ตอนที่ 754 ความจริงปรากฏ! (1)

***ยากระจ่าง เปลี่ยนกลับเป็น ยาธรรมดานะครับ ยานี้เคยออกมาในตอนซูฉินมาถึงเฟิงไห่ใหม่ๆ ตอนแรกหาชื่อเก่าไม่เจอ ต้องขออภัยดวยครับ

…………

ซูฉินเงียบเสียงลง

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เงยหน้าขึ้น คลื่นในใจของเขาเปลี่ยนเป็นคลื่นที่โหมกระหน่ำ

“รองผู้ว่า…” ซูฉินพึมพำ

เขาไม่ได้ติดต่อกับรองผู้ว่ามากนัก แต่เขาก็เคารพอีกฝ่ายมาก

ความเคารพนี้มาจากความสำเร็จในการปรุงยาของอีกฝ่าย และกลิ่นอายนักวิชาการบนร่างกายของเขาที่คล้ายกับปรมาจารย์ไป่ และผู้อาวุโสใหญ่ของศาลผู้ถือดาบ

ซูฉินยังคงจำน้ำเสียงที่อ่อนโยน และรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายในวังผู้ถือดาบ เมื่อเขามาถึงเมืองหลวงของเขตเฟิงไห่เป็นครั้งแรกได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับประโยชน์ อันยิ่งใหญ่ของยาธรรมดาที่ผู้ดูแลซุนได้กล่าวถึง

แม้ว่าสงครามจะเริ่มต้นขึ้น ซูฉินก็เห็นท่าทางที่เหนื่อยล้าของอีกฝ่ายหลายครั้ง

นอกจากนี้เขายังจำตอนที่เขาเผชิญหน้ากับเผ่ากึ่งอมตะ อีกฝ่ายรีบเข้ามาช่วยเขาในทันที

หลังจากที่องค์ชายเจ็ดเสด็จมาถึง รองผู้ว่าก็ยังทำหน้าที่อยู่

มีความเปลื่ยนแปลงมากมายที่ตามมาในเขตเฟิงไห่ที่เกิดจากรองผู้ว่า พร้อมด้วยรองเจ้าวังทั้งสาม ซึ่งได้ยื่นคำร้องต่อองค์ชายเจ็ดหลายครั้งเพื่อให้พวกเขาปลอดภัย

ตัวอย่างเช่น เมื่อซูฉินเพิ่งกลับมา รองผู้ว่าได้ปราบปรามกลุ่มพันธมิตรที่จัดตั้งขึ้นเพื่อตอบโต้คำสั่งของซูฉิน

กฎและการคุ้มครองที่จัดตั้งขึ้นหลังสงคราม ตลอดจนการแลกเปลี่ยน และผลประโยชน์ที่ได้รับ ยังเป็นผลมาจากการปรึกษาหารือหลายครั้งของรองผู้ว่ากับองค์ชายเจ็ด ซึ่งสนับสนุนผลประโยชน์ของผู้ถือดาบ

มีหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับรองผู้ว่า

ความจริงที่ว่าเขาได้รับความไว้วางใจจากเจ้าวังให้อยู่ในเมืองหลวงของเขตเฟิงไห่ บ่งชี้ว่าแม้เจ้าวังอาจสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีความไว้วางใจในระดับหนึ่ง

ในระหว่างสงคราม รองผู้ว่าไม่ลังเลและอุทิศตนอย่างเต็มที่เพื่อการรบแนวหน้า ได้รับความไว้วางใจ และกลายเป็นกระดูกสันหลังของคนธรรมดาจำนวนนับไม่ถ้วน

เหตุผลประการหนึ่งที่ทำให้แนวหน้าอยู่ได้นานก็คือรองผู้ว่า

เขาเป็นผู้ที่มีผลงานมาก

เขาเป็นคนที่ปกป้องผู้คนที่อยู่ด้านหลังในระหว่างสงคราม

เขาเป็นคนที่ต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของเขตเฟิงไห่หลายครั้งหลังจากสงครามสิ้นสุดลง และองค์ชายเจ็ดเข้ายึดครอง

ซูฉินรู้สึกว่ามันยากจะที่คิดว่าเขาเป็นผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังทุกสิ่ง

ก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นความผิดปกติเกี่ยวกับรองผู้ว่าเลย และไม่ได้มีหลักฐานอะไรเลย

ซูฉินระงับคลื่นต่างๆ ในใจของเขา

เรื่องนี้ใหญ่เกินไป ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถตัดสินใจผลีผลามได้ เขาถือว่าเรื่องนี้เป็นเพียงเบาะแส และเพิ่มการวิเคราะห์ของเขาเข้าไป

หลังจากนั้น เขานึกถึงเนื้อหาในใบหยกของเจ้าวัง และผลการสอบสวนของเขาบนภูเขาอรุณสาดส่อง

“ตามบันทึกในเอกสารลับ 19 กล่องขอพรที่ว่างเปล่า ครั้งหนึ่งเคยบรรจุเม็ดยา มหาวิบัติโชติช่วง เจ้าวังรู้เรื่องนี้ ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาระบุว่าเป็นสาเหตุการตายของผู้ว่าการ”

