ตอนที่ 177-2

ข้าก็คือผู้หญิงของเขา!

ในขณะที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็มีเสียงฝืเท้าแว่วมาจากด้านหลัง

ผู้อาวุโสเจ็ดระงับอาการทางสีหน้า ก่อนจะยืนเงียบๆ อยู่ด้านหลังของหวงฝู่เฮ่าเทียน

ไม่นาน หวงฝู่ฮ่วนก็พาคนผู้หนึ่งกลับมา

คนผู้นั้นมิใช่ใครอื่น เป็นเจ้าตระกูลแห่งตระกูลเฉิน ตาแก่อ้วนที่เจ้าเล่ห์รอบจัด และก็เป็นบิดาของเฉินปี้เฉิง

“เสด็จพ่อ ประมุขตระกูลเฉินมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หวงฝู่ฮ่วนเดินมาที่ข้างกายหวงฝู่เฮ่าเทียนพูดเบาๆ

“อ้อ? เจ้าบ้านตระกูลเฉินมาแล้วหรือ!” หวงฝู่เฮ่าเทียนค่อยๆ หมุนกาย มองเจ้าบ้านตระกูลเฉินยิ้มๆ

เมื่อได้ยินคำทักของจักพรรดิหยวน เจ้าบ้านตระกูลเฉินก็ละสายตาออกจากการต่อสู้ก้มลงทำความคารพหวงฝู่เฮ่าเทียนก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ฝ่าบาท ปี้เฉิงเป็นเด็กที่ใจร้อนมุทะลุนัก ต่อให้อยากจะประลองร้อนใจ แต่ก็ไม่ควรมาก่อเรื่องรบกวนฝ่าบาทถึงในวังหลวง”

“ไม่เป็นไร วังหลวงเองก็ไม่ได้ครึกครื้นเช่นนี้มานาน ประกอบกับช่วงก่อนหน้าเราเองก็ออกจะเบื่อทิวทัศน์ในอุทยานหลวงแล้ว ยังนึกอยากหาคนมาหักโค่นต้นไม้ แล้วจัดแต่งใหม่เสีย คิดไม่ถึงว่าคุณชายสามตระกูลเฉิน กับคุณชายมู่จะมาช่วยเบาแรงเราลงไปบ้าง จะว่าไปแล้ว เราต้องขอบใจพวกเขาต่างหาก”

เจ้าบ้านตระกูลเฉินเป็นคนอย่างไร?

จากคำพูดของหวงฝู่เทียนเฮ่า ก็คงพอจะเห็นคำตอบได้

เขารีบเอ่ยว่า “ฝ่าบาทใจกว้างเช่นนี้ ทำให้เฉินอวี้ละอายใจยิ่งนัก ในเมื่ออุทยานหลวงโดนลูกชายกระหม่อมทำลายไปแล้ว เช่นนั้นตระกูลเฉินก็ยินดีที่จะออกเงิน ซ่อมบำรุงอุทยานหลวง และเป็นการขอบพระทัยที่ฝ่าบาทไม่ทรงถือโทษ”

“เราจะให้ตระกูลเฉินต้องมาสิ้นเปลืองได้อย่างไร?” หวงฝู่เฮ่าเทียนเอ่ยยิ้มๆ

“จะว่าสิ้นเปลืองได้อย่างไรกัน? เรื่องที่ลูกชายกระหม่อมก่อขึ้น ในฐานะบิดาออกเงินชดเชยความเสียหายที่เขาก่อนั้นเป็นเรื่องถูกต้องทุกประการ อีกอย่าง ฝ่าบาททรงเหนื่อยยากเพื่อแผ่นดินมามาก เพื่อชาวบ้านแล้วทุกๆ วันได้แต่เก็บพระองค์อยู่ในวัง ทิวทัศน์งดงามในวังแม้จะงามราววิมานเซียนก็ต้องมีวันที่ทรงเบื่อหน่าย ควรจะซ่อมสร้างใหม่เสียนานแล้ว เรื่องนี้ติดค้างในใจกระหม่อมมานานวัน อยากจะทูลฝ่าบาทมาเนิ่นนานแล้ว เพียงแต่ยังหาโอกาสเหมาะๆ ไม่ได้ วันนี้ถือโอกาส ที่เจ้าลูกสุนัขก่อเรื่อง ทูลเรื่องในใจหวังว่าฝ่าบาทคงมิต้องกังวลแล้ว” เจ้าบ้านตระกูลเฉินเอ่ยอย่างมั่นใจในเหตุผลราวกับกลัวว่าจักพรรดิไม่ตอบรับคำเขาแล้วก็จะไม่ยอมเลิกรา

