ตอนที่ 207-4
การสู่ขอของมหาปราชญ์
หลังจากนั่งลงแล้ว เจ้าอ้วนเช่าก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณา แล้วก็เอ่ยอย่างอัศจรรย์ใจ “ลูกพี่ของข้างดงามมาก งดงามยิ่งกว่าเหล่าคณิกาตามหอนางโลมเสียอีก พูดตรงๆ ก็คือเป็นนางฟ้า!”
“เจ้าเอาข้าไปเทียบกับใครกัน?” มู่ชิงเกอหรี่ตาเล็กลงอย่างอันตราย มองไปทางเจ้าอ้วนเช่า
เจ้าอ้วนเช่าชะงัก รู้แล้วว่าตัวเองพูดผิดไปรีบหยิบกานํ้าชาขึ้นมารินชาให้มู่ชิงเกอ “เหอ เหอ ลูกพี่ดื่มชา!”
มู่ชิงเกอหยิบแก้วชาขึ้นมา มองเจ้าอ้วนเช่าอย่างขี้เล่น “ดูท่า ระยะนี้เจ้าคงไปสถานที่พวกนั้นมาไม่น้อย?”
ถูกมู่ชิงเกอพูดแทงใจดำ เจ้าอ้วนเช่าก็ไม่ได้รู้สึกกระดากใจ กลับกัน เรื่องพวกนั้นของเขา มู่ชิงเกอก็รู้ดี
“ใช่แล้วลูกพี่ ท่านลองบอกหน่อยได้ไหมว่าเป็นผู้หญิงดีๆ ไม่ชอบ เหตุใดต้องแต่งเป็นชายด้วย? ทำเอาข้าเข้าใจผิดชวนท่านไปแอบถํ้ามอง” ในที่สุดเจ้าอ้วนแซ่เช่าก็เผยท่าทางกระดากใจออกมา
พูดถึงเรื่องเกเรตอนวัยเยาว์มู่ชิงเกอก็ยิ้มๆ
ที่จริงแล้ว คนที่กล้าไปทำเรื่องเช่นนั้นกับเจ้าอ้วนแซ่เช่านั้นไม่ใช่ตัวนาง แต่ว่า มิตรภาพระหว่างนางกับเจ้าอ้วนแซ่เช่านั้นนางยอมรับ
สำหรับคำถามของเจ้าอ้วนเช่า มู่ชิงเกอก็ใช้เพียงประโยคเดียวอธิบาย “เจ้าอ้วน เจ้าคิดว่าสถานการณ์ของตระกูลมู่ในตอนนั้น ทำอย่างไรมู่ชิงเกอถึงจะไม่เป็น
ภัยแก่ราชวงศ์?”
เจ้าอ้วนแซ่เช่าชะงัก คิดอย่างละเอียดถึงคำพูดของมู่ชิงเกอ
คุณหนูใหญ่ตระกูลมู่?
แน่นอนว่าจะต้องถูกใช้ประโยชน์แย่งชิงจากเหล่าหมาป่าที่โลภในกองกำลังตระกูลมู่
คุณชายมู่ผู้อัจฉริยะเล่า?
เกรงว่ายังไม่ทันได้เติบใหญ่ก็ไม่รู้ว่าจะโดนลอบฆ่ากี่ครั้งแล้ว
ดูแล้ว มีเพียงแค่คุณชายมู่ที่ไม่ได้ความถึงจะสามารถทำให้เหล่าผู้มีอำนาจวางใจได้
เจ้าอ้วนเช่าถอนหายใจ เอ่ยด่า “ดังนั้นข้าถึงได้รังเกียจพวกชอบแย่งชิงอำนาจนัก!”
