37. ก้องกัมปนาทจนคนหูหนวกก็ยังต้องได้ยิน
หน้าอกของเฒ่าหม่ายกขึ้นลงพะเยิบพะยาบ หายใจแรงดูไม่สงบ และย้อนคำอย่างเย็นชา “ข้าตัดแขนแล้วส่งให้กับวัดใหญ่ฟ้าคำราม คืนทักษะเทวะให้วัด แล้วไฉนวัดจึงยังคงไล่ล่าตัวข้าทั้งยังทำลายครอบครัวข้าให้แตกฉานซ่านเซ็น ในเมื่อวัดกระเหี้ยนกระหือรืออยากให้ข้าตายนัก ทำไมข้าถึงจะถ่ายทอดทักษะเทวะของวัดใหญ่ฟ้าคำรามให้คนอื่นไม่ได้ล่ะ”
หลวงจีนเฒ่าส่ายศีรษะ “ศิษย์น้อง แขนเพียงข้างเดียวมิอาจชดเชยทักษะเทวะได้”
เฒ่าหม่าหัวเราะขื่นในคอ “ทักษะเทวะในตัวข้าใช่มาจากวัดใหญ่ฟ้าคำรามทั้งหมดเสียเมื่อไหร่ หรือเจ้ายังอยากให้ข้าทำลายทักษะเทวะอื่นๆ ในตัวด้วยเช่นกัน แม้รากเหง้าของข้าจะมาจากวัดใหญ่ฟ้าคำราม แต่ข้าได้ฝ่าฟันบุกตะลุยออกมาจากวัดด้วยสองแขนสองมือของข้าเอง ในตอนนั้นไม่เห็นพวกเจ้าสักคนกล้าเสนอหน้ามาหยุดยั้งข้า พวกเจ้ารอจนข้ามีภรรยาและบุตรถึงตามมาข่มขู่ ข้ายอมเสียสละแขนหนึ่งข้างเพื่อประกันความปลอดภัยของบุตรภรรยาและคืนทักษะเทวะให้แก่วัดใหญ่ฟ้าคำราม!”
สีหน้าของเขามืดครึ้ม “แต่แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น พวกเจ้ายังคงตามไล่ล่าข้าและฉีกทึ้งครอบครัวของข้าให้พลัดพรากสาบสูญ!”
หลวงจีนเฒ่าเลิกคิ้วยาว “กฎต้องเป็นกฎ หากเปลี่ยนแปลงตามอำเภอใจย่อมไม่นับว่าเป็นกฎ ความแปดเปื้อนของโลกปุถุชนได้ทำลายการฝึกปรือของเจ้า ศิษย์น้อง เป้าหมายของพวกเราหาได้หมายเอาชีวิตเจ้า หากแต่ช่วยเจ้าให้พ้นจากวังวนทุกข์ของโลกียวิสัย ให้กลับมาสู่การฝึกฝนจิตใจอันเที่ยงแท้ เพื่อที่จะบรรลุพุทธะด้วยความอุตสาหะและปัญญาของเจ้า หากเจ้ามิได้ปล่อยให้จิตปุถุชนเข้าครอบงำ และทะลวงด่านอรหันต์แยกตัวออกจากวัด ตำแหน่งพระยูไลแห่งวัดใหญ่ฟ้าคำรามต้องเป็นของเจ้าโดยแน่แท้ หากว่าเจ้ายอมกลับไปกับข้า พระยูไลเฒ่าจะต้องยินดีปรีดา และตำแหน่งพระยูไลองค์ต่อไปก็ยังคงเป็นของเจ้า”
“กลับไป?”
เฒ่าหม่ามีสีหน้าตะลึง “ในเมื่อตอนนั้นข้าฝ่าฟันเข่นฆ่าจึงออกมาได้ ถ้าข้ากลับไป ข้าก็จะลุยฉลองเลือดกลับเหมือนที่ออกมา!”
หลวงจีนเฒ่าสีหน้าแย่ลงทันที ก่อนจะถอนหายใจ “พระยูไลเฒ่าคงผิดหวังมาก ผู้เยาว์บนเวทีประลองนั่นคือศิษย์ของเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าถ่ายทอดฟ้าคำรามแปดจู่โจมให้เขา ทว่ามิได้ถ่ายทอดวิชาฝึกพลังวัตรของวัดใหญ่ฟ้าคำราม พระสูตรมหายานยูไล”
เมื่อมองไปที่ฉินมู่ซึ่งกำลังต่อสู้กับเด็กหนุ่มคนอื่นบนเวทีประลอง เขาก็กล่าวต่อ “พระสูตรมหายานยูไลเป็นวิชาที่ใช้กำราบมาร หากมิได้ฝึกพลังวัตรด้วยวิชานี้ แม้ว่ากระบวนท่าฟ้าคำรามแปดจู่โจมของเขาจะลึกซึ้งเพียงไหน มันก็เป็นได้แค่กระบวนท่าที่ดูดีแค่เปลือกแต่ข้างในกลวงเปล่า ในวันนี้ข้าพาลูกศิษย์ของข้ามาด้วย มาคารวะอาจารย์อาของเจ้าเร็ว หมิงซิ่น!”
