ตอนที่ 177 แอมโมไนต์ (2)

ในขณะที่อารมณ์ต่างๆ พลุ่งพล่านในใจของจ้าวจงเหิง แสงสีแดงบนท้องฟ้าค่อยๆ จางหายไปและดวงอาทิตย์ตก พื้นผิวสีดำสนิทของทะเลที่สูญเสียแสงไปก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด

แสงไฟสวยงามจำนวนนับไม่ถ้วนส่องแสงระยิบระยับบนทะเลนอกท่าเรือ และ ดูเหมือนว่าพวกมันจะส่องสว่างบนท้องฟ้าด้วยเช่นกัน ความงดงามนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น ดึงดูดความสนใจจากท่าเรือทั้งหมดของ เจ็ดเนตรโลหิต

ความโกลาหลค่อยๆ ดังขึ้นทุกที่ ร่างหนึ่งเดินออกจากเรือวิเศษที่ท่าเรือต่างๆ หลายคนที่อยู่บนฝั่งที่เห็นเหตุการณ์นี้รีบบินไป

ด้านนอกท่าเรือเจ็ดเนตรโลหิต แสงไฟที่งดงามกลายเป็นสายใยที่ไหลอย่างรวดเร็วบนผิวน้ำทะเล พวกมันยังคงว่ายน้ำและค่อยๆก่อตัวเป็นกลุ่มหนาแน่น

ราวกับว่าพื้นผิวทั้งหมดของทะเลนอกท่าเรือเต็มไปด้วยลำแสงเหล่านี้ ราวกับว่าทะเลกลายเป็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวโดยมีอุกกาบาตพุ่งผ่าน

ในไม่ช้า ลำแสงจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยผ่านทางเข้าท่าเรือและเต็มท่าเรือทั้งหมด

ฉากนี้ทำให้ผู้ฝึกฝนเจ็ดเนตรโลหิตตกใจมากยิ่งขึ้น ดวงตาของซูฉินเผยให้เห็นแววแปลก ๆ ขณะที่เขายืนอยู่บนเรือวิเศษและมองไป

เขาสังเกตเห็นว่าสิ่งที่ปล่อยลำแสงออกมาคือสิ่งมีชีวิตก้นหอยขนาดเท่าฝ่ามือ

ร่างกายที่ขยายออกของพวกมันดูเหมือนจะมีเส้นประสาทที่สามารถสร้างแหล่งกำเนิดแสงได้ การกะพริบของพวกมันก่อตัวเป็นฉากที่สวยงามหาที่เปรียบมิได้

“แอมโมไนต์…”

ซูฉินนึกถึงคำอธิบายในบันทึกทะเล

ไม่มีคำอธิบายมากนักเกี่ยวกับแอมโมไนต์ในบันทึกทะเล แต่ชี้ให้เห็นว่าหากเมฆสีแดงตอนพระอาทิตย์ตกมีสีทองเป็นประกาย ปรากฏการณ์นี้จะปรากฏในทะเลเป็น ครั้งคราวหลังพระอาทิตย์ตกดิน ไม่ได้พูดเจาะจงอะไรมาก บอกเพียงว่าปรากฏการณ์นี้ไม่เป็นอันตราย

อย่างไรก็ตาม ซูฉินรู้จากหนังสือสมุนไพรเล่มหนาที่ปรมาจารย์ไป๋ทิ้งไว้ว่าแอมโมไนต์เป็นส่วนผสมทางยาที่มีค่าชนิดหนึ่ง พวกมันมีผลที่น่าอัศจรรย์เมื่อพูดถึงการประสานและลดความรุนแรงของฤทธิ์ทางยา

ติงเสวี่ยและจ้าวจงเหิง ซึ่งยังไม่ได้ออกจากท่าเรือ 79 ก็สังเกตเห็นฉากนี้เช่นกัน ติงเสวี่ยมองดูทะเลที่งดงามด้วยความงุนงง

