ตอนที่ 941

มนุษย์เทพตกลงมาจากฟ้า!

หลินชวน!

พื้นที่ที่ทับซ้อนเผ่าฝูที่สามารถให้พวกเขายกทัพโจมตีได้นั้นคาดไม่ถึงว่าเป็นหลินชวน

มู่ชิงเกอยืนอยู่บนเทือกเขาที่สูงที่สูดในเก้าชั้นฟ้า ก้มลงมองชั้นเมฆที่ม้วนตลบ มองสรรพสิ่งนานาชนิดเบื้องล่าง บนใบหน้าที่งดงามมีเสน่ห์ใบหน้า ตึงเครียดจนเป็นเส้น ดวงตาที่ใสสะอาดนิ่งลึกน่ากลัว

ไม่ว่านางจะเต็มใจหรือไม่ การประชุมที่เพิ่งจบลงก็ได้ตัดสินใจแล้ว ว่าจะส่งกองทัพไปสืบหาทางเข้าที่หลินชวนล่วงหน้า ชิงหาให้พบก่อนเผ่าฝู ถึงตอนนั้นพวกเขาจะเข้าไปโจมตี หรือปิดทางเข้าทั้งหมด…ก็ค่อยว่ากัน

“เสี่ยวเกอเอ๋อร์” ซือมั่วยืนอยู่ข้างหลังนาง คิ้วขมวดเบาๆมองนางด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย

สำหรับมู่ชิงเกอแล้ว หลินชวนพิเศษอย่างไร เขาเข้าใจดี

อย่าว่าแต่มู่ชิงเกอ แม้แต่เขาก็ยังรู้สึกพิเศษกับหลินชวน เพราะว่าที่นั้นทำให้เขารู้จักมู่ชิงเกอ ตามหารักแท้ทั้งชีวิตของตนเจอ

ที่นั้น เป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวทั้งหมดของเขากับเสี่ยวเกอเอ๋อร์

“เดิมข้าคิดว่า แม้ว่าสังคมที่หลินชวนจะตํ่าต้อย แต่อย่างน้อยก็ยังปลอดภัย” มู่ชิงเกอเอ่ยปากช้าๆ

นางคิดเช่นนี้จริงๆ มิเช่นนั้น นางคงไม่ให้ครอบครัวอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอด ไม่เคยคิดจะรับพวกเขามาอยู่ข้างกายตน เพราะนางคิดว่าด้วยพลังที่คนในครอบครัวมี อยู่ที่หลินชวนจะปลอดภัยกว่าอยู่ข้างกายนาง

ซือมั่วเดินเข้ามาหานาง ยืนอยู่ข้างหลังนาง บังลมแรงให้นางให้เสื้อที่ถูกพัดจนส่งเสียงดังพั่บๆ ค่อยๆ สงบลง

“เสี่ยวเกอร์เอ๋อร์เรื่องราวบนโลก ยากจะสมบูรณ์แบบ” ซือมั่วกล่าว

มู่ชิงเกอพยักหน้าอย่างแทบจะไม่ต้องคิด “ข้ารู้”

เพราะว่านางรู้จึงไม่ได้ห้ามไม่ให้แผ่นดินเทพมารส่งคนไปหลินชวน

“หากกังวลจริงๆ ไม่สู้รับพวกเขามาดีหรือไม่” ซือมั่วเสนอความคิดเห็น

ทว่ามู่ชิงเกอกลับส่ายหน้าช้าๆ ยิ้มเจื่อนที่มุมปาก “หากพวกเราหยุดการรุกลํ้าของเผ่าฝูสำเร็จ ฝั่งนั้นทั้งหมดก็จะปลอดภัย หากว่าไม่สำเร็จ ไฟสงครามก็จะลุกลามมาที่แผ่นดินฝั่งนี้ทีละชุ่นๆ ข้าอยากให้คนในครอบครัวปลอดภัย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะกักขังพวกเขาไว้ แต่จะต้องให้พวกเขาได้ไปในที่ๆอยากไปด้วยความสบายใจ

นางหยุดครู่หนึ่ง ยกมุมปากเบาๆ เล็กน้อย “ยิ่งไปกว่านั้นเป็นถึงราชาเทวะ หากศึกใหญ่ยังไม่เริ่ม ข้าก็คิดจะปกป้องครอบครัวตัวเองแล้วคงทำให้เกิดการกระทบกระเทือนต่อชาวบ้านคนอื่นๆ ได้เช่นกัน”

ความสงบนิ่งของนาง สติปัญญาของนาง ทำให้ซือมั่วสงสาร

แต่ว่า เขาจำใจต้องยอมรับ ทั้งหมดนี้เป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด

“เหตุการณ์ยังไม่ถึงขั้นนั้น” ซือมั่วกล่าวปลอบ

มู่ชิงเกอยิ้มบางๆ หันหลังกลับมองเขา “ถูกต้อง ดังนั้นข้าจึงไม่อยากให้หลินชวนกลายเป็นพื้นที่สงคราม จักต้องหาทางเข้านั้นให้เร็วกว่าเผ่าฝูหนึ่งก้าว”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะลงไปด้วยตัวเอง” ซือมั่วถาม

มู่ชิงเกอพยักหน้าเบาๆ “หลินชวนมีอาณาเขตจำกัด หากไม่ใช่ผู้ที่อยูในโลกข้างล่าง เมื่อเข้าไปในนั้น พลังจะถูกสะกดไว้ที่จุดพลังขั้นสีม่วง ส่วนเผ่าฝูจะถูกอาณาเขตสกัดหรือไม่ พวกเรายังไม่รู้ เผ่าเทพ เผ่ามารไปแล้วจะเปลี่ยนเป็นขั้นพลังม่วงทั้งหมด หากพบเผ่าฝูจริงๆเกรงว่าเป็นตายยากจะคาดเดา

“ดังนั้น เจ้าจึงเสนอว่าจะรวมกลุ่มคนที่ขึ้นมาจากข้างล่างในแต่ละขั้นพลังตามลำดับ” ซือมั่วเอ่ยความคิดของมู่ชิงเกอออกมา

นางพยักหน้ายอมรับ “แต่ว่า แม้หลินชวนจะกว้างใหญ่ไม่เท่าแผ่นดินเทพมาร แต่ก็ไม่นับว่าเล็ก ทางเข้านั้นอยู่ตรงไหน จำเป็นต้องใช้คนจำนวนมากไปค้นหา เป็นไปได้ว่ายังต้องขอยืมกำลังจากท้องที่หลินชวนมาช่วยด้วย”

ซือมั่วยิ้มกล่าว “เจ้าอยู่ที่หลินชวนก็ถือเป็นราชินีแล้ว ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก ผู้ใดจะกล้าปฏิเสธ”

ความรู้สึกของมู่ชิงเกอ ถูกคำพูดที่หยอกล้อของซือมั่วทำให้ไม่กลัดกลุ้ม อย่างเช่นก่อนหน้านี้แล้ว นางยิ้มกล่าว “โชคดีที่มีองค์มหาปราชญ์เช่นท่านอยู่”

คำว่าองค์มหาปราชญ์ขุดความทรงจำที่ทั้งสองรู้จักกันครั้งแรกขึ้นมา

หลินชวน สถานที่ดินแดนล้าหลังในสายตาคนจำนวนมาก บรรจุความทรงจำมากมายของพวกเขาเอาไว้

จัดระเบียบใหม่สามวัน แผ่นเทพมารก็กวาดล้างสายลับเผ่าฝูได้ด้วยความเร็วที่เร็วอย่างถึงที่สุด

ในขณะเดียวกัน กองทัพที่รวมกลุ่มจากเผ่าเทพมารหนึ่งกลุ่มก็ปรากฎตัวอยู่ที่ด้านล่างเก้าชั้นฟ้าอย่างเป็นระเบียบ

คนกว่าหมื่นคนที่ใหญ่โตโอ่อ่ากลุ่มนี้ต่างก็รวมกลุ่มจากผู้บำเพ็ญเพียรที่ปีนขึ้นมาจากข้างล่าง ตบะบำเพ็ญชั้นถํ้าวิญญาณชั้นเจ็ดขึ้นไป ฝั่งเผ่ามารมีหวงฝู่ฮ่วนกับเฉินปี้เฉิงนำทัพ

คนที่จะมุ่งหน้าไปหลินชวนไม่มีใครเหมาะสมมากกว่าพวกเขาทั้งสองคน

ส่วนเผ่าเทพฝั่งนี้อันที่จริงใครนำทัพก็ไม่สำคัญทั้งสิ้น เพราะว่ามีมู่ชิงเกออยู่

นางคนเดียวก็เพียงพอให้บัญชาเผ่าเทพมารทั้งสองได้แล้วยิ่งไปกว่านั้น นางกลับไปครั้งนี้ยังพาองครักษ์เขี้ยวมังกรห้าร้อยนายของนาง โย่วเหอ ฮวาเยวี่ย หยินเฉินและไป๋สี่ไปด้วย