ข้างหลังเขาหลวงจีนอายุเยาว์ร่างสูงโย่งก้าวเท้าเข้ามาพร้อมกับประคำในมือ เขาประนมมือที่อกแล้วก้มศีรษะคารวะ “คารวะอาจารย์อา”
คิ้วขาวโพลนยาวของหลวงจีนเฒ่ากระดิกไปมาเมื่อเขากล่าวต่อ “หมิงซิ่งก็เป็นผู้ฝึกยุทธขั้นทารกวิญญาณ ด้วยไม้เท้าสงฆ์ของข้าเป็นเดิมพัน ไม่ทราบว่าศิษย์น้องจะใช้อะไรเดิมพัน”
ยายเฒ่าซีเลิกคิ้วและทำท่าจะพูดอะไร แต่เฒ่าหม่าชิงตอบไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “กฎวัดวินัยสงฆ์มีแต่เรื่องเหลวไหล ข้าจะรับคำท้าพนันกับเจ้า ศีรษะของข้าแลกกับไม้เท้าขักขระของเจ้าเป็นอย่างไร”
หลวงจีนเฒ่าผงกหัว “เดิมพันทั้งคู่นับว่ามูลค่าพอๆ กัน”
เฒ่าบอด ท่านยายซี และนักปรุงยา ต่างก็ขมวดคิ้ว ใคร่จะโน้มน้าวกล่าวห้ามเฒ่าหม่าไม่ให้เดิมพันเช่นนี้ แต่เฒ่าหม่าตกลงใจเด็ดขาด “หากว่ามู่เอ๋อพ่ายแพ้ เชิญเจ้าเอาหัวข้าไปพบพระยูไลที่วัดใหญ่ฟ้าคำราม แต่หากมู่เอ๋อชนะ เจ้าต้องทิ้งไม้เท้าขักขระไว้ที่นี่ แล้วไสหัวล้านเจ้าไปให้ไกลๆ”
“เยี่ยม”
หลวงจีนชราหันไปหาหลวงจีนหนุ่มหมิงซิ่นแล้วบอกกับเขา “วันนี้ อาจารย์ของเจ้าจะทวงคืนทักษะเทวะแห่งวัดใหญ่ฟ้าคำรามจากคนทรยศ หากว่าเจ้าเอาชนะการประลองได้ เรื่องนี้นับเป็นกุศลผลบุญของเจ้า”
บนเทวีประลอง ชายหนุ่มที่ต่อสู้กับฉินมู่เป็นยอดฝีมือกระบี่บินที่แนวทางกระบี่คล้ายคลึงกับศิษย์พี่ฉูจากห้าศิษย์แม่น้ำหลี่ กระบี่วิเศษของเขาฉวัดเฉวียนวนเวียนไม่เกินระยะสามคืบรอบตัวเขา ทว่าสิ่งที่ต่างออกไปจากศิษย์พี่ฉูคือ กระบี่ของเขาไม่ได้ใหญ่ยาวเลย มันเหมือนกับมีดเล่มเล็กๆ ที่ยาวเพียงแค่แปดนิ้ว แต่กลับอันตรายร้ายกาจกว่า!
กระบี่เล็กเล่มนี้มักพุ่งเข้าโจมตีจากแง่มุมประหลาดคาดไม่ถึง อย่างเช่นจากใต้รักแร้ และใต้เป้ากางเกง บางครั้งกระบี่ก็บินไปซ่อนในเสื้อผ้าของชายผู้นั้น แล้วลอบพุ่งออกมาจากแขนเสื้อเมื่อฉินมู่เข้าไปสู้ประชิดตัว
ไม่เพียงแต่วิชาคุมกระบี่บินของเขาที่พลิกแพลงร้ายกาจ เขายังคล่องแคล่ววิชาบู๊ กระบวนท่าฝ่ามือเขาซับซ้อนมากฤทธิ์เดช ท่วงทีของเขาคล้ายขุนเขาอันมิอาจโค่น ด้วยพลังที่เขาขับออกจากฝ่ามือ เงารูปภูเขาก็ปรากฏบนฝ่ามือนั้น
ทว่าแพ้ชนะรู้ผลกันแต่แรกแล้ว ด้วยพละกำลังมหาศาลและฝีเท้าว่องไวของฉินมู่ เด็กหนุ่มผู้นั้นเสียเปรียบตั้งแต่ปะทะกันหนแรกด้วยปราณชีวิตเข้มข้นหนาแน่นของฉินมู่ขยี้ทำลายปราณชีวิตของเขาโดยตรง!
