ตอนที่ 576 ทำให้เจ้าเสื่อมเสียชื่อเสียงย่อยยับ

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่คิดว่ามีเรื่องด่วนอันใด หันไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียว เจ้าเดินเล่นตรงนี้ก่อน ข้าจะรีบกลับมา”

“ท่านหญิงไปเถอะ”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่พยักหน้าเล็กน้อย นำสาวใช้เดินไป ลู่เจียวนำหร่วนจู๋ไปเดินในลานรอบนอก ตระกูลหลิวพื้นที่กว้างใหญ่ แต่ละจุดล้วนมีทิวทัศน์งดงามมาก ลู่เจียวพาหร่วนจู๋เดินไปถึงริมสระปลาไน เห็นปลาไนในสระว่ายน้ำไปมาร่าเริง นางยื่นมือไปคว้าอาหารปลามาโปรยลงไป

ปลาไนพากันมาแย่งกินอาหาร หร่วนจู๋มองแล้วก็รู้สึกสนุก ก็แย่งไปโปรยอาหาร สองนายบ่าวกำลังง่วนกับการโปรยอาหาร ด้านหลังพลันมีเสียงคุยดังขึ้น

“ลู่เหนียงจื่อคงไม่รู้ว่าท่านพี่นางต้องตาต้องใจคุณหนูใหญ่เรา”

“เดาว่าไม่รู้ ข้าเห็นท่าทางนางดีอกดีใจ ข้าล่ะสงสารนางจริง นางยังไม่รู้ว่าเมื่อวานคุณหนูเรากับเซี่ยจ้วงหยวนแอบนัดพบกัน”

“ข้าเห็นใจนางจริงๆ ท่านพี่นางไปต้องตาต้องใจหญิงอื่น นางยังเหมือนถูกปิดอยู่ในกลอง แต่เรื่องนี้จะว่าไปก็ไม่อาจโทษนาง นางมีชาติกำเนิดจากบ้านนา ไม่คู่ควรกับเซี่ยจ้วงหยวน นางควรรู้ตัวถอยให้ ปล่อยตำแหน่งภรรยาจ้วงหยวนให้ผู้อื่นไปครอง เช่นนี้จะได้ไม่ดูเสียหน้ามากนัก”

ทั้งสองคนกล่าวไม่ทันจบ หร่วนจู๋ริมสระก็ทะยานออกไปเร็วจี๋คว้าตัวสตรีสองคนนั้นไว้

ลู่เจียวก็เดินมา เห็นหญิงทั้งสองในมือหร่วนจู๋ก็แค่นยิ้มกล่าวว่า “พวกเจ้าช่างเสแสร้งปั้นเรื่องเก่งจริง ครั้งก่อนท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ลงมือกับข้า ก็คงพวกเจ้าล่อลวงนางเช่นนี้กระมัง กลับไปบอกเจ้านายพวกเจ้า ข้าไม่หลงกลนางหรอก หากยังกล้ามาหาเรื่องข้าอีก ก็ต้องรอรับโทสะข้าให้ดี ข้าไม่ใช่คนที่ผู้ใดจะมารังแกกันได้ตามใจชอบ”

ลู่เจียวกล่าวจบก็ตวาดใส่ “ไสหัวไป”

หญิงสองคนตกใจจนวิ่งไปเหลียวหลังมองไป

ลู่เจียวโมโหเงยหน้ามองฟ้า คิดถึงคำพูดของหญิงทั้งสองก่อนหน้านี้ แล้วก็คิดถึงภาพเมื่อวานที่หน้าประตูหอปาซ่าน แม้ว่านางรู้ว่าความจริงของเรื่องนี้ไม่ได้เป็นดังที่หญิงทั้งสองเอ่ยก่อนหน้านี้ แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นปิดบังนาง ไม่เล่าเรื่องนี้ทำให้นางโมโหมาก

หร่วนจู๋รีบกระซิบเตือนเหนียงจื่อตนว่า “เหนียงจื่อ อย่าไปฟังหญิงสองคนนั้นพูดจาเหลวไหล คุณชายชอบเหนียงจื่อ ไม่ชอบสตรีอื่นเป็นแน่ หญิงผู้นั้นฝันไปเถอะ”

