ตอนที่ 621 อยู่ในยุทธภพไหนเลยรอดพ้นคมดาบ

ท่านนิ่งป๋อรีบกล่าวว่า “ระหว่างทางกลับบ้านบุตรชายข้าถูกคนลอบปองร้าย ได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ได้ถูกเจ้าบงการคนมาปองร้าย แล้วจะเป็นผู้ใด”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่นยิ้มถามว่า “ในเมืองหนิงโจว คุณชายใหญ่ตระกูลนิ่งมีเรื่องกับข้าแค่คนเดียวหรือ ไม่มีเรื่องกับผู้อื่นหรือ อีกอย่าง ข้ารู้ว่าเขาเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลนิ่ง ในวังยังมีเจาอี๋เหนียงเหนียง ข้าจะกล้าลอบทำร้ายเขาในคืนนั้นหรือ นี่ไม่ได้เห็นอยู่ว่าเป็นการบอกผู้อื่นว่าข้าลอบทำร้ายเขาหรือ ในฐานะจ้วงหยวนจากการสอบเตี้ยนซื่อครั้งนี้และถงจือแห่งเมืองหนิงโจว ข้าจะโง่เง่าเช่นนี้หรือ”

ก่อนหน้านี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นออกคำสั่งก็คิดถึงเรื่องนี้ ยิ่งคิดยิ่งยากจะเชื่อ ก็ยิ่งลงมือได้ง่าย

ในโถง ท่านนิ่งป๋อกับหลินจือฝู่ต่างเชื่อ เซี่ยอวิ๋นจิ่นคงไม่ไล่ตะเพิดคนผู้นี้ออกไปแล้วให้เขาเกิดเรื่อง นี่ไม่ได้เป็นการบอกผู้อื่นว่าเขาเป็นคนลงมือหรือ คนผู้นี้ขอเพียงไม่โง่ ก็คงไม่ทำเรื่องเช่นนี้ วันหน้าค่อยหาโอกาสแอบลงมือก็ได้

ดังนั้นไม่น่าเป็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นบงการคนให้ลงมือกับคุณชายใหญ่ตระกูลนิ่ง

ท่านนิ่งป๋อจ้องมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างสงสัย ที่เขามาที่ทำการก็เพราะบุตรชายตนมั่นใจว่าคนที่ทำร้ายเขาก็คือคนที่เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่งมา

หลินจือฝู่มองภาพตรงหน้า ในใจก็รู้สึกผิดหวัง เขามองท่านนิ่งป๋อถามว่า “ท่านนิ่งป๋อ ท่านมีพยานหลักฐานหรือไม่ แสดงให้เห็นว่าเซี่ยถงจือบงการให้คนทำเรื่องเช่นนี้”

ท่านนิ่งป๋อไหนเลยจะมีหลักฐาน เขาถลึงตาใส่เซี่ยอวิ๋นจิ่น “เจ้าคอยดู ข้าไม่มีวันลืมเจ้า”

กล่าวจบก็หันหลังออกไป หลินจือฝู่ผิดหวังมาก แต่ก็ได้แต่ยิ้มปลอบใจเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ไม่เป็นไร ตระกูลนิ่งไม่มีหลักฐาน”

เขากล่าวจบก็เอ่ยปลอบใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความหวังดีว่า “ตระกูลนิ่งเป็นเจ้าถิ่นใหญ่ในเมืองหนิงโจว เจ้าน่ะ ควรสานสัมพันธ์กับพวกเขาให้ดี ใช่แล้ว บุตรชายเจ้าคารวะมหาบัณฑิตหลิวเป็นอาจารย์ไม่ใช่หรือ หากยอมมอบที่นี้ให้ตระกูลนิ่ง เช่นนี้ไม่แน่อาจแก้ไขความขัดแย้งระหว่างสองตระกูลได้”

สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเย็นเยียบ กล่าวน้ำเสียงหนักแน่นกล่าวว่า “ใต้เท้าจือฝู่ ครอบครัวข้าไม่มีทางมอบให้ผู้ใด นั่นเป็นการไม่เคารพต่อมหาบัณฑิตหลิว”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ประสานมืออำลาหลินจือฝู่ “ใต้เท้า พวกเราขอตัวก่อน”

กล่าวจบก็หันหลังพาลู่เจียวจากไป หลินจือฝูโมโหจ้องมองตาโต ในใจก่นด่าทอไม่รู้จักดีชั่ว ล่วงเกินตระกูลนิ่ง วันหน้าเจ้าต้องแบกรักทุกข์เป็นแน่