“เพราะไม่กี่วิธีที่จะทำให้ผู้ว่าการเสียชีวิตอย่างเงียบๆ และง่ายดายด้วยการฝึกฝนที่น่าเกรงขามเช่นนี้ เว้นแต่ว่าจะเป็นฝีมือของใครบางคนที่ขอบเขตวิญญาณดารา แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่จำเป็นต้องทำสงครามเช่นนี้”

“ดังนั้น เบาะแสทั้งหมดชี้ไปที่เม็ดยามหาวิบัติโชติช่วง”

ซูฉินพึมพำในขณะที่เขาแยกแยะเบาะแสทั้งหมดที่เขารวบรวมได้ในใจของเขา และเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน

“แต่ในการปรับแต่งเม็ดยามหาวิบัติโชติช่วงนั้นจำเป็นต้องมีแสงอรุณ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไม เจ้าวังจึงขอให้ข้าตรวจสอบ ประการที่สองคือเรื่องของพิษ”

แง่มุมนี้เป็นสิ่งที่ซูฉินได้พูดคุยกับกงเซียงหลงมาก่อน เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าวิธีการใดที่สามารถทำให้ผู้ว่าการซึ่งมาถึงขอบเขตกึ่งวิญญาณดาราด้วยพรแห่งโชคชะตาไม่สามารถตรวจจับพิษได้

“จากการตรวจสอบของข้า มีแสงอรุณซึ่งไม่ได้บันทึกไว้ หลักฐานชิ้นนี้ช่วยให้มีความเป็นไปได้ที่จะใช้เม็ดยามหาวิบัติโชติช่วง”

“สำหรับพิษ…”

ซูฉินก้มหัวลงมองไปที่ผงเม็ดยาบนพื้น จากนั้นเขาก็หยิบยาธรรมดาเม็ดสุดท้ายออกจากขวดยา และถือไว้ในมือขณะที่เขาสังเกตอย่างระมัดระวัง

ซูฉินเคยศึกษายาธรรมดามาก่อน ในเวลานั้น ข้อสรุปของเขาคือผลของยาเหล่านี้ในการขับไล่สิ่งผิดปกตินั้นเหนือกว่ายาเม็ดสีขาวอย่างแน่นอน

วิธีการกลั่นนั้นไม่เหมือนใคร ซูฉินไม่สามารถวิเคราะห์ได้แม้ว่าจะมีความเข้าใจในการปรุงยาก็ตาม

สมุนไพรหลายชนิดที่อยู่ภายในดูไม่เข้ากันเลย พวกมันถูกสร้างขึ้นหลังจากฤทธิ์ทางยาของสมุนไพรถูกดัดแปลง

นี่คือเต๋าปรุงยาที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของรองผู้ว่า ด้วยการเปลี่ยนสภาพแวดล้อมภายนอกของสมุนไพร มันจะเปลี่ยนแปลง และส่งผลกระทบต่อพวกมันโดยไม่รู้ตัว บังคับให้พวกมันเกิดผลลัพธ์ตามที่ต้องการ

ดวงตาของซูฉิน หรี่ลงในขณะที่เขานึกถึงจุดสำคัญนี้

ในขณะนี้ ราวกับว่ามีมือขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในใจของเขา ผลักหมอกทั้งหมดออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เนื้อหาของบทเรียนที่รองผู้ว่าสอนแก่กลุ่มผู้ถือดาบใหม่ปรากฏชัดเจนภายใต้หมอก

“ถ้าเจ้าต้องการเปลี่ยนสภาพของสมุนไพร เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการที่รุนแรง และไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนจากภายนอกโดยการทำให้หยินและหยางประสานกัน ในความคิดของข้า สิ่งที่จำเป็นคือการเปลี่ยนแปลงอย่างละเอียดอ่อน”

“เจ้าเปลี่ยนสภาพแวดล้อมที่มันอยู่และเปลี่ยนสารอาหารของมันอย่างละเอียด ปล่อยให้มันค่อยๆ ซึมซับเข้าไปโดยไม่รู้ตัว และมีอิทธิพลจากภายใน”

“พูดตามตรง มันไม่ใช่ข้าที่เปลี่ยนสภาพของมัน แต่เป็นความแข็งแกร่งของตัวมันเองต่างหากที่เปลี่ยนสภาพของมัน สิ่งที่ข้าทำคือสร้างสภาพแวดล้อมและสารอาหารที่ชี้นำทิศทางของมัน”

นี่คือคำพูดของรองผู้ว่าในตอนนั้น

ในอดีตไม่ว่าซูฉินจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับคำพูดเหล่านี้ เขาก็มีแต่ความชื่นชมต่อรองผู้ว่า เขารู้สึกนับถือรองผู้ว่ามากที่คิดวิธีการเช่นนี้ได้

นี่เป็นเพราะอีกฝ่ายได้แก้ไขยาเม็ดสีขาวสำเร็จแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงสร้าง ยาธรรมดาที่เป็นประโยชน์ต่อเผ่ามนุษย์อย่างยิ่งขึ้นมาได้

ตอนนี้เมื่อเขานึกถึงคำเหล่านี้ ความคิดที่น่าตกใจก็ดังก้องไปทั่วจิตใจของซูฉิน

“ถ้าคำว่า ‘สมุนไพร’ ที่รองผู้ว่ากล่าวถึงในชั้นเรียนในตอนนั้นเปลี่ยนเป็นผู้ว่าการ ทุกอย่าง… ก็จะสมเหตุสมผล”