เมื่อเขาเอ่ยจบคำนี้แล้ว หวงฝู่เทียนเฮ่าก็ลังเลครู่หนึ่ง

ก่อนจะแข็งใจตอบรับ “เช่นนั้นก็ทำให้ท่านเฉินต้องสิ้นเปลืองแล้ว”

“ฝ่าบาททรงเกรงพระทัยแล้ว! สามารถแบ่งเบาภาระของฝ่าบาทได้ก็ถือเป็นเกียรติของเฉินอวี้และตระกูลเฉินทั้งหมด” ประมุขตระกูลเฉินเอ่ยอย่างจริงใจ หวงฝู่เฮ่าเทียนพยักหน้าอย่างพึงใจ ก่อนจะเอ่ยกับประมุขตระกูลเฉินว่า “ในเมื่อท่านเฉินมาถึงนี่แล้ว ก็มาดูด้วยกันเถอะ เด็กๆ รุ่นนี้ยากจะหาอัจฉริยะเช่นยอดฝีมือทั้งสองแล้ว การประลองเช่นนี้ไม่ได้หาดูได้โดยง่ายเลย!”

พูดจบเขาก็ชี้ไปที่ผู้อาวุโสเจ็ดพลางเอ่ยล้อๆ “นี่ไง ก่อนที่เจ้าจะมา ผู้อาวุโสเจ็ดยังบอกว่าพลังของคุณชายสาม ตระกูลเฉินอีกสิบปีก็ลํ้าหน้ากว่าเขาไปแล้ว”

ประมุขตระกูลเฉินสีหน้าเปลี่ยนแปรไป ก่อนจะเอ่ยว่า “เจ้าลูกหมานี่ก็ใจร้อนมุทะลุไปเท่านั้น จะเทียบกับผู้อาวุโสเจ็ดได้อย่างไร? ฝ่าบาทชื่นชมเช่นนี้ เฉินอวี้และเฉินปี้เฉิงไม่กล้ารับ!”

“เฮ้อ ตื่นตกใจทำไมกันเล่า? ลูกเจ้าเก่งกาจมีฝีมือเป็นเรื่องดีนี่นา! รุ่นหลังต้องแกร่งกว่าคนก่อนถึงจะดี มาๆ ดู การประลอง” หวงฝู่เฮ่าเทียนพูดยิ้มๆ ไม่ได้สนใจประมุขตระกูลเฉินที่เหงื่อออกทั่วใบหน้า ก่อนจะเงยหน้ามองการต่อสู้กลางอากาศที่ยังรุกไล่กันรุนแรง

ปัง!

การกระแทกรุนแรง ทำให้เงาร่างรางเลือนทั้งสองแยกออกจากกัน

คนที่มุงดูด้านล่างไม่ได้ทำให้คนทั้งสองวอกแวกเลย

มู่ชิงเกอมองจ้องเฉินปี้เฉิงที่อยู่ตรงข้ามนิ่งๆ กระดูกลั่น ‘กรอบแกรบ’ เนิ่นนาน นางไม่ได้ลงมือต่อตีจนสาแก่ใจเช่นนี้มานานแล้ว

การประมือกับคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือเสมอกันเช่นนี้ นางชอบมาก

แน่นอน นางรู้ว่าตนยังไม่ได้ลงแรงไปทั้งหมด เฉินปี้เฉิงก็ไม่ได้ลงแรงเต็มที่ การประมือครั้งนี้ เหมือนเป็นการลองหยงเชิงฝีมือของทั้งสองฝ่ายมากกว่า

ผลลัพธ์เป็นอย่างไรนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือกระบวนท่า ดวงตามู่ชิงเกอเป็นประกายวาววับ ก่อนจะตะโกนใส่เฉินปี้เฉิง “มาอีก!”

เฉินปี้เฉิงก็ดวงตาเป็นประกายเช่นกัน พุ่งเข้าไปปะทะกับมู่ชิงเกออย่างไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย ทั้งสองคนเข้าโรมรันกันอีกครั้ง เงาร่างเปลี่ยนเป็นเลือนราง เพียงครู่ เดียวก็ปะทะกันกว่าร้อยกระบวนท่า

คนภายนอกเห็นแต่ประกายแสงสีม่วงส่องประกายไม่หยุด

ส่วนในสายตาของมู่ชิงเกอและเฉินปี้เฉิง กลับเห็นแต่รอยหมัดและรอยเท้า

นํ้าในทะเลสาบด้านล่าง โดนพลังของพวกเขาจนก่อเป็นคลื่นวน และบนผืนนํ้าก็เกิดนํ้าวนขนาดใหญ่ หยดนํ้าที่โดนพลังเป่าเข้าก็พุ่งลอยขึ้นกลางอากาศก่อนจะร่วงลง ราวกับจะก่อร่างเป็นถ้วยขนาดใหญ่ครอบพวกเขาทั้งสองไว้จนทำให้คนภายนอกมองพวกเขารางเลือน