เขาคิดถึงตระกูลนิ่งที่จัดการยาก ในที่สุดก็ก้าวออกไปด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น แต่เดินไปๆ ก็คิดถึงเฉาชิงเหลียนขึ้นมา อารมณ์ก็ไม่ดีอีกแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวขึ้นรถม้าแล้วก็ถอนหายใจยาว เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียว พวกเราผูกปมแค้นกับตระกูลนิ่งเช่นนี้แล้ว ดังนั้นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปเรียนที่ซีเฟิงย่วน ดีที่สุดก็ให้อยู่ที่ซีเฟิงย่วน จากนั้นก็ส่งคนของเราสองสามคนอารักขาพวกเขาไว้ อีกอย่างเจ้ามอบยาให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไว้ป้องกันตัวสักหน่อย”

ลู่เจียวรู้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกลัวตระกูลนิ่งจะมุ่งปองร้ายเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

นางคิดอยู่ครู่หนึ่งพยักหน้า “แต่ให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่อยู่แต่ซีเฟิงย่วนก็คงไม่ได้ พวกเขายังเล็ก ไม่อาจห่างจากบิดามารดาได้นานนัก จะทำให้ความผูกพันห่างเหิน ดังนั้นข้อเสนอข้าก็คืออยู่ซีเฟิงย่วนสามวัน อยู่บ้านสองวัน สองวันที่อยู่บ้านก็ให้ทำงานที่อาจารย์สั่ง พวกเขายังได้เรียนรู้อย่างอื่นอีก”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว ริมฝีปากบางก็เม้มแน่น เดิมคิดว่าตนเองสอบจ้วงหยวนเป็นขุนนางได้ พวกเขาก็จะไม่ต้องคิดหวั่นเกรง คิดไม่ถึงว่าถึงกับยังมีความยุ่งยากตามมาไม่หยุด

“เจียวเจียว ข้าจะพยายามก้าวขึ้นไป รอให้ข้าก้าวไปสู่จุดสูงสุดก่อน จะต้องไม่มีคนกล้ามาหาเรื่องพวกเราเป็นแน่”

ลู่เจียวพยักหน้า “เจ้าอย่าได้โมโหไป อยู่ในยุทธภพไหนเลยรอดพ้นคมดาบ หาได้กลัวไม่ ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือไปกอดลู่เจียว “อืม ขอบคุณเจ้า”

ทั้งสองคนกลับถึงตระกูลเซี่ยก็มีท่าทางเป็นปกติ ทหารมาแม่ทัพขวาง น้ำมาดินอุด พวกเขารอดูก็แล้วกัน

สองวันต่อมา ตระกูลเซี่ยจัดงานเลี้ยงคารวะอาจารย์ นอกจากขุนนางในที่ทำการแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังเชิญคนสี่ตระกูลใหญ่ ส่วนคนสี่ตระกูลใหญ่มาไม่มา เขาไม่สนใจ อีกอย่างพวกเขายังส่งคนไปอำเภอชิงเหอ มอบเทียบเชิญนายอำเภอหู จ้าวหลิงเฟิง ตระกูลหัน ตระกูลเถียน

งานเลี้ยงคารวะอาจารย์ นายอำเภอหู จ้าวหลิงเฟิง หันถง เถียนจิ้นอานและเถียนฮวนมากันแต่เช้า

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพาแขกผู้ชายไปยังห้องโถงเรือนด้านหน้า ลู่เจียวพาแขกผู้หญิงไปต้อนรับที่เรือนด้านหลัง ส่วนสหายของลูกทั้งสี่ก็ให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ต้อนรับ

จ้าวอวี้หลัวเห็นเอ้อร์เป่าก็ส่งเสียงเรียกอย่างดีใจ เอ้อร์เป่าอย่างนั้นเอ้อร์เป่าอย่างนี้เสียสนิทสนม

เอ้อร์เป่าคล้ายชินกับจ้าวอวี้หลัวเช่นนี้แล้ว ไม่ได้รู้สึกต่อต้านเหมือนตอนเด็ก ปล่อยจ้าวอวี้หลัวพูดจาไปมาอยู่รอบกายเขา ตอบรับบ้างเป็นบางครั้ง

