ตอนที่ 1027 ความคิดถึง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือขึ้นโอบกอดนางไว้แน่น “เหนื่อยแล้ว วันหน้าก็พักผ่อน เจ้าทำเพื่อข้ากับลูกๆ และแคว้นต้าโจวมามากพอแล้ว วันหน้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ มีชีวิตเพื่อตนเอง”

สำนักยาหลวงแคว้นต้าโจว เสบียงอาหารแคว้นต้าโจว คำนวณศาสตร์แบบโจวของแคว้นต้าโจว ล้วนเกิดขึ้นเพราะนาง นางทำสิ่งที่ตนควรกระทำแล้ว วันหน้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำอันใดอีกแล้ว

แต่โลกนี้ไม่เพียงมีคนโง่เขลา แต่ก็มีคนฉลาด

ในห้วงอากาศ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังกอดปลอบใจลู่เจียว จือฝู่เมืองเซียงด้านนอกก็ส่งเสียงดังเข้ามา “พวกเจ้าเสียสติไปแล้วหรือ ผู้ใดบงการพวกเจ้า ถึงกับพากันมาบอกว่าเลือดฮูหยินโจวกั๋วถอนพิษได้ สมองพวกเจ้ามีอุจจาระหรือ ไหนเลยจะมีเลือดผู้ใดถอนพิษได้ ยังหาว่านางเป็นปีศาจ มารดาพวกเจ้าสิปีศาจ”

“นางหายาน้ำถอนพิษได้แล้ว ตอนนี้กำลังรวบรวมสมุนไพร ไม่นานก็จะถอนพิษได้แล้ว ปรากฏถูกเจ้าพวกโง่เช่นพวกเจ้าทำลายหมดสิ้น ตอนนี้นางไปแล้ว เมืองเซียงเราจะทำเช่นไร ทุกคนจะรอความตายหรือ”

“พวกเจ้าอยากตายก็ไม่ควรทำให้ข้าเดือดร้อนไปด้วย ข้าคงต้องตายเพราะความโง่เง่าของพวกเจ้าแล้ว”

จือฝู่เมืองเซียงโมโหจนตวาดด่ารุนแรง เขาเป็นจิ้นซื่อ แต่ไรมาไม่เชื่อว่าเลือดคนจะถอนพิษได้ เห็นชัดว่ามีคนยุยงปลุกปั่นเจ้าพวกโง่พวกนี้ จะใช่คนวางพิษนี้หรือไม่

จือฝู่โมโหแทบอยากจะร้องไห้กับการกระทำของชาวบ้านพวกนี้ เดิมเขาก็โชคร้ายพอแล้ว ตอนนี้ยิ่งโชคร้ายหนักขึ้นอีกหรือ

ฮือ ฮือ เขาไม่อยากตาย

ขณะจือฝู่กำลังโมโห ก็มีคนส่งเสียงเรียกขึ้นท่ามกลางฝูงชน “นางไม่ใช่ปีศาจ เหตุใดจึงหายตัวไปได้”

ครั้งนี้ไม่ใช่จือฝู่ แต่มีคนอื่นเอ่ยขึ้นแทน “พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าบนโลกนี้มีวิชาพรางตัว ใต้เท้าเซี่ยเป็นวิทยายุทธ์ ไม่รู้หรือ”

พอกล่าวจบ ไม่นานก็มีคนเอ่ยอย่างหมดแรงว่า “ตอนนี้ทำอย่างไรกันต่อดี”

มีคนอดร้องไห้ขึ้นมาไม่ได้ “เช่นนั้นตอนนี้ทำเช่นไรดี พวกเราไม่ได้ต้องการเช่นนี้”

“ในเมื่อพวกนางพรางกาย ตามหลักก็ควรอยู่รอบตัวพวกเรา บอกให้พวกนางปรากฏตัวสิ”

จือฝู่ตวาดดัง “นางติดค้างพวกเจ้าหรือ พวกเจ้าต้องการกรีดเลือดนาง นางยังจะคิดช่วยพวกเจ้าอีกหรือ พวกเจ้ามันโง่เง่า เหตุใดไม่คิดว่าบ้างว่า สำนักยาหลวงเมืองเซียงจัดตั้งขึ้นก็เพราะฮูหยินโจวกั๋ว คำนวณศาสตร์แบบโจวก็เพราะนางสอน พวกเจ้าได้รับประโยชน์จากสิ่งเหล่านี้ แต่กลับคิดกรีดเลือดนาง ข้าไม่ช่วยพวกเจ้าแล้ว ปล่อยให้พวกเจ้าทุกคนตายไปเสียเลย”