การต่อสู้ดำเนินไปจนถึงช่วงบ่าย

เพราะคำสั่งของหวงฝู่เฮ่าเทียน การต่อสู้สะเทือนฟ้าดินเช่นนี้จึงไม่มีใครเข้าใกล้พวกเขา

คนที่ได้เห็นการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือเช่นนี้ ก็มีเพียงพวกเขาสี่คน

ในที่สุด หยดนํ้าที่โดนพัดจนเกาะกลุ่มกัน ก็หยดลงกลับที่เดิม

คนทั้งสองที่ลงมือจนยากจะแยกออกจากกันก็ถอยไปคนละด้าน ยืนอยู่กลางอากาศ

“ต่อสู้กันมาเป็นนาน พลังจิตของพวกเขาก็ยังมากพอให้ยืนกลางอากาศได้ทั้งสองคนนี้เป็นคนประหลาดชนิดใดกัน? มีพลังจิตมากเพียงใดกัน?” หวงฝู่ฮ่วนที่รู้สึกพ่ายแพ้จนชาไปทั้งตัวเอ่ยขื่นๆ พลังสีนํ้าเงินขั้นสูงสุดของเขา เมื่อมาอยู่ต่อหน้าทั้งสองคนนี้ กลายเป็นกระจอกไปเสียแล้ว!

ถึงแม้ความจริงเป็นเรื่องที่ทำให้เจ็บปวด แต่เขาก็จะไม่ยอมรับไม่ได้

ด้านบนผืนนํ้าของทะเลสาบ เฉินปี้เฉิงมองจ้องมู่ชิงเกอ สีหน้าสงบนิ่งไม่แสดงสีหน้าเหนื่อยล้าแม้แต่น้อย ควรจะบอกว่า นอกจากเสื้อผ้ายับย่นเล็กน้อยแล้ว ทั้งสองคนยังสดชื่นกระปรี้กระเปร่าดี แววความตื่นเต้นในดวงตายังเป็นประกายไม่ลดถอยลงไป

“เจ้าไม่เลวเลยนี่!” จู่ๆ เฉินปี้เฉิงก็เอ่ยขึ้น

“ชมเกินไปแล้ว เจ้าเองก็ไม่เลว” มู่ชิงเกอตอบพลางบิดริมฝีปาก

เฉินปี้เฉิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดกับมู่ชิงเกอว่า “วันนี้คนเยอะเกินไป ลงมือไม่ค่อยถนัด ไว้วันหลัง เจ้ากับข้าหาที่ปลอดคนรบกวน ค่อยมาประลองกันอีกครั้ง”

“ดี” มู่ชิงเกอพยักหน้าตอบรับ

เมื่อนางตอบรับ เฉินปี้เฉิงก็หมุนกายหายวับไป

เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าที่ยืนอยู่บนฝั่งนั้นเป็นใคร และไม่ได้สนใจว่าที่นี่คือที่ไหนโดนเขาลงมือไปจนมีสภาพอย่างไร

“ไอ้ลูกชั่ว! ไอ้ลูกทรพี!” ประมุขตระกูลเฉินที่ยืนข้างๆ จักรพรรดิหยวน โมโหจนกระทืบเท้า

มองลูกชายตัวเองหนีไปซึ่งๆ หน้าเช่นนี้ เขาก็โกรธจนหนวดแทบจะปลิว

หลังหายใจฟึดฟัดอยู่ครู่หนึ่ง ประมุขตระกูลเฉินก็หันมาทำความเคารพหวงฝู่เฮ่าเทียน “ฝ่าบาท เจ้าลูกสุนัขไร้มารยาท รอให้เฉินอวี้ไปสั่งสอนมันเสียก่อนแล้วจะให้เขาไปกราบขออภัยฝ่าบาทที่ในวัง เฉินอวี้ไม่รบกวนฝ่าบาทแล้ว ขอลาก่อน”

พูดจบ เขาก็หันไปพยักหน้าให้ผู้อาวุโสเจ็ดและรัชทายาทหวงฝู่ฮ่วน ก่อนจะหมุนกายจากไป

ส่วนมู่ชิงเกอนั้น ยามนี้เขาไม่ได้มีกะใจจะทักทายกับนาง แล้วอีกอย่างมู่ชิงเกอยังยืนอยู่กลางผืนนํ้าในทะเลสาบเสียอีก