ตอนที่ 921 เส้นทางความตาย

ที่พื้นหิมะห่างจากหลัวเฟิง 1 แสนกิโลเมตรจากหลัวเฟิง มีเงาสีดำ กำลังหลบซ่อนตัวอยู่

“ฮิ ฮิ มนุษย์เหมือนจะเทเลพอตไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงแข็งแกร่ง แม้ว่าดรอปเปอร์แกงเกอร์จะมีพลังแค่ส่วนหนึ่ง แต่เขาก็ยังคงฆ่ามันได้ง่ายๆ อย่างน้อยที่สุดเขาต้องอยู่ในระดับจักรพรรดิระดับสูงสุด มันจะดีกว่าที่จะปล่อยให้เจ้านั้นจัดการกับพวกโง่อื่นก่อน” ภาพเงาหายไป

———-

หลัวเฟิงได้เพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพ ขณะที่กำลังเดินต่อไปเรื่อยๆ

“สัตว์ประหลาดกลืนวิญญาณไม่เข้ามา ข้าเพียงแสดงความแข็งแกร่ง

เพียงเล็กน้อยก็ทำให้เขากลัวเสียแล้ว เขาต้องเป็นพวกระมัดระวังตัว

มาก”

หลัวเฟิงได้เดินตรงไปราว 10 ล้านกิโลเมตร นอกจากสัตว์ประหลาดที่เขาเจอก็ไม่พบอะไรอีกเลย

ดวงตาของหลัวเฟิงเป็นประกาย เขาเห็นยอดเขาน้ำแข็งที่อยู่ห่างออกไปมีเงาคนยืนอยู่

ทั้งสองอยู่อยู่ห่างกันราว 1 แสนกิโลเมตร ด้วยไม่มีอะไรขวางมุมมอง ทำให้เขาสามารถที่จะเห็นกันได้ง่าย

เงาบนเขาได้หันมาเผชิญหน้ากับหลัวเฟิง

“เผ่าคาทู” หลัวเฟิงคิด

เผ่าคาทูเป็นเผ่าที่อยู่ภายใต้ของเผ่ามาร พวกเขามีชื่อเสียงด้านความ

โหดเหี้ยม เมื่อหลัวเฟิงได้พบกับนักสู้เผ่าคาทู เขาก็ปล่อยความกระหายเลือดออกมา

นักสู้บนยอดเขาได้กลายเป็นลำแสง พุ่งเข้ามาหาหลัวเฟิง

หลัวเฟิงอดทนรอให้อีกฝ่ายพุ่งเข้ามา

ทั้งสองได้ใกล้กันมาขึ้น แล้วมากขึ้น

นักสู้จากเผ่าคาทูมีดวงตาความบ้าคลั่งและความตั้งใจฆ่า หลัวเฟิงได้แสดงออกในแบบเดียวกัน

“นักสู้ที่ติดอยู่ในนรกน้ำแข็งถึงต้องทำการโจมตีศัตรูทันที”

นักสู้เผ่าคาทูทำการปิดกั้นการอวกาศ ทำให้ทั้งสองฝ่ายทำการเทเลพอตไม่ได้

ในใจของหลัวเฟิงนั้นกำลังยิ้มอยู่ นักสู้เผ่าคาทูยังไม่รู้เกี่ยวกับเทเลพอต แล้วหลัวเฟิงก็ทำไม่ได้เช่นเดียวกัน มันจึงไม่จำเป็นต้องปิดกั้นการอวกาศเลย

“มนุษย์ ตาย” นักสู้เผ่าคาทูส่งเสียงดัง

“หนึ่งในพวกเราจะต้องตายในวันนี้”

พลังที่น่ากลัวมาจากเผ่าคาทู หลัวเฟิงยังคงสงบทั้งที่ยังตกใจ

“ทำไมถึงเผาผลาญร่างกายอมตะ เขาจะต้องบ้าไปแล้ว เขาต้องการจะสู้จนตัวตาย”

