ตอนที่ 914 เปิดสุสานใหญ่ในคืนไร้จันทร์ (3)

เมื่อพูดเรื่องนี้ กัปตันก็ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงกำแพงตรงหน้าถ้ำ ด้วยการสะบัดแขนเสื้อของเขา ผนังก็สั่นสะเทือนทันที กลายเป็นประตูหินลวงตา

เมื่อเห็นว่าประตูหินไม่บุบสลาย กัปตันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายกมือขึ้นปิดปากแล้วเลียจนน้ำลายเลอะไปทั่ว แต่เขายังไม่ลืมที่จะอธิบายให้ซูฉินฟัง

“เพื่อที่จะเปิดประตูนี้ เจ้าต้องมีน้ำลาย และฝ่ามือของข้า หากไม่มีสิ่งนี้ก็จะไม่มีใครเปิดมันได้”

จากนั้น กัปตันก็เอามือแตะที่ประตู

“เปิด!”

ประตูดังก้องสั่นสองสามครั้งก่อนที่มันจะหยุดเคลื่อนไหว

ซูฉิน กะพริบตา และมองไปที่กัปตันพร้อมกับหลิงเอ๋อ

อู๋เจี้ยนหวู่ และ หนิงหยางก็มองดูเช่นกัน

กัปตันรู้สึกประหลาดใจ หลังจากที่เขาถอนมือออกแล้ว เขาก็เปลี่ยนไปใช้มือซ้าย หลังจากเลียจนละเอียดมากขึ้น เขาก็กดลงอีกครั้ง

ประตูหินสั่นแรงยิ่งขึ้นแต่ก็ยังไม่เปิดออก

หน้าผากของกัปตันเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อสัมผัสได้ว่าทุกคนจ้องมองมาที่เขา เขาจึงไอ

“มันนานมากแล้ว อาจมีปัญหาเล็กน้อย ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้ายังมีแผนสำรองอยู่”

ขณะที่เขาพูด กัปตันก็ยกมือขึ้นกดลงอย่างสุดกำลัง ประตูสั่นมากขึ้นกว่าเดิมแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออก กัปตันจ้องมองกัดปลายลิ้นของเขาโดยตรง และกระอักเลือดออกมาเต็มคำ

เลือดของเขาทำให้ประตูสั่นอย่างบ้าคลั่งแต่กลับเปิดไม่ออก

ดวงตาของซูฉินเปล่งประกาย เขาก้าวไปข้างหน้าและชกโดยตรง ความผันผวนจากประตูรุนแรงยิ่งขึ้น

กัปตันหายใจเข้าลึกๆ และกังวลอย่างมาก

“พวกเจ้ายืนอยู่ที่นั่นเพื่ออะไร? มาช่วยข้าสิ! มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น มีคนเปลี่ยนวิธีเปิดประตูของข้า!”

อู๋เจี้ยนหวู่พึมพำอยู่ภายในใจ แต่ยังคงเลือกที่จะเรียกลูกหลานของเขา

หมียักษ์ และนกแก้วปรากฏตัวขึ้น ทันทีหลังจากนั้น สัตว์ร้ายจำนวนมากที่มีรูปร่างหน้าตาต่างกันก็ปรากฏทีละตัวพุ่งไปที่ประตู

หนิงหยางมีความรู้สึกไม่ดี ขณะที่เขากำลังจะล่าถอย กัปตันก็ยกมือขึ้นคว้าขึ้นไปในอากาศ ทันใดนั้น เถาวัลย์บนท้องของเขาก็โบกสะบัด กัปตันคว้ามันแล้วเหวี่ยงมันอย่างไร้ความปรานี หนิงหยางคร่ำครวญขณะที่ร่างของเขากระแทกเข้ากับประตู

เสียงที่ดังกึกก้องดังขึ้น

ผิวหนังของเขาหยาบ และเนื้อก็หนา ดังนั้นจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ภายใต้ความพยายามร่วมกันของพวกเขา ในที่สุดประตูมีรอยแตกเล็กน้อย

กัปตันมีความกังวลใจอย่างมาก หลังจากช่องว่างปรากฏขึ้น เขาก็ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อไอเป็นเลือดและถ่มน้ำลายลงในรอยแตกทีละคำ เลือดของเขามีพลังทุกอย่างในการเตรียมการที่เขาทำไว้ในชีวิตก่อนหน้านี้…

ดังนั้น เมื่อเลือดหลอมรวมเข้าไป ช่องว่างก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด ประตูหินก็เปิดออกจนสุดด้วยเสียงบูมอันสง่างาม ถ้ำขนาดใหญ่สะท้อนอยู่ในสายตาของซูฉิน และคนอื่นๆ

สถานที่แห่งนี้…เละเทะมาก

เห็นได้ชัดว่ามันถูกปล้น ทุกอย่างถูกรื้อค้น วุ่นวายไปหมด ขวดยาจำนวนนับไม่ถ้วนแตกกระจาย ชั้นวางพังทลายลง และมีกลิ่นเหม็นเน่าในอากาศด้วย

กัปตันก็ตกตะลึง

ดวงตาของซูฉินเปล่งประกายขณะที่เขาเคลื่อนตัวเข้าไปในถ้ำ โดยสังเกตร่องรอยในความสับสนวุ่นวายรอบๆ

