ตอนที่ 1028 หนึ่งปี
ซูหมิงมองบรรพบุรุษหลงไห่ด้วยดวงตาเย็นชาไร้อารมณ์ บรรพบุรุษหลงไห่ก็มองซูหมิงก่อนเช่นกัน สองคนสบสายตาครู่หนึ่งแล้ว บรรพบุรุษหลงไห่จึงเลือกหลบสายตาไป
จื่อหลงเหมือนมีสีหน้าปกติ แต่ก็เพ่งมองซูหมิงเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่ามีสาเหตุอะไรที่ซูหมิงต้องให้พวกเขามาอารักขา
บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงดูอยากรู้อยากเห็นน้อยลง ดูไม่สอดคล้องกับนิสัยก่อนหน้านี้ แต่หลังจากเจอซูหมิง จากการเจอกันหลายครั้งทำให้เขาหวาดกลัวซูหมิงเข้ากระดูก เมื่อเผชิญหน้ากับซูหมิง เขามีเพียงความคิดง่ายๆ คือไม่โต้กลับ ไม่ปฏิเสธ ไม่โลภ ตนก็จะไม่มีปัญหาในการใช้ร่างกายนี้
เทียบกับพวกเขาสามคนแล้ว จูโหย่วไฉสงบนิ่งกว่า ไม่ว่าในมือซูหมิงจะมีสมบัติล้ำค่าใดก็ตาม เว้นแต่ของที่ทำให้ภรรยาเขาคืนชีพ มิเช่นนั้นแล้วเขาจะไม่สนแม้แต่น้อย กระทั่งทวนสิ้นสูญของเขายังมอบให้ โลกนี้ไม่มีสมบัติล้ำค่าใดทำให้เขาใจสั่นไหวแล้ว
เขายังเข้าใจอีกว่าซูหมิงรู้เบื้องลึกของตน การให้ตนมาเป็นองครักษ์เป็นเพียงเรื่องรอง สาเหตุจริงๆ….เกรงว่าคงจะให้เขาควบคุมคนอื่น
ซูหมิงมองบรรพบุรุษหลงไห่ที่หลบสายตาไปพลางอ้าปาก พลันมีแสงสีทองพุ่งออกจากปากเขาอย่างเร็วไว ตอนที่วนเวียนรอบตัวเขาก็เห็นว่าเป็นหินลำดับห้า
เมื่อหินบินออกมา ผืนฟ้าโดยรอบเกิดเสียงดังสนั่น มวลอากาศบิดเบี้ยว และยังมีระลอกคลื่นกระจายออกเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว กลิ่นอายพลังที่ไม่เข้ากับโลกนี้ปะทุมาจากหินลำดับห้า
เมื่อหินปรากฏ บรรพบุรุษหลงไห่หรี่ตาลง
“นี่มัน….หินลำดับห้า!” บรรพบุรุษหลงไห่เอ่ยขึ้นทันที
“หินลำดับห้า…..” จื่อหลงเจินเหรินก็หน้าเปลี่ยนสีเช่นกัน
สายตาจ้องหินลำดับห้า สีหน้ามีความลังเลใจ แต่ก็สงบนิ่งลงอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าสิ่งนี้….ไม่มีทางอยู่ในมือเขาได้!
ต่อให้เขาแย่งเอาไปก็เอาออกจากทะเลดาราต้นกำเนิดจิตไม่ได้ และที่สำคัญที่สุดคือที่นี่ เขาไม่มีความมั่นใจว่าจะแย่งมาได้
บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงเลียริมฝีปาก เขากดความโลภโดยจิตใต้สำนึกที่เกิดขึ้นในใจลงไป หากสิ่งนี้อยู่กับคนอื่น บางทีเขาอาจมีความคิดอื่น แต่มันอยู่กับซูหมิง เปลวเพลิงแห่งความโลภจึงมอดดับไปทันใด
จูโหย่วไฉมีสีหน้าสงบนิ่งมากที่สุด เขามองหินลำดับห้าก่อนแล้วก็มองซูหมิง มุมปากยกยิ้มบางจนตรวจพบไม่
เขาเข้าใจว่าที่ซูหมิงกล้าเอาหินลำดับห้าออกมา กล้าให้ตนเห็น ทั้งยังพูดเรื่องความหวังคืนชีพให้ภรรยาก่อนหน้านี้ นี่มากพอจะอธิบายเรื่องหนึ่ง!
