ตอนที่ 884 ทรยศ

ลู่เจียวเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นนำคนบุกเข้าไปก็โล่งอก

แต่แม้เป็นเช่นนี้ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าฝ่าบาทจะไม่เป็นอันใด ในใจนางยังคงร้อนใจอย่างมาก

โชคดีที่คนจากอู่เฉิงปิงหม่าซือมาถึงรวดเร็ว พอพวกเขามาถึงก็บุกเข้าไป สถานการณ์พลันเปลี่ยนทิศ

กลุ่มคนที่รุมสังหารเซียวเหวินอวี๋ล้มตายบาดเจ็บกันไปหลายคน ในจำนวนนี้มีส่วนหนึ่งถูกจับกุมตัว

หร่วนจู๋ช่วยเซียวเหวินอวี๋เอาไว้ แต่เขาได้รับบาดเจ็บหลายแห่งสลบหมดสติไป

เซี่ยอวิ๋นจิ่นแบกเขาออกมา

“เจียวเจียว รีบตรวจอาการให้ฝ่าบาท ดูว่าเป็นอันใดหรือไม่”

ในใจลู่เจียวเคร่งเครียดอัดแน่น นางรีบเข้าไปบอกให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นอุ้มเซียวเหวินอวี๋ไปไว้ในรถม้า

นางเข้าไปตรวจอาการให้เซียวเหวินอวี๋

พอตรวจเสร็จก็แน่ใจว่า แม้ว่าท่าทางเซียวเหวินอวี๋ดูแล้วน่าตกใจ แต่ไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิต ส่วนโลหิตบนร่างเขาก็คือโลหิตองครักษ์ที่ปกป้องเขาสาดโดน ไม่ได้ถูกคมกระบี่ศัตรูทำบาดเจ็บ

แต่บาดแผลเหล่านี้ก็แค่ภายนอก ดูแล้วน่าตกใจ แต่ไม่ถึงแก่ชีวิต ที่เขาสลบหมดสติไปก็เพราะเสียโลหิตมากเกินไป

ลู่เจียวรีบป้อนยาเม็ดบำรุงโลหิตให้เซียวเหวินอวี๋ จากนั้นก็ก็พันแผลให้เขา

เซียวเหวินอวี๋ฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เรียวตาดอกท้อคู่นั้นแดงก่ำราวกับอาบด้วยโลหิต

“ท่านแม่ พวกท่านช่วยข้าไว้หรือ”

ในห้วงเวลานั้น เซียวเหวินอวี๋คิดว่าคืนนี้คงไม่รอดแน่แล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าตำหนักนอกวังถึงกับมีมือสังหารเกือบพันซุ่มอยู่ เขาไม่ทันได้ระวังป้องกัน คืนนี้ออกจากวังหลวงมาก็นำคนมาแค่ร้อยกว่า ไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของคนพวกนั้นได้

คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเขาถึงกับรอดมาได้ เซียวเหวินอวี๋มองลู่เจียวขอบตาแดงก่ำ

เขาติดค้างท่านแม่เขากี่ชีวิตแล้ว

ลู่เจียวยื่นมือไปตบหลังมือเซียวเหวินอวี๋กล่าวว่า “แม่กับท่านพ่อเจ้าได้ข่าวก็รู้สึกว่าเรื่องคืนนี้ผิดปกติ หลายวันก่อนแม่เพิ่งตรวจสุขภาพไท่ซั่งหวง ทรงแข็งแรงดีมาก ไม่น่าจะล้มป่วยหนักอันใดได้”

เซียวเหวินอวี๋ได้ฟังก็มีสีหน้าสงสัย “เราอายุน้อยด้อยประสบการณ์จริง”

เพราะแต่ไรมาอยู่ตระกูลเซี่ยมีแต่ความราบรื่น แม้ว่าตอนขึ้นครองราชย์ประสบเหตุมา แต่ก็ไม่ได้คิดระวังตนเองมากมายเช่นนั้น เขาเกือบตายแล้ว

เซียวเหวินอวี๋ขมวดคิ้วมุ่น วันหน้าเขาต้องระวังตัวให้มาก ไม่เช่นนั้นช้าเร็วสักวันหนึ่งก็คงสิ้นชีพเป็นแน่