ฉินมู่ใช้กระบวนท่าพายุสายฟ้าเก้ามังกรและแม้ว่าพลังในฝ่ามือนั้นจะระเบิดออกมาเพียงสามชั้น พลังฝ่ามือก็ทำร้ายก้อนหัวใจของศัตรู ทำให้ไม่ว่าเขาเพลงกระบี่เขาจะมหัศจรรย์แค่ไหน ก็ไม่อาจแก้ผลแพ้ชนะได้
ฉินมู่สับเท้าสลับซับซ้อน ราวกับงูนับพันตัวเลื้อยไล่อยู่ในพงหญ้า เดี๋ยวก็ก้าวไปทิศตะวันตก เดี๋ยวก็ย่างไปทิศตะวันออก บางครั้งก็รุกไปข้างหน้า บางคราก็ล่าถอยไปข้างหลัง ปั่นป่วนฝ่ายตรงข้ามให้เดาไม่ถูกว่าการโจมตีเขาจะมาจากแง่มุมไหน และในแวบเดียว เด็กหนุ่มก็เจ็บแปลบที่ตำแหน่งหัวใจ เมื่อเขาถูกซัดกระเด็นโดยฉินมู่
เมื่อเด็กหนุ่มร่างลงมาที่พื้น เขาโซเซอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงโค้งคำนับไปทางฉินมู่ที่ยังยืนอยู่บนเวทีประลอง เพื่อแสดงความสำนึกขอบใจของเขา “ขอบคุณน้องชายที่ออมมือ”
แม้ว่าฝ่ามือเมื่อครู่ของฉินมู่โจมตีตำแหน่งหัวใจเขาด้วยกำลังแรง แต่พลังที่แฝงในฝ่ามือนั้นไม่เกรี้ยวกราดดุดัน และมิได้ทำร้ายก้อนหัวใจของเขา มิเช่นนั้นด้วยพละกำลังของฉินมู่ สามารถฉีกทึ้งทำลายอวัยวะของเขาได้ทั้งหมดด้วยซ้ำ!
“มิทราบว่าศิษย์น้องเจ้าต้องการพักเหนื่อยก่อนหรือไม่” หมิงซิ่นผู้รอคอยอย่างเงียบสงบใกล้ๆ เอ่ยปากถามหลังจากที่ฉินมู่เอาชนะเด็กหนุ่มผู้นั้น
สายตาของฉินมู่เลื่อนไปจ้องมองร่างของเขา หลวงจีนเยาว์วัยผู้นี้สวมใส่จีวรสีขาวอันสะอาดพิสุทธิ์ไร้ละอองธุลี รองเท้าที่เขาสวมไว้ก็เป็นสีขาว และเนื้อตัวเขาสะอาดสะอ้านเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าผมเขาจะถูกโกนจนล้านเลี่ยน แต่เค้าหน้าก็ดูหล่อเหลา ทำให้ผู้พบเห็นเกิดใจสนิทรักใคร่
เขาเกือบจะตอบไปแล้วว่าไม่ต้องพัก แต่เสียงท่านยายซีดังขึ้นมาทันที “พักก่อน เจ้าต้องรีบกลับมาพักเหนื่อย!”
ฉินมู่ไม่รู้เหตุผลที่ท่านยายซีกล่าวเช่นนั้น แต่ก็ยังเชื่อตามที่บอกแล้วลงมาพักยกข้างล่างเวที ฟื้นฟูสภาพร่างกายของเขาให้กลับสู่จุดสมบูรณ์ วิชากายาจ้าวแดนดินสามอมตะของเขา เหมาะที่จะใช้โคจรฝึกปรือขณะวิ่งเคลื่อนไหว ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะต่อสู้ท้าประลองกับผู้ฝึกยุทธสิบกว่าคนติดต่อกัน ปราณชีวิตของเขาก็มิได้ลดพร่องลงเท่าไหร่ แต่กายเนื้อเขาอ่อนล้าเล็กน้อย
ท่านยายซียกน้ำมาให้เขาหนึ่งถ้วย และกระซิบกระซาบ “มู่เอ๋อ ไม่ว่าจะจะใช้วิธีอะไร เจ้าห้ามแพ้เด็ดขาด! ปู่หม่าของเจ้าพนันหัวของเขากับตาแก่หัวโล้นตรงนั้น!”