จ้าวจงเหิงรีบพูด

“พี่สาว ข้ารู้ว่าปรากฏการณ์นี้คืออะไร มันเกิดจากแอมโมไนต์ซึ่งเรียกอีกอย่างว่าเปลือกดาว บางครั้งพวกมันลอยอยู่เหนือทะเลหลังเมฆสีแดง พวกเขาไร้ประโยชน์และรู้วิธีส่องแสงเท่านั้น นอกจากจะสวยงามแล้ว พวกมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย”

จ้าวจงเหิงมองไปที่ซูฉินในระยะไกลและพูดเสียงดัง

การแสดงออกของซูฉินนั้นสงบเช่นเคย เขาไม่มีเวลาสนใจจ้าวจงเหิงที่กำลังบอกเป็นนัยอะไรบางอย่าง เขาไม่ได้ฟังสิ่งหลังด้วยซ้ำ ความสนใจทั้งหมดของเขาอยู่ที่ ผิวน้ำทะเล

ขณะที่น้ำทะเลเป็นคลื่น แอมโมไนต์ที่ปล่อยลำแสงเจิดจ้าก็พันและแยกออก จากกัน แสงบางดวงดูเหมือนจะประสานกันในขณะที่บางดวงดูยุ่งเหยิง

ผู้ที่ประสานกันจะพันกันและไม่แยกจากกันอีกต่อไป ผู้ที่วุ่นวายจะจากไปหลังจากสัมผัสกันเล็กน้อย ราวกับว่าพวกเขากำลังค้นหาอีกฝ่ายที่สามารถประสานกับพวกเขาได้

สิ่งที่ซูฉินให้ความสนใจคือสิ่งหลัง

ความรู้ที่ปรมาจารย์ไป๋มอบให้เขาปรากฏขึ้นในใจของเขา เขามองไปที่แอมโมไนต์ที่เคลื่อนที่ไปมาอย่างวุ่นวายและรอคอยโอกาสอย่างเงียบๆ

แอมโมไนต์บางชนิดไม่สามารถกลายเป็นสมุนไพรได้ สิ่งที่เขากำลังรอคือแอมโมไนต์ตัวผู้ที่ไม่สามารถหาคู่ได้แม้จะผ่านไปนาน มีเพียงแอมโมไนต์ชนิดนี้เท่านั้นที่จะกลายพันธุ์ในที่สุดเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในร่างกายของมัน และกลายเป็นวัตถุดิบที่เป็นประโยชน์ต่อการบ่มเพาะ!

ความเงียบของซูฉินทำให้จ้าวจงเหิงพอใจมากยิ่งขึ้น เขาเชิดคางขึ้นสูง

“สิ่งนี้ถูกบันทึกไว้ในนิกายและไม่มีประโยชน์มากนัก ยิ่งไปกว่านั้น ปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นเพียงช่วงสั้นๆ ก่อนที่จะหายไป”

ติงเสวี่ยมองไปที่แอมโมไนต์ การแสดงออกของเธอเผยให้เห็นความรังเกียจต่อคำพูดของจ้าวจงเหิง ขณะที่เธอพูดอย่างใจเย็น

“ยังดีที่สามารถเปล่งแสงได้ ความสง่างามที่ก่อตัวขึ้นนั้นไม่เพียงแต่ส่องสว่างแก่ตนเองเท่านั้น แต่ยังส่องประกายแก่ผู้ที่เฝ้ามองด้วย ดีกว่ากาบางตัวที่ไม่มีแสงสว่างเลย”

จ้าวจงเหิงเลิกคิ้วและกำลังจะพูด

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ซูฉินผู้ซึ่งเพิกเฉยต่อการสนทนาระหว่างคนทั้งสองจู่ๆก็ หรี่ตาลง เขายกมือขวาขึ้นจับที่ผิวน้ำทะเล

ทันใดนั้น ไอน้ำในบริเวณโดยรอบก็กลายเป็นละอองน้ำและรวมตัวกัน ในชั่วพริบตา พวกมันกลายเป็นมือขนาดใหญ่ที่เคลื่อนเข้าหาแอมโมไนต์จำนวนนับไม่ถ้วนบนผิวน้ำทะเล

