ตอนที่ 820

ให้เจ้ามาได้แต่กลับไม่ได้!

“เจ้าคิดจะทำอะไร เจ้ากล้าฆ่าข้าหรือ” เหยียนเลี่ยพยายามทำใจกล้า ถลึงตาใส่มู่ชิงเกอ เขาคิดจะถอยไปอีกแต่หลังติดเสากระโดงเรือ ถอยไปไม่ได้อีกแล้ว

เขาเข้าใจว่าตัวเองเป็นราชาเทวะดินแดนจั๋วอวี่ในอนาคต มู่ชิงเกอไม่กล้าฆ่าเขาแน่นอน อย่างมากก็แค่ข่มขู่เท่านั้น

แต่เขากลับมองข้ามคำพูดของมู่ชิงเกอไป

มู่ชิงเกอยิ้มนิดๆ มองเขาด้วยแววตาหยอกเย้าแล้วพูดเรียบๆ ว่า “เจ้าโง่หรือเซ่อกันแน่”

ชูเนี่ยนที่ยืนอยู่ข้างหลังกลับถูกคำพูดของมู่ชิงเกอยั่วจนแทบจะหัวเราะออกมา นางว่า “พวกเราอุตส่าห์ไล่ตามมาถึงที่นี่ เจ้าคิดว่าเพราะอะไรหรือ”

คำพูดของนางทำให้เหยียนเสี่ยนึกขึ้นได้

ความกลัวแผ่ซ่านขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจในทันที!

ความจริงจะโทษที่เวลานี้สมองเขาทื่อนักก็ไม่ได้ สาเหตุหลักก็เพราะผลกระทบที่มู่ชิงเกอกระทำกับเขานั้นมีมากจนเกินไป เข้าใจไหม

ขณะอยู่ที่เกาะโหลวหลาน โดนมู่ชิงเกอตีจนไม่มีกำลังแม้แต่จะรับมือกลับนั้นก็สาหัสพอแล้ว เหยียนเสี่ยคิดว่าแม้มู่ชิงเกอจะร้ายกาจมากก็คงเหนือกว่าเขาเพียงเล็กน้อย เขาเพียงแค่พยายามให้เต็มที่ หลังจากกลับไปแล้วก็ทุ่มเททรัพยากรทุกอย่างในดินแดนมาไว้ที่ตัวเขา สักวันหนึ่งก็จะต้องเหนือกว่าอีกฝ่าย ถึงเวลานั้นก็จะได้ล้างแค้น

อีกทั้งเวลานี้ราชาเทวะจั๋วอวี่ตายแล้ว ว่าตามปกติ เขาราชาเทวะน้อยคนนี้ก็ต้องขึ้นครองตำแหน่งแทน ทรัพยากรในดินแดนจั๋วอวี่ทั้งหมดก็ต้องตกเป็นของเขาไม่ใช่หรือ

ไม่นึกว่ามู่ชิงเกอกลับมาปรากฎตัวอยู่ต่อหน้าตัวเองเพียงพริบตา ทั้งบอกเขาว่าตนเองเป็นขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูง!

มันอะไรกันนี่!

เจ้ามู่ชิงเกอเพิ่งเข้าขั้นศักดิ์สิทธิ์ได้เท่าไรเอง

ทำไมประเดี๋ยวเดียวก็เป็นขั้นสูงแล้วเล่า

เหยียนเสี่ยไม่เข้าใจจริงๆ

เรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้มากมายต่างปรากฎขึ้นบนตัวมู่ชิงเกอ สมญานามของมู่ชิงเกอคนนี้นั้นเรียกว่า มหัศจรรย์น่าจะถูกต้องกว่า

“ไม่ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้” เหยียนเสี่ยได้สติกลับมา รีบเอ่ยขึ้น สู้นั้นสู้ไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าจะหนีในมหาสมุทรดวงดาวแห่งนี้เขาจะหนีไปไหนได้เล่า

เช่นนี้ก็เหลือเพียงแค่อ้อนวอนเท่านั้นแล้ว!

เหยียนเสี่ยถือว่าเป็นคนเด็ดขาด หลังจากตกลงใจแล้ว เขาก็ข่มใจกัดฟันคุกเข่าสองข้างลงต่อหน้ามู่ชิงเกอ

ลูกตาเขากลอกกลิ้งไปมาทีหนึ่งแล้วพูดเสียงเครียดว่า “เจ้าฆ่าข้าไปจะมีความหมายอะไร ขอเพียงเจ้าเหลือทางรอดให้ข้า เจ้าจะให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอมทั้ง หมด!”