เพศของมู่ชิงเกอถูกปิดบังเอาไว้ในความคิดของเจ้าอ้วนเช่า ไม่สงสัยเลยว่าเป็นเพราะไม่อาจไม่เสียสละท่ามกลางการแย่งชิงอำนาจ เป็นสตรีอยู่ดีๆ กลับต้องใช้ชีวิตอย่างบุรุษ ความขมขื่นในนั้นช่างยากจะคิดถึงจริงๆ
“ลูกพี่ ตอนนี้ดีแล้ว! ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ดังนั้นใครก็ไม่ กล้ารังแกท่าน ใครกล้า ก็ให้มาผ่านข้าไปก่อน!” เจ้าอ้วนเช่าตบหน้าอกรับรอง
มู่ชิงเกอฟังยิ้มๆ นางรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเจ้าอ้วนเช่า แต่ก่อน เขาเป็นพวกพยายามจะไม่ให้ตัวเองลำบาก ตอนนี้หลังจากพลังของเขาพัฒนาแล้ว เขาก็คาดหวังจะยืนอยู่ด้านหน้านาง ปกป้องนางจากศัตรู
ไม่ว่านางจะต้องการหรือไม่ จิตใจของเจ้าอ้วนเช่าก็ทำให้นางซาบซึ้ง
“เจ้าอ้วน อีกไม่นานข้าก็จะออกจากหลินชวนแล้ว ตอนที่ข้าไม่อยู่บ้าน ข้าขอฝากท่านปู่ไว้กับเจ้าด้วย” มู่ชิงเกอเอ่ยกับเจ้าอ้วนเช่า
เจ้าอ้วนเช่าพยักหน้า เอ่ยอย่างผิดหวังเล็กน้อย “พลังของลูกพี่ร้ายกาจถึงขนาดนั้นแล้ว ออกจากหลินชวนเป็นเรื่องที่จะช้าจะเร็วก็ต้องเกิด ข้าไม่ได้มีความหวังสูง ขนาดนั้น คงจะอยู่แต่ในหลินชวนไปจนชั่วชีวิต แต่ว่า สามารถทำให้ลูกพี่ฝากท่านปู่ไว้กับข้าได้ ก็เป็นความโชคดีของข้าแล้ว! ลูกพี่วางใจได้ข้าจะช่วยท่านดูแล แคว้นฉิน ดูแลตระกูลมู่ ดูแลนายท่านผู้เฒ่า ต่อไป ข้าก็คือหลานแท้ๆ ของนายท่านผู้เฒ่า!”
มู่ชิงเกอยิ้มขึ้นมา หลังจากเก็บรอยยิ้มแล้ว นางถึงได้เอ่ยอย่างจริงใจออกมาว่า “เจ้าอ้วน ขอบใจมาก”
“อา กับข้าทำไมต้องเกรงใจขนาดนั้น?” เจ้าอ้วนเช่าฝืนความรู้สึกแสบจมูก ยิ้มไปให้มู่ชิงเกอ
สองคนพูดคุยไป หัวเราะไป ไม่ได้พูดถึงเรื่องจากไปอีก
ทันใดนั้น ท่าทีของเจ้าอ้วนแช่เช่าก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดเอ่ยกับมู่ชิงเกอ “ลูกพี่ ตอนนี้ทั่วทั้งลั่วตูล้วนแต่มีข่าวลือเกี่ยวกับท่านและมหาปราชญ์เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”
“พูดกันว่าอย่างไรบ้าง?” มู่ชิงเกอขมวดคิ้วเบาๆ นางก็รู้แล้วว่าเรื่องของนางกับซือมั่วจะต้องถูกลือไปทั่วทั้งหลินชวนอย่างรวดเร็ว
เจ้าอ้วนเช่ายิ้มๆ เอ่ยอย่างระมัดระวังว่า “พูดกันว่า ลูกพี่เป็นผู้หญิงของมหาปราชญ์”
เอ๋?
“พูดจาเหลวไหล!” มู่ชิงเกอโมโห ดวงตาฉายแววสังหารเอ่ยว่า “เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ชายของข้า! แม้แต่ของสินสอดข้าก็ให้ไปแล้ว!”
