ตอนที่ 492 ความตายของจักรพรรดิซากศพ

ดวงตาของซูฉินหรี่ลงในขณะที่เขาพยายามข่มตาไม่ให้มองเข้าไปในส่วนลึกของดินแดนต้องห้ามซากทะเล เขาจำคำเตือนของอาจารย์ได้และกวาดสายตามองไปยังพื้นที่รอบนอกของดินแดนต้องห้ามซากทะเล

เขาเห็นศิษย์มากกว่าสิบคนของพันธมิตรแปดนิกาย หนีไปทุกทิศทุกทางด้วยความสยดสยอง

แขนของคนตายจำนวนมากปรากฏขึ้นรอบ ๆ และกำลังเคลื่อนเข้าหาพวกเขา

ภาพนี้ทำให้ซูฉิน นึกถึงข่าวที่เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับพันธมิตร ตอนที่เขากำลังจะออกเดินทางไปยังเผ่าซากทะเล

ศิษย์บางคนหายตัวไปที่ชายขอบของดินแดนต้องห้าม ดังนั้นนิกายจึงออกภารกิจเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ คนเหล่านี้…คือศิษย์ที่กำลังตรวจสอบ

ซูฉินส่งการค้นพบของเขาไปยังนิกายทันทีผ่านสมบัติวิเศษต้องห้าม ทันทีที่เขาทำสิ่งนี้เสร็จ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น

ผมที่อยู่ข้างหลังจ้าวจงเหิง และติงเสี่ยวไห่ ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและความเร็วของพวกมันก็เพิ่มสูงขึ้นขณะที่พวกเขามุ่งตรงไปหาพวกเขา

ขณะที่พวกมันกำลังจะมัด การแสดงออกของติงเสี่ยวไห่เผยให้เห็นความดุร้าย ทันใดนั้นเขาก็ส่งฝ่ามือโจมตีไปที่จ้าวจงเหิง

แม้ว่าทั้งสองคนจะอยู่ในขอบเขตก่อตั้งรากฐาน แต่ติงเสี่ยวไห่ก็ได้ก่อไฟแห่งชีวิตดวงที่สองมานานแล้ว

สำหรับจ้าวจงเหิง เขายังคงอยู่ห่างจากจุดลมปราณเพียงไม่กี่จุดจากการก่อไฟดวงที่สอง แม้ว่าเขาจะระวังตัว แต่เขาก็ไม่มีพลังที่จะโต้กลับหรือหลบเลี่ยง

ทันใดนั้นภายใต้การโจมตีอย่างกะทันหันของติงเสี่ยวไห่ เขาก็กระอักเลือดออกมา เรือวิเศษที่อยู่ใต้เขาก็สั่นสะเทือนและมีรอยร้าวปรากฏขึ้น ทำให้มันสั่นคลอน หลังจากหยุดชั่วคราว เส้นผมที่ไล่ตามเขาไปพันกับเรือวิเศษโดยตรง

“ติงเสี่ยวไห่!” จ้าวจงเหิงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวในขณะที่เขาจ้องไปที่ติงเสี่ยวไห่ ผู้ซึ่งไม่แม้แต่จะหันศีรษะของเขาและเร่งความเร็วไปในระยะไกลหลังจากใช้เขาเป็นเหยื่อล่อ

หลังจากที่เรือวิเศษถูกเส้นผมเข้าไปพัวพัน เขาทำได้เพียงรีบออกไปด้วยตัวเองและทิ้งเรือเพื่อหลบหนี ความเร็วของเขาช้าเกินไป เขาค่อยๆ ถูกพันธนาการด้วย เส้นผมและมือของคนตาย

ในขณะที่จ้าวจงเหิงรู้สึกถึงวิกฤตที่รุนแรงและความสิ้นหวัง เขาใช้สมบัติป้องกันที่ปู่ของเขามอบให้เขา มันไม่มีประโยชน์มากนักที่นี่

แม้ว่าเขาจะตัดผมบางส่วนออกไป พวกมันก็ยังพัวพันอย่างรวดเร็ว

ร่างของติงเสี่ยวไห่ในระยะไกลนั้นพร่ามัวแล้ว การดำรงอยู่ของจ้าวจงเหิง ดึงดูดสิ่งที่แปลกประหลาดส่วนใหญ่ ทำให้เขาสามารถหลบหนีอันตรายได้สำเร็จ