“เขาไม่ควรเผาผลาญพลังงานอมตะก่อนที่จะค้นพบความแข็งแกร่งของข้า การเผาผลาญที่มากเกินไปจะทำให้ใช้ระยะเวลายาวนานในการฟื้นฟู”

หลัวเฟิงได้โบกสะบัดปีกเพื่อหลบการโจมตีของเผ่าคาทู

“นักสู้เผ่าคาทู ข้ายังไม่เคยพบเจ้ามาก่อน ทำไมเจ้าถึงต้องเผาผลาญ

พลังงานอมตะทั้งที่ยังไม่รู้ความแข็งแกร่งของข้า ถึงแม้ว่าเจ้าต้องการที่จะฆ่าข้า แต่ข้าก็ไม่ได้อ่อนแอ เจ้าอยากจะเสียพลังงานไปทั้งหมดหรือ”

หลัวเฟิงทำการสื่อสารผ่านจิตสำนึกไปยังนักสู้เผ่าคาทู

ดาบสีเลือดที่ดุร้ายได้ตัดผ่านอากาศ หลัวเฟิงได้ทำการหลบอย่างง่ายดาย

หลัวเฟิงได้ใช้ปีกหลบการโจมตีอย่างต่อเนื่อง นักสู้เผ่าคาทูตรงหน้าเขาจะต้องอยู่ในระดับจักรพรรดิระดับสูงสุด เขายังคงทำการเคลื่อนไหวโดยเผาผลาญพลังงานอมตะของเขา

หลัวเฟิงยังคงทำการหลบหลีกการโจมตีของเขาโดยไม่ทำการต่อสู้ เขาได้หลบหลีกต่อเนื่อง ส่วนอีกฝ่ายก็ทำการเผาผลาญพลังงานของเขาอย่างต่อเนื่อง

“แม้ว่าจะเผาผลาญพลังงานอมตะ แต่ด้วยความเร็วของข้า เจ้าก็ไม่ใช้

คู่มือข้าหรอก” นักสู้ยังคงสูญเสียตัวเอง แล้วตกอยู่ในความบ้าคลั่ง

“มนุษย์ ถ้าเจ้าแข็งแกร่งเพียงพอก็มาเอาหัวข้าไป ถ้าข้าจะตายก็ต้องตายด้วยการต่อสู้”

“เผ่าคาทู เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไง” หลัวเฟิงยังคงหลบมันต่อไปอย่างสบายๆ

นักสู้เผ่าคาทูเผาผลาญพลังงานไปอย่างไร้จุดหมาย เขายังไม่สามารถที่สัมผัสหลัวเฟิง ถ้านักสู้นี้ได้ยินเกี่ยวกับชื่อ ดาบสายน้ำ เขาจะต้องไม่ทำอะไรโง่ๆ แต่ก็เห็นได้ว่านักสู้ที่ถูกขังอยู่ในนรกน้ำแข็งไม่รู้จักเกี่ยวกับ ดาบสายน้ำ

นักสู้เผ่าคาทูได้มองพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะของเขาได้

กระจายไปทั่วจนเป็นคลื่นกระแทก

เขาได้ยืนอยู่กลางอากาศโดยไม่ได้ทำอะไรอีกนอกจากหัวเราะ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…” เขาดูเหมือนคนบ้า เขาทำเพียงแค่ยืนและหัวเราะ

หลัวเฟิงยังคงตกใจกับสิ่งที่เขาได้การเผาผลาญพลังงานของตัวเองไม่หยุด

“เผ่าคาทู” หลัวเฟิงพูด

“ฮ่า ฮ่า…นี้เป็นโชคชะตา มันเป็นชะตากรรม” เผ่าคาทูได้มองลงมาพร้อมกับหัวเราะ

“ตอนที่ข้ายังเด็กได้เติบโตมาในฐานะอัจฉริยะ…จนกลายเป็นจักรพรรดิที่ทรงพลัง แต่ข้าก็ถูกขังอยู่ในนรกน้ำแข็ง ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ข้าไม่มีทางหลบหนี ต้องใช้เวลาที่เหลืออยู่ที่นี่ชั่วนิรันดร์ เผ่าพันธุ์ของข้าคงลืมเกี่ยวกับข้าไปหมดแล้ว คนรักของข้าคงตายหมดแล้ว”