เจ้าอ้วนเช่าจ้องมองมู่ชิงเกอเบิกตากว้างอ้าปากค้าง หลังจากวิเคราะห์คำพูดของนางแล้ว ก็นิ่งไปนานมาก ถึงได้ยกนิ้วหัวแม่มือให้มู่ชิงเกอ เอ่ยออกมาว่า “ลูกพี่! ท่านเยี่ยมมาก!”
มุมปากของมู่ชิงเกอกระตุก รู้สึกกระดากใจที่จะนั่งต่ออีก
“แค่ก แค่ก พูดคุยกันพอสมควรแล้ว เจ้ากับข้ากลับลั่วตูด้วยกันไหม?” มู่ชิงเกอรู้สึกกระดากอายเอ่ยกับเจ้าอ้วนเช่า
เจ้าอ้วนเช่าพยักหน้า เขาออกจากเมืองก็เพื่อมาพบมู่ชิงเกอเร็วขึ้นหน่อยก็เท่านั้น
เมื่อรู้ข่าวว่ามู่ชิงเกอจะกลับมา เขาก็รออยู่ที่จุดพักเท้านี้มาเจ็ดวันแล้ว
มู่ชิงเกอกับเจ้าอ้วนเช่าเดินออกมาจากจุดพักเท้า ขี่ม้า กลับลั่วตู
ตอนที่ตะวันตกดิน พวกเขาก็ได้เข้าไปภายในเมืองลั่วตูแล้ว
เดิมคิดว่าเป็นเวลาของทุกบ้านทำกับข้าว บนถนนใหญ่ของลั่วตูน่าจะมีคนไม่เยอะ แต่ตอนนี้ กลับเป็นเหมือนทะเลฝูงชน ล้วนแต่ยืดชะเง้อคอมองมู่ชิงเกอ
“ดู! เป็นองครักษ์เขี้ยวมังกร เป็นอาชาเพลิง เป็นคุณชายจริงๆ!”
“คุณชายเป็นผู้หญิงอย่างที่ลือกันจริงๆ รึ? สวรรค์! ดวงตาคู่นี้ของข้าพร่ามัวแล้วงั้นหรือ?”
“คุณชายของตระกูลเช่าก็อยู่ด้วย ไม่ผิดแน่! คุณชายของพวกเราเป็นสาวงามล่มเมืองจริงๆ!”
“งดงามจริงๆ!”
“ช่างงดงามจริงๆ! แต่เดิมคุณชายก็ดูงดงามเหนือธรรมดาอยู่แล้ว ตอนนี้พอเปลี่ยนเป็นผู้หญิงก็ยิ่งงดงามมากขึ้นไปอีก!”
“คุณชายมู่คือความภูมิใจของแคว้นฉินของพวกเรา!”
“คุณชาย!”
“คุณชาย!”
“คุณชาย!”
เสียงร้องตะโกน ทยอยพากันดังขึ้นมา ดุจดังคลื่นสาดเข้ามาที่หูของมู่ชิงเกอ
การยอมรับความจริงของพวกชาวบ้านนั้นรวดเร็วมาก มู่ชิงเกอที่อยู่ในใจของพวกเขาก็คือการคงอยู่ของเทพเจ้า ความรักใคร่และเคารพรักเช่นนี้ ก็ได้ก้าวข้ามเรื่องทั้งหมด
ไม่ว่านางจะเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิงล้วนแต่ไม่เปลี่ยนแปลง
ชาวเมืองลั่วตู ติดตามมู่ชิงเกอกลับไปสู่จวนตระกูลมู่ด้วยความตื่นเต้นยินดี
มองเห็นจวนที่ดูคุ้นเคย บ้ายที่ดูคุ้นเคย มู่ชิงเกอสูดหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยในใจว่า “จวนตระกูลมู่ ข้ากลับมาแล้ว! ”
ความรู้สึกได้กลับบ้านทำให้มู่ชิงเกอรู้สึกสบายใจมาก
แต่ว่า นางก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง
ที่จริงแล้ว นางกลับมาถึงลั่วตู บนถนนก็มีปฏิกิริยาที่ใหญ่โตถึงขนาดนี้ เพียงพอที่จะทำให้จวนตระกูลมู่รับรู้ได้แล้ว หากเป็นปกติ ถึงแม้ว่านายท่านผู้เฒ่าไม่สามารถจะออกมารับนางได้ โย่วเหอ ฮวาเยวี่ย แล้วก็ยังมีเหล่าบ่าวรับใช้ของตระกูลมู่ก็สมควรจะออกมาแล้ว
แต่ในตอนนี้ ประตูทางเข้าก็ดูเงียบเชียบ ไม่เห็นใครสักคน
นี่เป็นสถานการณ์อะไรกัน?