สำหรับเสียงตะโกนของจ้าวจงเหิง เขาได้ยิน แต่ไม่สนใจ

นี่ไม่ใช่ศิษย์นิกายคนแรกที่เขาฆ่า ตราบเท่าที่เขาสามารถอยู่รอดได้ เขาก็ไม่สนใจคนอื่นๆ

“ไอ้สารเลวเอาแต่ใจคอยบงการข้าตลอด เขาคิดว่าข้าติงเสี่ยวไห่เป็นใคร!”

“นอกจากจะมีเจ้าปู่ที่ดีแล้ว เขาก็ไร้ประโยชน์ คนงี่เง่าแบบนี้จะอยู่ในโลกนี้ไม่ได้นานหรอก เขาถูกกำหนดให้ถูกฆ่า ในตอนนี้เจ้าได้ตายอย่างมีคุณค่าแล้ว”

“การอยู่รอดของข้าสำคัญที่สุด” ติงเสี่ยวไห่ไม่แสดงออก เขาเร่งความเร็วและหายไปในหมอก

อย่างไรก็ตาม ความไม่เข้าใจของเขาทำให้ติงเสี่ยวไห่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับพลังที่แท้จริงของสมบัติวิเศษต้องห้ามของเจ็ดเนตรโลหิต เขายังไม่รู้ว่าซูฉินกำลังสังเกตการณ์บริเวณนี้อยู่

ซูฉินไม่ได้ทำสิ่งใด

จากมุมมองของติงเสี่ยวไห่ เขาคิดถูกแล้วที่ทำเช่นนี้เพื่อความอยู่รอด มันเหมือนกันจากมุมมองของจ้าวจงเหิง

อย่างไรก็ตาม จากมุมมองของซูฉิน เขาไม่ชอบติงเสี่ยวไห่มากยิ่งขึ้น

สำหรับจ้าวจงเหิง ซูฉินมองไปที่การแสดงออกที่สิ้นหวังของเขา เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และส่งสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ไปยังวิญญาณสิ่งประดิษฐ์ของกระจกทองสัมฤทธิ์โบราณ

“ส่งการภาพฉายของข้าไปที่นั่น”

เกือบจะในทันทีที่ซูฉินถ่ายทอดสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขา กระจกทองสัมฤทธิ์โบราณก็เปล่งเสียงหึ่งออกมา แสงบนนั้นกะพริบทันทีและดวงตาก็เปิดขึ้น

ในพริบตาต่อมา แสงที่รุนแรงและเสียดแทงก็พุ่งออกมาจากกระจกทองสัมฤทธิ์โบราณ ทะลุผ่านความว่างเปล่าไปยังขอบของดินแดนต้องห้ามซากทะเล มันทะลุผ่านหมอกและตกลงต่อหน้าจ้าวจงเหิง

เช่นเดียวกับความตกใจที่ปรากฏบนใบหน้าของจ้าวจงเหิง แสงที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาในทันทีได้กระจายฝุ่นผงจำนวนนับไม่ถ้วนกลายเป็นจุดแสงที่รวมกันเป็นร่างของซูฉิน

“ซูฉิน!” ดวงตาของจ้าวจงเหิงเบิกกว้างด้วยความปีติยินดี

“ช่วยข้าด้วย ซูฉิน ช่วยข้าด้วย!” ร่างของจ้าวจงเหิงถูกมือคนตายจำนวนมากคว้าไว้ ร่างของเขายังคงถูกห่อหุ้มด้วยผมสีดำและอีกครึ่งหนึ่งอยู่ในทะเล เขาพยายามดิ้นรนต่อไป แต่เขาก็ค่อยๆ จมลง

ซูฉิสัมผัสได้ถึงสภาพร่างกายของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้พลังของกระจกทองสัมฤทธิ์โบราณ ในการรับรู้ของเขา ร่างกายนี้เป็นร่างลวงตาและมีความแตกต่างอย่างมากในด้านความแข็งแกร่งระหว่างมันกับร่างหลัก

