ตอนที่ 365 เซี่ยอวิ๋นจิ่นหยอกล้อ

ต้าเป่ารีบแหงนหน้าขึ้นกล่าวอย่างภาคภูมิว่า “ข้าบอกแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ข้าเก่งกาจมาก

ไม่เป็นไรหรอก”

เอ้อร์เป่าพยักหน้าเต็มแรง ใช่ ท่านพ่อท่านแม่เขาเก่งกาจมาก และตอนนี้เขาเองก็เข้าใจ แล้ว ก่อนหน้านี้เขาปลอดภัยก็เพราะท่านพ่อท่านแม่ขึ้นเขาไปเปลี่ยนตัวกับเขาและหันหนาน เฟิงลงมา ดังนั้นเขารอดมาได้ก็เพราะท่านพ่อท่านแม่ช่วยเขาไว้

กลัว”

ท่านพ่อกับท่านแม่เป็นท่านพ่อท่านแม่ที่ดีที่สุด

ซานเป่ากับชื่อเป่ากอดคอลู่เจียวไว้อย่างหวาดกลัว “ท่านแม่ไม่เป็นไรแล้ว ดีจริงๆ เลย” “ใช่ ท่านแม่ข้าเก่งกาจที่สุด นางไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

ชื่อเป่ากล่าวจบก็น้ําตาไหลพร่างพรูออกมา เขายกมือกอดคอลู่เจียว “แต่ว่า ท่านแม่ ข้า

เสียงร้องไห้ดังลั่นขึ้น

ลู่เจียวรีบปลอบใจพวกเขา จากนั้นก็พูดกับพวกเขาว่า “ท่านพ่อเจ้าบาดเจ็บเพราะช่วยแม่ ไว้ พวกเราพาท่านพ่อไปนอนที่เตียงก่อนดีไหม”

พอเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังว่าท่านพ่อตนบาดเจ็บก็ไม่งอแงอีก ช่วยลู่เจียวประคองเซี่ยอวิ๋นจิ

‘นไปที่ห้องอย่างว่านอนสอนง่าย

เพราะเร่งเดินทางมา ทําให้แผลธนูที่หัวไหล่เซี่ยอวิ๋นจิ่นปรือออกโลหิตไหลซึมออกมา

อีกแล้ว

ลู่เจียวให้ลู่กุ้ยพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปกินข้าว อาบน้ํา กุ้ยรับคําพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ออก ไปหาอะไรกิน เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่เป็นห่วง ดังนั้นจึงไม่ได้งอแง เหมือนก่อนหน้านี้ ตามลู่กุ้ยไปกินข้าวและอาบน้ําที่เรือนด้านหลังอย่างเชื่อฟัง ลู่เจียวทําแผลให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นใหม่ พอพันแผลเสร็จ ทั้งสองคนก็กินข้าว

จนถึงตอนนี้ ทั้งสองคนจึงได้มีสมาธิจะคุยกับพวกนายอําเภอหู

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนายอําเภอหูกับสวี่เซียนเว่ย กล่าวเสียงเข้มว่า “พวกเราสืบเจอหลักฐาน รับสินบนของรองนายอําเภอหยางและเผิงจู่ปู้แล้ว นายอําเภอหูกับสวี่เซียนเว่ยแยกกันไป ดําเนินการ ทางหนึ่งไปกวาดล้างเงินทองสองตระกูล ทางหนึ่งไปจับตัวไว้”

เซี่ยอวิ๋นจีนกล่าวจบ นายอําเภอหูก็ยังตั้งสติไม่ทัน สวีเซียนเว่ยกลับส่งเสียงร้องรับดัง อย่างตื่นเต้น “ได้ ข้าจะรีบนํากําลังไปจับกุม”

เสียงดังจนคนในห้องตกใจ แต่ละคนหันไปมองสวี่เซียนเว่ย สวี่เซี่ยนเว่ยหัวเราะแหะๆ

ไม่ใช่ว่าเขาดีใจหรืออย่างไร ขอเพียงจับทั้งสองคนได้ ลู่เจียวก็จะมีเวลามาจัดการเรื่องผ่า ตัดให้เขาแล้ว พอเขาผ่าตัดแล้วก็จะได้มีทายาทสืบตระกูลให้ตระกูลสวี่แล้ว วันหน้าไปสู่ปรภพก็

มีหน้าไปพบบรรพชนตระกูลสวี่แล้ว

ทุกคนในห้องต่างรู้ดีว่าทําไมสวี่เซี่ยนเว่ยร้อนใจเช่นนี้ แต่ทุกคนก็แสร้งทําเป็นไม่รู้

นายอําเภอหูขมวดคิ้วมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ๋นกล่าวว่า

กวาดล้างออกมาได้ไม่น้อยไหม”

“เงินทองของสองตระกูลนี้น่าจะ

หลายปีมานี้รับสินบนมาตลอด เงินทองที่กวาดล้างออกมาย่อมไม่น้อย

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “แต่ละตระกูลน่าจะแสนกว่าตําลึงได้”

“แสนกว่าตาลึง?”