ราษฎรเมืองเซียงถูกจือฝู่ด่าทอยกใหญ่ คนไม่น้อยพากันร้องไห้ขึ้นมา สาเหตุหลักเพราะตกใจหวาดกลัว

ลู่เจียวได้ยินก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ตอนนี้ข้างนอกชุลมุนมาก นางไม่อยากออกไป

แต่คำพูดจือฝู่เมืองเซียงเอ่ยเตือนนางกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ดีมาก “เห็นชัดว่าผู้บงการเรื่องนี้คิดจัดการข้า หากไม่ใช่ว่าข้ามีห้วงอากาศ ครั้งนี้เกรงว่าก็คงโชคร้ายแล้ว ชาวบ้านที่สูญเสียสติสัมปชัญญะ พวกเขาอาจทำร้ายพวกเรา ยังอาจฆ่าพวกเรา เห็นชัดว่าคิดยืมมือชาวบ้านพวกนี้จัดการข้า คนผู้นี้คือผู้ใดกันแน่”

ลู่เจียวครุ่นคิดรวดเร็ว คิดไม่เข้าใจว่าตนเองมีเรื่องกับผู้ใด สุดท้ายนางคิดถึงซั่งกวนเฮ่อ

“นอกจากรัชทายาทซั่งกวนเฮ่อที่ถูกซีเหลียงปลดจากตำแหน่งแล้ว ข้าไม่มีเรื่องกับผู้ใดรุนแรงมากมายมาก่อน”

ลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็สงสัยผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ทันที ฝีมือลูกน้องซั่งกวนเฮ่อหรือ ตอนนั้นซั่งกวนเฮ่อตายไป ลูกน้องของเขายังมีอีกส่วนที่ยังไม่ตาย เรื่องเมืองเซียงจะเป็นฝีมือคนเหล่านี้หรือไม่

“ข้าจะต้องสืบหาตัวผู้บงการออกมาให้ได้”

“เจ้าระวังหน่อย”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไปสืบเรื่องผู้บงการก่อความวุ่นวายในเมืองเซียง ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนนำคนไปต้มยา ลู่เจียวไม่ได้ปรากฏตัว แต่นางใช่ว่าไม่ทำอันใด ทว่ากำลังปรุงยาถอนพิษใส่ลงไปในบ่อน้ำ

ตอนนี้ไม่รู้ว่าบ่อไหนมียาพิษบ้าง ดังนั้นจึงปรุงยาถอนพิษใส่ทุกบ่อน้ำ

ไม่นานเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็สืบหาตัวผู้บงการออกมาได้ ถึงกับเป็นหลี่ซื่อ สมของรัชทายาทซั่งกวนเฮ่อ เรื่องครั้งนี้เป็นฝีมือหลี่ซื่อร่วมมือกับลูกน้องสองสามคน ยาที่นางมีก็ได้มาจากซั่งกวนเฮ่อ

ก่อนหน้านี้ซั่งกวนเฮ่อถูกซีเหลียงกรอกยาพิษก็โมโหมาก เขามอบยาพิษให้นาง ส่งนางมาเมืองเซียง และให้เงินทองไว้ก้อนหนึ่ง ความต้องการของซั่งกวนเฮ่อก็คือหากเขาตาย ให้หลี่ซื่อก็นำยาพิษกับเงินทองกลับซีเหลียง หาโอกาสจัดการซั่งกวนเฉินฮ่องเต้ซีเหลียง

ผู้ใดจะรู้ว่าหลี่ซื่อได้ยินว่าซั่งกวนเฮ่อถูกลู่เจียวทำร้ายจนต้องตาย ก็โมโหลงมือที่เมืองเซียง คิดอาศัยมือราษฎรที่นี่สังหารลู่เจียวแก้แค้นให้ซั่งกวนเฮ่อ

“ตอนนี้เราจับนางได้แล้ว อีกสักครู่ก็จะคุมตัวส่งไปเมืองหลวงมอบให้กรมอาญาจัดการ” เซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนกล่าวต่อว่า “ซั่งกวนเฮ่อนี่จริงๆ เลย ตายไปแล้วยังก่อเรื่องอีก”

นางกล่าวจบมองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ ผู้ที่ถูกพิษกินยาน้ำแล้ว หลายคนถอนพิษได้แล้ว ไม่เป็นอันใดแล้ว”

ลู่เจียวพยักหน้า “เช่นนั้นก็ดี รอให้เสร็จเรื่องที่นี่ พวกเรากลับเมืองหนิงโจวกัน”

นางเพิ่งกล่าวจบ นอกประตู โจวเส้ากงก็เดินเข้ามา “ใต้เท้า ฮูหยิน คือว่าฝ่าบาท….”