ไม่มีเงาหรือถุงเก็บของ วังสวรรค์ทั้งสามแห่งในร่างกายของเขายังเป็นภาพลวงตา ยาพิษต้องห้าม ภูเขาจักรพรรดิปีศาจ และดวงจันทร์สีม่วงหายไปหมดแล้ว

โดยรวมแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาอยู่ที่ระดับแกนทองคำสามวังสวรรค์ธรรมดาเท่านั้น

“ดูเหมือนว่าความสามารถในการสร้างร่างลวงตาจะมีข้อบกพร่อง” ซูฉินตกอยู่ในความคิดลึก ๆ จากนั้นเขาก็โบกมือขวา

ทันใดนั้นน้ำทะเลสีดำในบริเวณโดยรอบก็สูงขึ้นกลายเป็นชั้นของคลื่นขนาดใหญ่ที่พัดเข้าหาจ้าวจงเหิงซึ่งกำลังร้องขอความช่วยเหลือ ไม่ว่าพวกมันจะผ่านไปที่ใด มือที่ตายแล้วก็จะพังทลายลง และผมที่พันธนาการเขาไว้จะแตกสลายทันที

แม้ว่าความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขาจะด้อยกว่าร่างหลักของเขา แต่ด้วยการฝึกฝนสามวังสวรรค์ ตราบใดที่เขาไม่ได้ก้าวเข้าไปในส่วนลึกของดินแดนต้องห้าม ซากทะเล เขายังสามารถจัดการกับสิ่งที่แปลกประหลาดได้

ในขณะนั้น เมื่อพลังของทะเลโหยหวนเก้าขั้นกระจายออกไป จ้าวจงเหิงก็เป็นอิสระ เรือของเขาที่อยู่ในระยะไกลก็ถูกซูฉินคว้าไว้เช่นกัน

ผมที่ขดอยู่รอบๆ มันขาดโดยตรง

จ้าวจงเหิงรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์นี้

เขารู้โดยธรรมชาติว่าซูฉินนั้นทรงพลัง อย่างไรก็ตาม ในแง่หนึ่งวิธีที่ซูฉินปรากฏตัวในวันนี้ได้ล้มล้างความคิดของเขา ยิ่งกว่านั้น เขาเคยประสบกับสถานการณ์เฉียดตายมาแล้ว ดังนั้นจิตใจของเขาจึงเต็มไปด้วยคลื่นลมที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“ซู…”

“ออกจากที่นี่ก่อน ข้าจะไปดูศิษย์พันธมิตรคนอื่นด้วย” ซูฉินขัดคำพูดของจ้าวจงเหิง และโยนเรือวิเศษไปที่จ้าวจงเหิง

จ้าวจงเหิงพยักหน้าอย่างรีบร้อน ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความขอบคุณอย่างมาก หลังจากก้าวขึ้นไปบนเรือวิเศษ เขากำลังจะพูดเมื่อ ซูฉินสะบัดแขนเสื้อของเขา ทันใดนั้น พลังมหาศาลได้ลงบนเรือฟีนิกซ์ที่โอ้อวดของจ้าวจงเหิง

ทันใดนั้น เรือวิเศษก็กระหึ่มและพุ่งเข้าหาขอบด้านนอกของดินแดนต้องห้าม ซากทะเล

ร่างกายของซูฉินแกว่งไปมาและเขากำลังจะมุ่งหน้าไปยังพื้นที่อื่นหาศิษย์คนอื่นๆ อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาหันศีรษะทันทีและมองเข้าไปในส่วนลึกของหมอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ถอยกลับและต้องการจากไป

ในขณะนั้น ความผันผวนของแผ่นดินไหวก็ปะทุขึ้นในทิศทางที่เขามองไปก่อนหน้านี้ พร้อมกับออร่าที่น่าสะพรึงกลัวและเสียงคำรามที่โศกเศร้า ซูฉินสามารถสัมผัสได้ว่า น้ำทะเลในบริเวณโดยรอบกำลังปั่นป่วน ลำแสงปรากฏขึ้นในส่วนลึกของหมอกและกระจายไปทุกทิศทุกทาง

ลำแสงเหล่านั้นมีเสน่ห์แห่งเต๋า ทำให้ซูฉินรู้สึกว่าพวกมันเป็นเหมือนด้ายของ ตราประทับเต๋าในสายตาของผู้ฝึกฝนเทียมสวรรค์

“เทียมสวรรค์!”