นายอําเภอหูกับสวี่เซียนเว่ยส่งเสียงร้องดังพร้อมกัน

นายอําเภอหยางกับเผิงจู่

จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มด่าทอรอง

“เจ้าคนชั่วสมควรตายสองคนนี่ เห็นๆ ว่ามีเงินมีทอง วันๆ ยังเอาแต่สวมเสื้อผ้าขาดๆ ปะ ไปทั่ว ช่างเสแสร้งเก่งจริง ก่อนหน้านี้ยังคิดว่าพวกเขายากจน ข้าเคยมอบเงินให้พวกเขาไป สิบต๋าลึงด้วยนะ”

“แต่ละครั้งที่เลี้ยงแขกก็ยังเชิญพวกเขา เพราะเห็นพวกเขาสองตระกูลไม่มีเงิน ดังนั้นไม่ อยากให้พวกเขาเสียเงินเสียทอง คิดไม่ถึงว่าพวกเขากลับมีเงินมากที่สุดในบรรดาพวกเรา”

นายอําเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยบ่นจบก็หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ้น

“ตามหลักการแล้วเงินทองที่ข้ากวาดล้างได้มาจากรองนายอําเภอหยางกับเผิง ก็ควร นําส่งไปยังเจ้าเมือง จากนั้นเจ้าเมืองก็จะนําคดีรับสินบนนี้รายงานเบื้องบน แต่เงินพวกนี้ตก อยู่ในเมืองเจ้าเมือง ลองไม่พูดถึงเรื่องจะส่งมอบขึ้นไปหรือไม่ แม้ส่งมอบ แต่เกรงว่าเจ้าเมือง

ก็คงไม่เอ่ยถึงความดีความชอบพวกเราแม้แต่ค่าเดียว

พวกเขาแย่งชิงไป”

ความดีความชอบพวกเราก็คงถูก

หลายปีมานี้นายอําเภอหูคิดประสบความสําเร็จในหน้าที่การงาน ตอนนี้กว่าจะมีโอกาสนี้

ได้ เขาไม่อยากให้โอกาสเช่นนี้ไปตกอยู่ในมือท่านเจ้าเมืองเช่นนี้

สวี่เซี่ยนเว่ยได้ฟังนายอําเภอหูก็พยักหน้าเห็นด้วย

“นี่ก็อาจเป็นไปได้”

นายอําเภอหูมองเซี่ยอวิ๋นจิ๋น คิดให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นช่วยเขาหาทาง

เซี่ยอวิ๋นจิ้นหันไปมองจ้าวหลิงเฟิง กล่าวว่า “หากเอาเงินพวกนี้มอบให้เจ้า เจ้าพอจะ

บันทึกความชอบนี้ให้นายอําเภอหูได้ไหม”

จ้าวหลิงเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจ้านายเคยผ่านมายังอําเภอชิงเหอ

หากนําคดีนี้บันทึกให้

เจ้านาย เจ้านายก็ได้ความชอบ จะแบ่งให้นายอําเภอหูบ้างก็ถือว่าเรื่องเล็ก

จ้าวหลิงเฟิงครุ่นคิดแล้วก็รีบกล่าวว่า “ได้ เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนายอําเภอหูกล่าวว่า “ท่านพาคนไปกวาดล้างเงินทองสองตระกูลในคืนนี้ เลย สวี่เซี่ยนเว่ยก็นําคนไปจับตัวทั้งสองคน”

ตอนนี้ทั้งสองคนยังคิดว่าเขาตายแล้ว ดังนั้นคืนนี้คือโอกาสที่ดีที่สุด อย่าได้รอให้พรุ่งนี้รู้ว่า

เขาไม่ตาย พวกเขาจะทําอะไรอีก

นายอําเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยรีบพยักหน้าเตรียมจะออกไปเตรียมการ