ตอนนั้นแม้แต่บุญคุณบิดามารดา เขาก็คงไม่ทันได้ตอบแทนแล้ว

เซียวเหวินอวี๋คิดไปก็หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ท่านพ่อ สถานการณ์ด้านในเป็นอย่างไรบ้าง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ทันได้เอ่ย เซี่ยวั่งเทียนผู้บัญชาการอู่เฉิงปิงหม่าซือก็มารายงาน “ทูลฝ่าบาท มือสังหารถูกสังหารไปกว่าครึ่ง จับกุมไว้ได้ อีกส่วนหนึ่ง ฝ่าบาททรงคิดสอบปากคำมือสังหารพวกนี้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวเหวินอวี๋มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ท่านพ่อ ท่านไปสอบ ต้องให้คนเหล่านี้คายตัวผู้บงการออกมาให้ได้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรับคำสั่ง

ในรถม้า เซียวเหวินอวี๋คิดถึงเซียวอวี้ขึ้นมาก็รู้สึกเป็นห่วง มองลู่เจียวเอ่ยว่า “ท่านแม่ พวกเราไปดูเสด็จพ่อกันเถอะ”

“ตกลง”

ลู่เจียวไม่ได้ห้าม เข้าไปประคองเซียวเหวินอวี๋ สองแม่ลูกเดินลงจากรถม้า ทั้งสองคนนำลูกน้องตรงเข้าไปในตำหนักนอกวัง

ยามนี้ตำหนักนอกวังสภาพเละเทะไปหมด ทุกแห่งมีแต่ศพเกลื่อนพื้น สวนดอกไม้งดงามเดิมนั้นก็กลายสภาพไปหมดสิ้น ต้นไม้ดอกไม้งดงามก่อนหน้านี้ถูกเผามอดไหม้ไปเป็นแถบ ยามนี้แม้ว่าดับไฟได้แล้ว แต่ต้นไม้ก็ยังเผาไหม้ส่งควันลอยขึ้นมาไม่หยุด มองออกไปก็คล้ายสนามรบของทัพสองแผ่นดินโรมรันกัน

เซียวเหวินอวี๋มองทุกอย่างแล้ว ในใจก็โกรธแค้นคนบงการอย่างมาก

แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงที่สุดก็คือเสด็จพ่อ

เสียงด้านนอกดังวุ่นวายเช่นนี้ ปรากฏเซียวอวี้ถึงกับไม่ปรากฏตัว แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาเกิดเรื่องแล้ว

เซียวเหวินอวี๋เป็นห่วงอย่างมาก ก่อนหน้านี้เขาตอนเขาได้ข่าวก็รีบนำคนมา ไม่ทันได้พบเขาก็ถูกมือสังหารล้อมไว้เสียก่อน

จนกระทั่งตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้าง

เซียวเหวินอวี๋พาลู่เจียวและทุกคนตรงไปยังห้องนอนหลักในเรือนกลาง ยามนี้มีเสียงร่ำไห้ดังออกมา “เสด็จพ่อ ฟื้นสิ เสด็จพ่อ ท่านรีบฟื้นขึ้นมาเร็ว”

เซียวเหวินอวี๋เข้าไป ก็เห็นในห้องมีซูกุ้ยไท่เฟยกับเจาไท่เฟยพาบุตรชายสองคนมาคุกเข่าร้องไห้อยู่ข้างเตียงเซียวอวี้

เซียวเหวินอวี๋เข้าไปถึง สีหน้าซูกุ้ยไท่เฟยก็พลันซีดเผือด ร่างกายโงนเงน เซียวเหวินอวี๋ตอนนี้ไวกับเรื่องราวรอบกายเป็นพิเศษ พอเห็นท่าทางซูกุ้ยไท่เฟยก็พลันคิดเชื่อมโยงไปถึงเรื่องมือสังหารในคืนนี้

ขันทีส่งจดหมายเข้าวังเป็นคนข้างพระวรกายเสด็จพ่อ ผู้ใดบงการให้เขาเข้าวังไปส่งจดหมาย นอกจากเสด็จพ่อแล้วก็มีเพียงแค่พระสนมทั้งสองข้างพระวรกายเสด็จพ่อ

เสด็จพ่อสุขภาพดีขึ้นแล้วแท้ๆ เหตุใดจึงย่ำแย่ลงอีกแล้ว

แม้คนบงการคิดจัดการฮ่องเต้เช่นนี้ก็ต้องให้เซียวอวี้เห็นด้วยจึงจะได้ เซียวอวี้ไม่เห็นด้วย นอกจากคนสนิทเขา ผู้อื่นไม่อาจเข้าใกล้เขาได้