‘เขาคือ ชาวเผ่ายมโลก!’ จูโหย่วไฉคิดเชื่อมโยงไปถึงเรื่องการยอมรับนายของ เตาหลอมลำดับห้า ทุกอย่างชัดเจนขึ้นมาในใจเขาโดยพลัน
“พวกเจ้าต้องขวางทุกคนที่คิดมาแย่งชิงหินลำดับห้า” ซูหมิงเอ่ยราบเรียบ
“บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิง ร่างกายใหม่ของเจ้าเหนือกว่าร่างก่อนของเจ้า ราคานี้สำหรับเจ้าแล้วพอรึไม่?”
“บรรพบุรุษหลงไห่ พันปีก็ดี หมื่นปีก็ดี คำสาบานของเจ้าตอนนี้ใช้แค่ปีเดียวก็สำเร็จ สำหรับเจ้าแล้วพอรึไม่?”
ซูหมิงมองจื่อหลงเจินเหริน
“แต่สำหรับแซ่จื่อแล้วเหมือนจะไม่พอ” จื่อหลงกล่าวราบเรียบ
“นั่นคือน้ำหวานดอกผนึกจิต” ซูหมิงมีสีหน้าสงบนิ่ง แต่ทันทีที่เอ่ยออกไป มันไม่ได้ดังก้อง แต่เป็นกระแสจิตดังในใจจื่อหลงเจินเหริน
พอได้ยินคำว่าน้ำหวานดอกผนึกจิต จื่อหลงพลันตัวสั่นสะท้าน เขาเงยหน้าจ้องซูหมิง นัยน์ตาฉายแววประหลาดใจ ผ่านไปพักใหญ่ถึงพยักหน้าให้อย่างจริงจัง
ซูหมิงมองจูโหย่วไฉ ไม่ได้กล่าวใดๆ สองคนสบตากันแล้วก็เบนสายตาออก บางครั้งไม่ต้องพูดก็เข้าใจกันและกัน
จากนั้นซูหมิงหมุนตัวกลับกลายเป็นสายรุ้งยาวห้อเหยียดไป ทุกคนตามอยู่ด้านหลัง บินไกลออกไปยังสุดขอบฟ้ากระจ่างดาว
เวลาผ่านไปทีละวัน สิบวันต่อมา ณ ส่วนลึกใจกลางทะเลดาราต้นกำเนิดจิต ซูหมิงตามแผ่นหยกที่บรรพบุรุษธุลีแผดเผามอบให้ในตอนนั้นจนมาถึง…..ทะเลลำดับห้าที่อยู่ส่วนลึกของทะเลดาราต้นกำเนิดจิต!
มันเป็น….ทะเลกลางฟ้ากระจ่างดาว
คลื่นทะเลสูงใหญ่ เสียงครึกโครมที่ต่อให้ยังไม่เข้าใกล้ก็ยังได้ยินกลางฟ้ากระจ่างดาว
ทะเลแห่งนี้อยู่กลางผืนฟ้า กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ฉากฟ้ากระจ่างดาวประหลาดเช่นนี้ นอกจากกลางทะเลดาราต้นกำเนิดจิตแล้ว ข้างนอกหาดูยากยิ่ง
มีทะเลจะต้องมีชายหาด ตรงริมทะเลมีเศษดาวในอดีตนับไม่ถ้วน จากการที่เศษหินเหล่านี้โอบล้อม จึงก่อขึ้นเป็นชายหาดส่องแสงวาววับหนึ่งชั้น
แต่หากมองดีๆ จะเห็นว่าทะเลนั้น…..ความจริงแล้วก็ไม่ใช่น้ำ แต่เป็นฝุ่นละอองสีฟ้าเข้ม พวกมันรวมเข้าด้วยกันและลอยม้วนตลบคล้ายกลิ่นอายพลัง หากมองไกลๆ ก็จะเห็นเป็นเหมือนกับทะเล
เสียงครึกโครมดังก้องไม่หยุด ดังอยู่นิจนิรันดร์ไม่หายไป พวกซูหมิงเข้ามาอยู่กลางชายหาดเศษหินแห่งหนึ่งใกล้กับทะเลลำดับห้า เขายืนอยู่บนเศษหินแห่งหนึ่ง ขณะที่เพ่งมองทะเล หินลำดับห้าที่วนเวียนรอบตัวเขาพลันเปล่งแสงสว่างพร่างพราว
ระหว่างที่มันเปล่งแสงก็ยังกลายเป็นสายรุ้งยาวพุ่งเข้าไปอยู่กลางทะเลลำดับห้า การพุ่งไปของสายรุ้งมีผลให้ทะเลโดยรอบม้วนขึ้นกลายเป็นเส้นทางน้ำวนสายหนึ่ง ตรงส่วนลึกของเส้นทาง ต่อให้เป็นซูหมิงก็ยังมองไม่เห็นสุดปลายที่เชื่อมกับสายรุ้งยาว
ท่ามกลางเสียงโครมครามดังสนั่นอย่างรวดเร็ว ทั้งฟ้ากระจ่างดาวสั่นสะเทือนขึ้นมา
