ตอนที่ 624 โลกอันยิ่งใหญ่บนศพของจักรพรรดิจิตวิญญาณ (1)

ในแอ่งน้ำ ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่สมาชิกเผ่าจิตวิญญาณพฤกษา หลอมรวมเข้าด้วยกันลืมตาขึ้นและจ้องมองที่ซูฉิน

พวกเขาไม่ได้หยุดซูฉิน และปล่อยให้เขามุ่งตรงไปที่ต้นไม้สูงตระหง่านตรงกลาง

ประตูวิหารได้เปิดให้เขาแล้ว

ทันทีที่ซูฉินเข้าไปในวิหาร สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่รูปปั้น และแท่นบูชาทันที อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสังเกตพวกมัน ตามผู้นำของชายชรา เขามุ่งตรงไปยังอุโมงค์ลับและลงบันได

ซูฉินได้ยินเสียงชายชราจากถนนฟางซวน เสียงหายใจที่ดังก้องอยู่ในทางเดินที่มืดสนิท แม้ว่าชายคนนี้จะพยายามอย่างเต็มที่ แต่ซูฉินก็รู้สึกว่าความเร็วของอีกฝ่ายช้าเกินไป เขาคว้าชายชราและพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ราวกับว่าเขากำลังผ่านความว่างเปล่าตรงไปยังจุดสิ้นสุดของขั้นบันได และแท่นบูชาที่ดูเหมือนจะแขวนอยู่ในเหวลึก

เขามองไปรอบ ๆ ทันทีและจ้องมองไปที่ร่างที่สวมชุดคลุมสีขาว นั่งขัดสมาธิท่ามกลางถ้ำนับไม่ถ้วนที่อยู่ห่างออกไปนับหมื่นฟุต

เธอเป็นเด็กสาวที่สวยงามมาก ใบหน้าที่ไร้ที่ติของเธอบ่งบอกถึงความสงบ และความไร้เดียงสา อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ใบหน้าของเธอซีดมากและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลย

เลือดแห้งที่มุมปากของเธอและบนชุดของเธอทำให้เกิดคลื่นในใจของซูฉินอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน การแสดงออกของเขาเผยให้เห็นถึงความซับซ้อนอย่างมาก

เขาจำได้ว่าอีกฝ่ายคือ เด็กสาวไร้เดียงสาที่ปรากฏบนเกาะเงือก

เขาจำได้ว่าในตอนนั้น อีกฝ่ายกระโดดมาหาเขาอย่างมีความสุข และถามคำถาม

“พี่ชาย เจ้าชอบงู หรือชอบกินถุงน้ำดีงู?”

ซูฉินยังคงเงียบ เขานึกถึงคำพูดของชายชราระหว่างทาง ตามที่อีกฝ่ายบอก เด็กสาวคนนี้ยังเป็นงูขาวที่เขาเคยเห็นก่อนที่ซูฉินจะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นอีกฝ่ายคือที่เจ็ดเนตรโลหิตใต้ร้านอาหาร

งูสีขาวตัวเล็กบินออกมาขดรอบข้อมือขวาของเขา

“ข้อมือขวาด้ายสีทอง สายใยชีวิต” ซูฉินพึมพำ เมื่อมองดูหญิงสาวที่ไร้ชีวิต หัวใจของเขารู้สึกประทับใจเมื่ออีกฝ่ายเสียสละเพื่อเขา ก่อนที่ความรู้สึกผิดจะทวีความรุนแรงขึ้น

หนี้บุญคุณนี้มากเกินไป

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้เพื่อเขา ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกับเธอมากนัก

ทุกสิ่งที่งดงามที่เขาพบเจอในชีวิตของเขานั้นมีอยู่จริง แต่มันมีสาเหตุอยู่เบื้องหลัง

ความเมตตาของกัปตันเล่ยที่มีต่อเขานั้นมาจากเปลวเพลิงของศพที่ถูกเผา อีกฝ่ายมองเห็นความอบอุ่นในโลกนี้ และหลังจากที่เขาช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้ กัปตันเล่ย ก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกชาย

ปรมาจารย์ไป๋นั้นดีต่อซูฉินเพราะความพากเพียรในเต๋าพืชพรรณ และความปรารถนาที่จะได้รับความรู้ สิ่งนี้ทำให้ปรมาจารย์ไป๋มีความคิดที่จะให้ความรู้แก่เขา

ผู้อาวุโสเจ็ดให้โอกาสซูฉิน เพราะเขาชื่นชมรูปแบบการทำสิ่งต่าง ๆ ของเขา

อย่างไรก็ตาม ซูฉินไม่เข้าใจหลิงเอ๋อ

เขาไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

“ทำไม?” ซูฉินมองไปที่เด็กสาวและพึมพำเบา ๆ

ชายชราจากถนนฟางซวนยืนอยู่ข้างๆ ซูฉิน และมองไปที่หลิงเอ๋ออย่างเศร้าใจขณะที่เขาพูด

“เพราะเธอชอบเจ้า”