มือคว้าหนึ่งแล้วกลับไปที่ซูฉิน ในขณะที่มือขนาดใหญ่สลายไป แอมโมไนต์ก็ตกลงในมือของซูฉิน

แอมโมไนต์ขนาดเท่าฝ่ามือปกคลุมด้วยลวดลายเกลียว แสงบนร่างกายที่ยื่นออกมาจากปากหอยค่อยๆ หรี่ลง ทันทีที่มันกำลังจะสลัว มือขวาของซูฉินก็เย็น ยะเยือก ความหนาวเย็นนี้ห่อหุ้มแอมโมไนต์โดยตรง ทำให้กลายเป็นก้อนน้ำแข็งทันที

มันคงสภาพของมันไว้อย่างสมบูรณ์ก่อนที่จะจางหายไป

มองไปที่ก้อนน้ำแข็งในมือของเขา รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูฉิน หลังจากที่เขาเก็บมันอย่างระมัดระวังแล้ว เขาก็ยังคงสังเกตทะเลต่อไป

ในเวลาเดียวกัน ในพอร์ต 79 มีบางคนที่ทำตัวเหมือนซูฉิน คนเหล่านี้รู้ดีถึงคุณค่าทางยาของแอมโมไนต์ ดังนั้นพวกเขาจึงจับตัวที่ตรงตามข้อกำหนดอย่างรวดเร็ว

พวกเขาไม่ใช่พวกเดียวเท่านั้น ศิษย์บางคนจากท่าเรืออื่นก็เคลื่อนไหวเช่นกันมีแม้กระทั่งร่างบางที่บินออกมาจากภูเขาและมุ่งตรงไปที่ท่าเรือเพื่อจับตัวพวกมัน

ส่วนใหญ่เป็นผู้ฝึกฝนจากยอดเขาที่สอง

ฉากนี้เป็นเหมือนการตบหน้าของจ้าวจงเหิงที่มองไม่เห็นซึ่งเพิ่งพูดว่าสิ่งนี้ ไม่มีประโยชน์ เขาอึ้งและงงกับเรื่องนี้

ติงเสวี่ยก็เห็นทั้งหมดนี้เช่นกัน เธออยากรู้อยากเห็นและรีบเดินเข้าไปใกล้ซูฉิน เมื่อเธอไปถึงท่าเทียบเรือที่เรือวิเศษของซูฉินอยู่ เธอก็รีบพูด

“ศิษย์น้องซู เหตุใดเจ้าและคนอื่นๆถึงจับแอมโมไนต์เหล่านี้ได้” ขณะที่เธอพูด เธอซึ่งเคยชินกับบุคลิกของซูฉิน หยิบตั๋ววิญญาณออกมาโดยตรงแล้วมอบให้

“ก่อนที่แอมโมไนต์ตัวผู้จะตาย มันจะกลายเป็นส่วนผสมของยาที่หายากซึ่งมีประโยชน์มากสำหรับการบ่มเพาะ”

ซูฉินไม่ยอมรับตั๋ววิญญาณ แต่ยังคงอธิบาย ติงเสวี่ย

ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขานึกถึงใบหยกก่อตั้งรากฐานที่อีกฝ่ายให้เขาฟรีก่อนหน้านี้ เขาจึงพูดอย่างละเอียด

“แอมโมไนต์หรือที่เรียกว่าเปลือกดาว มันเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาทางจิตวิญญาณ ที่ชอบอยู่ในรอยแตกของภูเขาใต้ทะเล มันจะออกทะเลในช่วงฤดูผสมพันธุ์เท่านั้น ทุกครั้งที่ออกไปจะทำให้เมฆสีแดงเป็นสีทองแปดเปื้อน ปรากฏการณ์นี้สามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่ในทะเลต้องห้ามของทวีปหนานหวง เวลาไม่แน่นอนและยากที่จะหาร่องรอยของมัน ดังนั้นจึงไม่ค่อยเห็นเหนือแผ่นดิน”