ลู่เจียวนึกถึงเรื่องเกลือในช่องทางลับภูเขาเฮยเฟิง รีบมองนายอําเภอหูกับสวี่เซี่ยนเว่ยก ล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ตอนพวกเราตกลงไปในช่องทางลับภูเขาเฮยเฟิง พบโกดังลับแห่งหนึ่ง ใน

นั้นเก็บเกลือเถื่อนไว้จํานวนมาก”

“นายอําเภอหูกวาดล้างทรัพย์สินสองตระกูลแล้ว ก็นําคนไปขนย้ายเกลือเถื่อนกลับมา” นายอําเภอหูกับสวี่เซียนเว่ยรีบมองไปยังลู่เจียว จากนั้นก็มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ้น เซี่ยอวิ๋นจิ

่นเล่าเรื่องเกลืออีกรอบ จากนั้นก็ว่ารอให้จับสองคนได้ก่อน จะรีบไปจัดการราคาข้าวของใน อําเภอชิงเหอให้ใหม่ ไม่ให้พ่อค้าคนใดขึ้นราคาสินค้าอย่างผิดกฎหมาย หากสืบพบก็จะปิด

ร้าน

หลายปีมานี้นายอําเภอหูกับสวี่เซียนเว่ยถูกพ่อค้าพวกนี้หลอกลวง ครั้งนี้ก็รู้สึกฮึกเหิมกัน

ขึ้นมา ทั้งสองรับปากทันที

ทั้งสองคนนําคนกลับไปจัดการเรื่องพวกนี้ จากนั้นจ้าวหลิงเฟิงก็ลุกขึ้นขอตัวกลับ เขาต้อง กลับไปเตรียมการให้คนนําจดหมายไปให้เจ้านาย ดูว่าเจ้านายจะได้จัดการเรื่องนี้อย่างไร

“ข้าเองก็ขอตัว”

“อืม”

จ้าวหลิงเฟิงไปแล้ว ในห้องเหลือแค่หันถง หันถงมองเซี่ยอวิ๋นจิ้นขอบตาแดงเล็กน้อย

กล่าวชอบคุณว่า “อวิ๋นจิ่น ขอบคุณเจ้าที่ช่วยหนานเฟิง ขอบคุณมาก”

เซียอวิ๋นจิ้นส่ายหน้า กําชับว่า “เอาละ ไม่ต้องกล่าววาจามารยาทพวกนั้นแล้ว เจ้าอย่าได้ สนใจเรื่องอื่น ตั้งใจเตรียมการสอบส่วนชื่อดีกว่า พยายาททุ่มเทในการสอบนี้ให้ได้ หากสอบ ได้ก็ไม่เสียแรงที่ข้าทุ่มเทชี้แนะแล้ว”

“ได้ ครั้งนี้ข้าจะต้องสอบเป็นซิ่วไฉให้ได้ รอให้สอบเสร็จ ข้าก็จะมาขอขมาอวิ๋นจั่น”

เซี่ยอวิ๋นจิ้นโบกมือ หันถึงหันหลังออกไป เซี่ยอวิ๋นจีนด้านหลังถอนหายใจยาวโล่งอก หันกลับไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “ไปกันหมดได้เสียที เหนื่อยจริงๆ”

เขากล่าวจบก็หันไปมองลู่เจียวทันที กล่าวว่า “เจียวเจียว ข้าเหมือนยังไม่ได้อาบน้ํา”

สมบุกสมบันกันตั้งแต่เมื่อวานถึงวันนี้ ตอนนี้เหม็นไปทั้งตัว

นอนไม่หลับ

หากไม่อาบนํ้าย่อม

ลู่เจียวได้ฟังเขาก็คิดถึงว่าเมื่อก่อนตนเองเคยเช็ดตัวให้เขา เขายังทําท่าอึดอัด ตอนนี้เขา

กลับเปิดเผยเช่นนี้ ทําเอานางรู้สึกอึดอัดบ้างแล้ว

ลู่เจียวครุ่นคิดกล่าวว่า “ข้าให้หลินตงมาเช็ดตัวให้เจ้าแล้วกัน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบปฏิเสธ “เจ้าก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าข้าไม่ชอบให้คนไม่สนิทมาเช็ดตัวข้า

ลู่เจียวนึกถึงตอนเขาเป็นอัมพาตนอนอยู่บนเตียง ก็ได้แต่ให้พี่รองรองมาเช็ดตัวให้เขา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงมองท่าทางเขินอายของลู่เจียวก็อดคิดหยอกเย้านางไม่ได้

“หากเจียวเจียวไม่ถือสา ขอเจียวเจียวเช็ดตัวให้ข้าได้ไหม”