เขากล่าวไม่ทันจบ ก็มีเงาร่างหนึ่งก้าวมารวดเร็วราวกับลมพายุ พุ่งเข้ากอดซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนต่อหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนนิ่งอึ้งไปทันที เซียวเหวินอวี๋กอดนางไว้แน่น

ตั้งแต่ได้รับรายงานจากองครักษ์ลับ รู้เรื่องโรคห่าระบาดเมืองเซียง เขาก็หวาดกลัวมาก จนกระทั่งยามนี้ เขาจำต้องยอมรับเรื่องหนึ่ง เขาชอบซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนมาก อยากจะร่วมชีวิตที่เหลือนี้กับนาง

เดิมเขาคิดส่งคนมารับนางกลับเมืองหลวง แต่สุดท้ายก็นั่งไม่ติดจริงๆ ได้แต่นำคนมาเมืองเซียงด้วยตนเอง

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนเดิมคิดฟาดหน้าคนที่พุ่งมากอดนาง แต่พอเห็นว่าเป็นเซียวเหวินอวี๋ ก็พลันนิ่งอึ้งไปทันที

“ฝ่าบาท ทรงทำอันใด”

นางรู้เซียวเหวินอวี๋ชอบนาง แต่คนผู้นี้ถึงกับเร่งเดินทางมาจากเมืองหลวง ทำเอานางพลันไม่รู้ควรเอ่ยอันใด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นสบตากับลู่เจียวทีหนึ่ง พร้อมกับเลิกคิ้ว หากพวกเขาทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน ทั้งคู่ก็ยินดีที่จะได้เห็นภาพนี้

อย่างน้อยพวกเขาทั้งสองคนก็จะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน

เซี่ยอวิ๋นจิ่นสบตากับลู่เจียวทีหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกไป ก่อนออกไปยังดึงโจวเส้ากงออกไปจากห้องโถงด้วย ทิ้งทั้งสองคนเอาไว้

นอกห้อง เซี่ยอวิ๋นจิ่นดึงลู่เจียวไปเดินเล่น

“หากซื่อเป่าหาคนที่ชอบและอยากรู้ร่วมกันได้อีกครั้ง พวกเราก็ไม่ต้องเป็นห่วงอันใดอีกแล้ว”

ในฐานะบิดามารดา หากบุตรหลานไม่มีชีวิตที่มีความสุข พวกเขาก็คงเป็นห่วงตลอดไป หากซื่อเป่าได้อยู่ร่วมกับอวิ๋นเยี่ยน พวกเขาก็คงไม่มีอันใดต้องเป็นห่วงอีกแล้ว

ลู่เจียวยิ้มพยักหน้ากล่าวว่า “ทั้งคู่ล้วนเป็นเด็กดี”

แม้เซียวเหวินอวี๋เป็นฮ่องเต้แคว้นต้าโจว ตั้งใจเป็นฮ่องเต้ทำเพื่อราษฎร อวิ๋นเยี่ยนเองก็เป็นหญิงสาวจิตใจดีงามมีความเมตตา เมืองเซียงเกิดโรคห่าระบาดครั้งนี้ นางติดตามนางมาเมืองเซียงอย่างไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย และอวิ๋นเยี่ยนก็เป็นบุตรสาวที่นางอบรมมาด้วยตนเอง หญงสวไม่เพียงแต่จิตใจดีงาม แต่ยังมีปัญญาไหวพริบ มีความสามารถ หากขึ้นดำรงตำแหน่งฮองเฮาก็จะไม่หลงกลอุบายผู้อื่น ตอนนี้เหลือเพียงให้แน่ใจว่านางชอบหรือไม่ชอบเซียวเหวินอวี๋

ในห้อง ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวออกไปแล้ว ก็รีบผลักเซียวเหวินอวี๋ออก “ฝ่าบาท”