ตอนที่ 558 หัวใจปีศาจอสูร (3)
หลังจากนั้นด้วยนิ้วของหวางอี้คุน แรงบันดาลใจจากการศึกษาของอาจารย์ของเขา นอกจากนี้ยังมี หัวใจหวงของซือหม่าหลง และทักษะที่คล้ายกันของนิกายจำนวนนับไม่ถ้วน ในที่สุดก็สร้างทักษะหัตถ์ปีศาจคว้าเต๋านี้ได้สำเร็จ
ดังนั้นตามทฤษฎีแล้ว หัวใจของเผ่าปีศาจอสูรสามารถเสริมความแข็งแกร่งให้กับทักษะหัตถ์ปีศาจคว้าเต๋าได้
จำนวนสิ่งแปลกประหลาดมีน้อยเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นด้วยการบ่มเพาะในปัจจุบันของซูฉิน ไม่มีความหมายมากนักในการใช้หัวใจของสิ่งแปลกประหลาดขอบเขตก่อตั้งรากฐาน เขาต้องการหัวใจสิ่งแปลกประหลาดของขอบเขตแกนทองคำ
หัวใจที่ถูกผนึกไว้ในน้ำแข็งสีฟ้านี้มาจากเผ่าปีศาจอสูรของขอบเขตทองคำ
สำหรับเขา ของขวัญชิ้นนี้หนักอึ้งมาก
หลังจากนั้นไม่นาน ซูฉินก็ถอนสายตาออกและมองไปที่น้ำแข็ง ความมุ่งมั่นปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาในขณะที่เขาหมุนเวียนทักษะหัตถ์ปีศาจคว้าเต๋า แขนของเขากลายเป็นโปร่งแสงอย่างรวดเร็ว
เขายื่นมือขวาเข้าไปในน้ำแข็งโดยไม่ลังเล
มันทะลุผ่านน้ำแข็งและคว้าไปที่หัวใจปีศาจอสูร!
ขณะที่พวกเขาสัมผัสกัน ร่างกายของซูฉินก็สั่นสะท้าน
หัวใจปีศาจอสูรที่ถูกผนึกไว้ในน้ำแข็งสีน้ำเงินทำให้เกิดการต่อสู้ที่รุนแรง ได้ยินเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดดังก้องอยู่ในใจของซูฉินอย่างคลุมเครือ เผยให้เห็นความบ้าคลั่ง ซูฉินคว้าหัวใจอย่างโหดเหี้ยมและปราบปรามเจตจำนงที่น่ารังเกียจนี้อย่าง ไร้ความปรานี
หัวใจปีศาจอสูรสลายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า หลังจากนั้นไม่นาน มันก็หายไปอย่างสมบูรณ์และถูกหลอมรวมเข้ากับทักษะบ่มเพาะของซูฉิน
ในช่วงเวลาต่อมา เศษเสี้ยวความทรงจำที่ปะปนกันจำนวนมากปรากฏขึ้นในใจของซูฉิน ดังขึ้นในใจของเขาราวกับพายุ
พวกมันเป็นความทรงจำที่เหลืออยู่ของเจ้าของหัวใจปีศาจอสูร
นอกจากนี้ยังมีอารมณ์ที่บ้าคลั่งราวกับว่ามันไม่เต็มใจที่จะถูกกลืนกินและต้องการที่จะทำลายจิตสำนึกของซูฉิน ในขณะที่ซูฉินปล่อยเสียงเยือกเย็นออกมา จักรพรรดิปีศาจในทะเลจิตสำนึกของเขาก็เปล่งแสงที่รุนแรงออกมา
ในพริบตาต่อมา ชิ้นส่วนความทรงจำเหล่านี้ก็ถูกบดขยี้ราวกับวัชพืชเน่า หลังจากที่พวกมันสลายไป ทักษะหัตถ์ปีศาจคว้าเต๋าของซูฉินก็หมุนเวียนด้วยตัวมันเอง
ในไม่ช้าไม่เพียงแต่มือขวาของเขาเปลี่ยนเป็นโปร่งแสง แต่มือซ้ายของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเช่นกันในขณะนี้
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ซูฉินหายใจเข้าลึก ๆ และยกมือขึ้น
แขนทั้งสองของเขาโปร่ใส
เมื่อมองไปที่มือของเขา ซูฉินก็แสดงสีหน้าพึงพอใจขณะที่เขานึกถึงสิ่งที่กงเซียงหลง พูดเกี่ยวกับการควบแน่นสิ่งผิดปกติ
“ยาพิษต้องห้ามก็ใช้ได้เหมือนกัน” ซูฉินพึมพำ
“แต่นั่นก็ไม่เหมาะสมเช่นกัน นั่นเท่ากับบอกศัตรูว่าข้าเชี่ยวชาญเต๋ายาพิษ ยิ่งกว่านั้น ผลของพิษที่แพร่กระจายออกไปของข้าก็รุนแรงมากพอแล้ว แน่นอนสามารถทำได้เป็นครั้งคราว มันสามารถใช้เพื่อทำให้คนอื่นสับสนและทำให้พวกเขา มัวแต่ระวังมือของข้า โดยไม่สนใจพิษที่แทรกซึมอยู่รอบตัว”
ซูฉินกำลังครุ่นคิดวิธีการต่อสู้ของเขา แต่เมื่อใบหยกส่งเสียงของเขาสั่นสะเทือนอย่างกะทันหัน สิ่งแรกที่เขาได้ยินคือเสียงถอนหายใจยาว
หลังจากนั้นเสียงที่ขุ่นเคืองของกัปตันก็ดังขึ้น
“น้องฉิน เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว”
ซูฉินรอฟัง
“เจ้าสามารถละทิ้งผู้ฝึกฝนหญิงเหล่านั้นได้หลังจากหยอกล้อไปรอบๆ แต่ข้าเป็นพี่ใหญ่ของเจ้า เจ้าไม่สามารถทำเช่นนี้ได้”
“เราตกลงกันว่าจะเป็นพี่น้องกันและจะเดินทางด้วยกันในชาตินี้ แต่สุดท้าย ก็มีเพียงข้าคนเดียวที่คิดเช่นนั้น”
ความขมขื่นที่ซ่อนอยู่ของกัปตันดูเหมือนจะสามารถเจาะผ่านใบหยกและซึมซาบในศาลาดาบของซูฉินได้
“พี่ใหญ่”
ซูฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เขาส่งเสียง กัปตันก็ถอนหายใจอีกครั้ง
“ถ้าไม่ใช่เพราะข้าอยู่ในสำนักงานบันทึกผลงานและเห็นว่าคะแนนทหารของเจ้าเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร น้องชาย พี่ใหญ่ขอให้เจ้ามีความสุข ข้าหวังว่าเจ้า และกงเซียงหลงจะมีความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนเป็นเวลาร้อยปี”
ซูฉินรู้สึกว่ายิ่งพี่ใหญ่ของเขาพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งพูดไร้สาระมากขึ้นเท่านั้น โดยทั่วไปแล้ว นี่หมายความว่าเขามีคำขอ ดังนั้ซูฉินจึงพูดอย่างใจเย็น
“พี่ใหญ่ เจ้าขาดหินวิญญาณหรือเปล่า”
“น้องฉิน ในสายตาของเจ้า พี่ใหญ่เป็นคนอย่างนั้นเหรอ!” ในใบหยกกัปตันพูดอย่างเย็นชา
“เอาล่ะ พี่ใหญ่ ในเมื่อเจ้าไม่ได้ขาดมัน ลืมมันไปซะ” ซูฉินไม่ไหวติงและพูดอย่างใจเย็น
“อย่า อย่า อย่า จริงๆ ก็ไม่เท่าไหร่หรอก” ในใบหยกกัปตันไอแห้งๆ เขาขาดแคลน หินวิญญาณจริงๆ