ซูหมิงเงียบ จากการแนะนำบนแผ่นหยกแล้ว เมื่อหินลำดับห้ามาอยู่ในทะเลลำดับห้าก็จะเปิดเป็นเส้นทางสายหนึ่งขึ้นเอง นั่นคือ….เส้นทางไปสู่โลกแท้จริงที่ห้า
เส้นทางนี้ต้องใช้เวลาหนึ่งปีถึงจะเปิดออกอย่างสมบูรณ์ เมื่อเปิดแล้วก็จะปิดลงในพริบตา ชั่วพริบตาเดียวนี้พอจะให้คนข้ามผ่านไปได้
“หนึ่งปี……” ซูหมิงยกมือขวาขึ้น ทวนสิ้นสูญโผล่ขึ้นมา เมื่อคว้าเอาไว้ในมือแล้วก็แทงใส่เศษหินใต้ร่าง เกิดเสียงโครมดังขึ้น ทวนสิ้นสูญแทงเข้าไปในหิน จากนั้นเขาก็นั่งขัดสมาธิลงหลับตา
ทันทีที่เขาหลับตา จูโหย่วไฉข้างกายก็นั่งลงเช่นกัน เขารู้ว่าภารกิจตนไม่ได้อารักขาหินลำดับห้า แต่เป็น….ซูหมิง
บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงก็หาเศษหินนั่งฌานเช่นกัน รอคอยการต่อสู้อันดุเดือดที่จะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
บรรพบุรุษหลงไห่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนหาเศษหินที่ค่อนข้างไกล พอนั่งลงแล้วก็เงยหน้ามองฟ้ากระจ่างดาว ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
จื่อหลงยืนหลับตาแน่นิ่ง แต่ในใจดังก้องไปด้วยคำพูดเมื่อสิบวันก่อนของซูหมิง
‘น้ำหวานดอกผนึกจิต ไม่ผิดแน่ นั่นต้องเป็นน้ำหวานดอกผนึกจิต มีแต่ของที่ สูญพันธุ์ในตำนานชนิดนี้เท่านั้นถึงจะมีกลิ่นหอมเข้มข้นแบบนี้ ข้าดมเพียงเล็กน้อย ขั้นพลังก็สั่นไหวขึ้นมา’
เวลาผ่านไปอย่างเนิบช้าพริบตาเดียวก็ครึ่งเดือน ในครึ่งเดือนนี้ รอบๆ ทะเลลำดับห้านอกจากเสียงอึกทึกแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นอีก และก็ไม่มีใครมา แต่ยิ่งเป็นแบบนี้เท่าไร ความคิดทุกคนกลับยิ่งตื่นตัว
ครึ่งเดือนนี้ซูหมิงยังคงนั่งฌานแน่นิ่ง ไม่แม้แต่ลืมตาประหนึ่งหลับใหล รอเวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ รอ…ผู้มาแย่งชิงที่ต้องปรากฏตัวเป็นแน่มาถึง
อีกพริบตาก็ผ่านไปสิบห้าวัน วันสุดท้ายของเดือนแรกในสิบเดือนนี้ผ่านไปเช่นนี้ ทันใดนั้นจูโหย่วไฉที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นเป็นคนแรก
ผ่านไปอีกครู่หนึ่งจื่อหลงถึงมีระลอกคลื่นขั้นพลังแผ่มาทั่วร่างกลางกำลังรบ ก่อนลืมตาขึ้นมองไกลออกไป จากนั้นเป็นบรรพบุรุษหลงไห่ คนสุดท้ายที่พบการเคลื่อนไหวคือ บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิง
ช่วงที่บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงลืมตาขึ้น กลางฟ้ากระจ่างดาวไกลออกไปมีเสียงอึกทึกดังแว่วมา มีสายรุ้งยาวสายหนึ่งลากยาวเข้ามา ในสายรุ้งเป็นหินผุพังยักษ์ก้อนหนึ่ง มันมีขนาดพันจั้งกำลังเสียดสีมวลอากาศเข้ามาอย่างรวดเร็ว
บนหินผุพังมีชายร่างกำยำยืนอยู่คนหนึ่ง เขามีความสูงสามจั้งกว่า เปลือยกายท่อนบน ขณะเส้นผมยาวพลิ้วไหวยังเผยดวงตาวาววับ