คนที่สนิทกับเขาที่สุดก็คือซูกุ้ยไท่เฟยกับเจาไท่เฟย

ตอนนี้เซียวเหวินอวี๋สงสัยซูกุ้ยไท่เฟยเป็นคนแรก

แต่ตอนนี้เขาไม่มีแก่ใจคิดจัดการซูกุ้ยไท่เฟยเพราะเป็นห่วงเซียวอวี้

“ท่านแม่ รบกวนท่านแม่ตรวจดูเสด็จพ่อด้วยว่าทรงเป็นอันใด”

ลู่เจียวไม่สนใจผู้อื่นในที่นั่น รีบเข้าไปตรวจร่างกายเซียวอวี้ หลังตรวจแล้วก็มีสีหน้าย่ำแย่อย่างไม่อาจบรรยาย

“ทูลฝ่าบาท ไท่ซั่งหวงถูกคนวางยาพิษ เกรงว่า…”

ลู่เจียวกล่าวไม่ทันจบ ซูกุ้ยไท่เฟยเอ่ยก่อนว่า “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ ไม่ใช่ยาพิษ”

ทุกคนในห้องมองไปยังซูกุ้ยไท่เฟย ซูกุ้ยไท่เฟยแผดเสียงร่ำไห้ดัง

เซียวเหวินอวี๋สั่งการออกไปด้านนอกด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นดุดัน “ทหาร จับกุมตัวนังชั้นต่ำนี่ไว้”

นอกประตู เซี่ยวั่งเทียนโบกมือให้คนเข้ามาจับกุมตัวซูกุ้ยไท่เฟย

หน้าเตียง องค์ชายสามเซียวอวี้[1]เก้าชันษาเห็นคนของเซี่ยวั่งเทียนจับตัวมารดาเขา ก็รีบเข้ามาตีคนของเซี่ยวั่งเทียน พร้อมกับเงยหน้าถลึงตาใส่เซี่ยวั่งเทียนตวาดว่า “รีบปล่อมเสด็จแม่ข้า ไม่เช่นนั้นรอให้เราขึ้นครองราชย์ได้ ก็จะสังหารเจ้าเป็นคนแรก”

เซียวเหวินอวี๋ได้ยินวาจานี้ยังจะไม่เข้าใจอันใด มีคนบงการให้ซูกุ้ยไท่เฟยสังหารเขา จากนั้นก็ส่งเสริมโอรสซูกุ้ยไท่เฟยขึ้นสู่บัลลังก์

เซียวเหวินอวี๋สีหน้าดำทะมึนน่ากลัวยิ่ง เรียวตาดอกท้อเย็นเยียบน่ากลัว คล้ายก่อนอสุนีบาตกำลังจะผ่า เขาจ้องมองซูกุ้ยไท่เฟย “ว่ามา ผู้ใดบงการให้เจ้าทำกับเสด็จพ่อเช่นนี้”

ซูกุ้ยไท่เฟยไหนเลยจะยอมรับ ลนลานส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ข้า ไม่ ข้าเปล่า”

เซียวเหวินอวี๋ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “ทหาร นำเซียวอวี้ออกไปตัดหัว”

เซี่ยวั่งเทียนโบกมือให้ลูกน้องสองคนเข้ามา

ซูกุ้ยไท่เฟยเห็นทั้งสองคนจะลากตัวบุตรชายตนออกไปก็ส่งเสียงร้องดังคล้ายไก่ถูกบีบคอ “อย่านะ เขาเป็นน้องชายฝ่าบาท ฝ่าบาทสังหารเขาไม่ได้ ฝ่าบาททรงรับปากเสด็จพ่อไว้แล้ว ว่าจะไม่แตะต้องน้องชายทั้งสอง”

เซียวเหวินอวี๋เอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ “มิผิด เรารับปากเสด็จพ่อว่าจะไม่แตะต้องพวกเขาสองคน แต่ตอนนี้พวกเขาทำร้ายเสด็จพ่อ ก็อีกเรื่องหนึ่ง”

เซียวเหวินอวี๋กล่าวจบสำทับอีกประโยคว่า “หรือไม่เจ้าก็สารภาพตัวผู้บงการเบื้องหลัง ผู้ใดบงการให้พวกเจ้าทำเช่นนี้”

ซูกุ้ยไท่เฟยมองบุตรชายถูกคนลากตัวออกไปก็ทนระงับความตื่นตระหนกในใจไม่ได้อีกต่อไป แผดเสียงร้องดังว่า “เป็นตระกูลจ้าว ขุนพลจ้าวให้คนมาคุยเรื่องนี้กับข้า”

……….

[1] ชื่อคนละตัวอักษรกับไท่ซั่งหวง แต่ออกเสียงเหมือนกัน