เทียบกับจ้าวอวี้หลัวแสนร่าเริงแล้ว หูหลิงเสวี่ยกลับสงบเสงี่ยมกว่ามาก ท่าทางนิ่งเรียบมีมารยาทราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย

ลู่เจียวเห็นนางเช่นนี้ก็รู้สึกปวดใจ เด็กควรมีท่าทางแบบเด็ก

“พี่อวี้เหยา เสวี่ยเอ๋อร์คล้ายกับยิ่งเรียบร้อยขึ้น”

หลี่อวี้เหยาถอนหายใจยาว กล่าวว่า “อย่าเอ่ยถึงเลย แม่สามีข้าเชิญอาจารย์หญิงมาสอนธรรมเนียมจารีตให้เสวี่ยเอ๋อร์”

เห็นบุตรสาวเช่นนี้ หลี่อวี้เหยาก็เสียใจมาก แต่ก็ทำอันใดแม่สามีไม่ได้ นางเคยบอกกับหูซ่าน หูซ่านยังว่าบุตรีก็ควรเป็นเช่นนี้ นางจะทำเช่นไรได้

ลู่เจียวเห็นหลี่อวี้เหยาเศร้าใจ ก็ไม่เอ่ยเรื่องนี้อีก ถามหลี่อวี้เหยาอย่างห่วงใย “ครั้งก่อนพี่โดนพิษ สืบพบแล้วหรือยัง”

วาจาลู่เจียวดึงดูดความสนใจของเถียนฮวน เถียนฮวนไม่เข้าใจเอ่ยถามขึ้นว่า “เกิดอันใดขึ้น”

ลู่เจียวเล่าให้นางฟังว่าหลี่อวี้เหยาถูกคนวางยาพิษ เถียนฮวนอุดปากด้วยสีหน้าตกใจ “แม่เจ้า นี่มันน่ากลัวมาก ถึงกับโดนวางพิษในบ้านตนเอง จะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไรกัน”

หลี่อวี้เหยาสีหน้าหมองคล้ำ เอ่ยขึ้นว่า “สืบพบแล้ว เป็นนางอุ่นเตียงของหูซ่านคนหนึ่งวางยาพิษข้า ก่อนหน้านี้ข้าบอกกับหูซ่านให้เขาส่งนางอุ่นเตียงเขาออกจากจวนไป ปรากฏเขารับปาก แต่ไปบอกกับนางอุ่นเตียงก่อน นางอุ่นเตียงผู้นั้นจึงโกรธแค้นข้า แอบวางยาพิษข้า หากไม่ใช่เจียวเจียว ข้าคงตายไปนานแล้ว”

สีหน้าลู่เจียวไม่ได้การแล้ว สีหน้าเถียนฮวนเองก็ไม่ดีพอกัน ตบหน้าอกตนเองด้วยสีหน้าตกใจ “สวรรค์ นี่มันน่ากลัวจริงๆ เอาละๆ ข้าไม่แต่งงานก็ดีแล้ว”

ระยะนี้ตระกูลเถียนกำลังหาคู่ให้เถียนฮวน แต่เพราะนางอายุมาก ดังนั้นคนที่หามาได้ล้วนไม่ภรรยาตายก็ที่บ้านมีลูก เถียนฮวนเดิมก็ไม่ได้ยินดี ปรากฏมาได้ยินเรื่องที่เกิดกับหลี่อวี้เหยา ก็ยิ่งไม่คิดแต่ง

นางเอ่ยอย่างมั่นใจขึ้นว่า “ข้าคิดแล้ว วันหน้าไม่แต่งงานดีกว่า อยู่กับน้องชายข้าไปเช่นนี้ รอให้น้องชายแต่งภรรยามีลูกมา ข้าก็ย้ายออกไปอยู่คนเดียว”

หลี่อวี้เหยากับลู่เจียวเห็นนางเช่นนี้ก็รู้ว่านางตกใจกับเรื่องนี้ หลี่อวี้เหยารีบกล่าวว่า “เจ้าอย่าได้สิ้นหวังเกินไป โลกนี้ยังมีผู้ชายดีๆ เช่นใต้เท้าเซี่ยไม่ใช่หรือ ในจวนไม่มีคนอื่นสักคน และก็กลัวเจียวเจียวด้วย”

……………….

[1] น่าจะเทียบได้กับเมียบ่าวหรือนางบำเรอไร้สถานะ เทียบไม่ได้แม้แต่อนุ เบื่อแล้วก็ขายทิ้งได้