“คุณลักษณะของมันหวาน เย็น และมีพิษเล็กน้อย ก็ทำให้จิตใจสงบได้ เมื่อรวมกับเทคนิคหยินหยางและน้ำเปลือกหอย มันสามารถกลั่นเป็นยาเม็ดเสด็จสวรรค์ได้”

“อย่างไรก็ตาม เทคนิคปรุงยาใหม่ๆ มากมายใช้แอมโมไนต์เป็นร่างกายของปรสิตและใช้ประโยชน์จากวิญญาณพิเศษของมัน เมื่อเปลี่ยนเป็นเตาหลอมธรรมชาติ พวกเขาสามารถเลี้ยงโอสถที่ดีได้ มันดียิ่งขึ้นในการประสานและต่อต้านฤทธิ์ยาที่รุนแรง”

หลังจากที่ซูฉินพูดจบ เขายังคงจ้องมองไปที่ทะเล ค้นหาแอมโมไนต์ที่สามารถจับได้

ติงเสวี่ยไม่เข้าใจ แต่เธอรู้สึกว่าคำพูดของซูฉินนั้นน่าประทับใจมาก ดังนั้นเธอมองไปที่ซูฉิน และดวงตาที่สวยงามของเธอเผยให้เห็นการแสดงออกที่รุนแรงขณะที่เธอถามอย่างรวดเร็ว

“แล้วทำไมพวกเขาถึงเรืองแสงได้”

“นั่นเป็นเพราะในช่วงฤดูสืบพันธุ์ แอมโมไนต์จะใช้ร่างกายเปล่งแสงต่างๆเพื่อดึงดูดเพศตรงข้าม”

“นี่คือสาเหตุที่แสงของพวกเขาปรากฏขึ้น หลังจากสัมผัสกัน หากแสงของทั้งสองฝ่ายตรงกัน พวกเขาสามารถผสมพันธุ์ได้ หากแสงของแอมโมไนต์ตัวผู้ไม่สามารถผสานกันได้ มันจะถูกดูหมิ่นโดยแอมโมไนต์ตัวเมีย สุดท้ายหากหาคู่ไม่ได้ มันก็จะสูญสลายและตายไป”

ขณะที่ซูฉินพูด เขาก็คว้าแอมโมไนต์อีกตัว

ใบหน้าของติงเสวี่ยเต็มไปด้วยความชื่นชม เธอรู้ว่าซูฉินกำลังยุ่งอยู่ตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ถามอีกต่อไป เธอเฝ้าสังเกตและศึกษาแทน

ทุกครั้งที่ซูฉินเคลื่อนไหว เธอจะให้ความสนใจ ใช้เวลาไม่นานเธอก็เห็นกลอุบายและเริ่มช่วยเหลือ

ซูฉินไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากใบหยกก่อตั้งรากฐาน แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเธอเป็นภาระ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรและปล่อยให้ศิษย์พี่หญิงติงทำตามใจตัวเอง

เวลาผ่านไป เมื่อมีศิษย์มากขึ้นเรื่อย ๆ หนึ่งคืนก็ผ่านไป

เมื่อรุ่งเช้าค่อยๆ สว่างขึ้น แอมโมไนต์ทั้งหมดที่เกาะอยู่บนผิวน้ำของท่าเรือ เจ็ดเนตรโลหิตได้จากไปทีละตัวและกลับสู่ก้นทะเล มีเพียงซากศพผู้ชายที่หมองคล้ำและตายแล้วเท่านั้นที่ลอยอยู่ หลังจากเน่าเปื่อยด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วย ตาเปล่า พวกมันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของทะเลต้องห้าม

ติงเสวี่ยผู้ยุ่งตลอดทั้งคืน แต่มีความสุขมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดก็เลือกที่จะอำลาและจากไป

เบื้องหลังรูปร่างที่สวยงามของเธอ จ้าวจงเหิงตามมาด้วยสีหน้าขมขื่น

เขามองไปที่มุมมองด้านหลังของศิษย์พี่หญิงติงตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความปรารถนาในขณะที่เขาสบถในใจอย่างเงียบๆ

“ฮึ่ม ติงเสวี่ย ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะถูกใจข้า”