ฉินมู่ใจเต้นระทึก เขาหันขวับไปมองเฒ่าหม่า เฒ่าหม่ามีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอะไร เสียงของเขาลอยมา “มู่เอ๋อ กายาจ้าวแดนดินไร้เทียมทาน ไม่มีทางพ่ายแพ้ใคร! ข้าเชื่อในตัวเจ้า”
แม้เฒ่าหม่าจะพูดเช่นนั้น แต่ฉินมู่ก็ค่อนข้างหวาดวิตก ทุกๆ คนในหมู่บ้านคือครอบครัวของเขา แต่เฒ่าหม่าคือคนที่เขาสนิทชิดใกล้เป็นอันดับสองรองจากท่านยายซี เป็นเฒ่าหม่าที่ใช้แขนเพียงข้างเดียวแบกรูปสลักหินพาท่านยายซีไปเอาเขามาจากริมน้ำ ช่วยชีวิตเขาไว้!
หากว่าเขาพ่ายแพ้ เขาก็จะเป็นสาเหตุที่ทำให้เฒ่าหม่าเสียศีรษะใช่ไหม
ในตอนนั้นเอง นักปรุงยาก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้า เฒ่าหม่าเชื่อว่าฉินมู่ครอบครองกายาจ้าวแดนดินอันไร้เทียมทาน และเชื่อมั่นในตัวฉินมู่ แต่อันที่จริงแล้วฉินมู่มิได้มีกายาจ้าวแดนดินอะไรนั่นแต่อย่างใด
เวลานี้เขาสำนึกเสียใจที่ช่วยผู้ใหญ่บ้านกลบเกลื่อนคำโกหกด้วยหวังดี หากว่าเขาบอกความจริงกับคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้ เฒ่าหม่าคงไม่เดิมพันด้วยชีวิตของตน
เพียงเพราะเฒ่าหม่าเชื่อใจฉินมู่ จึงกล้าพนันชีวิตกับหลวงจีนเฒ่า!
ทันใดนั้น นักปรุงยาก็เผยสีหน้าเย็นเยียบ “หากว่ามู่เอ๋อพ่ายแพ้ พวกเราก็แค่สังหารไอ้โล้นแก่ และโล้นเด็กนั่นซะ พวกเราจะปล่อยให้เฒ่าหม่าตายไปแบบนี้ไม่ได้!”
บนเวทีประลอง ฉินมู่พยายามอย่างเต็มที่ในการสงบสติอารมณ์ แต่ในเมื่อการต่อสู้นี้เดิมพันคือชีวิตของครอบครัวที่สนิทที่สุดคนหนึ่งของเขา เขาจะสงบใจลงได้อย่างไร
เฒ่าใบ้ส่งภาษามือสองสามทีและส่งเสียงอา อา ขณะที่เฒ่าบอดยันตัวบนไม้เท้าไผ่ของเขา กล่าวอย่างไม่รีบร้อน “ไม่ต้องเตือนอะไรเขาหรอก ตลาดนัดงานวัดนี้คือบททดสอบ เมื่อบททดสอบนี้สิ้นสุดลง เขาก็จะเติบโตขึ้น หากว่าเขาไม่สามารถผ่านมันไปได้ ก็นับว่าเขายังเป็นเด็กเล็กๆ อยู่”
ครู่หนึ่งหลังจากนั้น ฉินมู่ก็ลุกขึ้นช้าๆ แล้วมองตรงไปที่หลวงจีนหนุ่มร่างสูงตรงหน้า “หลวงจีน ในใจเจ้ามีพุทธองค์อยู่หรือไม่”
หมิงซิ่นประนมมือกับอกแล้วตอบอย่างเคร่งขรึม “ในใจข้ามีพุทธองค์อยู่เสมอ”
ฟื่ด!
ฉินมู่ระบายลมหายใจที่อัดไว้ ปราณชีวิตเขากลายเป็นน่าเกรงขามทรงพลัง ร่างเล็กๆ ของเขาเปล่งจิตวิญญาณของความขบถและไม่ยอมตกเป็นทาสใคร
“ข้า!”
เขาย่างเท้าไปข้างหน้า และจิตวิญญาณที่แผ่ออกมาจากร่างเขาให้ความรู้สึกผยองห้าวหาญราวกับว่าเป็นเทพยดาผู้ยิ่งยง สุรเสียงของเขาแผดก้องกัมปนาทจนคนหูหนวกก็ยังต้องได้ยิน “…ไม่มีเทพ ไม่มีพุทธ ไม่มีมาร ในหัวใจ! ข้าคือเทพ พุทธ และมาร!”
เมื่อฟังคำกล่าวนั้น หลวงจีนเฒ่าที่นั่งประจันหน้ากับเฒ่าหม่ามีสีหน้าตระหนกจนเสียกริยา เขาหันไปมองฉินมู่โดยทันที!