หัวใจของซูฉินจมดิ่งลง แต่เขาไม่ได้ตื่นตระหนก ท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นเพียงการฉายภาพร่างลวงตาเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาเคร่งขรึมยิ่งกว่าคือเสียงหัวเราะอันน่าสมเพชที่มาจากเสียงคำรามในหมอก

“ตายแล้ว พวกเขาตายหมดแล้ว กินจนหมดแล้ว…”

“ฮ่าฮ่า กินหมดแล้ว ทั้งหมดเคี้ยวเป็นชิ้นๆ”

เสียงมีความโหดร้ายและความบ้าคลั่ง ราวกับว่าได้รับการกระตุ้นครั้งใหญ่ทำให้จิตใจของอีกฝ่ายแปรปรวนอย่างรุนแรงและกลายเป็นบ้า

ทันทีที่เสียงหัวเราะอันขมขื่นนี้ดังขึ้น หมอกก็ระเบิดออกและร่างหนึ่งก็พุ่งออกมาในขณะที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ร่างนี้เหมือนมนุษย์แต่ก็ไม่ใช่มนุษย์ ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยเกล็ดที่เน่าเปื่อย ศีรษะหายไปครึ่งหนึ่ง และร่างกายของเขากำลังทรุดตัวลง ทั้งร่างกายของเขาปล่อยสิ่งผิดปกติที่น่าอัศจรรย์ออกมา

ทุกที่ที่เขาผ่านไป คลื่นขนาดใหญ่จะซัดขึ้นมาบนผิวน้ำทะเล เมื่อเสียงกัมปนาททะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าก็ปะทะกับเกลียวคลื่น

หลังจากผ่านคลื่นไป เขาก็หัวเราะอย่างขมขื่น ราวกับว่าไม่สามารถระงับอาการบาดเจ็บในร่างกายของเขาได้ เขากระอักเลือดออกมาและคร่ำครวญไปบนท้องฟ้า

สิ่งนี้สะท้อนในดวงตาของซูฉิน รูม่านตาของเขาหดตัว ร่างลวงตาของเขาไม่สามารถต้านทานแรงกดดันของผู้ฝึกฝนอมนุษย์ได้ และกำลังทรุดตัวลง

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ผู้ฝึกฝนอมนุษย์ที่ร้องโหยหวนก็หันศีรษะของเขา เมื่อเขามองไปที่ซูฉิน เขายกมือขวาขึ้นและคว้าไปที่ซูฉิน

ในช่วงเวลานั้น ร่างลวงตาของซูฉินที่พังทลายได้บินออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ และถูกผู้ฝึกฝนอมนุษย์จับไว้

“ร่างลวงตา”

“พวกมันตายหมดแล้ว พวกเขาทั้งหมดตายแล้ว…” ผู้ฝึกฝนอมนุษย์หัวเราะอย่างขมขื่น

การแสดงออกของซูฉินยังคงสงบ ในขณะนั้นร่างกายของเขาสลายไปครึ่งหนึ่งแล้ว คงไม่นานนักที่เขาจะหายไป

เขามองไปที่ผู้ฝึกฝนอมนุษย์ซึ่งมีสิ่งผิดปกติหนาแน่นมากอยู่ทั่วร่างกายของเขาและเงียบไป

สำหรับผู้ฝึกฝนอมนุษย์ที่บ้าคลั่ง เขาก็นำซูฉินมาตรงหน้าเขา ใบหน้าของเขาเกือบจะสัมผัสซูฉิน เมื่อจู่ๆ เขาก็พูดขึ้น

“เจ้าเห็นนั่นไหม”

ซูฉินส่ายหัวของเขา

เช่นนั้น ข้าจะให้เจ้าดู หลังจากนั้นเจ้าสามารถออกไปบอกคนข้างนอกว่าเขา ตื่นขึ้นแล้ว… จักรพรรดิแห่งดินแดนต้องห้ามซากทะเล ตายแล้ว!”