“ข้าไม่สามารถออกไปได้”

“ข้าต้องเสียเวลาไปมากกับการฆ่าเจ้าพวกบ้าเพื่อมีชีวิตรอด ยังไม่เคยหยุดมากกว่าล้านล้านยุคสมัย ข้าทำมันต่อไม่ได้แล้ว ข้าจะต้องออกไปให้ได้” เสียงของเผ่าคาทูดังไปทุกทิศทาง

นักสู้เผ่าคาทูได้มองดูหลัวเฟิงที่กำลังตกใจ “มนุษย์ ข้าต้องการตายในการต่อสู้ที่บ้าคลั่งนี้ ข้าไม่ได้คาดหวังจะได้รับโอกาสนั้น”

“เจ้าไม่ต้องการมีชีวิต” หลัวเฟิงถาม

“ข้าจะทำอะไรได้ มนุษย์…การยังคงอยู่ในนรกน้ำแข็งเป็นสิ่งที่ทรมาน

ที่สุด” เผ่าคาทูส่ายหัว

“เว้นแต่ว่า เจ้าจะเป็นผู้ได้รับการสนับสนุนจากเผ่าพันธุ์อย่างแท้จริง เขาจะมาพาเจ้าออกไปเป็นการส่วนตัว ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีความหวังที่จะได้ออกไป เผ่าของข้าคงลืมเกี่ยวกับตัวข้าไปหมดแล้ว”

“ข้ากำลังจะไป”

“จะได้ถูกปลดปล่อย”

เผ่าคาทูได้ระเบิดร่างกายราวกับดวงอาทิตย์ขนาดใหญ่ พลังงานอันไม่สิ้นสุดได้ยิงออกมาจากทุกทิศทาง เขาไม่ใส่ใจมนุษย์ที่อยู่ข้างๆ มนุษย์จะมีชีวิตรอดจากการระเบิดหรือไม่ ถ้าเขาตายก็เป็นการปลดปล่อยให้กับมนุษย์ด้วย

———-

ลึกเข้าไปในภูเขาน้ำแข็ง

สัตว์ประหลาดกลืนวิญญาณกำลังนั่งอยู่ ได้ยินเสียงที่กระจายไปทั่วนรกน้ำแข็ง ตาของมันดุร้ายขึ้นด้วยความเจ็บปวดจากภายใน

“เพื่อนเก่า เจ้าจากไปแล้วสินะ”

“ถ้าเจ้าต้องการตาย ทำไมถึงไม่ตายด้วยมือของข้า นั่นอาจเป็นทางที่ข้าจะได้ออกไป” สัตว์ประหลาดส่งเสียงอยู่ในถ้ำ

———-

ลึกเข้าไป 1 พันกิโลเมตรในถ้ำหิมะ มีเงากำลังนั่งอยู่ หัวของมันเหมือนมนุษย์ เขาได้ปิดตาแล้วถอนหายใน “เขาได้เป็นอิสระแล้ว”

———-

พระราชวังที่ส่วนลึกของนรกน้ำแข็ง

“พวกงี่เง่าไปอีกหนึ่ง ดี ดี ตายมากขึ้นอีก โอกาสที่ข้าจะออกไปก็ยิ่ง

สูงขึ้น ตายไปซะเจ้าพวกโง่”

———-

นักสู้มากมายได้ถูกขังไว้ในนรกน้ำแข็งด้วยเวลาที่ไม่สิ้นสุด พวกเขามี

ความรู้สึกแตกต่างกันออกไป แต่ไม่มีใครตกใจกับการฆ่าตัวตาย เพราะมักจะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง

พลังงานบ้าคลั่งลอยอยู่ในอากาศ หลัวเฟิงได้ค่อยๆ เปิดปีกที่คลุมตัวเองไว้

ในกลางอากาศ เขาได้มองแหวนโลก อาวุธ ชุดเกราะ และอื่นๆ ที่นักสู้เผ่าคาทูทิ้งไว้

“ฆ่าตัวตาย”

“ใครก็ตามที่มาถึงระดับจักรพรรดิจะต้องมีพลังจิตที่แข็งแกร่ง ใครก็

ตามที่ไม่มีความเชื่อมั่นในตนเอง ย่อมถูกบังคับให้ฆ่าตัวตาย” หลัวเฟิงบ่น

คำพูดจากนักสู้ที่เขาได้ยิน หลัวเฟิงได้ทำความเข้าใจอย่างช้าๆ ว่าทำไมเขาถึงได้ทำเช่นนั้น

“เผ่าคาทูเป็นเผ่าอ่อนแอ เป็นแค่เผ่าพันธุ์ที่คอยสนับสนุนเผ่าพันธุ์มารไม่มีแม้แต่จักรวาลเสมือน และไม่มีการติดต่อสื่อสาร การที่เขาอยู่ที่นี่ มันคงเป็นสิ่งที่ยากลำบาก”

“การฆ่าเป็นสิ่งสำคัญในนรกน้ำแข็ง”

“เวลาอันไม่สิ้นสุด ความเหงา ไม่สามารถติดต่อ การต่อสู้ถึงตายที่ไม่รู้จบ ทำให้ในจิตใจของเขาถูกทำลาย” หลัวเฟิงคิด

มันเป็นการต่อสู้กับความเหงาและเวลา ถ้าใครสักคนอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด แม้จะเป็นระดับจักรพรรดิก็ต้องถูกทำลาย

“มันกำลังเกิดอะไรขึ้น”

หลัวเฟิงที่ได้ตกใจกับการฆ่าตัวตายของนักสู้เผ่าคาทู ทำให้เขาไม่อดทนที่จะค่อยๆ เดิน แต่กลายเป็นลำแสงเพื่อบินไป

หลัวเฟิงได้ครุ่นคิดถึงเหตการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไรเขาก็ยิ่งตกใจ

“ข้าสามารถทนการสืบทอดถึงตายได้ แต่มันใช้เวลาเพียง 6 พันปี แล้วในทุกปี มันก็ยิ่งยากขึ้น ทว่าข้าก็ติดอยู่กับความเชื่อของตัวเอง ถ้าข้าอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเผ่าคาทู ที่คนรักได้หายไปหมด ข้าจะยังคงเดินหน้าต่อไปนับล้านๆ ยุคในนรกน้ำแข็งได้ไหม”

หลัวเฟิงถามตัวเอง ว่าทำมันได้ไหม

“มันต้องได้แน่นอน” หลัวเฟิงพยักหน้า

เขาจะออกไปเพื่อคืนชีพคนที่รัก

ถ้าเขาไม่สามารถทำได้เขาจะแก้แค้นอัศวินสีเขียว ซึ่งเป็นผู้เอาเวลาอันมีค่าของครอบครัวของเขาไป

“อัศวินสีเขียวแข็งแกร่ง เขาสามารถที่จะขังนักสู้ที่ทรงพลังไว้ในเกม

ของเขา” หลัวเฟิงคิด

“ถ้าใครในที่นี้เป็นอัศวิน อัศวินสีเขียวจะต้องถูกจัดการโดนเขาคนนั้น

โดยทันที”

———-

หลัวเฟิงบินในท้องฟ้า ด้านล่างคือพื้นหินมะอันไม่สิ้นสุดกับภูเขาน้ำแข็ง

หลัวเฟิงได้เห็นจารึกน้ำแข็งขนาดใหญ่

จารึกที่ตั้งเด่นอยู่นั้นมีคำภาษาของเผ่ามารสลักไว้

“ไม่ต้องสงสัยเลย…” หลัวเฟิงได้อ่านและบ่น

“อัศวินเขียวชั่วร้าย”