อู๋เจี้ยนหวู่ซึ่งอยู่ข้างๆ ถอนหายใจยาว สิ่งนี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะท่องบทกวี

“วัวกลับบ้านอย่างมีความสุข แต่บ้านกลับว่างเปล่ารกร้าง…”

“ความหมายของพี่เจี้ยน คือมีขโมยอยู่ในบ้านของพี่ใหญ่เออร์หนิว” หนิงหยาง กล่าวเบาๆ

กัปตันหันศีรษะแล้วมองดูทั้งสองคน การจ้องมองของเขาราวกับว่าเขาอยากจะกินทั้งสองจนหมด ทำให้ทั้งสองคนกลัวมากจนพวกเขาหุบปากทันที

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ กัปตันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจคนโง่สองคนนี้ เขามองดูความยุ่งเหยิงที่นี่เต็มไปด้วยความโกรธ จิตใจของเขาจำได้อย่างรวดเร็วว่าเขาได้วางสิ่งที่มีค่าไว้ที่นี่ในชีวิตก่อนหน้านี้หรือไม่

หลังจากนั้นไม่นาน กัปตันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาแสร้งทำเป็นผ่อนคลาย และเงยหน้าขึ้นขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็น

“ข้าคาดหวังสิ่งนี้มานานแล้ว ท้ายที่สุดมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เป็นเรื่องปกติที่จะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าวางสิ่งดีๆ ทั้งหมดไว้ข้างโลงศพในชั้นสุดท้ายในตอนนั้น”

“ไม่เป็นไรถ้ามีอะไรในสองชั้นแรกหายไป แต่จะไม่มีปัญหากับชั้นสามที่โลงศพของข้าตั้งอยู่ นอกจากข้า ไม่มีใครสามารถเปิดมันได้ แม้แต่เทพเจ้า!”

กัปตันเดินไปที่ใจกลางถ้ำอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่เขาทำการผนึกมือหลายชุด พื้นถ้ำก็ส่งเสียงกึกก้อง และมีประตูทรงกลมปรากฏขึ้นตรงกลางถ้ำ

ซูฉินเชื่อส่วนแรกของคำพูดของกัปตัน สำหรับความจริงที่ว่าแม้แต่เทพเจ้าก็ไม่สามารถเปิดมันได้ ซูฉินไม่เชื่อ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดอะไรเลย สายตาของเขากวาดไปทั่วพื้น เขาก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปที่ประตูที่อยู่ตรงกลาง เขาคิดลึกและกำลังจะพูด

อย่างไรก็ตาม กัปตันได้เปิดประตูไปแล้ว เสียงที่ดังกึกก้องดังกังวานในขณะที่กัปตันพ่นเลือดออกมาเต็มปาก ร่างกายของเขาก็โซเซ ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความมุ่งร้าย และความบ้าคลั่ง

“น่าสนใจ เจ้าได้แก้ไขข้อจำกัดนี้ด้วยซ้ำ!”

ขณะที่ซูฉินกำลังจะก้าวไปข้างหน้า กัปตันก็โบกมือไปในอากาศ

“คราวนี้ข้าไม่ต้องการพวกเจ้า!”

เมื่อนึกถึงคำพูดของเขาตลอดทางมาที่นี่ ความภาคภูมิใจในตัวเองของกัปตันก็ปะทุอย่างรุนแรง ดวงตาของเขาเป็นสีแดง มีใบหน้าที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้นในรูม่านตาของเขา ใบหน้านั่นเปิดตา และมีใบหน้าอยู่ในดวงตานั่นด้วย

ดูเหมือนพวกเขาจะไม่มีที่สิ้นสุด แสงสีฟ้าพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา และ ออร่าอันเยือกเย็นรอบตัวเขาก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อเขาเข้าใกล้ประตู เขายก มือขวาขึ้นแล้วกดประตูอย่างแรง

หน้าอกของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ขนสีน้ำเงินที่ปกคลุมไปด้วยหนามแหลมของกระดูกก็ยื่นออกมา

มันไม่ใช่แค่แขนเดียว แขนเจ็ดถึงแปดแขนเหยียดออกจากร่างกายของเขา และพลังที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิมก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา

สัตว์ร้ายของอู๋เจี้ยนหวู่ทั้งหมดสั่นสะท้านพร้อมกัน หนิงหยางยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก ทันทีหลังจากนั้น มือสีน้ำเงินเจ็ดถึงแปดมือก็กดไปทางประตูพร้อมกัน

พื้นดินสั่นสะเทือน ข้อจำกัดที่นี่แต่เดิมถูกกำหนดโดยกัปตัน แม้ว่าจะมีการปรับเปลี่ยน แต่แนวทางของเขายังคงแตกต่างจากคนอื่นๆ

ดังนั้นในชั่วพริบตา ประตูก็สั่น และมีรอยแตกแสงส่องเข้าไปข้างใน ก่อตัวเป็นอักษรรูน

รูนนี้กะพริบสองสามครั้ง ในที่สุดก็เจาะลงไปด้านล่างด้วยเสียงดัง ประตูทรุดตัวลง และแตกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นรูยาว 100 ฟุต