ลู่เจียวถอนหายใจยาวก่อนจะคิดหันหลังกลับไป ไม่คิดว่าด้านหลังมีคนเดินมา ก็คือชุนฮวาสาวใช้ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่

ชุนฮวามาถึงก็คำนับนอบน้อม “ลู่เหนียงจื่อ ท่านหญิงเรารู้สึกเหนื่อย ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ในเรือนข้าง ท่านหญิงให้บ่าวมาเชิญท่านไปคุยสักครู่”

ลู่เจียวปรับอารมณ์แล้วก็พยักหน้าเล็กน้อย “โปรดนำทาง”

สองนายบ่าวเดินตามหลังชุนฮวาไปเรือนข้างในเรือนด้านหลัง พอเดินถึงหน้าประตู ลู่เจียวก็รู้สึกว่าผิดปกติ เหตุใดเรือนข้างจึงไม่มีบ่าวรับใช้สักคน ตามหลักการแล้วนอกประตูควรมีคนเฝ้าอยู่จึงจะถูกต้อง

ลู่เจียวครุ่นคิดขมวดคิ้ว เงยหน้าจ้องมองชุนฮวา หญิงผู้นี้เป็นคนของท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ ตามหลักแล้วท่านหญิงไม่ควรทำร้ายนาง เช่นนั้นนอกจากท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ ยังมีผู้ใดสั่งการบ่าวรับใช้ท่านหญิงได้

ลู่เจียวพลันคิดถึงเนี่ยเยี่ยเจินบุตรชายรองของท่านหญิง เจ้าหมอนี้คิดสังหารนาง ต่อมายังโดนองค์หญิงใหญ่หักขาเพราะนาง แต่ก็ผ่านมานานแล้ว เจ้าหมอนี้ขาคงรักษาหายดีแล้ว

ลู่เจียวครุ่นคิดแล้ว แววตาก็เย็นเยียบขึ้นมา แต่ละคนล้วนแล่นมาทำร้ายนาง คิดว่าจะทำร้ายนางได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ

ลู่เจียวคิดไปก็หาทางรับมือเนี่ยเยี่ยเจินไป ในเมื่อเขากล้า คงต้องให้เขาเจอดีสักหน่อย

สีหน้าลู่เจียวปกติเหมือนไม่รู้เรื่อง เดินตามหลังชุนฮวาไปถึงเรือนข้าง นอกประตูห้องนอน ชุนฮวาหยุดฝีเท้าลงหันไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “ลู่เหนียงจื่อ ท่านหญิงเราพักผ่อนอยู่ด้านใน เชิญเหนียงจื่อเข้าไปพูดคุยสักหน่อย”

นางกล่าวจบมองไปยังหร่วนจู๋ด้านหลัง “พี่สาวท่านนี้เชิญตามข้าไปดื่มน้ำชา”

หร่วนจู๋เลิกคิ้วคิดปฏิเสธทันที นางไม่สนใจท่านหญิงหรือไม่ท่านหญิง นางรับภารกิจติดตามเหนียงจื่อตน

ไม่คิดว่าหร่วนจู๋ไม่ทันเอ่ยปาก ลู่เจียวก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “เจ้าไปเถอะ”

นางกล่าวจบก็ส่งสายตาให้ หร่วนจู๋รู้สึกได้ทันทีว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา ยิ่งไม่คิดจะไป แต่เห็นสายตาเหนียงจื่อสั่งให้นางไป

หร่วนจู๋ได้แต่รับคำตามชุนฮวาไปดื่มน้ำชาที่ห่างจากเรือนข้างไม่ไกลนัก

ลู่เจียวก้าวขึ้นบันไดไปด้วยทีท่าสงบนิ่ง ก้าวเข้าห้องนอนหลักไป

พอนางก้าวเข้าห้องนอนก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ในห้อง กลิ่นหอมนี้แม้ว่าอ่อนเบา แต่ก็มีผลต่อการปลุกกำหนัด

ลู่เจียวหยิบยาออกจากห้วงอากาศในทันที จากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนไปด้วยสีหน้าเป็นปกติ