แววตาชูเนี่ยนเปล่งประกายดูแคลน

ส่วนมู่ชิงเกอเพียงยืนนิ่งต่อหน้าเขา ก้มมองดูแล้วพูดว่า “หากมีเวลาข้าก็อยากเล่นสนุกกับเจ้า แต่พักนี้ข้ายุ่งมากไม่มีเวลาจริงๆ ข้าดูโหวงเฮงเจ้าแล้วเป็นพวกใจคดแต่กำเนิด เลี้ยงไว้ข้างตัวก็ไม่รู้ว่าเวลาไหนจะโดนแว้งกัด ดังนั้นข้าคิดไปคิดมาสู้ฆ่าเจ้าเสียให้หมดเรื่องเลยจะดีกว่า”

แววตาเหยียนเสี่ยโหดเหี้ยมขึ้นมา กัดฟันพูดว่า “เจ้าจะฆ่าข้าจริงๆ หรือ”

มู่ชิงเกอเลิกคิ้ว ถามกลับด้วยความสนุกสนานว่า “แล้วจะเหลือไว้ทำอะไรเล่า”

“ได้! เช่นนี้แล้วพวกเราก็ตายด้วยกัน!” เหยียนเสี่ยพูดด้วยความคลั่งแค้นแล้วกระโดดขึ้นมาทันใด พุ่งไปที่มู่ชิงเกอ ร่างกายเขาเริ่มพองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าๆๆๆ! ตายพร้อมกับข้าเสียเถอะ!” เหยียนเลี่ยหัวเราะด้วยความคลุ้มคลั่ง

ชูเนี่ยนตกใจรีบตะโกนว่า “ชิงเกอ เขาจะระเบิดตัวเอง!”

มู่ชิงเกอยืนเฉยอย่างสบายใจอยู่กับที่ หัวเราะอย่างดูแคลน ยื่นนิ้วชี้มือขวาออกไปแล้วพูดเสียงค่อยว่า “สลาย!”

พลังทำลายล้างถาโถมเข้ามาโดยทันที กดดันพลังระเบิดตัวเองของเหยียนเสี่ยลงจนหมดสิ้น

เหยียนเสี่ยถูกตรึงไว้ที่เดิม ดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดจ้องหน้ามู่ชิงเกอ สองตามีแต่ความคลั่งแค้น

“นิ้วหนึ่งจิต หนึ่งจิตเป็น หนึ่งจิตตาย เป็นตายเพียงพริบตา” มู่ชิงเกอพึมพำ

ปัง!

เสียงนางเพิ่งจบลง ร่างกายของเหยียนเสี่ยก็ระเบิดอยู่กับที่ แรงระเบิดนั้นสั่นสะเทือนจนเรืออากาศ แตกกระจายกลายเป็นดอกไม้เพลิงดอกใหญ่ท่ามกลางมหาสมุทรดวงดาว

ฟิ้ว!

เสียงร้องของเฟิ่งดังขึ้นท่ามกลางเปลวเพลิง เปลวเพลิงกระจายออก ปรากฎเฟิ่งหวงเก้าสีสยายปีกออกในมหาสมุทรดวงดาว ขนของนางสีสันเฉิดฉาย ฉูดฉาดสวยงาม ทำให้คนตกตะลึงในความงามยิ่งนัก

มู่ชิงเกอยืนอยู่กลางอากาศท่ามกลางมหาสมุทรดวงดาว ในมือนางกำวิญญาณดวงหนึ่ง เป็นของเหยียนเสี่ย

เฟิ่งหวงแปลงเป็นร่างมนุษย์ลงมาที่ด้านหลังมู่ชิงเกอ ตางามแฝงด้วยความเย็นเฉียบจ้องดูวิญญาณเทพที่มู่ชิงเกอกำอยู่ในมือ

“เจ้า…” เหยียนเสี่ยมองชูเนี่ยนอย่างตกตะลึงราวกับยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

ชูเนี่ยนกลับจ้องดูเขาอย่างเย็นชา ไม่สนใจว่าเขาเห็นอะไรไปบ้าง

มู่ชิงเกอพูดเยาะว่า “นึกจะทิ้งกายเนื้อหนีไป แล้วค่อยไปแย่งร่างมนุษย์มาสวมหรือ”

แผนการในใจถูกคาดเดาได้ถูกต้อง สีหน้าเหยียนเสี่ยเปลี่ยนไปทันที แววตาโหดร้ายมากขึ้น