ด้านหลังเขายังมีหางสีเหลืองดินพันรอบตัวเอาไว้ ทำให้เขาดูประหลาดอย่างยิ่ง ดวงตากลางแสงแวววาวยังเผยเป็นสีที่ไม่ใช่ของคนปกติ แต่เป็นสีเหลือง
ลูกตาเขาตั้งขึ้น
ตอนที่เข้ามาใกล้ เขาก็เห็นพวกจื่อหลงในแวบแรก ดวงตาสองข้างหรี่ลง หินผุพังใต้ร่างพลันหยุดชะงักห่างไปพันจั้ง
เขามองพวกจื่อหลงที่ล้อมซูหมิงไว้อย่างเย็นชา มองหินลำดับห้าที่ส่องสว่างพร่างพราวตรงหน้าอีกฝ่าย มีประกายละโมบวูบผ่านแววตา
ทว่าเขากลับไม่ผลีผลาม แต่นั่งฌานบนหินผุพัง เพียงมองอย่างเย็นชาเท่านั้น
จื่อหลงขมวดคิ้ว ถึงนิสัยเขาจะซ่อนความหัวแข็งเอาไว้ แต่ก็ให้ความสำคัญกับ คำสัญญามาก ในเมื่อรับปากว่าจะปกป้องหนึ่งปีแล้ว มิหนำซ้ำราคาที่ซูหมิงจ่ายยังทำให้เขาใจสั่นไหว ดังนั้นจึงไม่เกิดความคิดอื่นอีก แน่นอนว่านี่เกี่ยวกับขั้นพลังของซูหมิงด้วยที่มากพอจะให้เขาให้ความสำคัญ นอกจากนี้เขายังมองออกถึงความต่างของ จูโหย่วไฉกับความสัมพันธ์น่าแปลกบางอย่างระหว่างอีกฝ่ายกับซูหมิง
ดังนั้นการแว้งกัดจึงไม่มีผลดีใดๆ สู้ใช้ช่องทางปกติเสร็จสิ้นคำสัญญาของสองฝ่ายจะไม่ดีกว่าหรือ
“สหายหลงไห่ หนึ่งปีนี้จะว่านานก็นาน จะว่าไม่นานก็แค่พวกเรานั่งฌานครั้งหนึ่งเท่านั้น แต่ว่าหนึ่งปีในตอนนี้คงจะไม่น่าจะผ่านไปง่ายๆ แล้ว…คนนี้มีขั้นพลังพอๆ กับเจ้า ไปอุ่นเครื่องเสียหน่อยดีหรือไม่” จื่อหลงกล่าวเสียงราบเรียบ
“ย่อมได้อยู่แล้ว” บรรพบุรุษหลงไห่ยืนขึ้น หัวเราะเสียงดัง หลังขยับร่างกายเล็กน้อยแล้ว บนร่างจิตแรกเขามีดอกไม้ลอยขึ้นมาหลายดอก มันกระจายไปอย่างรวดเร็ว ตอนที่มันปกคลุมทั่วร่างก็เหมือนมีร่างกายจริงๆ
เขาขยับวูบไหวตัวกลายเป็นใยดอกไม้ปลิวว่อนเป็นวงกลมพุ่งไปหาชายร่างกำยำบนหินผุพังซึ่งห่างไปพันจั้ง
ชายร่างกำยำหรี่ตาลงพลางยืนขึ้น มุมปากยิ้มเหี้ยมเกรียม สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่การสู้ แต่คือการรอ ถึงองครักษ์เหล่านี้จะมีขั้นพลังไม่ธรรมดา แต่เขาเชื่อว่าเมื่อเวลาผ่านไป คนที่มาที่นี่จะมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนั้นพลังของคนเหล่านี้….จะน้อยจนรับการโจมตีครั้งเดียวไม่ไหว!
เสียงโครมดังขึ้น สองคนเข้าต่อสู้กันอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แรงปะทะม้วนตลบไปรอบๆ สองคนสู้กันไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็มีสายรุ้งยาวบินมาจาก ฟ้ากระจ่างดาวไกลๆ ครั้งนี้ไม่ใช่สายเดียว แต่มากเกือบร้อยสาย
ในทุกสายรุ้งยาวล้วนมีสิ่งมีชีวิตของทะเลดาราต้นกำเนิดจิต ในนั้นมีร่างคน บ้างก็เป็นร่างสัตว์ ตอนนี้เข้ามาอย่างรวดเร็วยิ่ง แต่ในนั้นไม่มียอดฝีมือเลย
บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงแค่นเสียงเย็นชา ไม่ต้องให้ใครมากำชับก็ขยับพุ่งไปใน ชั่ววูบเดียว จากนั้นระเบิดทะเลเพลิงสีม่วงแผ่เข้าไปยังสายรุ้งยาวร้อยสายนั้น