ในห้องนอนแบ่งออกเป็นส่วนในและส่วนนอก ส่วนนอกไว้สำหรับรับแขก ส่วนในไว้สำหรับนอน

ลู่เจียวเดินเข้าไป พบว่าบนเตียงมีคนนอนอยู่ คนผู้นี้พอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ค่อยๆ หันหน้ามามอง ก็คือเนี่ยเยี่ยเจินคุณชายรองจวนอู่กั๋วกงที่ลู่เจียวคาดเดาไว้ก่อนหน้านี้

เนี่ยเยี่ยเจินเห็นลู่เจียวก็แสยะยิ้ม “นังชั้นต่ำ วันนี้ข้าจะทำให้ชื่อเสียงเจ้าย่อยยับ”

เขากล่าวจบก็พุ่งออกมาจากบนเตียง ลู่เจียวผงะถอยหลังสองก้าวด้วยสัญชาตญาณ

สีหน้านางนิ่งสุขุมมองเนี่ยเยี่ยเจินตรงหน้า คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มกล่าวว่า “หากให้ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่รู้ว่าเจ้าทำเรื่องเช่นนี้ เจ้าว่าท่านหญิงจะจัดการเจ้าหรือไม่”

เนี่ยเยี่ยเจินโมโหเดือด “เจ้าอย่าได้เอาท่านแม่ข้าขู่ข้า นางจะโมโหอย่างไรก็เป็นท่านแม่ข้า ข้าเป็นลูกชายของนาง”

ลู่เจียวแค่นหัวเราะ เนี่ยเยี่ยเจินขี้เกียจจะสนใจนาง ยื่นแขนออกไปคิดคว้าตัวนาง

น่าเสียดายพอลู่เจียวขยับถอย เนี่ยเยี่ยเจินก็หัวเราะบิดเบี้ยว “เจ้าคิดว่าเจ้าหนีพ้นหรือ”

ข้างกายลู่เจียวมีบ่าวหญิงฝีมือร้ายกาจ แต่ตอนนี้นางถูกหลอกไปที่อื่นแล้ว ดังนั้นนางได้แต่รอโดนเขาจัดการแล้ว

เนี่ยเยี่ยเจินเดิมเป็นวิชายุทธ์ ดังนั้นเขารู้สึกว่าตอนนี้ลู่เจียวก็ราวกับลูกแกะรอเขาจัดการ

ลู่เจียวมองเนี่ยเยี่ยเจิน พลันคิดถึงว่าคนผู้นี้ถูกอนุภรรยาบิดาเลี้ยงดูจนเป็นเช่นนี้ นอกจากบอกได้ว่าอนุภรรยาผู้นั้น มีความสามารถแล้ว ยังแสดงให้เห็นชัดเจนว่าคนผู้นี้โง่ คนโง่เช่นนี้จะวางแผนเรื่องในวันนี้ได้อย่างไร

หรือว่ามีคนบงการเขา ในเมืองหลวงตอนนี้ คนที่คิดล้มนางที่สุดก็คือหลินหรูเยว่ เรื่องวันนี้หลินหรูเยว่ย่อมต้องมีส่วนร่วมอยู่ด้วย

ลู่เจียวคิดเช่นนี้แววตาก็เย็นยะเยือกยากบรรยาย หลินหรูเยว่วางอุบายมาถึงหัวนางแล้ว นางไม่ปล่อยอีกฝ่ายไปแน่

ลู่เจียวคิดไปพลางมองไปยังเนี่ยเยี่ยเจิน “เรื่องในวันนี้เกรงว่าไม่ใช่เจ้าเป็นผู้วางแผนกระมัง คุณหนูใหญ่หลินจวนเฉิงเต๋อโหวมีส่วนร่วมอยู่ด้วยใช่หรือไม่ หรือนางถึงกับเป็นคนวางแผนนี้เอง”

เดิมเนี่ยเยี่ยเจินก็ไร้สมองพอได้ยินคำพูดของลู่เจียวก็ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ “ไม่ว่าเป็นผู้ได้วางแผนนี้ วันนี้ก็ถึงเวลาเสื่อมเสียชื่อเสียงของเจ้าแล้ว”

เนี่ยเยี่ยเจินกล่าวจบก็กระโจนเข้าใส่…