เมื่อคำพูดเหล่านี้เข้าหูซูฉิน การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร อมนุษย์ผู้นั้นก็ใช้ครึ่งหัวของเขากระแทกเข้าที่ใบหน้าของซูฉิน อย่าง ไร้ความปรานี

ทันทีที่พวกเขาปะทะกัน ภาพที่เกิดขึ้นจากความทรงจำก็พุ่งเข้าสู่จิตใจของซูฉินโดยตรง

ในภาพนั้นคือแกนกลางของดินแดนต้องห้ามซากทะเล ซึ่งเป็นก้นทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เดิมทีสถานที่นั้นถูกห่อหุ้มด้วยสีดำ แต่ภายใต้การจ้องมองของผู้เชี่ยวชาญอมนุษย์ สามารถมองเห็นก้นทะเลได้อย่างชัดเจน

มีประตูทองสัมฤทธิ์บานใหญ่อยู่ในส่วนที่ลึกที่สุด

ไม่รู้ว่าประตูบานนี้อยู่มานานเท่าไรแล้ว แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกผันผวนและกาลเวลาที่ผันผ่าน ในเวลาเดียวกัน มีร่างใหญ่คุกเข่าอยู่หน้าประตู

ร่างนี้ถูกสร้างขึ้นจากซากศพนับไม่ถ้วน ศพทุกศพเปล่งออร่าที่น่าสะพรึงกลัว หลังจากที่พวกมันรวมกันแล้ว ยักษ์ที่พวกเขาหลอมรวมได้ก็ปล่อยพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิม

ซูฉินเพียงแค่เหลือบมองและรู้สึกว่าจิตใจของเขาไม่สามารถต้านทานได้ ยิ่งกว่านั้น นี่เป็นเพียงภาพในความทรงจำของเทียมสวรรค์ อมนุษย์ที่เขากำลังดูอยู่

นอกจากนี้เขายังเห็นมงกุฎที่สร้างจากกระดูกสีม่วงบนหัวของยักษ์ เปล่งความผันผวนที่น่าอัศจรรย์ไม่แพ้กัน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า

ประตูทองสัมฤทธิ์เปิดออกอย่างเงียบ ๆ และมือสีทองขนาดใหญ่ค่อยๆ ยื่นออกมา

มีผิวสีทองและกระดูกสีทอง แม้แต่เลือดก็ดูเหมือนจะเป็นสีทอง มันมีเจ็ดนิ้วและหนามกระดูกที่ดูเหมือนตะขอมีหนาม!

มือใหญ่นี้ค่อย ๆ ยื่นออกมาและค่อย ๆ มาถึงด้านหน้าของยักษ์

ร่างกายของยักษ์สั่นสะท้านและไม่กล้าที่จะหลบหรือเงยหน้าขึ้น ในที่สุด ขณะที่มันสั่น มือสีทองก็ขยับไปทั่วร่างกายของมัน หลังจากกระจายซากศพ มันก็คว้าชิ้นเนื้อสีดำจากร่างของยักษ์

เนื้อสีดำนี้ปล่อยความผันผวนของเทพเจ้าที่หนาแน่นมาก

มือใหญ่คว้าชิ้นเนื้อสีดำและค่อยๆกลับไปที่ประตูทองสัมฤทธิ์โบราณ ค่อยๆ มีเสียงเคี้ยวดังขึ้น

หลังจากนั้นยักษ์ที่ก่อตัวขึ้นจากซากศพจำนวนนับไม่ถ้วนดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณและการค้ำจุนไปในขณะที่ร่างของมันพังทลายลง

ซากศพเริ่มเน่าเปื่อยและกลายเป็นภูเขาที่เน่าเปื่อยในที่สุด

ภาพความทรงจำจบลงที่นี่

ร่างลวงตาของซูฉินพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ภายใต้ผลกระทบที่รุนแรงของสิ่งนี้ กลายเป็นจุดแสงนับไม่ถ้วนที่ถูกหมอกดำที่กลิ้งทับจมหายไป

อมนุษย์ยังหัวเราะอย่างขมขื่นในขณะที่ร่างของเขาถูกปกคลุมด้วยหมอก

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเคี้ยวอาหารก็ดังขึ้นจากหมอก และมันก็ไม่หายไปเป็นเวลานาน