มู่ชิงเกอชะงักในใจรีบลงม้าเข้าไปในจวน
องครักษ์เขี้ยวมังกรจากไปพร้อมกับมั่วหยาง กลับมาถึงจวนตระกูลมู่ พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องตามติดมู่ชิงเกออีก มู่ชิงเกอเข้าไปในจวนตระกูลมู่ พบว่าภายในจวนนั้นเงียบมาก
‘คนละ?’ มู่ชิงเกอรู้สึกแปลกใจ ใช้ปัญญาแห่งการหยั่งรู้สำรวจไป นางก็สัมผัสได้ในทันที ถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ที่รวมลมหายใจของทุกคนในจวน
นัยน์ตาของนางวาววาบ รีบพุ่งไปที่นั่นในทันที
“คุณชาย ท่านกลับมาแล้ว!” เพิ่งจะเข้าไปใกล้ พ่อบ้านตระกูลมู่คนหนึ่งก็มองเห็นมู่ชิงเกอ หลังจากถูกนางในชุดผู้หญิงทำให้ตกตะลึงแล้ว เขาถึงได้ตอบสนองออกมา คำพูดของเขา ทำให้กลุ่มคนแยกออกไปสองทางในทันที เผยเส้นทางเดินตรงกลาง
บ่าวรับใช้ของตระกูลมู่ล้วนแต่มองมู่ชิงเกออย่างสนใจ ใบหน้าที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากสักเท่าไหร่นั้น ทำให้พวกเขายอมรับความจริงที่มู่ชิงเกอเป็นผู้หญิง
คุณชายของพวกเขา คุณชายแห่งตระกูลมู่เป็นผู้หญิง!
เป็นหญิงที่งดงามล่มเมือง สูงส่ง ดูองอาจ!
เมื่อสายตาของมู่ชิงเกอไม่ได้ถูกบดบัง จากนอกห้องโถง ก็มองเห็นภายในได้ในทันที
โย่วเหอ ฮวาเยวี่ยอยู่ด้านใน นายท่านผู้เฒ่าก็อยู่ด้านใน แต่ว่า ในตอนที่นางมองไปเห็นอีกคนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ในตอนนี้แล้ว ก็ร้องเสียงหลงออกไปว่า “เจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”
ภายในห้องโถง ซือมั่วนั่งอยู่ตรงตำแหน่งประธาน มู่ซงก็ได้แต่ยืนสั่นๆ อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินเสียงร้องตกตะลึงของมู่ชิงเกอ ก็เผยรอยยิ้มออกมา เอ่ยกับนางว่า “ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาหาท่านผู้เฒ่ามู่สู่ขอเจ้า!”
สู่ขอ!
มู่ชิงเกอรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของตนเองได้รับการโจมตีครั้งใหญ่!
นางเบิกตากว้าง มองไปทางท่านปู่ของตนเอง และแน่นอน ท่านปู่ก็มองกลับมาที่นางอย่างขมขื่น…