ยมอำมหิต เมื่อนั้นก็จะมีคุณสมบัติให้รอดชีวิต!”

“ข้าได้เรียนรู้วิถีความโหดเหี้ยมและสังหารไปมากมายกว่าพันสามร้อยปี ข้าได้เรียนรู้ความโดดเดี่ยวอีกด้วยแต่ข้าก็สูญเสียมากเกินไป…”

“ข้าสูญเสียพ่อแม่ ครอบครัว คนรักข้า ลูกข้า ความสุขของข้า ทุกสิ่งทุกอย่าง! บางครั้งข้าก็ถามตัวเอง ‘นี่มันอะไรกัน!’ ”

ซือถูครุ่นคิดพลางมองหวังหลินอย่างเงียบๆ เขาอ้าปากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาโอหังและเอาแต่ใจมาเสมอแต่จิตใจก็สั่นไหวจากคำพูดของหวังหลิน

“ตอนท่านพ่อและท่านแม่ตาย ข้าอ่อนแอเกินกว่าจะเปลี่ยนสิ่งใดได้ ข้าเพียงแค่เปลี่ยนความโกรธนั่นให้กลายเป็นเพลิงปิศาจนถึงวันหนึ่งที่มันปะทุขึ้น!”

“ตอนลี่มู่หวานตาย ข้าไม่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาและฟื้นคืนนางจากวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่ได้ ข้าทำได้เพียงแค่เฝ้าดูนางแก่ชราจนตายไร้หนทางช่วยเหลือ…”

“ท่านยังไม่รู้ว่าข้าเกิดเหตุบังเอิญกับหลิวเหมย นางท้องด้วยเลือดเนื้อเชื้อไขข้า แต่สิ่งที่นางส่งมาให้คือดวงวิญญาณที่ดูดซับความเคียดแค้นมาหลายร้อยปี เด็กคนนั้นเกลียดพ่อตัวเอง!”

“ทั้งหมดนี้ก็เพราะการฝึกเซียน หากข้าไม่ฝึก แม้จะยังอยู่บนซูซาคุตอนนี้ก็ไม่มีความเศร้าใดตกลงมาใส่ข้า…”

หวังหลินเต็มไปด้วยความขมขื่น เขาไม่สามารถพูดอะไรให้กับใครบนโลกนี้ได้ คนเดียวที่เขาระบายความเจ็บปวดทั้งหมดจากประสบการณ์นับพันปีได้ คนผู้นั้นคือซือถูหนาน!

มีเพียงซือถูเท่านั้นที่เฝ้ามองเขาตั้งแต่เริ่มเป็นผู้เยาว์โง่เขลาจนกระทั่งเดินบนเส้นทางแห่งการฝึกเซียนที่แท้จริงและสุดท้ายออกไปจากดาวซูซาคุ!

ซือถูหนานขบคิด หยิบขวดสุราขึ้นมายื่นให้หวังหลิน

หวังหลินรับไว้และดื่มไปอีกใหญ่ก่อนจะหัวเราะ “เหล่าเซียนตอนกำลังดื่มจะไม่รู้สึกเมา!”

เขาหัวเราะเสียงลอยไปในอากาศ เต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ

“หากเจ้าอยากเมา ข้าก็จะให้เจ้าเมา!” ซือถูหนานจับกระเป๋านำขวดหินหยกสีม่วงออกมาวางไว้บนโต๊ะ

“สุรานี้กลั่นขึ้นในแดนสวรรค์และมีเหลืออยู่ไม่มาก ข้าพบมันโดยบังเอิญและถึงแม้มันจะไม่สามารถเพิ่มระดับบ่มเพาะได้ เพียงแค่หนึ่งหยดก็ทำให้เจ้ารู้สึกเมาเหมือนคนธรรมดา!” ซือถูหนานส่งสุราไปให้หวังหลิน

“หวังหลิน มีข้าอยู่ที่นี่ เจ้าเมาได้!”

หวังหลินคว้าขวดเอาไว้และดื่มโดยไม่มอง เมื่อน้ำสุราไหลลงลำคอ เขารู้สึกเผ็ดฉุนขึ้น จากนั้นเกิดความร้อนในท้องและพุ่งผ่านร่างกาย

“ฝึกเซียน ฝึกเซียน ท่านรู้ไหมว่าตอนที่ข้าส่งขี้เถ้าของสหายเฒ่าไปที่บ้านเกิด ซือถูท่านรู้ไหมว่าข้าได้ยินอะไร?” หวังหลินหยิบขวดเหล้าและดื่มไปอีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความขมขื่น

“ต้นท้อเบ่งบานดอกสีขาว เด็กสาวจะไม่โดนตระกูลเซียนพาไป ปีก่อนบ้านหลางรุ่นสองขึ้นไปบนภูเขา ปีถัดมาบ้านหลางรุ่นแรกกลายเป็นเถ้ากระดูก ลูกสาวร้องไห้จนตาย…ดอกท้อเบ่งบานดอกสีขาว เด็กๆไม่ควรถูกเซียนเต๋าพาไป หากพูดเรื่องอายุข้า ข้ายังไม่เจอเต๋าของตัวเอง เสียงสุนัขเห่า แมวข่วน หวาดกลัวผู้ใช้เต๋ากลับมา”

เสียงกล่อมนั้นดังออกมาจากปากหวังหลินแฝงความเศร้าเสียใจ แฝงการไร้ตัวช่วยและความเข้าใจจากการฝึกเซียนมากกว่าพันสามร้อยปี ยามที่ซือถูหนานได้ยินเสียงนี้ ฝ่ามือสั่นเทา

“ฝึกเซียนมากกว่าพันปี ข้าเผชิญสถานการณ์เสี่ยวเป็นเสี่ยงตอนกี่ครั้งจนบรรลุระดับบ่มเพาะตอนนี้? ทั้งหมดมันคุ้มค่ากันหรือ? ข้าไม่กล้าถาม…ข้าไม่กล้าคิดถึงความสุขที่ข้ามีหากข้าไม่ฝึกฝนเซียน…”

“เพราะข้าเดินไปบนชีวิตของเซียนไปแล้ว มันถอนตัวได้ยาก! มีหลายอย่างบังคับให้ข้าเดินต่อไป หากข้าขี้ขลาด ข้าจะไม่สามารถฝึกฝนต่อไปได้!”

“ซือถู ข้ามีลูกที่ท่านจะไม่มีวันพบอีกแล้ว ชื่อเขาคือหวังผิง ข้าตั้งชื่อเขาเองดังนั้นเขาจึงมีชีวิตอย่างมีความสุขและเป็นชีวิตสงบสุขของคนธรรมดา…ไม่เคยฝึกฝนเซียน…ตลอดช่วงชีวิตของเขา เขาถามข้าสามครั้งว่าทำไมถึงฝึกฝนเซียนไม่ได้…ทำไม…ไม่ใช่เพราะเขาไม่สามารถฝึกฝนเซียนได้แต่เพราะข้าไม่ต้องการให้เขากลายเป็นเหมือนข้า!”

หวังหลินถือจอกสุราและดื่มจนหมด เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย ครั้งเดียวที่เขารู้สึกเมาแบบนี้คือตอนที่ลอบดื่มสุราข้าวของพ่อตอนเป็นเด็ก

“สิ่งที่ข้าไล่ตามเป็นสิ่งที่ไม่มีใครจะเข้าใจ สิ่งที่ข้าไล่ตามเป็นสิ่งที่ข้ารู้คนเดียวเท่านั้น…” ร่างหวังหลินโอนเอน เขาเมาแล้ว…