มู่ชิงเกอยิ้มอย่างดูแคลน ไม่ให้โอกาสเหยียนเสี่ยแม้เพียงนิดเดียว กำอุ้งมือเข้าหากันอย่างแรง

“อ๊าก!” แว่วเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเหยียนเสี่ย

ในอุ้งมือมู่ชิงเกอผุดกลุ่มควันไฟขึ้นมา เผาผลาญดวงวิญญาณเทพของเหยียนเสี่ยจนหมดเกลี้ยง ลบร่องรอยการมีชีวิตทุกอย่างของเขาจนหมดสิ้น

จัดการเหยียนเสี่ยเสร็จแล้ว มู่ชิงเกอก็ปัดมือตัวเองท่าทีปกติ

“ชิงเกอ พวกเราจะไปไหนต่อ” ชูเนี่ยนเดินขึ้นหน้ามาถาม

มู่ชิงเกอเลิกคิ้ว พูดเรียบๆ ว่า “ดินแดนจั๋วอวี่ไม่น่ากลัวอีกแล้ว พวกเราไปหาอีกสามคน”

พูดจบนางหันกายฉีกขาดช่องว่าง นำชูเนี่ยนหายไปจากมหาสมุทรดวงดาว

พวกจื้อลู่สามคนฟื้นขึ้นมาในเวลาใกล้เคียงกับเหยียนเสี่ย

หลังจากฟื้นแล้ว พวกเขาก็รักษาตัวง่ายๆ ในเกาะโหลวหลานแล้วขึ้นเรืออากาศจากไป

พวกจื้อลู่สามคนต่างกลับแผ่นดินเทพตะวันตก ใช้เรืออากาศลำเดียวกันก็เพียงพอ

บนเรืออากาศ พวกจื้อลู่สามคนนั่งอยู่ด้วยกัน ใบหน้ายังมีความแค้นเคืองเหลืออยู่

“น่าแค้นใจนัก!” จี๋เผยด่าไปคำหนึ่ง ถอนหายใจอย่างแรง

อู๋โย่วเองก็พยักหน้าเอ่ยว่า “พวกเราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับมู่ชิงเกอคนนั้น เหตุใดเขาต้องลงมือโหดร้ายกับพวกเราด้วย ครั้งนี้พวกเรามาเพราะเรื่องแสงแห่งวิถี เวลานี้ต้องกลับไปมือเปล่า กลับไปถึงแล้วไม่รู้จะรายงานราชาเทวะอย่างไร”

“ใช่แล้ว ราชาเทวะกลับมาครั้งนี้แขนขาดไปหนึ่งข้างกำลังอารมณ์เสีย ลูกศิษย์ไม่น้อยพลอยฟ้าพลอยฝนรับเคราะห์กันไป คราวนี้ข้ายังกลับไปมือเปล่าอีก ท่าทาง…” สีหน้าจี๋เผยดูสยดสยอง เป็นห่วงชะตากรรมตัวเองที่จะต้องเผชิญ

“ราชาเทวะพวกเราก็ดูไม่ดีเลย หลังจากกลับมาแล้วก็บาดเจ็บสาหัสจนต้องปิดประตูบำเพ็ญ” อู่โย่วก็พูดขึ้นด้วย

ใบหน้าทั้งคู่ดูเห็นอกเห็นใจเพื่อนร่วมชะตากรรม

จื้อลู่มองพวกเขา ไม่กล้าบอกว่าการที่มู่ชิงเกอเล่นงานพวกเขา เป็นไปได้มากว่าเพราะเขาเคยจะสังหารอีกฝ่ายในแผ่นดินเทพตะวันตกมาก่อน

ถึงแม้มู่ชิงเกอไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ แต่จื้อลู่เชื่อมั่นว่าเขาจำตนได้!

สองคนบ่นกันอยู่นาน จื้อลู่จึงบอกว่า “เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ พอพวกเรากลับไปแล้ว ก็ โยนทุกเรื่องไปไว้ที่ตัวมู่ชิงเกอแล้วกัน”

“อืม”

“ไม่เลว!”

อู่โย่วกับจี๋เผยสองคนพยักหน้าพร้อมกัน

ทันใดนั้นก็มีของอะไรบางอย่างตกลงมาจากท้องฟ้าลงมาที่ด้านหน้าของทั้งสามคน ทั้งยังกลิ้งไปมาบนดาดฟ้าเรือ

“นี่มันอะไรน่ะ” จื้อลู่พูดแล้วลุกขึ้นเดินไปดูให้รู้แน่ชัด

พอเขาขยับตัว อู่โย่วกับจี๋เผยสองคนก็เดินตามไปด้วย…