มีนางเป็นผู้นำเกรงขามใครจะกล้าขัดคำสั่ง

พวกเขาเหล่านี้มุ่งหน้าไปหลินชวนเพื่อค้นหาทางเข้าที่เผ่าฝูว่าไว้ เมื่อหาเจอแล้ว พิสูจน์การใช้งานของมัน จากนั้นก็ค่อยดำเนินการขั้นต่อไป

แผ่นดินเทพมารฝั่งนี้ก็มีรอยแยกที่เชื่อมต่อกับเผ่าฝูเช่นเดียวกันไม่ว่าจะเป็นเผ่าเทพหรือเผ่ามารที่เหลืออยู่ต่างก็ต้องตื่นตัวตลอดเวลา ระวังเผ่าฝูบุกรุกเข้ามาจากพื้นที่เหล่านี้อีกครั้ง

บนเก้าชั้นฟ้า ในวังราชาเทวะ มู่ชิงเกอสวมชุดเกราะเรียบร้อยแล้ว ดูสง่าน่าเกรงขาม

นางกล่าวกับซือมั่ว “ข้าไปหลินชวน เจ้าอยู่ที่นี่ข้าค่อยวางใจหน่อย”

“ไม่ต้องกังวล ทำเรื่องที่เจ้าต้องทำเถอะ เรื่องที่เหลือมอบให้ข้าจัดการ” ซือมั่วปัดปอยผมตรงหน้าผากนางออก เสียงของเขาทำให้ในใจมู่ชิงเกอสบายขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

มู่ชิงเกอยิ้มเล็กน้อย จู่ๆ ก็ยื่นมือออกไปโอบคอของซือมั่ว เท้าทั้งคู่เขย่งขึ้น โน้มศีรษะเขาลงมา ประทับจูบลงไป

การที่นางเป็นฝ่ายจูบก่อนเช่นนี้ทำให้แววตาซือมั่วปรากฎความดีใจ เขากดจูบลงไปอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย

“คุณชาย คนทั้งหมดพร้อมแล้วขอรับ” นอกประตู เสียงของมั่วหยางดังขึ้น ขัดจังหวะความหวานซึ้งในห้อง

มู่ชิงเกอปล่อยมือลง ถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว กล่าวกับซือมั่ว “รอข้ากลับมา”

ซือมั่วพยักหน้าช้าๆ ยกมือขึ้น บนนิ้วมือที่เรียวยาวงดงามนั้นเผยให้เห็นแหวนแจ่มชัดอย่างถึงที่สุด

ท่าทางของเขาทำให้มู่ชิงเกอมองแหวนแบบเดียวกับบนนิ้วตนเองตามจิตใต้สำนึก

“เมื่อไรที่ต้องการข้า ข้าจะไปถึงในทันที” ซือมั่วกำชับเสียงตํ่า

มู่ชิงเกอยิ้มน้อยๆ พยักหน้า หมุนตัวก้าวยาวๆ เดินออกไปนอก

วิธีที่นางใช้กับคนเหล่านี้ไปหลินชวนเป็นวิธีเดียวกับตอนที่รับคนในครอบครัวมาคือการใช้เรืออากาศบรรทุก หลังจากนั้นนางก็ก้าวข้ามช่องว่างออกไป ถึงหลินชวนแล้วค่อยปล่อยพวกเขาออกมา

เรืออากาศหนึ่งลำปรากฎอยู่ที่เก้าชั้นฟ้า

คนกว่าหมื่นคนที่รออยู่นานแล้วพากันเงยหน้ากระโดดขึ้นไปบนเรืออากาศ ชั่วพริบตา เรืออากาศก็บรรทุกคนจนเต็มและหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว ตกลงในฝ่ามือของมู่ชิงเกอ

นางหมุนตัว มองราชาเทวะทั้งหมดที่ยืนอยู่ข้างหลังพยักหน้าเล็กน้อยยกมือผ่าช่องว่าง เงาร่างกะพริบวาบ กระโดดเข้าไปด้านใน

ครืน!

ตอนที่นางหายไป เสียงฟ้าร้องก็ดังสนั่นอยู่บนท้องฟ้า สั่นสะเทือน จนคนทั้งหมดบนแผ่นดินผืนนี้ต่างก็เงยหน้าทอดมอง

ณ หลินชวน สถานที่ล้าหลัง ท้องฟ้าสดใสไร้เมฆหมื่นลี้ ทันใดนั้นก็ปรากฎรอยแยกที่ดุร้ายหนึ่งสาย ปรากฎเรือที่มีลักษณะพิเศษหนึ่งลำเคลื่อนที่ออกมาจากรอยแยก…