ซูฉินเงียบลง

ชายชราถอนหายใจ รอยย่นบนใบหน้าของเขาพอกพูนขึ้น สร้างความขมขื่น

“ซูฉินมีหลายสิ่งในชีวิตที่ไม่ได้มีเพียงคำตอบเดียวและกฏเกณฑ์เดียว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจ แต่ถ้าเจ้ามัวแต่คิดว่าต้องมีเหตุผลสำหรับความงามทั้งหมดที่เจ้าพบในชีวิต ถ้าอย่างนั้นซูฉิน ความคิดของเจ้าก็เข้าสู่ทางตันแล้ว”

“ความรักมีหลายประเภทจริงๆ ไม่มีมาตรฐานที่ตายตัว ความรักบางอย่างคือ การอุทิศตน ความรักบางอย่างคือการเอาใจใส่ ความรักบางอย่างคือการชื่นชม ความรักบางอย่างคือการข่มเหง ความรักบางอย่างคือการดึงดูดใจ และความรักบางอย่างคือการระลึกถึง”

“มีคนทุกประเภทและทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้ ถ้าคนๆ หนึ่งสามารถยอมรับวิถีทางที่พวกเขารับรู้ นั่นคือการใจแคบ เมื่อเจ้าสามารถยอมรับสิ่งอื่นได้เท่านั้นจึงจะกล่าวได้ว่าเติบโตขึ้น”

ชายชรากระซิบเบาๆ ไม่ว่าเขาจะกังวลแค่ไหน เขาก็ต้องทำทุกอย่างให้ชัดเจน เขาต้องการให้ซูฉินเข้าใจว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างในโลกนี้ไม่มีเหตุผลและไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล

สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับว่าหลิงเอ๋อจะได้รับการช่วยเหลือหรือไม่จากเหวจิตวิญญาณนั้น

เมื่อซูฉินได้ยินคำพูดเหล่านี้ กำแพงในส่วนลึกที่สุดของหัวใจของเขาสั่นเล็กน้อย มันกระจายไปทั่วร่างกายและจิตใจของเขา

“เจ้ามีเวลาแค่เจ็ดวันเท่านั้น!” ชายชราระงับความวิตกกังวลในใจของเขาและจ้องมองไปที่ซูฉิน

“หลังจากมรดกของหลิงเอ๋อล้มเหลว วิญญาณของเธอก็ตกลงสู่เหวจิตวิญญาณ ร่างกายของเธอคงจะเหี่ยวเฉาและกลายเป็นโครงกระดูก ข้าใช้ตราประทับเต๋าเพื่อ ปิดผนึกร่างกายของเธอ แต่ข้าสามารถปิดผนึกได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น”

“เจ้าต้องค้นหาวิญญาณของหลิงเอ๋อในเหวจิตวิญญาณภายในเจ็ดวัน!” การจ้องมองของชายชราลงไปที่เหวใต้แท่นบูชา

“เว้นแต่ใครจะมียันต์เหวจิตวิญญาณ คนนอกจะไม่สามารถเข้าไปในเหว จิตวิญญาณนี้ได้ อย่างไรก็ตามยันต์สุดท้ายถูกนำลงมาเมื่อหลายปีก่อน และอีกฝ่าย ไม่ออกมา”

“ข้าไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของหลิงเอ๋อและไม่ใช่เผ่าจิตวิญญาณโบราณ ดังนั้นข้าจึง ไม่สามารถเข้าร่วมไปได้ มีเพียงเผ่าจิตวิญญาณโบราณและผู้ที่เข้าไปพัวพันกับสายใยแห่งชีวิตเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้”

“นี่คือเหตุผลที่ข้ามองหาเจ้า” ชายชราพูดเสียงแหบแห้ง

‘เผ่าจิตวิญญาณโบราณ? เหวจิตวิญญาณ?’ จิตใจของซูฉินปั่นป่วน เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับการเผ่าจิตวิญญาณโบราณ แต่เขาไม่ได้ถามในทันที

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งวันแล้ว จากเจ็ดวันนั้น เขามองไปที่ชายชรา

“เจ้ามีข้อมูลเกี่ยวกับเหวนี้หรือไม่”

“ให้พวกมันกับข้า ข้าจะดูพวกมันเอง”

ชายชราหยิบใบหยกออกมาหลายแผ่นทันที หลังจากที่เขาส่งพวกเขาให้ซูฉินแล้ว สีหน้าอ้อนวอนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“ได้โปรด เนื่องจากหลิงเอ๋อแบกรับอันตรายแทนเจ้า เจ้าต้องช่วยเธอ”

ซูฉินมองไปที่หลิงเอ๋อในระยะไกล วิกฤตชีวิตและความตายสามครั้งปรากฏขึ้นในความทรงจำของเขา เขาพยักหน้าอย่างเงียบๆ และเดินไปที่ขอบแท่นบูชาโดยหันหน้าไปทางเหว เขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล